ლათინური ამერიკა

(გადამისამართდა გვერდიდან ლათინო ამერიკა)
ვიკიპედიის რედაქტორების გადაწყვეტილებით, სტატიას „ლათინური ამერიკა“ მინიჭებული აქვს რჩეული სტატიის სტატუსი. ლათინური ამერიკა ვიკიპედიის საუკეთესო სტატიების სიაშია.

ლათინური ამერიკა (ესპ. América Latina, Latinoamérica; პორტ. América Latina; ფრანგ. Amérique latine; ინგლ. Latin America) — ამერიკის სუბრეგიონი, სადაც ძირითადი სალაპარაკო ენებია რომანული ენები, ძირითადად ესპანური და პორტუგალიური, ასევე ზოგან ფრანგული.[2][3] გადაჭიმულია აშშ-ის სამხრეთი საზღვრიდან ანტარქტიკამდე და მისი ფართობი დაახლოებით 21 069 500 კმ²-ია, დედამიწის მთლიანი ფართობის 3,9 % და ხმელეთის ფართობის 14,1 %. სამხრეთით ესაზღვრება სამხრეთის ოკეანე, აღმოსავლეთით ატლანტის ოკეანე, ჩრდილოეთით აშშ, დასავლეთით წყნარი ოკეანე. ლათინური ამერიკა იყოფა სამ რეგიონად — სამხრეთი ამერიკა, კარიბის ზღვის აუზი და შუა ამერიკა (მექსიკას, ცენტრალურ ამერიკასა და ვესტ-ინდოეთს ერთად, ხშირად შუა ამერიკას უწოდებენ). 2010 წლის მონაცემებით, რეგიონის მოსახლეობა 590 მილიონ ადამიანს შეადგენდა[4] და მისი მთლიანი შიდა პროდუქტი 5,16 ტრილიონი აშშ დოლარი იყო.[5] 2011 წელს, ლათინური ამერიკის ეკონომიკურმა ზრდის მაჩვენებელმა 4 % შეადგინა.[6]

ლათინური ამერიკა
ფართობი 21 069 501 კმ²
მოსახლეობა 589 018 078 (2013)
მოს. სიმჭიდროვე 27 ად./კმ²-ზე
მოს. შემადგენლობა ლათინოამერიკელები
ქვეყნები 34
ენები ესპანური, პორტუგალიური, კეჩუა, მაიას ენები, გუარანი, ფრანგული, აიმარა, ნაჰუატლი, იტალიური.
სასაათო სარტყელი UTC-02:00UTC-08:00
უდიდესი ქალაქები [1]
1. მექსიკის დროშა მეხიკო
2. ბრაზილიის დროშა სან-პაულუ
3. არგენტინის დროშა ბუენოს-აირესი
4. ბრაზილიის დროშა რიო-დე-ჟანეირო
5. პერუს დროშა ლიმა
6. კოლუმბიის დროშა ბოგოტა
7. ჩილეს დროშა სანტიაგო
8. ვენესუელის დროშა კარაკასი
9. კოლუმბიის დროშა მედელინი
10.კუბის დროშა ჰავანა

ეტიმოლოგია და განმარტებები

 
ლათინური ამერიკის პარკი კანადის ფრანგულენოვანი პროვინციის დედაქალაქ კვებეკში; აღნიშნავს კულტურულ კავშირს კვებეკსა და იმ ხალხს შორის, ვინც ამერიკაში რომანულ ენებზე ლაპარაკობს.

იდეა, რომ ამერიკის ნაწილს ლინგვისტური მსგავსება ჰქონდა რომანულ კულტურასთან, 1830-იან წლებში გაჩნდა, ფრანგი სენ-სიმონიანელი მიშელ შევალიეს ნაწერებში, რომელიც ამტკიცებდა, რომ ამერიკის ეს ნაწილი დასახლებული იყო „ლათინური რასის“ ხალხით. აქედან გამომდინარე, აერთიანებდა „ლათინურ ევროპასთან“, ტევტონური ევროპის“, „ანგლო-საქსური ამერიკისა“ და „სლავური ევროპის“ პირისპირ.[7] მოგვიანებით, XIX საუკუნის მიწურულს, ეს იდეა აიტაცეს ლათინოამერიკელმა ინტელექტუალებმა და პოლიტიკურმა ლიდერებმა, რომლებიც კულტურულ მოდელად არა ისევ ესპანეთსა და პორტუგალიას, არამედ საფრანგეთს განიხილავდნენ.[8] ტერმინი პირველად 1856 წელს პარიზში, კონფერენციაზე გამოიყენა ჩილელმა პოლიტიკოსმა ფრანსისკო ბილბაომ,[9] ამავე წელს კი უკვე კოლუმბიელმა მწერალმა ხოსე მარია ტორეს კაისედომ თავის პოემაში „ორი ამერიკა“.[10] ტერმინ „ლათინურ ამერიკას“ მხარს უჭერდა ნაპოლეონ III-ის საფრანგეთის იმპერია; ეს ხდებოდა მექსიკაში საფრანგეთის შეჭრის დროს და საფრანგეთი მას იმის დამამტკიცებელ საშუალებად იყენებდა, რომ ის იმ ქვეყანათა შორის იდგა, რომელთაც გავლენა ჰქონდათ ამერიკაზე, რათა რეგიონში არ დაეშვა ანგლოფონური ქვეყნები, კამპანია წარემართა საფრანგეთთან ამ რეგიონის კულტურული ნათესაობის გამოსავლენად და თავად ქცეულიყო არეალის კულტურულ-პოლიტიკურ ლიდერად. ამის შედეგი იყო პრინც მაქსიმილიან ჰაბსბურგის გამოცხადება მექსიკის მეორე იმპერიის იმპერატორად.[11] 1861 წელს ეს ტერმინი ასევე გამოიყენეს ფრანგმა სწავლულებმა პან-ლათინიზმისადმი მიძღვნილ ჟურნალში „La revue des races Latines“.[12]

თანამედროვე გამოყენებაში:

სხვაობა ლათინურ ამერიკასა და ანგლო-ამერიკას შორის პირობითად ემყარება ამერიკაში გაბატონებულ ენებს, ვინაიდან რომანულენოვანი და ინგლისურენოვანი კულტურები განსხვავებულია. აქ არც ერთი არეალი კულტურულად თუ ენობრივად ერთგვაროვანი არაა; ლათინური ამერიკის მნიშვნელოვან ნაწილში (მაგალითად მაღალმთიანი პერუ, ბოლივია, გვატემალა და პარაგვაი) გაბატონებულია ადგილობრივი ამერიკული კულტურები, შედარებით ნაკლებად ინდიელთა ენებიც, ზოგიერთ ნაწილში კი ძლიერ იგრძნობა აფრიკული კულტურის გავლენა (მაგალითად კარიბის ზღვის აუზში — მათ შორის კოლუმბიისა და ვენესუელის ნაწილებში).

დაყოფა

 
ლათინური ამერიკის 4 სუბრეგიონი

გეოგრაფიულად, პოლიტიკურად, დემოგრაფიულად და კულტურულად ლათინური ამერიკა რამდენიმე სუბრეგიონად შეიძლება დაიყოს. თუ ვიგულისხმებთ მთელს ამერიკას შეერთებული შტატების სამხრეთით, მისი გეოგრაფიული სუბრეგიონებია ჩრდილოეთ ამერიკა, ცენტრალური ამერიკა, კარიბები და სამხრეთ ამერიკა.[20] ეს უკანასკნელი (სამხრეთ ამერიკა) პოლიტიკურ-გეოგრაფიულად შეიძლება დაიყოს ისეთ სუბრეგიონებად, როგორებიცაა სამხრეთის კონუსი და ანდების სახელმწიფოები. ლინგვისტურ საფუძველზე კი რეგიონს ყოფენ ესპანურ და პორტუგალიურ ამერიკად, ხანდახან კი ფრანგულ ამერიკასაც გამოყოფენ.

ტერიტორიის უდიდესი ნაწილი დიდ სამეულზე ბრაზილია-მექსიკა-არგენტინაზე მოდის. ლათინურ ამერიკაში 34 სუვერენული სახელმწიფოა და 15 კოლონია, რომელთა ძირითადი ნაწილი პატარ-პატარა კუნძულებია და კარიბის ზღვის ზონაში მდებარეობენ. კოლონიათა უდიდეს ნაწილს ამერიკის აღმოჩენის შემდეგ აქ ესპანეთი ფლობდა, რომელსაც კონკურენციას მხოლოდ პორტუგალია უწევდა, ხოლო მათთან შედარებით მცირე სამფლობელოები საფრანგეთს, გაერთიანებულ სამეფოს, ნიდერლანდებს, შვედეთს და დანიას ჰქონდათ. თანამედროვე პოლიტიკურ რუკაზე ლათინური ამერიკის ტერიტორიაზე მხოლოდ 4 კოლონიზატორი ქვეყნის ტერიტორიებია: საფრანგეთის, გაერთიანებული სამეფოს, აშშ-ს და ნიდერლანდების. ყველაზე მეტი კოლონია გაერთიანებულ სამეფოს აქვს, თუმცა ფართობის თვალსაზრისით საფრანგეთი პირველობს.

დროშა გერბი სახელწოდება ფართობი
(კმ²)
მოსახლეობა 2013
მოსახლეობის
სიმჭიდროვე

(ად./კმ²-ზე)
დედაქალაქი სახელწოდება
ოფიციალურ ენაზე
    არგენტინა 2 780 400 41 660 417 14,4 ბუენოს-აირესი Argentina
    ბოლივია 1 098 581 10 461 053 9 სუკრე Bolivia
    ბრაზილია 8 515 767 201 032 714 23,6 ბრაზილია Brasil
    ჩილე 756 096 17 556 815 23 სანტიაგო Chile
    კოლუმბია 1 141 748 47 387 109 41,5 ბოგოტა Colombia
    კოსტა-რიკა 51 100 4 667 096 91,3 სან-ხოსე Costa Rica
    კუბა 109 884 11 061 886 100,6 ჰავანა Cuba
    დომინიკელთა რესპუბლიკა 48 442 10 219 630 210,9 სანტო-დომინგო República Dominicana
    ეკვადორი 283 560 15 439 429 54,4 კიტო Ecuador
    სალვადორი 21 040 6 108 590 290,3 სან-სალვადორი El Salvador
    გვატემალა 108 889 15 438 384 129 გვატემალა Guatemala
    ჰაიტი 27 750 9 893 934 356,5 პორტ-ო-პრენსი Haïti
    ჰონდურასი 112 492 8 555 072 76 ტეგუსიგალპა Honduras
    მექსიკის შეერთებული შტატები 1 972 550 118 395 054 57 მეხიკო Estados Unidos Mexicanos
    ნიკარაგუა 130 375 5 788 531 44,3 მანაგუა Nicaragua
    პანამა 75 517 3 661 868 54,2 პანამა Panamá
    პარაგვაი 406 752 6 800 284 14,2 ასუნსიონი Paraguay
    პერუ 1 285 216 30 475 144 23 ლიმა Perú
    პუერტო-რიკო* 9 104 3 615 086 397 სან-ხუანი Puerto Rico
    ურუგვაი 176 215 3 324 460 18,87 მონტევიდეო Uruguay
    ვენესუელა 916 445 31 648 930 31,59 კარაკასი Venezuela
სულ 20 027 923 603 191 486 30,1

*: არასუვერენული სახელმწიფო

გეოგრაფია

 
ანდები

ლათინური ამერიკის გეოლოგიური აგებულება რთულია, რაც თავის მხრივ კარგად ჩანს რელიეფის მრავალფეროვნებაში. აქ მდებარეობს მსოფლიოს გრძელი მთათა სისტემა კორდილიერები-ანდები, რომელიც დაახლოებით 18 000 კმ-ზეა გადაჭიმული ჩრდილოეთიდან სამხრეთისკენ. მასზე მდებარეობს დასავლეთ ნახევარსფეროს უმაღლესი მწვერვალი — აკონკაგუა (6960 მ). აქვეა მსოფლიოს ერთ-ერთი უდიდესი დაბლობი — ამაზონია, ასევე მრავალი მთიანეთი და ზეგანი. რელიეფის მრავალფეროვნება, უპირველეს ყოვლისა, განპირობებულია გეოლოგიურ სტრუქტურაში ორი ძირითადი ელემენტის არსებობით: მოძრავი, აქტიურად განვითარებადი ანდების მთათა სარტყელი და ძველი სამხრეთ ამერიკის ბაქანი, ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ნაწილში.

რეგიონის ჩრდილოეთი ნაწილი — მექსიკა, ძირითადად მთიანი ქვეყანაა, სანაპირო დაბლობებით.

ცენტრალური ამერიკის ვესტ-ინდოეთის რელიეფი მოზაიკურია. აქ გვხვდება დაბალი და მოკლე მთები, რომლებსაც ძირითადად განედური მიმართულება აქვს. ცენტრალური ამერიკა აქტიური სეისმური ზონაა. კოლუმბიაში, ბოლო პერიოდში ვულკან რუისის მოქმედებას 1985-1986 წლებში ჰქონდა ადგილი. 1985 წელს კი მეხიკოში მოხდა ძლიერი მიწისძვრა.

სამხრეთ ამერიკის გეოლოგიურ საფუძველს წარმოადგენს ფართო ბაქანი. რელიეფში ძირითადად წარმოდგენილია ამაზონის დაბლობი, ბრაზილიის მთიანეთი, გვიანის მთიანეთი, ლა-პლატის დაბლობი. რაც შეეხება სამხრეთ ამერიკის დასავლეთ ნაწილს, აქ 9000 კმ-ზე, ვენესუელიდან ცეცხლოვან მიწამდე გადაჭიმულია ანდები. ეს მთათა სისტემა ძალიან რთული აგებულებით ხასიათდება.

კლიმატი

ლათინური ამერიკა მდებარეობს ჩრდილოეთ ნახევარსფეროს სუბტროპიკულ, ტროპიკულ და სუბეკვატორულ სარტყლებში და ასევე სამხრეთ ნახევარსფეროს ეკვატორულ, სუბეკვატორულ, ტროპიკულ, სუბტროპიკულ და ზომიერ სარტყლებში. თავისი გეოგრაფიული მდებარეობის გამო, რეგიონი იღებს მზის მნიშვნელოვან რადიაციას, ამიტომ მისი უდიდესი ნაწილისთვის დამახასიათებელია კლიმატის ცხელი ტიპი, სადაც საშუალო თვიური ტემპერატურა +20 °C-ზე მაღალია. სეზონური ცვლილებები მჟღავნდება არა ტემპერატურათა რყევებით, არამედ ნალექების რეჟიმის ცვალებადობითაც. ჰაერის ტემპერატურის მაქსიმული დაფიქსირებულია იანვარში 48,9 °C. ცხელი კლიმატის სიჭარბე კარგ პირობებს ქმნის მცენარეთა ვეგეტაციისათვის მთელი წლის მანძილზე.

ტემპერატურის რყევის სეზონურობა მკაფიოდ ჩანს ლათინური ამერიკის მხოლოდ უკიდურეს ჩრდილოეთ და სამხრეთ ნაწილებში. ეს ტერიტორიები ვრცელდება სუბტროპიკულ და ზომიერ განედებში (მაგალითად, სანტიაგოში ყველაზე თბილი თვის საშუალო ტემპერატურა +20 °C, ყველაზე ცივის +8 °C. ცეცხლოვან მიწაზე შესაბამისად +11 და +2) და ასევე ტროპიკული სარტყლის მთიან რაიონებში. ყინვები ყოველწლიურად არის მექსიკის მთიანეთის ჩრდილოეთ ნაწილში, ასევე პატაგონიაში, პამპას სამხრეთ-დასავლეთში, კორდილიერების მთისწინეთში, ასევე ცენტრალურ და სამხრეთ ანდებში. პატაგონიის სამხრეთ-დასავლეთში ყინვა ზაფხულობითაცაა მოსალოდნელი. ტემპარეტურის ასეთი, ხანმოკლე, მკვეთრი დაცემა შესამჩნევია როცა მაღალი განედებიდან შემოიჭრება ცივი ჰაერის მასები, რასაც ხელს უწყობს რელიეფის მერიდიანული მდებარეობა. მაგალითად, პამპეროს ცივ ქარებს შეუძლიათ ყინვების გამოწვევა სამხრეთ ამერიკაში სამხრეთ ტროპიკის საზღვარზეც კი.

ლათინური ამერიკის სხვადასხვა რეგიონებს შორის მნიშვნელოვანი სხვაობაა ნალექების მოსვლის რაოდენობასა და მათ სეზონურ განაწილებაში, რაზეც გავლენას ახდენა ატმოსფეროს ცირკულაციის თავისებვურებანი, დინებები, რელიეფი და ა. შ. ნალექების უდიდესი რაოდენობით ხასიათდება ეკვატორული ანდების წყნაროკეანური კალთები, ასევე ამ რაიონებთან ახლოს მდებარე რაიონები (დაახლოებით 10 000 მმ წელიწადში). მაგრამ ამ დროს, თითქმის უნალექოა უდაბნო ატაკამა. თუ ამაზონიაში წვიმიანი სეზონი გრძელდება მთელი წლის მანძილზე, ეს პერიოდი ბრაზილიის მთიანეთის ჩრდილო-აღმოსავლეთში არ აღმატება 3-4 თვეს. საერთოდ, რეგიონის ტერიტორიის 20 % არ იღებს ნალექების საკმარის რაოდენობას. მიწათმოქმედება აქ ხელოვნურ რწყვაზეა დამოკიდებული.

შიგა წყლები

შიგა წყლები ლათინური ამერიკის უდიდესი სიმდიდრეა. აქაური მდინერეები ეკუთვნიან როგორც წყნარი, ისე ატლანტის ოკეანის აუზებს. რეგიონის უდიდესი მდინარეა ამაზონი, რომლის სიგრძე მდინარე უკაიალის სათავიდან 7000 კმ-ია, აუზის ფართობი კი 7 მლნ კმ²-ია და რეგიონის შვიდ სახელმწიფოს მოიცავს. ამაზონის მნიშვნელოვანი შენაკადებია ჟურუა, მადეირა, ტაპაჟოსი, ისა, ჟაპურა, რიო-ნეგრო.

რეგიონის სიდიდით მეორე მდინარეა პარანა, მისი სიგრძე 4380 კმ-ია, ხოლო აუზის ფართობი 2663 კმ². მისი მნიშვნელოვანი შენაკადებია: პარაგვაი, სალადო, რიო-ბერმეხო და ა. შ. მნიშვნელოვან მდინარეებს განეკუთვნება ორინოკო (2730 კმ), აუზის ფართობი 1 მლნ კმ². მის ერთ-ერთ შენაკადზე, მდინარე ჩურუნზე მდებარეობს მსოფლიოს ყველაზე მაღალი ჩანჩქერი ანხელი.

ლათინური ამერიკის ტბებს შორის ყველაზე დიდია მარაკაიბო, ხოლო ანდების მაღალმთიანეთში, პერუ-ბოლივიის საზღვარზე მდებარე ტიტიკაკას ტბა მსოფლიოში ზღვის დონიდან ყველაზე მაღლა მდებარე ტბაა.

ფლორა და ფაუნა

ლათინური ამერიკა ძალიან მდიდარია მცენარეული საფარით. იგი მნიშვნელოვანი ენდემურობით ხასიათდება. სწორედ ამ რეგიონიდან გავრცელდა მთელ მსოფლიოში სიმინდი, კარტოფილი, სორგო, ლობიო, პომიდორი, კაკაო, მზესუმზირა, გოგრა, ნესვი, თამბაქო. ტყეებს ტერიტორიის 50 %-ზე მეტი უკავიათ. რეგიონში იზრდება ისეთი უნიკალური მცენარეულობა, როგორიცაა ბრაზილიისა და ჩილეს არაუკარია, წითელი ხე, პაუ-ბრაზილი, შავი ხე, ქინაქინის ხე, სეიბას ხე, კამპეშის ხე. მრავლად არის სხვადასხვა სახის კაქტუსი. მრავალი სახეობის მცენარეს დიდი გამოყენება აქვს მრეწველობასა და სამედიცინო საქმიანობაში.

ასევე მრავალფეროვნებით გამოირჩევა ლათინური ამერიკის ცხოველთა სამყარო. აქ წარმოდგენილია ნიანგების სხვადასხვა სახეობა, ღამურები, კუ, მაიმუნების მრავალი სახეობა, ტაპირი, ზარმაცა, ჯავშნოსანი, ჭიანჭველაჭამია, იაგუარი, პუმა, პატარა ირემი, მაგელანის ძაღლი და ა. შ.

სასარგებლო წიაღისეული

ლათინური ამერიკა უზრუნველყოფილია პრაქტიკულად ყველა სახის სასარგებლო წიაღისეულით, ზოგიერთი სახეობით კი მას მსოფლიო მნიშვნელობა გააჩნია. ენერგეტიკული რესურსებიდან აღსანიშნავია: ნავთობი, ბუნებრივი გაზი, ნახშირი. ნავთობის უდიდეს მარაგს ფლობს მექსიკა და ვენესუელა. ბუნებრივი აირით მდიდარია მექსიკა, ვენესუელა, არგენტინა, ტრინიდადი და ტობაგო. ვენესუელაში ნავთობისა და გაზის უდიდესი მარაგი თავმოყრილია მარაკაიბოს ტბის აუზში, მექსიკაში კი ძირითადად კამპეჩეს ყურესა და ჩინონტეპეკის რაიონში. ნავთობის დიდი მარაგია ფოლკლენდის კუნძულების ირგვლივ ოკეანეში.

ნახშირის მარაგით გამოირჩევა ბრაზილია, კოლუმბია, ვენესუელა, არგენტინა და ჩილე.

რეგიონი გამოირჩევა რკინის მადნის მნიშვნელოვანი მარაგით, სადაც განსაკუთრებულია ბრაზილიის როლი (მასზე მოდის რეგიონის რკინის მადნის 80 %). რკინის მადანს მოიპოვებენ ასევე პერუსა და ვენესუელაში. რეგიონის მნიშვნელობა განსაკუთრებულია სპილენძის მარაგისა და მოპოვების მხრივ. აღსანიშნავია ჩილე (მთელი რეგიონის მარაგის 67 %), ასევე პანამა, მექსიკა, ბრაზილია.

რეგიონი გამოირჩევა ნიობიუმის განსაკუთრებული მარაგით (მსოფლიო მარაგის 85 %). მთელი მარაგი თავმოყრილია ბრაზილიაში. ეს რეგიონი ასევე მდიდარია შემდეგი სასარგებლო წიაღისეულით: მოლიბდენი (ჩილე, მექსიკა, პერუ), მანგანუმი (ბრაზილია), ბოქსიტები (ბრაზილია, ვენესუელა, იამაიკა, სურინამი), ტყვია-თუთია (მექსიკა, ბრაზილია, ბოლივია), სტიბიუმი (ბოლივია, მექსიკა), ბერილიუმი (ბრაზილია, არგენტინა), ფოსფატები (პერუ, ბრაზილია, მექსიკა), გოგირდი (ჩილე, მექსიკა), ვერცხლი (მექსიკა, პერუ).

ისტორია

კოლუმბამდელი ისტორია

 
მაჩუ-პიქჩუს ხედი — ინკების კოლუმბამდელი ძეგლი პერუში. მსოფლიოს ახალი შვიდი საოცრებიდან ერთ-ერთი.

ლათინურ ამერიკაში დღემდე ცნობილი უძველესი ნასახლარი მონტე-ვერდეს სახელითაა ცნობილი, სამხრეთ ჩილეში, პუერტო-მონტის სიახლოვეს. ნასახლარი დაახლოებით 14 000 წლისაა, მაგრამ არსებობს ვარაუდი, რომ ის უფრო ძველია. ათასწლეულების მანძილზე ხალხი მთელ კონტინენტზე გავრცელდა. ახალი წელთაღრიცხვის პირველ ათასწლეულში, სამხრეთ ამერიკის ვრცელი წვიმის ტყეები, მთები, ვაკეები და სანაპირო ზოლი მილიონობით ადამიანით იყო დასახლებული. ამერიკის უძველესი დასახლებები ეკუთვნის ლას-ვეგასის კულტურას[21] ძვ. წ. 8000-4600 წლებში — არამოძრავ ჯგუფს ეკვადორის სანაპირო ზოლში, იგივე ეპოქის უფრო ცნობილი ვალდივიის კულტურის წინაპრებს. ზოგიერთმა ჯგუფმა უფრო მუდმივი დასახლებები შექმნა, მაგალითად ჩიბჩა-მუისკებმა და ტაირონამ. ამ ჯგუფებმა მოიცვეს კარიბის რეგიონი. ადგილობრივი ჯგუფები, რომლებმაც ყველაზე მტკიცე დასახლებები შექმნეს, იყვნენ ჩიბჩები კოლუმბიაში, კეჩუა და აიმარა ბოლივიასა და პერუში.

რეგიონი მრავალი ადგილობრივი ხალხისა და მოწინავე ცივილიზაციის სამშობლო გახდა, მათ შორის იყვნენ აცტეკები, ტოლტეკები, კარიბები, ტუპი, მაია და ინკები. მაიას ცივილიზაციის ოქროს ხანა დაიწყო ახ. წ. 250 წლიდან. შემდეგ მას მოჰყვა ორი უდიდესი ცივილიზაცია — აცტეკები და ინკები, რომლებიც XIV საუკუნის დასაწყისში და XV საუკუნის შუა წლებში, ერთმანეთის მიყოლებით დაწინაურდნენ. მთელი ამერიკის მასშტაბით, ბოლო, ყველაზე ძლევამოსილი ცივილიზაცია იყო აცტეკების იმპერია, სანამ მას კონტინენტზე შემოჭრილი ესპანელები გაანადგურებდნენ.

ევროპული კოლონიზაცია

 
ამერიკის კოლონიზაცია ევროპელთა მიერ (1750 წლისთვის).
 
ნასკას ნახატები, პერუ
 
რომანტიკული ნახატი „ქრისტეფორე კოლუმბის მოსვლა ამერიკაში“ (Primer desembarco de Cristóbal Colón en América); დიოსკორო პუებლა, 1862 წ.
 
წარსულში პორტუგალიის კოლონიის, ბრაზილიის არქიტექტურას საგრძნობლად ეტყობა პორტუგალიური კვალი. ფოტოზე: ქალაქ პარატის ქუჩა

ქრისტეფორე კოლუმბის მოგზაურობების შემდეგ დაწყებული მასობრივი ევროპული კოლონიზაციის შედეგად, ადგილობრივმა ელიტებმა, მაგალითად აცტეკებმა და ინკებმა ძალაუფლება დაკარგეს. ადგილობრივი ჯგუფების დახმარების წყალობით, ერნან კორტესმა აცტეკური ელიტების ძალაუფლებას მოუღო ბოლო, ფრანსისკო პისარომ კი ინკების მმართველებს სამხრეთ ამერიკის დასავლეთში. რეგიონის კოლონიზაცია ესპანეთმა და პორტუგალიამ მოახდინა. 1494 წელს, ტორდესილასის ხელშეკრულების საფუძველზე გაევლო სადემარკაციო ხაზი, რომელმაც ტერიტორია ესპანეთისა და პორტუგალიის საკონტროლო ნაწილებად გაყო. აღნიშნული ხელშეკრულების მიხედვით, ხაზის დასავლეთი ნაწილი ესპანეთს ერგო, პორტუგალიას კი მის აღმოსავლეთით დარჩენილი ტერიტორია (პორტუგალიის ტერიტორია სამხრეთ ამერიკაში შემდეგში ბრაზილიად იქცა).

 
კოლონიური ქალაქი გრანადა ნიკარაგუაში — ერთ-ერთი ყველაზე მონახულებადი ძეგლი ცენტრალურ ამერიკაში

XVI საუკუნის მიწურულს ესპანეთსა და პორტუგალიას სხვა ქვეყნებიც შეუერთდნენ, მათ შორის საფრანგეთი, რომელმაც საკმაოდ ვრცელი არეალების ოკუპაცია მოახდინა ჩრდილოეთ, ცენტრალურ და სამხრეთ ამერიკაში. გადმოღებულ იქნა ევროპული კულტურა, ჩვეულებები და მმართველობა, რომანულ-კათოლიკური ეკლესია მთავარი პოლიტიკური და ეკონომიკური ძალაუფლება გახდა, სრულიად გაბატონდა ადგილობრივ რელიგიებზე და საბოლოოდ, ამ პერიოდის ამერიკაში ერთადერთი ოფიციალური რელიგია გახდა.

ევროპელების მიერ მოტანილმა ისეთმა ეპიდემიურმა დაავადებებმა, როგორებიცაა ყვავილი და წითელა, ადგილობრივი მოსახლეობის დიდი ნაწილი გაანადგურა. ისტორიკოსებს ამ დაავადებების შედეგად ამომწყდარი მოსახლეობის ზუსტი რიცხვის განსაზღვრა არ შეუძლიათ, თუმცა ზოგიერთი მათგანის მიერ დასახელებული ციფრები 85 %-დან 25 %-მდე მერყეობს. ისტორიული ჩანაწერების ნაკლებობის გამო, ზუსტი რიცხვის დასახელება ჭირს. ბევრი გადარჩენილი იძულებით გაამწესეს ევროპელთა პლანტაციებსა და მაღაროებში სამუშაოდ. საკმაოდ გახშირდა ადგილობრივებისა და ევროპელი კოლონისტების სისხლის აღრევა და უკვე კოლონიური პერიოდის დასასრულისთვის, შერეული წარმოშობის ხალხმა (მეტისები) რამდენიმე კოლონიაში მოსახლეობის უმრავლესობა შეადგინა.

დამოუკიდებლობა (1804–1825)

 
დონ მიგელ იდალგო ი კოსტილიამექსიკის დამოუკიდებლობისათვის ომის ლიდერი

1804 წელს ჰაიტი პირველო ლათინოამერიკული სახელმწიფო გახდა, რომელმაც საფრანგეთის კოლონია სან-დომინგოში, ტუსენ ლუვერტიურის მეთაურობით მონების აჯანყების შემდეგ, დამოუკიდებლობა მოიპოვა. გამარჯვებულებმა მონობა გააუქმეს. ჰაიტის დამოუკიდებლობამ სული შთაბერა დამოუკიდებლობის მოძრაობებს ესპანურ ამერიკაში.

XVIII საუკუნის მიწურულს, ესპანეთისა და პორტუგალიის ძალაუფლებამ მსოფლიო ასპარეზზე იკლო და მათი ადგილი სხვა ევროპულმა სახელმწიფოებმა, განსაკუთრებით ბრიტანეთმა და საფრანგეთმა დაიკავეს. ესპანეთის ხელისუფლებისა მიერ დაწესებული მკაცრი შეზღუდვებისა და ადგილობრივი ესპანელების გაბატონების გამო ძირითად სოციალურ და პოლიტიკურ ინსტიტუციებში, ლათინური ამერიკის მოსახლეობაში უკმაყოფილება იზრდებოდა. 1808 წელს ესპანეთში ნაპოლეონის შეჭრა სიტუაციის შემოტრიალების წერტილად იქცა, კრეოლურმა ელიტებმა ხუნტები შექმნეს და დამოუკიდებლობისათვის ბრძოლა დაიწყეს. ამევე დროს, ახალი მსოფლიოს მეორე უძველესმა სახელმწიფომ აშშ-ის შემდეგ — ახლად დამოუკიდებლობამოპოვებულმა ჰაიტიმ ბიძგი მისცა დამოუკიდებლობისათვის მებრძოლი მოძრაობების მეთაურებს, მაგალითად, მექსიკაში მიგელ იდალგო ი კოსტილიას, ვენესუელაში სიმონ ბოლივარს და ხოსე დე სან-მარტინს არგენტინაში; მათ მზადყოფნაში მოიყვანეს საკმაო რაოდენობის სამხედრო აღჭურვილობა და ჯარი.

ხუნტებსა და ესპანეთის კოლონიალურ მმართველობებს შორის სულ მალე სასტიკი ბრძოლები დაიწყო; გამარჯვებას ძირითადად დამოუკიდებლობის მომხრეები აღწევდნენ. ამის შემდეგ, ეს ადრეული მოძრაობები 1810 წლიდან ესპანეთის სამეფო არმიამ ჩაახშო, მათ შორის, მექსიკაში მიგელ იდალგო ი კოსტილია 1810 წელს, მოგვიანებით, 1812 წელს კი ფრანსისკო დე მირანდა ვენესუელაში. ახალი თაობის ხელმძღვანელების ლიდერობით, როგორებიც იყვნენ სიმონ ბოლივარი „განმათავისუფლებელი“, ხოსე დე სან-მარტინი არგენტინაში და სამხრეთ ამერიკის სხვა განმათავისუფლებლები, დამოუკიდებლობის მოძრაობამ ძალები მოიკრიბა და 1825 წლისთვის, მთელმა ესპანურმა ამერიკამ კუბისა და პუერტო-რიკოს გარდა, ესპანეთისგან დამოუკიდებლობა მოიპოვა. დამოუკიდებლობის მოპოვებისთანავე, 1822 წელს ბრაზილიამ კონსტიტუციური მონარქია დაამყარა. იმავე წელს, მექსიკაში, სამხედრო ოფიცერი აგუსტინ დე იტურბიდე სათავეში ჩაუდგა კონსერვატორებისა და ლიბერალების კოალიციას, რომელმაც კონსტიტუციური მონარქიული წყობა დაამყარა, იტურბიდე კი იმპერატორად გამოაცხადა. მექსიკის პირველი იმპერიის სიცოცხლე ხანმოკლე აღმოჩნდა, 1823 წელს კი ქვეყანაში რესპუბლიკა შეიქმნა.

კონსოლიდაცია და ლიბერალ-კონსერვატორთა კონფლიქტები (1818-1990)

 
სიმონ ბოლივარივენესუელის, კოლუმბიის, ეკვადორის, ბოლივიის, პერუსა და პანამის გამათავისუფლებელი.
 
ხოსე დე სან-მარტინიარგენტინის, ჩილესა და პერუს გამათავისუფლებელი.

კონსერვატორთა და ლიბერალთა კონფლიქტები XIX საუკუნის ლათინურ ამერიკაში

მას შემდეგ, რაც ლათინური ამერიკის ბევრმა ქვეყანამ დამოუკიდებლობა მოიპოვა, დაიწყო კონფლიქტები ხალხსა და მთავრობას შორის, რომელთა უმრავლესობაც შეიძლება დავიდეს იდეოლოგიურ დაპირისპირებაში ლიბერალიზმსა და კონსერვატიზმს შორის. რევოლუციებამდე, სამთავრობო სისტემაში დომინირებდა კონსერვატიზმი და იგი დაფუძნებული იყო სოციალური კლასების არსებობაზე, მეფის მმართველობით. ლიბერალებს მმართველობის სისტემებში ცვლილებები სურდათ, მათ მონარქიებისა და სოციალური კლასების მოშლა და თანასწორობის დამყარება უნდოდათ.

როდესაც 1824 წელს მექსიკის პრეზიდენტი ლიბერალი გუადელუპე ვიქტორია გახდა, კონსერვატორებს მტკიცედ სწამდათ, რომ სახელმწიფო ბევრად უკეთესი იყო ხელისუფლებაში ახალი მთავრობის მოსვლამდე, შესაბამისად, მათი თვალსაზრისით, ძველი მთავრობა ბევრად უკეთესი იყო. ამ აზრის კვალდაკვალ, კონსერვატორებმა მთავრობაზე კონტროლის დამყარება განიზრახეს, რაც გამოუვიდათ კიდეც. 1833 წელს პრეზიდენტად აირჩიეს გენერელი სანტა-ანა. მომდევნო ათწლეულში, მექსიკა-ამერიკის ომში (1846-1848) მექსიკამ შეერთებული შტატების სასარგებლოდ ტერიტორიის მნიშვნელოვანი ნაწილი დაკარგა. ამ დანაკარგმა განრისხებულ ლიბერალებს კონსერვატორული მთავრობის წინააღმდეგ აჯანყებისაკენ უბიძგა.

1837 წელს კონსერვატორმა რაფაელ კარერამ გვატემალა დაიპყრო და ცენტრალური ამერიკის ფედერაციული რესპუბლიკიდან გამოიყვანა. ამ კავშირის დაშლის შემდეგ წარმოშობილი არასტაბილურობის შედეგად, დამოუკიდებლობა გამოაცხადეს ცენტრალური ამერიკის სხვა სახელმწიფოებმაც.

ბრაზილიაში სასოფლო დასახლებების არისტოკრატებს კონფლიქტი ჰქონდათ ურბანულ კონსერვატორებთან. პორტუგალიური კონტროლი ბრაზილიის ნავსადგურებზე ამ უკანაკსნელის მიერ დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგაც გაგრძელდა. იმ იდეაზე დაყრდნობით, რომ ძველი მთავრობა უკეთესი იყო, ურბანისტები მხარს კონსერვატორებს უჭერდნენ, რადგან მათთვის უფრო მეტი შესაძლებლობები იშლებოდა.

1819 წელს, მას შემდეგ რაც რეგიონმა ესპანეთისგან დამოუკიდებლობა მოიპოვა, დიდი კოლუმბიის პრეზიდენტი სიმონ ბოლივარი გახდა. იგი სათავეში ჩაუდგა სამხედრო კონტროლის მქონე სახელმწიფოს. მოქალაქეებს ბოლივარის მთავრობის პოზიცია არ მოსწონდათ: მილიტარიზმში ხალხი უბედური იყო თავისი როლით და სამოქალაქო ნაწილის შეხედულებით, სამხედროებს ზედმეტად დიდი ძალაუფლება ეპყრათ ხელთ. დიდი კოლუმბიის დაშლის შემდეგ, კონსერვატორებისა და ლიბერალების კონფლიქტი ახლა უკვე ახალ გრანადაში გაგრძელდა. თითოეული ეს კონფლიქტი კონცენტრირებული იყო მოცემულ რეგიონებში, კონსერვატორები ძირითადად სამხრეთის მთებსა და კაუკის ხეობაში იყვნენ. 1840-იანი წლების შუაში ლიდერების გარკვეულმა ნაწილმა კარაკასში ლიბერალური ოპოზიცია ჩამოაყალიბეს. ამ მოძრაობის აქტიური მონაწილე იყო ჟურნალისტი ანტონიო ლეოკადიო გუსმანი, რომელიც კარაკასის მოსახლეობაში სულ უფრო და უფრო მეტი პოპულარობით სარგებლობდა.[22]

არგენტინაში, კონფლიქტის მონაწილეებმა ეს ბრძოლა მონათლეს კონფლიქტად ცენტრალიზაციისა და ფედერალიზაციის მომხრეებს შორის, რაც კონსერვატორებისა და ლიბერალების ექვივალენტურია. ბრაზილიასთან ომში ურუგვაიმ დამოუკიდებლობა მოიპოვა, რის შემდეგაც ცენტრალური მთავრობა არგენტინაში ჩამოყალიბდა. სამოქალაქო ომი ცენტრალისტებსა და ფედერალისტებს შორის არგენტინაში მას შემდეგაც გაგრძელდა, რაც ცენტრალისტური ხელისუფლების სათავეში პირველი პრეზიდენტი მოვიდა. როდესაც პროვინციები არგენტინის ფედერაციაში მეთაურების გარეშე შევიდნენ და ხუან მანუელ დე როსასმა უარი განაცხადა სახელმწიფო კონსტიტუციის დამტკიცებაზე, კონფლიქტი კიდევ უფრო გამწვავდა და ნამდვილ სამოქალაქო ომში გადაიზარდა.[23] ანალოგიური დაპირისპირების მონაწილეებს ურუგვაიში თეთრებსა (blancos) და წითლებს (colorados) უწოდებდნენ, სადაც თეთრები კონსერვატორებს წარმოადგენდნენ, წითლები კი მონტევიდეოში ბიზნეს-ინტერესების მქონეთ. ამ ორ ჯგუფს შორის კონფლიქტი სამოქალაქო ომში გადაიზარდა, რომელიც „გერა გრანდეს“ სახელითაა ცნობილი.[24]

ბრიტანეთის გავლენა XIX საუკუნის ლათინურ ამერიკაში

მას შემდეგ, რაც XVIII საუკუნის მიწურულს დიდმა ბრიტანეთმა ჩრდილოეთ ამერიკის კოლონიები დაკარგა, უკვე XIX საუკუნის ბოლოს რესურსების მომწოდებელი ახალი ბაზრების საჭიროების წინაშე აღმოჩნდა.[25] ამ პრობლემის გადასაჭრელად, დიდმა ბრიტანეთმა ესპანეთის სამხრეთამერიკულ კოლონიებს დაადგა თვალი. 1806 წელს პატარა ბრიტანულმა ძალებმა მოულოდნელი იერიში მიიტანა რიო-დე-ლა-პლატის ვიცე-სამეფოს მთავრობის შენობაზე.[26] ადგილობრივი გარნიზონი მომხვდურებს მედგრად დაუხვდა, მაგრამ დაცვის დროს შენობა დაინგრა. ბრიტანელების ხელთ აღმოჩნდა დიდი რაოდენობის ძვირფასი მეტალი, მაგრამ ამ დროს გამოჩნდა საფრანგეთის საზღვაო ძალები, რომლებმაც ბრიტანელები ესპანეთის მეფის სახელით გაანადგურა. თუმცა, ამ შემთხვევას მაინც მოჰყვა უწესრიგობა, რადგან არეალზე კონტროლი მილიციამ აიღო. მომდევნო წელს უფრო დიდი ძალებით ბრიტანელებმა კიდევ ერთი იერიში განახორციელეს, ამჯერად მათ მონტევიდეოს აღება ეწადათ. მართალია მათ მონტევიდეოს ვერ მიაღწიეს, მაგრამ წარმატებით შეკრეს ალიანსი ადგილობრივებთან.[27] საბოლოოდ, ბრიტანელებმა ინდიელთა ბაზრებზე კონტროლი დაამყარეს.

ახლად დამყარებულმა ბრიტანულმა დომინანტობამ დიდად შეუშალა ხელი ლათინური ამერიკის მრეწველობის განვითარებას და გააძლიერა რეგიონის დამოკიდებულება მსოფლიო სავაჭრო ქსელზე.[28] ბრიტანეთმა ჩაანაცვლა ესპანეთი, როგორც რეგიონის უმსხვილესი სავაჭრო პარტნიორი.[29] დიდმა ბრიტანეთმა ლათინურ ამერიკაში მნიშვნელოვანი მოცულობის კაპიტალი ჩადო, რადგან გეგმაში ჰქონდა რეგიონის განვითარება და საქონლის მწარმოებელ ბაზრად ქცევა.[30] 1820-1850-იანი წლების ლათინური ამერიკის პოსტდამოუკიდებელი ქვეყნების ეკონომიკა უმოქმედო იყო და სტაგნაციას განიცდიდა.[25] საბოლოოდ, ბრიტანეთსა და ლათინურ ამერიკას შორის გაზრდილმა ვაჭრობამ ხელი შეუწყო სახელმწიფოთა განვითარებას, მაგალითად ინფრასტრუქტურის გაუმჯობესებას.[31] მათ შორის იყო გზები და რკინიგზები, რაც კიდევ უფრო ზრდიდა ამ ქვეყნების ვაჭრობას ერთმანეთთან და გარესამყაროსთან. 1870 წლისთვის დრამატულად გაიზარდა ექსპორტი, რამაც კაპიტალიც კი მოიზიდა საზღვარგარეთიდან (მათ შორის ევროპიდან და აშშ-დან).[32]

საფრანგეთის ჩართულობა XIX საუკუნის ლათინურ ამერიკაში

 
პუებლის ბრძოლა

1821-1910 წლებში მექსიკაში რამდენიმე სამოქალაქო ომი მიმდინარეობდა კონსერვატორულ მთავრობასა და ლიბერალ რეფორმისტებს შორის. 1861 წელს ლიბერალმა ამბოხებულებმა ბენიტო ხუარესის მეთაურობით ქალაქი მეხიკო აიღეს და ლიბერალური მმართველობა დაამყარეს. შედეგად, მექსიკა მუდმივი ომებისგან გათავისუფლდა, მაგრამ უზარმაზარი ვალები დარჩა ესპანეთთან, ინგლისთან და საფრანგეთთან. მომდევნო ორი წლის მანძილზე ახლად დანიშნულმა პრეზიდენტმა ბენიტო ხუარესმა ვალების გადახდა შეწყვიტა და ახალი მთავრობის მთელი ძალისხმევა მექსიკის აღმშენებლობისა და სტაბილიზაციისაკენ მიმართა. 1861 წლის 8 დეკემბერს, მექსიკისგან ვალების ამოღების მიზნით, ესპანეთი, საფრანგეთი და ინგლისი ქალაქ ვერაკრუსს მიადგნენ. თუმცა, ნაპოლეონ III-მ, რომელსაც ეკონომიკური ინტერესების მიღმა საფრანგეთის სატელიტი სახელმწიფოს შექმნა სურდა, 1862 წელს ესპანეთი და ინგლისი ჩამოიშორა. ნაპოლეონ III-ის საფრანგეთმა მექსიკის იმპერატორად დაადგინა ავსტრიის ერცჰერცოგი მაქსიმილიან ჰაბსბურგი. საფრანგეთის მსვლელობას ქალაქ მეხიკოსაკენ სასტიკი წინააღმდეგობა შეხვდა მექსიკის მთავრობის მხრიდან, რაც ღია ომში გადაიზარდა. 1862 წლის პუებლის ბრძოლაში მექსიკის არმიამ იგნასიო სარაგოსას მეთაურებით ფრანგებს სძლია და განდევნა. გამარჯვება მექსიკის ძალაუფლების სიმბოლო გახდა, ვინაიდან ქვეყანამ უცხოური ოკუპაცია აიცილა თავიდან, თუმცა ფრანგების შეტევა მეხიკოზე მთელი წლის განმავლობაში გაგრძელდა. მექსიკელი აჯანყებულების სასტიკმა წინააღმდეგობამ და იმის შიშმა, რომ საფრანგეთის წინააღმდეგ შეერთებული შტატები გაილაშქრებდა, ნაპოლეონ III აიძულა მექსიკას გასცლოდა და მტრისთვის დაეტოვებინა მაქსიმილიანი, რომელიც შემდეგ მექსიკის ჯარებმა დახვრიტეს პორფირიო დიასის მეთაურობით. ნაპოლეონ III-ის სურვილმა განევრცო საფრანგეთის ეკონომიკური იმპერია თავი იჩინა გადაწყვეტილებაში, გაეფართოებინა ტერიტორიები ცენტრალური ამერიკის რეგიონის ხარჯზე. საფრანგეთის მთავარი ინტერესი იყო საპორტო ქალაქი ვერაკრუსი და ახალი არხის აშენება. ნაპოლეონის მთავარი ეკონომიკური მიზანი იყო ახალი მსოფლიოსა და აღმოსავლეთ აზიის სავაჭრო გზების დაკავშირება საფრანგეთთან, რათა გაზრდილიყო ძვირფასი ქანების მაღაროების დამუშავება და საფრანგეთის ტექსტილის ინდუსტრია. წყნარი ოკეანის რეგიონსა და მთლიანი ახალი მსოფლიოს ყველა აქტივში შეერთებული შტატების ეკონომიკურმა გავლენამ ძლიერ შეაშინა ნაპოლეონი, რამაც ის აიძულა ვალის ამოღების საბაბით მექსიკაში შეჭრილიყო. საბოლოოდ, 1881 წელს საფრანგეთმა პანამის არხის მშენებლობა დაიწყო, რაც 1904 წელს შეერთებულმა შტატებმა გადაიბარა და ბოლომდე მიიყვანა.

აშშ-ის ჩართულობა XIX საუკუნის ლათინურ ამერიკაში

მონროს დოქტრინა

 
აშშ-ის პრეზიდენტი ჯეიმზ მონრო

მონროს დოქტრინა წარმოადგინეს 1823 წელს, პრეზიდენტის ყოველწლიურ მოხსენებაში კონგრესთან. დოქტრინა ევროპულ სახემწლიფოებს აფრთხილებდა, რომ შეერთებული შტატები გულგრილი ვეღარ დარჩებოდა მათ მიერ ლათინური ამერიკის კოლონიზაციისას. თავდაპირველად ის წამყვანი სახელმწიფოების მისამართით მომზადდა, მაგრამ სულ მალე დასავლეთ ნახევარსფეროში შეერთებული შტატების საგარეო პოლიტიკის სახელმძღვანელოდ იქცა. დოქტრინა ძალაში შევიდა 1865 წელს, როდესაც აშშ-ის მთავრობამ მექსიკის პრეზიდენტ ბენიტო ხუარესს დიპლომატიური და სამხედრო მხარდაჭერა გამოუცხადა. ლათინური ამერიკის ზოგიერთი ქვეყანა მონროს დოქტრინის მიღმა აშშ-ის ინტერვენციას ხედავდა, როცა ეს უკანასკნელი ამას საჭიროდ ჩათვლიდა.

ლათინურ ამერიკაში აშშ-ის ჩართულობის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ასპექტი იყო უილიამ უოლკერის შემთხვევა. უოლკერი ცნობილი სამხედრო ავანტიურისტი იყო, რომელიც უცხო ქვეყნებში მოქმედებდა და შტატების მიერ მათი ანექსიის გეგმებს ამზადებდა. 1855 წელს ის ნიკარაგუაში გაემგზავრა იმ იმედით, რომ დაამხობდა ხელისუფლებას და ქვეყანას აშშ-ს გადასცემდა. მხოლოდ 56 მიმდევართან ერთად, უოლკერმა ქალაქ გრანადის აღება შეძლო. მან თავი არმიის მეთაურად გამოაცხადა, პატრისიო რივასი კი პრეზიდენტად. რივასის პრეზიდენტობა მაშინ დასრულდა, როცა ის ნიკარაგუიდან გაიქცა. ახალი პრეზიდენტი უილიამ უოლკერი გახდა. თუმცა, არც მისი მმართველობა გაგრძელებულა დიდხანს. იგი დიდ წინააღმდეგობას წააწყდა ადგილობრივი პოლიტიკური ჯგუფებისა და მეზობელი ქვეყნების მხრიდან. 1857 წლის 1 მაისს, უოლკერი იძულებული გახდა ჩაბარებოდა ამერიკელ საზღვაო ოფიცერს, რომელიც მას და მის ხალხს ნიკარაგუის დატოვებას აიძულებდა.

მექსიკა-ამერიკის ომი (1846–1848)

 
ამერიკა-მექსიკის ომი

ლათინურ ამერიკაში აშშ-ის ჩართულობის კიდევ ერთი შემთხვევა იყო ამერიკის ომი მექსიკასთან, რომელიც 1846 წლის აპრილში დაიწყო და 1848 წლის თებერვლამდე გაგრძელდა. ომის მთავარი მიზეზი იყო 1845 წელს ტეხასის ანექსია და ამის შედეგად გამოწვეული დავა ამ ქვეყნებს შორის საზღვრის შესახებ, მექსიკა მოითხოვდა, რომ საზღვარს მდინარე ნუესესზე გაევლო, აშშ კი მდინარე რიო-გრანდეზე. მექსიკა-ამერიკას შორის მშვიდობა დამყარდა გვადალუპე-იდალგოს ხელშეკრულების შედეგად, რომლის თანახმადაც, მექსიკა აშშ-ს უთმობდა ტერიტორიებს, რომლებიც შემდეგში კალიფორნიისა და ნიუ-მექსიკოს ნაწილი გახდა, გარდა ამისა, მექსიკა უარს აცხადებდა ტეხასის მიმართ პრეტენზიაზე, რის სანაცვლოდაც შტატები მას 15 000 000 დოლარს უხდიდა. მიუხედავად ამისა, ორ ქვეყანას შორის მაინც დიდი დაძაბულობა რჩებოდა და მომდევნო ექვსი წლის მანძილზე, სიტუაცია მხოლოდ უარესდებოდა, რასაც თან ახლდა რეიდები საზღვრის გასწვრივ, ასევე ადგილობრივი ინდიელების თავდასხმები მექსიკის მოქალაქეებზე. სიტუაციის განმუხტვის მიზნით, შტატები დათანხმდა მექსიკისგან ეყიდა 29 670 კვადრატული მილი ტერიტორია 10 000 000 დოლარად, რაც ასევე საშუალებას იძლეოდა აშენებულიყო ატლანტისა და წყნარი ოკეანეების სანაპიროების დამაკავშირებელი სამხრეთის რკინიგზა. ამ შემთხვევას შემდეგ გედსდენის შენაძენი ეწოდა. ლათინური ამერიკის საქმეებში აშშ-ის ინტერვენციამ კრიტიკული ფორმა მიიღო ესპანეთ-ამერიკის ომში, რამაც რადიკალურად ცუდად იმოქმედა კუბისა და პუერტო-რიკოს მომავალზე, ისევე როგორც გუამისა და ფილიპინებისაზე, ეს პროცესი ესპანეთის მიერ მსოფლიოში შემორჩენილი უკანასკნელი კოლონიების დაკარგვით დასრულდა.

მსოფლიო ომები (1914–1945)

ბრაზილიის მონაწილეობა II მსოფლიო ომში

პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, რომელშიც ბრაზილია შეერთებული შტატების, დიდი ბრიტანეთისა და საფრანგეთის მოკავშირე იყო, ქვეყანამ გააანალიზა, რომ უფრო უნარიანი არმია ესაჭიროებოდა, მაგრამ ამის მისაღწევად საკმარისი ტექნოლოგიები არ გააჩნდა. 1919 წელს, ბრაზილიაში საფრანგეთის კომიტეტმა ფრანგული სამხედრო მისია დააარსა. მთავარი მიზანი ბრაზილიის შიდა ამბოხებების ჩახშობა იყო. ისინი ცდილობდნენ არმიისთვის ესწავლებინათ ევროპული სამხედრო სტანდარტები, მაგრამ მუდმივი სამოქალაქო მისია მათ მეორე მსოფლიო ომისთვის არ ამზადებდა.

ბრაზილიის პრეზიდენტ ჟეტულიუ ვარგასს ქვეყნის ინდუსტრიალიზაცია სურდა, რადგან ბრაზილია სხვა ქვეყნების მიმართ უფრო კონკურენტუნარიანი გამხდარიყო. მან სავაჭრო შეთანხმებები დადო გერმანიასთან, იტალიასთან, საფრანგეთთან და აშშ-სთან. მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე წლებით ადრე, ბრაზილიაში გადასახლდა ბევრი იტალიელი და გერმანელი, რამაც ნაცისტური გავლენა შექმნა. იმიგრანტები მთავრობასა და შეიარაღებულ ძალებში მაღალ პოზიციებს იკავებდნენ. ბოლო დროს ისიც გახდა ცნობილი, რომ სამხრეთ ამერიკაში ომის 9000 კრიმინალი გაიქცა, მათ შორის იყვნენ ხორვატები, უკრაინელები, რუსები, ასევე დასავლეთ ევროპელები, რომლებიც ნაცისტური ომის მანქანას ეხმარებოდნენ. მათგან 5000 არგენტინაში დასახლდა, 1500-დან 2000-მდე ბრაზილიაში, დაახლოებით 500-დან 1000-მდე ჩილეში, დანარჩენები კი პარაგვაისა და ურუგვაიში.[33] არავისთვის იყო საიდუმლო, რომ პრეზიდენტი ვარგასი აღფრთოვანებას ვერ ფარავდა ნაცისტური გერმანიისა და მისი ფიურერის მიმართ. მან გერმანიის საჰაერო ძალებს ბრაზილიის ტერიტორიაზე საიდუმლო ბაზების აშენების ნება მისცა, მაგრამ ვარგასმა ასევე კარგად იცოდა, რომ ვერასოდეს მოიპოვებდა ნაცისტების კეთილგანწყობას, მათი რასისტული დამოკიდებულების გამო ბრაზილიის საკმაოდ დიდი შავკანიანი მოსახლეობის მიმართ. ეს ალიანსი გერმანიასთან ბრაზილიის მეორე საუკეთესო სავაჭრო კავშირი გახდა შეერთებულ შტატებთან მოკავშირეობის შემდეგ.

ბრაზილია შეერთებული შტატებისა და გერმანიის მიმართ ნეიტრალიტეტის შენარჩუნებას ცდილობდა, რადგან სურდა ეჩვენებინა, რომ ის ორივე დაპირისპირებული მხარისათვის საინტერესო ქვეყანა იყო. ბრაზილია ესწრებოდა კონტინენტურ შეხვედრებს ბუენოს-აირესში (1936), ლიმასა (1938) და ჰავანაში (1940), რის შედეგადაც ის ვალდებული გახდა თავდასხმის შემთხვევაში დაეცვა ამერიკის ნებისმიერი ნაწილი. საბოლოოდ, ბრაზილიამ უარი თქვა გერმანიასთან სავაჭრო ურთიერთობაზე, მას შემდეგ რაც ამ უკანასკნელმა თავდასხმები განახორციელა ოფშორულ სავაჭრო გემებზე, რაც იმით დასრულდა, რომ გერმანიამ ამერიკის წინააღმდეგ ბლოკადა გამოაცხადა ატლანტის ოკეანეში. გარდა ამისა, გერმანიამ უახლოეს პერიოდში ამერიკის კონტინენტზე თავდასხმის გადაწყვეტილებაც მიიღო.

როდესაც გერმანიის წყალქვეშა ნავები ბრაზილიის შეუიარაღებელ სავაჭრო გემებს დაესხნენ თავს, პრეზიდენტი ვარგასი აშშ-ის პრეზიდენტ ფრანკლინ დელანო რუზველტს შეხვდა, რათა შურისძიების გზები განეხილა. 1942 წლის 22 იანვარს ბრაზილიამ ოფიციალურად გაწყვიტა ყველანაირი ურთიერთობა გერმანიასთან, იაპონიასთან და იტალიასთან და მოკავშირეებს შეუერთდა.

დემოკრატიისთვის ბრძოლის მიზნით, ბრაზილიის საექსპედიციო კორპუსი გაიგზავნა იტალიის ნეაპოლის რეგიონში. ბრაზილია ერთადერთი ლათინოამერიკული ქვეყანა იყო, რომელმაც ევროპაში ჯარები გაგზავნა. საწყის ეტაპზე, ბრაზილიას მხოლოდ ომისათვის რესურსებისა და თავშესაფრების მომზადება სურდა, რათა ომის შემდეგ კარგი სტატუსი ჰქონოდა, მაგრამ საბოლოოდ, მას ბრძოლებში 25 000 კაცის გაგზავნა მოუხდა.[34]

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, შეერთებულმა შტატებმა და ლათინურმა ამერიკამ მჭიდრო ურთიერთობები განაგრძეს. მაგალითად, USAID-მა რეგიონში შექმნა ოჯახის დაგეგმვის პროგრამები, რის შედეგადაც მასიურად კათოლიკურ რეგიონებში ქალებს კონტრაცეპტივების გამოყენების შესაძლებლობა მიეცათ.[35]

ცივი ომი (1946–1990)

ეკონომიკა

დიდი დეპრესიის გამო, ლათინური ამერიკა დაბალი კოეფიციენტით იზრდებოდა, რაც მას განზე აყენებდა წამყვანი ინდუსტრიული დემოკრატიებისგან. ორმა მსოფლიო ომმა და აშშ-ის დეპრესიამ ლათინური ამერიკის ქვეყნების ეკონომიკის ჩამორჩენილობა გამოიწვია, რამაც რეგიონი აიძულა შეეცვალა იმპორტის პოლიტიკა ინდუსტრიალიზაციით.[36] ქვეყნებმა ასევე მეტი აქცენტი გადაიტანეს ექსპორტზე. ბრაზილიამ სხვა ქვეყნებში ავტომობილების გაყიდვა დაიწყო, ზოგიერთმა ლათინოამერიკულმა ქვეყანამ კი იმპორტის ხარჯზე ქარხნების გახსნა დაიწყო, რამაც სხვა ქვეყნებს საშუალება მისცა ესარგებლათ ლათინური ამერიკის იაფი მუშახელით. კოლუმბიამ ყვავილების, ზურმუხტების, ყავისა და ოქროს ექსპორტი დაიწყო, რის შედეგადაც, ის მსოფლიოში ყვავილების მეორე უმსხვილესი ექსპორტიორი გახდა.

ეკონომიკური ინტეგრაციის ხარჯზე, ამ ქვეყნებს შესაძლებლობა ეძლეოდათ გაჯიბრებოდნენ აშშ-ისა და ევროპულ ეკონომიკებს. 1960-იანი წლების დასაწყისიდან, როდესაც შეიქმნა ლათინური ამერიკის თავისუფალი სავაჭრო ასოციაცია და ცენტრალური ამერიკის საერთო ბაზარი, რეგიონის ქვეყნებმა მთელი ძალისხმევა ეკონომიკური ინტეგრაციისკენ მიმართეს.[36]

რეფორმები

დიდმა ქვეყნებმა, მაგალითად არგენტინამ, რეფორმები დაიწყო უთანასწორობის აღმოსაფხვრელად მდიდრებსა და ღარიბებს შორის, რაც დიდი პრობლემა იყო ლათინურ ამერიკაში და სერიოზულად აფერხებდა ეკონომიკის ზრდას.[37]

საზოგადოებრივ ჯანდაცვაში მიღწეულმა წარმატებებმა მოსახლეობის ზრდის ნამდვილი აფეთქება გამოიწვია, რამაც შედეგად სოციალური სერვისების გაუარესება მოიტანა. გაფართოვდა განათლების სისტემა, გაუმჯობესდა სოციალური უსაფრთხოების სისტემები, თუმცა პრივილეგიები როგორც წესი საშუალო კლასისკენ მიემართებოდა და არა ღარიბებისკენ. შედეგად, კეთილდღეობის უთანასწორობა კიდევ უფრო გაიზარდა. გაზრდილმა ინფლაციამ და სხვა ფაქტორებმა განაპირობა ის, რომ ქვეყნები ვერ აფინანსებდნენ ღარბიების დასახმარებლად მიმართულ სოციალური განვითარების პროგრამებს.

ბიუროკრატიული ავტორიტარიზმი

1964 წლის შემდეგ ბრაზილიაში, არგენტინასა და პინოჩეტის ჩილეში, ცუდი ეკონომიკური პირობების გამო ბიუროკრატიული ავტორიტარიზმი სუფევდა. ამის განაჩენად კი ის რჩებოდა, რომ არც ერთ დემოკრატიას არ შეეძლო აღეკვეთა სასტიკი ინფლაცია, მოეზიდა ინვესტორები და სწრაფად და ეფექტიანად გაეუმჯობესებინა ეკონომიკური ზრდა. როდესაც ინფლაცია მნიშვნელოვნად დაეცა, მრეწველობა უკვე სავალალო პირობებში იმყოფებოდა.[37]

აშშ-სთან ურთიერთობები

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ აშშ-სა და საბჭოთა კავშირს შორის ცივი ომი დაიწყო; ამ დროს ამერიკელი დიპლომატები აზიით, აფრიკითა და ლათინური ამერიკით დაინტერესდნენ და ამ რეგიონის ქვეყნებში საბჭოთა კავშირის წინააღმდეგ ხშირად აწარმოებდნენ რწმუნებათა გადაცემის ომს. აშშ-ის მიზანი კომუნიზმის გავრცელების შეჩერება იყო. ცივი ომის პერიოდში ლათინური ამერიკის ქვეყნები როგორც წესი აშშ-ს მხარეს იკავებდნენ, ზოგიერთი მათგანი იმასაც კი აპროტესტებდა, რომ შეერთებული შტატები მათ სათანადო ყურადღებას არ აქცევდა და კომუნიზმს ძირითადად ებრძოდა ევროპასა და აზიაში და არა ლათინურ ამერიკაში. ზოგიერთი ლათინოამერიკული ქვეყნის მთავრობა აშშ-სგან იმასაც კი მოითხოვდა, რომ ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტოს საშუალებით განეხორციელებინა ინტერვენცია და დაემხო რეგიონის ზოგიერთი ნაციონალისტური რეჟიმი. 1947 წელს აშშ-ის კონგრესმა გამოსცა ეროვნული უსაფრთხოების აქტი, რის საფუძველზეც, აშშ-ის მზარდი ანტიკომუნისტური აკვიატების საპასუხოდ შეიქმნა ეროვნული უსაფრთხოების საბჭო.[38]

1954 წელს, როდესაც გვატემალის პრეზიდენტი ხაკობო არბენსი კომუნისტების მხარდაჭერას დათანხმდა და ამერიკულ United Fruit Company-ს ჰოლდინგებზე იერიში მიიტანა, შეერთებულმა შტატებმა გვატემალელი კონტრრევოლუციონერების მხარდაჭერა და არბენსის დამხობა გადაწყვიტა. ინტერვენცია ძირითადად ცენტრალური სადაზვრევო სააგენტოს ხერხებით განხორციელდა და არა სამხედრო გზით, რასაც აშშ ცივი ომის დროს ხშირად მიმართავდა ლათინური ამერიკის ქვეყნებში, ამის მაგალითი იყო ასევე ჩილეში სალვადორ ალიენდეს დამხობა. ლათინური ამერიკა ყველაზე მეტად მაინც ეკონომიკური განვითარების პრობლემის წინაშე იდგა, მაშინ, როცა აშშ რეგიონში ძირითადად კომუნიზმთან ბრძოლით იყო დაკავებული, მიუხედავად იმისა, რომ ლათინურ ამერიკაში კომუნიზმი ძალიან მცირედ იყო წარმოდგენილი.[38]

კუბის რევოლუცია

 
კუბის რევოლუცია

1959 წლისთვის კუბაში ფულხენსიო ბატისტას კორუფციული, დიქტატორული რეჟიმი იყო. სწორედ ამ წელს, ბატისტა ფიდელ კასტრომ დაამხო და დასავლეთ ნახევარსფეროში პირველი კომუნისტური სახელმწიფო შექმნა. აშშ იძულებული გახდა კუბისთვის სავაჭრო ემბარგო დაეწესებინა. ამას დაემატა კასტროს მიერ კერძო საწარმოების ექსპროპრიაცია და ორივე ფაქტორმა ერთად კუბის ეკონომიკა მნიშვნელოვნად აზარალა.[36] კუბის მაგალითის შთაგონებით, მთელ ლათინურ ამერიკაში სასოფლო პარტიზანული კონფლიქტები და ურბანული ტერორისტული აქტები გაიზარდა. პარტიზანების წინააღმდეგ მიმართულ ოპერაციებში ლათინური ამერიკის ქვეყნებს ეხმარებოდა შეერთებული შტატები, კერძოდ პრეზიდენტ კენედის მიერ შექმნილი „ალიანსი პროგრესისთვის“. ამ დარტყმებს წარმატებას უწინასწარმეტყველებდნენ. 1970 წელს ჩილეს პრეზიდენტი გახდა მარქსისტი სალვადორ ალიენდე, თუმცა სამი წლის შემდეგ, აშშ-მა ის სამხედრო გადატრიალების გზით დაამხო. მიუხედავად სამოქალაქო ომისა, კრიმინალის მაღალი დონისა და პოლიტიკური არასტაბილურიბისა, ლათინური ამერიკის უმრავლესმა ქვეყანამ, გარდა კუბისა, თანდათანობით დემოკრატიული წყობა დაამყარა.

შეჭრა ღორების ყურეში

 
რაულ კასტრო (მარცხნივ) და ჩე გევარა (მარჯვნივ) ორიენტეს პროვინციაში, კუბა

გვატემალაში მიღწეული წარმატებით შეგულიანებულმა შეერთებულმა შტატებმა 1960 წელს გადაწყვიტა კასტროს მოწინააღმდეგე ამბოხებულების შეტევისთვის დაეჭირა მხარი. 1961 ღორების ყურეში შეჭრა წარუმატებელი გამოდგა, მას აშშ აფინანსებდა ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტოს საშუალებით და მიზანი კასტროს დამხობა იყო. ეს ინციდენტი კენედის ახალი ადმინისტრაციისათვის ნამდვილი მოულოდნელობა იყო.

ალიანსი პროგრესისთვის

1961 წელს, შეერთებულ შტატებსა და ლათინურ ამერიკას შორის ეკონომიკური თანამშრომლობის გაუმჯობესების მიზნით, პრეზიდენტი კენედი „ალიანსი პროგრესისთვის“ შექმნის ინიციატივით გამოვიდა. ალიანსს ლათინურ ამერიკაში რეფორმებისათვის და სამხედრო კონფლიქტების თავიდან აცილების მიზნით 20 მილიარდი დოლარი უნდა უზრუნველეყო. რეფორმები წარუმატებელი გამოდგა, იმ ზედმეტად მარტივი თეორიის გამო, რასაც ის ეფუძნებოდა, ერთ-ერთი მიზეზი ასევე იყო ლათინური ამერიკის საკითხებში განსწავლული ექსპერტების სიმცირე.

კარიბის კრიზისი

 
საბჭოთა ბირთვულ ქობინიანი რაკეტა

1962 წელს კარიბის კრიზისმა აშშ და საბჭოთა კავშირი ომის ზღვარზე მიიყვანა. საბჭოთა კავშირის ლიდერმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა კუბაში განათავსა ბირთვული ქობინები, რომელთაც შეეძლო გაენადგურებინა შეერთებული შტატების აღმოსავლეთი ნაწილი. კუბაში დამატებითი საბჭოთა ქობინების შეტანის თავიდან აცილების მიზნით, პრეზიდენტმა კენედიმ გადაწყვიტა კუბა საზღვაო ბლოკადაში მოექცია. საბოლოოდ, ხრუშჩოვმა უკან დაიხია და ქობინები კუბიდან გაიტანა. საპასუხოდ, კენედი დათანხმდა, რომ არასოდეს შეიჭრებოდა კუბაში და თურქეთიდან გაიტანდა ბირთვულ შეიარაღებას.

ვაშინგტონის კონსენსუსი

1980-1990-იან წლებში, კრიზისის შედეგად დაზარალებული ქვეყნების რეფორმების მხარდასაჭერად, ვაშინგტონმა დაიწყო სპეციფიკური ეკონომიკური პოლიტიკის გატარება, რაც ერთგვარ „სტანდარტად“ მიიჩნეოდა. ეს პოლიტიკა ეყრდნობოდა ისეთ ინსტიტუციებს, როგორებიც იყო საერთაშორისო სავალუტო ფონდი, მსოფლიო ბანკი და აშშ-ის ფინანსთა სამინისტრო.

ბოლო წლებში, ლათინური ამერიკის რამდენიმე ქვეყანას სოციალისტები ან სხვა მემარცხენე მიმართულების მთავრობები მართავენ, მათ შორისაა არგენტინა და ვენესუელა, რომლებიც ვაშინგტონის კონსენსუსის საწინააღმდეგო პოლიტიკას ატარებენ. (ლათინური ამერიკის სხვა მემარცხენე მთავრობებს შორისაა ბრაზილია, ჩილე და პერუ.

შებრუნება მარცხნივ

 
სამხრეთ ამერიკის ერთა კავშირის სამიტი პალასიო-დე-ლა-მონდენაში, სანტიაგო, ჩილე.

2000-იან წლებში, რეგიონის უმრავლეს ქვეყნებში, ხელისუფლების სათავეში მემარცხენე მიმართულების პარტიები მოვიდნენ. უგო ჩავესი ვენესუელაში, რიკარდო ლაგოსი და მიშელ ბაჩელეტი ჩილეში, ლულა და სილვა და დილმა რუსეფი ბრაზილიაში, ნესტორ კირხნერი და შემდეგ მისი ცოლი კრისტინა ფერნანდესი არგენტინაში, ტაბარე ვასკესი და ხოსე მუხიკა ურუგვაიში, ევო მორალესი ბოლივიაში, დანიელ ორტეგა ნიკარაგუაში, რაფაელ კორეა ეკვადორში, ფერნანდო ლუგო პარაგვაიში, მანუელ სელაია ჰონდურასში (დაამხეს სამხედრო გადატრიალებით) და მურისიო ფუნესი სალვადორში — ყველა მათგანი მემარცხენე ფრთის პოლიტიკოსია, რომლებიც საკუთარ თავს ხშირად სოციალისტებად, ლათინოამერიკანისტებად ან ანტიიმპერიალისტებად მოიხსენიებენ (ხშირად ეწინააღმდეგებიან აშშ-ის პოლიტიკას რეგიონში). ასეთი ვითარების შედეგად, ზოგიერთმა უკვე დასახელებულმა ქვეყანამ შექმნა რვაწევრიანი ალიანსი ALBA — „ბოლივარული ალიანსი ჩვენი ამერიკის ხალხისათვის“ (ესპ. Alianza Bolivariana para los Pueblos de Nuestra América). 2013 წლის დეკემბრისთვის, კოსტა-რიკას (ლაურია ჩინჩილია), ჰონდურასს (პორფირიო ლობო), გვატემალას, კოლუმბიას (ხუან მანუელ სანტოსი), დომინიკელთა რესპუბლიკას (დანილო მედინა) და პანამას (რიკარდო მარტინელი) მემარჯვენე მიმართულების მთავრობები ჰყავდა.

სოციალური მოძრაობების დაბრუნება

1982 წელს მექსიკამ განაცხადა, რომ მას საგარეო ვალების გასტუმრება არ შეეძლო, რამაც ვალების კრიზისი წარმოშვა და მომდევნო ათწლეულის მანძილზე ლათინური ამერიკის ეკონომიკის ერთგვარი „დისკრედიტაცია“ გამოიწვია.[39] ვალების ამ კრიზისმა უბიძგა ნეოლიბერალურ რეფორმებს, რამაც თავის მხრივ რეგიონში ბევრი სოციალური მოძრაობა შეაგულიანა. ლათინურ ამერიკაში „განვითარების ცვლილება“ გაბატონდა, რაც გამოწვეული იყო უარყოფითი ეკონომიკური ზრდით, მრეწველობის შემცირებით და შესაბამისად, საშუალო და ქვედა კლასების ცხოვრების დონის დაბალი სტანდარტებით.[40] მთავრობებმა უპირველეს პოლიტიკურ მიზნად დაისახეს ფინანსური და სოციალური უსაფრთხოება, აამუშავეს ახალი ნეოლიბერალური ეკონომიკური პოლიტიკა, რასაც მოჰყვა მანამდე სახელმწიფოს კუთვნილი ინდუსტრიების პრივატიზაცია და შრომის არაფორმალიზაცია.[39] მეტი ინვესტორის მოზიდვის მცდელობისას, მთავრობები ასევე აქტიურად ჩაერთვნენ გლობალიზაციის პროცესში და საერთაშორისო ეკონომიკასთან უფრო გახსნილი ურთიერთობები დაამყარეს. ლათინური ამერიკის მასშტაბით დემოკრატიის გავრცელებასთან ერთად, მთავრობის მმართველობა უფრო ინკლუზიური ხდებოდა, ეკონომიკური რისკები ექსკლუზიურად რჩებოდა საზოგადოების მცირე ელიტური ჯგუფებისათვის. ნეოლიბერალური რესტრუქტურიზაციის შედეგად შემოსავლების გადანაწილება გაიზარდა, თუმცა სოციალური კეთილდღეობის უფლებებისათვის უარყოფილ იქნა პოლიტიკური პასუხისმგებლობა. რაც უფრო იზრდებოდა რეგიონში განვითარების პროექტები, მით მეტად იზრდებოდა უთანასწორობა და სიღარიბე.[39] ამ პროექტებს მიღმა დარჩენილმა დაბალმა კლასმა მთელი ლათინური ამერიკის მასშტაბით სოციალური მოძრაობები გააცოცხლა.

 
ბავშვები მღერიან ჰიმნს, უადგილმამულო მუშათა მოძრაობის მე-20 დაბადების დღე.

ეკონომიკური და გლობალური ტენდენციების შედეგად, როგორც სოფლის, ისე ქალაქის მოსახლეობას სერიოზული პრობლემები აწუხებდა, რაც მათ მასობრივი დემონსტრაციების გამართვას აიძულებდა. მათ შორის ყველაზე დიდი და ძალადობრივი მიტინგები გაიმართა ურბანული სერვისების არქონის გამო; ასეთი დემონსტრაციების მაგალითები იყო კარასაო ვენესუელაში და არხენტინასაო არგენტინაში.[41]

სასოფლო მოძრაობებს სხვადასხვაგვარი მოთხოვნები ჰქოდათ, რომლებიც ძირითადად დაკავშიორებული იყო მიწის უთანასწორო გადანაწილებასთან, განვითარების პროგრამებში ჩართვასთან, გარემოსდაცვით საკითხებთან, ნეოლიბერალურ სასოფლო-სამეურნეო რესტრუქტურიზაციასთან და საარსებო წყაროს ნაკლებობასთან. ამ მოძრაობებს სერიოზული მხარდაჭერა ჰქონდა საერთაშორისო კონსერვატორული არასამთავრობო ორგანიზაციებისგან. უადგილმამულო მუშათა მოძრაობა ამჟამად შესაძლოა ყველაზე დიდი თანამედროვე სოციალური მოძრაობაა ლათინურ ამერიკაში.[41] იქიდან გამომდინარე, რომ მკვიდრი მოსახლეობა ძირითადად სასოფლოა, სოციალური სასოფლო მოძრაობების დიდ წილს ადგილობრივი მოძრაობები შეადგენს, მათ შორისაა ეროვნული განთავისუფლების საპატისტური არმია მექსიკაში, ადგილობრივ ნაციონალისტთა კონფედერაცია ეკვადორში, ადგილობრივი ორგანიზაციები ეკვადორისა და ბოლივიის ამაზონიის რეგიონში, პან-მაიური საზოგადოებები გვატემალაში, იანომამოს ადგილობრივ ჯგუფთა მობილიზაცია ამაზონიაში, კუნას ხალხის პანამაში, ალტიპლანოს აიმარასა და კეჩუას ხალხის ბოლივიაში.[41] სოციალური მოძრაობების სხვა მნიშვნელოვან ტიპებს შორისაა შრომითი ბრძოლები და გაფიცვები, როგორიცაა მუშათა თვითმენეჯმენტის მქონე ფაბრიკები არგენტინაში, ისევე როგორც გენდერზე ორიენტირებული მოძრაობები, მაგალითად პლასა-დე-მაიოს დედები არგენტინაში და პროტესტი მაკილადორას ტიპის წარმოების მიმართ, რადგან ის ძირითადად ქალის იაფ შრომას იყენებს.[41]

ფართო პოლიტიკურ მარცხნივ გადახრასთან ერთად, ეს მრავალფეროვანი სოციალური მოძრაობები დღემდე გრძელდება. მათ მსოფლიო მასშტაბით უფრო მზარდი ნდობა და სოციალური ცნობიერება აქვთ იმ მნიშვნელოვანი საკითხების მიმართ, რაც გავლენას ახდენს ლათინური ამერიკის ადგილობრივ ხალხებზე; მოძრაობებს მხარს უჭერს მრავალი საერთაშორისო და არასამთავრობო ორგანიზაცია. გარდა ამისა, ისინი წარმოადგენს ნეოლიბერალური პრინციპების ხელშესახებ ალტერნატივას, იბრძვის კონსტიტუციური ცვლილებებისა და საკანონმდებლო პოლიტიკისათვის, იბრძვიან აქტიური წარმომადგენლობითი დემოკრატიის ღირსებებისათვის.[42]

სამომხმარებლო საქონლის ბუმი და მზარდი ურთიერთობები ჩინეთთან

2000-იანი წლების ფართო სამომხმარებლო საქონლის ბუმმა პოზიტიური გავლენა იქონია ლათინური ამერიკის მრავალი ქვეყნის ეკონომიკაზე. სხვა ტენდენციაა სწრაფად მზარდი მნიშვნელობის მქონე ურთიერთობები ჩინეთთან.[43]

ტერიტორიულ-სასაზღვრო კონფლიქტები

ტერიტორიებისთვის ბრძოლა ახლადშექმნილ სახელმწიფოებს შორის

 
ჩაკოს ომი და მის შემდეგ გამოწვეული ტერიტორიული ცვლილებები

ლათინური ამერიკის ქვეყანათა მიერ დამოუკიდებლობის ტალღიდან მომდევნო ხუთი ათწლეულის განმავლობაში, ადგილი ჰქონდა ერების ჩამოყალიბების ხანგრძლივ პროცესს. არცთუ იშვიათი იყო ომი ლათინური ამერიკის ქვეყნებს შორის, რამაც ნაწილობრივ შეცვალა ამ რეგიონის პოლიტიკური რუკა. სახელმწიფო საზღვრების უმრავლესობა ძირითადად ესპანეთის კოლონიების ძველი ადმინისტრაციული საზღვრების გარშემო შეიქმნა; მრავალ ადგილას, საზღვარი არამდგრადი იყო, რის გამოც ახალმა სახელმწიფოებმა ძირითადად XIX საუკუნის მეორე ნახევარში, ბუნებრივ რესურსებზე წვდომისათვის, ერთმანეთში ომები დაიწყეს. ყველაზე სისხლისმღვრელი კონფლიქტები იყო პარაგვაული ომი (1864-1870) და წყნარი ოკეანის მეორე ომი (1879-1884). პარაგვაულ ომში, პარაგვაის წინააღმდეგ ჩაერთნენ არგენტინა, ბრაზილია და ურუგვაი. ომში პარაგვაიმ სრული მარცხი განიცადა. შედეგად, მნიშვნელოვნად შემცირდა ამ ქვეყნის ფართობი და იგი დემოგრაფიული კოლაფსის წინაშე აღმოჩნდა: 1864 წლიდან 1871 წლამდე მოსახლეობა 525 ათასიდან 221 ათასამდე შემცირდა, რომელთა შორის მამაკაცი სულ 28 ათასი დარჩა.[44]

წყნარი ოკეანის მეორე ომში, ჩილემ დაამარცხა ბოლივიისა და პერუს გაერთიანებული ძალები. გამარჯვების შედეგად, ჩილემ ნატრიუმის ნიტრატით მდიდარ არეალზე დაამყარა კონტროლი, რომელსაც მანამდე ბოლივია და პერუ აკონტროლებდნენ. ყველაზე მძიმე შედეგი კი ომმა ბოლივიას მოუტანა — იგი წყნარ ოკეანეზე გასასვლელის გარეშე დარჩა. XIX საუკუნის შუა წლებში, რეგიონი მზარდი აშშ-ის პირისპირ აღმოჩნდა, რომელიც ჩრდილოეთ ამერიკის ტერიტორიებზე გაფართოებას და მთლიანად ნახევარსფეროზე გავლენის დამყარებას ცდილობდა. მექსიკა-ამერიკის ომში (1846-1848) მექსიკამ თავისი ტერიტორიის თითქმის ნახევარი დაკარგა. 1860-იან წლებში, მექსიკაზე არაპირდაპირი კონტროლის დამყარებას საფრანგეთი შეეცადა. სამხრეთ ამერიკაში, ბრაზილიამ თავის მეზობლების ხარჯზე ამაზონის აუზის ვრცელ არეალებზე დაამყარა კონტროლი. 1880-იან წლებში, თავისი პოლიტიკური და ეკონომიკური ინტერესების დასაკმაყოფილებლად, აშშ-მა ლათინურ ამერიკაში აგრესიული პოლიტიკა წამოიწყო, რაც საბოლოოდ „პანამერიკული კონფერენციითა“ და „ამერიკის სახელმწიფოთა ორგანიზაციის“ შექმნით დასრულდა. ასევე წარმატებით დასრულდა აშშ-ის ინტერვენცია კუბის დამოუკიდებლობისათვის ფინალურ ბრძოლაში ესპანელთა წინააღმდეგ 1898 წელს. 1914 წელს ამერიკელებმა დაასრულეს პანამის არხის მშენებლობა იმ სახელმწიფოში, რომელიც 1903 წელს კოლუმბიას გამოეყო (პანამის რესპუბლიკა).

ტერიტორიულ-სასაზღვრო კონფლიქტები თანამედროვე ლათინურ ამერიკაში

ლათინური ამერიკის თითქმის ყველა სასაზღვრო დავის მიზეზი სათავეს მის ისტორიაში იღებს.[45] უმეტესი მათგანი კოლონიური პერიოდიდან მოდის, რასაც გაურკვეველ კოლონიურ ადმინისტრაციულ საზღვრებსა და კონტინენტის გეოგრაფიის შესახებ ინფორმაციის ნაკლებობას მიაწერენ. XIX საუკუნის ადრეულ წლებში, გაურკვეველი იყო ზუსტად სად მდებარეობდა საზღვარი, რადგან როგორც წესი, ხშირად ისინი გაუვალ ჯუნგლებსა და მთიან არეალებში გადიოდა, რომლებიც შეუსწავლელი იყო და კოლონიური ადმინისტრაციული კონტროლის მიღმა რჩებოდა. იქიდან გამომდინარე, რომ ამ არეალების უდიდესი ნაწილი ესპანეთის სამეფოს კონტროლის ქვეშ იყო, კონტინენტის შიდა საზღვრების დაზუსტების საკმაოდ მცირე საჭიროება არსებობდა, ვინაიდან იმპერიისათვის მისი ერთიანი კოლონიის შიდა საზღვრების დაზუსტებას ნაკლები მნიშვნელობა ჰქონდა.[46]

დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ, რეგიონში ჩამოყალიბებულ სახელმწიფოთა უმრავლესობა დათანხმდა uti possedetis-ის პრინციპს, რომელიც გულისხმობდა, რომ ახლად გათავისუფლებულ სახელმწიფოებს მემკვიდრეობით უნდა მიეღოთ ის კოლონიური ადმინისტრაციული საზღვრები, რომლებშიც ისინი დამოუკიდებლობის გამოცხადების მომენტში იმყოფებოდნენ.[47] თუმცა, შეიქმნა უთანხმოება იმასთან დაკავშირებით, თუ რას გულისხმობდა ეს ტერმინი. ერთი შეხედულების თანახმად, საზღვრები უნდა განესაზღვრა მხოლოდ ესპანურ სამართლებრივ დოკუმენტებს (uti possedetis juris), მაგრამ მეორე ხედვის თანახმად, ტერიტორიების განაწილების საფუძველი უნდა გამხდარიყო მიწების ის მფლობელობა, რომელიც დამოუკიდებლობის გამოცხადების მომენტში არსებობდა. მაგალითად, ბრაზილია მოითხოვდა მის საზღვრებს მიღმა არსებულ ისეთ ტერიტორიებს, რომლებიც გათვალისწინებული არ იყო ესპანეთ-პორტუგალიის შეთანხმებებით.[48]

ამ მიზეზებით, უმეტესი, მაგრამ არა ყველა საზღვარი ლათინურ ამერიკაში სადავო გახდა. ყველაზე მძიმე სასაზღვრო დავების გადაწყვეტას ხშირად ათეულობით წელი და ზოგიერთ შემთხვევაში საუკუნეზე მეტიც კი დასჭირდა. ზოგიერთი ტერიტორიული დავა გარკვევით მხოლოდ დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან მრავალი წლის შემდეგ გამოიკვეთა.

 
პერუ-ეკვადორის ტერიტორიული კონფლიქტი 1960-1998 წლებში

ზოგიერთი კონფლიქტი სამხედრო შეტაკებაში გადაიზარდა, მათ შორის სრულმასშტაბიან ომშიც კი, თუმცა გაურკვეველი სასაზღვრო პრობლემის ასეთი მეთოდით გადაჭრის მცდელობა უფრო აქტუალური XIX საუკუნეში იყო, ვიდრე XX საუკუნეში. XIX საუკუნის ადრეულ წლებში საზღვრის გამო სასტიკად შეეტაკნენ პერუ და კოლუმბია. 1879-1883 წლებში მიმდინარე წყნარი ოკეანის ომი ბოლივიის ტერიტორიის ჩილესთვის გადაცემით დამთავრდა, მათ შორის იყო საპორტო ქალაქი ანტოფაგასტა (რომელსაც ბოლივიის შემადგენლობაში პენიას-ბლანკასი ერქვა), რის შედეგადაც ბოლივიამ მსოფლიო ოკეანეზე გასასვლელი დაკარგა. 1865-1870 წლებში მიმდინარეობდა სამთა ალიანსის ომი (იგივე „პარაგვაული ომი“) სადაც პარაგვაის წინააღმდეგ გამოდიოდა არგენტინის, ბრაზილიისა და ურუგვაის ალიანსი. ომში პარაგვაი დამარცხდა და მისი ტერიტორიის საკმაოდ მნიშვნელოვანი ნაწილი ბრაზილიას გადაეცა. ამავე საუკუნეში, პარაგვაისა და ბოლივიას შორის გაიმართა ჩაკოს ომი გრან-ჩაკოს რეგიონისთვის, რომელმაც დაახლოებით 250 ათასი ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა. 1941 წელს კი სასაზღვრო ომი ეკვადორმა და პერუმ ატეხეს, რაც საბოლოოდ ტერიტორიული შეთანხმებით დასრულდა.

ყველაზე ხანგრძლივი და სერიოზული სასაზღვრო დავები სამხრეთ ამერიკაში 1990 წლიდან დაიწყო არგენტინასა და ჩილეს, ეკვადორსა და პერუს, ჩილეს და პერუს, ბრაზილიასა და მის მეზობლებს შორის. იმავე დროს, მსგავსი სასაზღვრო დავები წარმოიშვა გაიანის, ვენესუელისა და კოლუმბიის შემთხვევებში, ასევე ცენტრალურ ამერიკაში. ამ უკანასკნელთა შორის მინიმალური იყო შეიარაღებული დავა. „დავების“ სიას ლიდერობს ნიკარაგუა, რომელსაც სამხედრო დავა ოთხ სახელმწიფოსთან მოუხდა. სამ მეზობელთან შეიარაღებული დავა აწარმოა ვენესუელამ და ჰონდურასმა. სალვადორმა, გვატემალამ, გაიანამ და კოლუმბიამ კი ორ მეზობელთან. მიუხედავად იმისა, რომ 1990 წლიდან რეგიონში მილიტარიზებული სახელმწიფოთაშორისი დავები გახშირდა, ნამდვილ ომში მხოლოდ პერუ-ეკვადორის დავა გადაიზარდა 1995 წელს.

მოსახლეობა

მოსახლეობა (2013)[49]
ქვეყანა ან ტერიტორია მოსახლეობა
  ბრაზილია 195 632 000
  მექსიკა 118 419 000
  კოლუმბია 47 130 000
  არგენტინა 41 350 000
  პერუ 30 476 000
  ვენესუელა 29 760 000
  ჩილე 16 841 000
  ეკვადორი 15 779 000
  გვატემალა 15 440 000
10º   კუბა 11 163 000
11º   ჰაიტი 10 671 000
12º   ბოლივია 10 517 000
13º   დომინიკანელთა რესპუბლიკა 9 745 000
14º   ჰონდურასი 8 578 000
15º   პარაგვაი 6 849 000
16º   სალვადორი 6 635 000
17º   ნიკარაგუა 6 216 000
18º   კოსტა-რიკა 4 667 000
19º   პუერტო-რიკო (აშშ) 3 641 000
20º   პანამა 3 605 000
21º   ურუგვაი 3 297 000
22º   გვადელუპა (საფრ.) 409 000
23º   მარტინიკა (საფრ.) 398 000
24º   საფრანგეთის გვიანა (საფრ.) 259 000
25º   სენ-მარტენი (საფრ.) 39 000
26º   სენ-ბარტელმი (საფრ.) 10 000
27º   სენ-პიერი და მიკელონი (საფრ.) 6 000
სულ 597 526 000
მოსახლეობის ისტ. რაოდენობა
წელი მოს. ±%
1750 16 000 000
1800 24 000 000 +50.0%
1850 38 000 000 +58.3%
1900 74 000 000 +94.7%
1950 167 000 000 +125.7%
1999 511 000 000 +206.0%
2013 603 191 486 +18.0%
წყარო: "UN report 2004 data" (PDF).


ეთნიკური ჯგუფები

ლათინური ამერიკის მაცხოვრებლები მრავალფეროვანი წარმომავლობის არიან; ეთნიკური ჯგუფებისა და რასების თვალსაზრისით, რეგიონი ერთ-ერთი ყველაზე მრავალფეროვანია მსოფლიოში. სპეციფიკური შემადგენლობა იცვლება ქვეყნიდან ქვეყანაში: ბევრ მათგანში მოსახლეობა ძირითადად ევროპულ-ინდიურია ან სხვაგვარად მეტისები და კასტისოები; ზოგიერთ ქვეყანაში უმრავლესობას ინდიელები შეადგენენ, ზოგიერთში ევროპული წარმომავლობის ხალხი, ხოლო ზოგიერთში მოსახლეობა ძირითადად მულატია; ლათინურ ამერიკაში ერთადერთი ქვეყანა, სადაც უმრავლესობას შავკანიანები შეადგენენ ჰაიტია, პარდუს უმრავლესობით კი ბრაზილია. ასევე არიან აზიელები და აფრო-ინდიელი (სამბო) უმცირესობებიც. ევროპული წარმომავლობის ხალხი უმსხვილესი ცალკეული ჯგუფია, რომლებიც ნაწილობრივ ევროპული წარმომავლობის ხალხთან ერთად მოსახლეობის 80 %-ს[50] ან უფრო მეტს შეადგენენ.[51]

ლათინური ამერიკის ათი უდიდესი ქალაქი მოსახლეობის რაოდენობის მხრივ
Nº. აგლომერაცია ქვეყანა მოსახლეობა
გაეროს მიხედვით[52]
მოსახლეობა
ოფიციალური
აღწერის
მიხედვით
წყარო სურათი
1 მეხიკო   მექსიკა 21 446 000 21 337 152 აღწერა 2010[მკვდარი ბმული]  
2 სან-პაულუ   ბრაზილია 19 924 000 19 672 582[53] Censo IBGE 2010  
3 ბუენოს-აირესი   არგენტინა 13 528 000 12 548 638 Est INDEC 30-06-2009 დაარქივებული 09-04-2014 საიტზე Wayback Machine.  
4 რიო-დე-ჟანეირო   ბრაზილია 11 960 000 11 711 233 Censo IBGE 2010  
5 ბოგოტა   კოლუმბია 9 243 000 8 961 254 Est DANE 30-06-2009  
6 ლიმა   პერუ 9 150 000 8 472 935 Censo 2007 დაარქივებული 2008-10-10 საიტზე Wayback Machine.  
7 კარაკასი   ვენესუელა 7 487 000 6 031 438 [3] დაარქივებული 2019-09-12 საიტზე Wayback Machine.  
8 სანტიაგო   ჩილე 6 034 000 6 428 590 INE 2011  

9 ბელუ-ორიზონტი   ბრაზილია 5 487 000 5 413 627 Censo IBGE 2010  
10 გვადალახარა   მექსიკა 5 325 000 5 234 252 Censo 2010[მკვდარი ბმული]

ენა

 
ლათინური ამერიკის ლინგვისტური რუკა

ლათინურ ამერიკაში გაბატონებული ენებია ესპანური და პორტუგალიური. ესპანური ძირითადი სალაპარაკო ენაა მოსახლეობის 60 %-თვის, პორტუგალიური დაახლოებით 34 %-თვის, მოსახლეობის დაახლოებით 6 % კი სხვა ენებზე საუბრობს, მაგალითად კეჩუაზე, მაიას ენებზე, გუარანიზე, აიმარაზე, ნაჰუატლიზე, ინგლისურად, ფრანგულად, ნიდერლანდურად და იტალიურად. პორტუგალიურად საუბრობენ მხოლოდ ბრაზილიაში — რეგიონის ყველაზე დიდ და ხალხმრავალ ქვეყანაში. რეგიონის კონტინენტური ნაწილის თითქმის ყველა დანარჩენ ქვეყანაში ოფიციალური ენა ესპანურია, ისევე როგორც კუბაში, პუერტო-რიკოსა (ინგლისურთან ერთად) და დომინიკელთა რესპუბლიკაში. ფრანგულად საუბრობენ ჰაიტიში და საფრანგეთის ზღვისიქითა დეპარტამენტებში — გვადელუპაზე, მარტინიკაზე და საფრანგეთის გვიანაში, ისევე როგორც საფრანგეთის ზღვისიქითა გაერთიანება სენ-პიერი და მიკელონზე; ფრანგულად ასევე საუბრობენ აფრო-ანტილიური წარმოშობის ზოგიერთი პანამელები. ნიდერლანდური ოფიციალური ენაა სურინამში, არუბასა და ნიდერლანდების ანტილის კუნძულებზე (ვინაიდან ნიდერლანდური გერმანიკული ენაა, ეს ტერიტორიები ლათინური ამერიკის ნაწილად არ მიიჩნევა).

ადგილობრივი ამერიკული ენები ფართოდაა გავრცელებული პერუში, გვატემალაში, ბოლივიაში, პარაგვაისა და მექსიკაში, შედარებით ნაკლებად კი პანამაში, ეკვადორში, ბრაზილიაში, კოლუმბიაში, ვენესუელაში, არგენტინასა და ჩილეში. ყველა სხვა დანარჩენ ქვეყანაში ადგილობრივ ენებზე მოლაპარაკე მოსახლეობა ან ძალიან მცირეა, ან საერთოდ არაა (მაგ. ურუგვაი). მექსიკა შესაძლოა ერთადერთი ქვეყანაა ლათინურ ამერიკაში, სადაც ადგილობრივ ენათა დიდი მრავალფეროვნებაა წარმოდგენილი, რომელთა შორის ყველაზე დიდია ნაჰუატლი.

პერუში, ესპანურთან ერთად კეჩუა ოფიციალური ენაა, ისევე როგორც სხვა ენები იმ რეგიონებში, სადაც მათზე ლაპარაკობენ. ეკვადორში კეჩუას ოფიციალური ენის სტატუსი არ აქვს, მაგრამ ქვეყნის კონსტიტუციით აღიარებულია ადგილობრივ ხალხთა ენად; მიუხედავად იმისა, რომ მასზე ქვეყნის მთიანეთში მცხოვრები მხოლოდ რამდენიმე მცირე ჯგუფი ლაპარაკობს. ბოლივიაში, ესპანურთან ერთად ოფიციალური ენის სტატუსს ფლობს აიმარა, კეჩუა და გუარანი. ესპანურთან ერთად გუარანი ოფიციალური ენაა პარაგვაიში და მასზე მოსახლეობის უმრავლესობა ლაპარაკობს (რომელიც უმეტეს შემთხვევაში ორენოვანია). გარდა ამისა, ესპანურთან ერთად გუარანს ოფიციალური ენის სტატუსი აქვს ასევე არგენტინის პროვინცია კორიენტესში. ნიკარაგუაში ოფიციალური ენა ესპანურია, თუმცა ქვეყნის კარიბის ზღვის სანაპირო რეგიონებში ოფიციალური ენის სტატუს ასევე აქვს ინგლისურსა და ადგილობრივ ენებს — მისკიტოს, სუმოსა და რამას. კოლუმბია ოფიციალურ ენად აღიარებს ყველა იმ ენას, რომელსაც მისი მოსახლეობის 1 %-ზე მეტი მშობლიურად მიიჩნევს. ნაჰუატლი იმ 62 ადგილობრივ ენათა შორისაა, რომელსაც მექსიკის ხელისუფლება ესპანურთან ერთად ოფიციალურად აღიარებს, როგორც „ეროვნულ ენებს“.

სხვა ევროპულ ენებს შორის, რომლებზეც ლათინურ ამერიკაში საუბრობენ არის ინგლისური — რამდენიმე ჯგუფი პუერტო-რიკოში, ისევე როგორც ახლომახლო სხვა ქვეყნებში, რომლებიც მრავალი თვალსაზრისით ლათინური ამერიკის ნაწილად არ მიიჩნევა, მაგალითად ბელიზი და გაიანა. გერმანული — სამხრეთ ბრაზილიაში, სამხრეთ ჩილეში, არგენტინისა და პარაგვაის გარკვეულ ნაწილებში; იტალიური — ბრაზილიაში, არგენტინასა და ურუგვაიში და უელსური — სამხრეთ არგენტინაში.[54][55][56][57][58][59]

კარიბის ზღვის რამდენიმე ქვეყანაში კრეოლურ ენებზე საუბრობენ. ლათინური ამერიკისა და კარიბის ზღვის რეგიონში ყველაზე გავრცელებული კრეოლური ენაა ჰაიტიური კრეოლი — ჰაიტის ძირითადი ენა. მომდინარეობს ძირითადად ფრანგულისგან და რამდენიმე დასავლეთაფრიკული ენისგან, ასევე ეტყობა ინდიური და ესპანური ენების გავლენა. ლათინური ამერიკის კონტინენტურ ნაწილში კრეოლური ენა მომდინარეობს ევროპული და მრავალი აფრიკული ენის შერევისგან.

კარიბის ზღვის ნაპირების ზოგიერთ ქვეყანაში, მაგალითად ჰონდურასში, გვატემალაში, ნიკარაგუასა და ბელიზში გარიფუნას ხალხი საუბრობს გარიფუნას ენაზე. გარიფუნა შერეული რასაა, რომელიც წარმოიშვა ადგილობრივი კარიბელებისა და გაქცეული შავი მონების შერევის შედეგად. რეგიონში ასევე გავრცელებულია არავაკული ენები, რომლებზეც გავლენა იქონია კარიბულმა და ევროპულმა ენებმა.

რელიგია

 
ნუესტრა-სენიორა-დე-ლოს-ანხელესის ტაძარი, კარტაგო, კოსტა-რიკა.

ლათინური ამერიკის მოსახლეობის დიდი უმრავლესობა ქრისტიანია, ძირითადად ლათინური წესის კათოლიკეები.[60] მოსახლეობის 70 % თავს კათოლიკედ მიიჩნევს.[61] იზრდება პროტესტანტული მიმდინარეობის მიმდევართა რაოდენობაც, განსაკუთრებით ბრაზილიაში, ჩილეში, გვატემალაში, პანამასა და ვენესუელაში.

მიგრაცია

ეკონომიკური, სოციალური და უსაფრთხოების საკითხების ცუდი მდგომარების გამო, რაც რეგიონში განსაკუთრებით თვალშისაცემია ბოლო ათწლეულების მანძილზე, იმიგრაცია ემიგრაციამ ჩაანაცვლა. დაახლოებით 10 მილიონი მექსიკელი შეერთებულ შტატებში ცხოვრობს.[62] 2006 წელს დაახლოებით 28,3 მლნ ამერიკელი თავს მექსიკური წარმოშობისად მიიჩნევდა.[63] კოლუმბიის 2005 წლის აღწერის მონაცემებით, საზღვარგარეთ დაახლოებით 3 331 107 კოლუმბიელი ცხოვრობდა.[64] საზღვარგარეთ ცხოვრობს დაახლოებით 2 მილიონი ბრაზილიელიც.[65] 1,5 მლნ სალვადორელი ცხოვრობს შეერთებულ შტატებში.[66] საზღვარგარეთ საცხოვრებლადაა წასული დაახლოებით 1,5 მლნ ეკვადორელი, ძირითადად შეერთებულ შტატებსა და ესპანეთში.[67] 1,5 მლნ დომინიკელი ცხოვრობს ქვეყნის ფარგლებს გარეთ, ძირითადად აშშ-ში.[68] ასევე აშშ-ში ცხოვრობს 1,3 მლნ კუბელი.[69] 800 000 ჩილელი ცხოვრობს არგენტინაში, შეერთებულ შტატებში, კანადაში, ავსტრალიასა და შვედეთში.[70] 2006 წელს დაახლოებით 700 000 ბოლივიელი ემიგრანტი ცხოვრობდა არგენტინაში, 33 000 კი აშშ-ში.[71] 2005 წლის მონაცემებით, მშობლიური ქვეყნის ფარგლებს გარეთ ცხოვრობდა 3 314 300 ცენტრალურამერიკელი,[72] საიდანაც 1 128 701 სალვადორელი იყო,[73] 685 713 გვატემალელი,[74] 683 520 ნიკარაგუელი,[75] 414 955 ჰონდურასელი,[76] 215 240 პანამელი,[77] 127 061 კოსტა-რიკელი[78] და 59 110 ბელიზელი.

2000–2005 წლებში, საშუალო წლიური მაჩვენებლების მიხედვით, რეგიონში გლობალური დადებითი მიგრაციის სალდო ჰქონდათ მხოლოდ ჩილეს, კოსტა-რიკას, პანამასა და ვენესუელას.

განათლება

 
წერა-კითხვის ცოდნის მაჩვენებლის მსოფლიო რუკა (2013 წლის ადამიანური განვითარების ანგარიში) ნაცრისფერი = მონაცემები არაა

მიუხედავად მნიშვნელოვანი პროგრესისა, განათლებისადმი ხელმისაწვდომობა და საშუალო სკოლის დასრულება ლათინურ ამერიკაში უთანასწოროა. განათლების დაფარვის მხრივ რეგიონმა უდიდეს პროგრესს მიაღწია. მნიშვნელოვნად გაიზარდა ყველა ბავშვისათვის პირველად სკოლასა და შემდეგ მეორე განათლებაზე ხელმისაწვდომობა. თუმცა, რეგიონში პრობლემად რჩება სწავლების დაბალი ხარისხი, სათანადო აღჭურვილობის ნაკლებობა და გადატვირთულობა. მსგავსი პრობლემები მოზარდებს საგანმანათლებლო დაწესებულებების ადრეულ ეტაპზე მიტოვებას აიძულებს.[79] 1990-იანი წლების დასაწყისში რეგიონის საგანმანათლებლო სისტემების დიდმა ნაწილმა მრავალი ადმინისტრაციული და ინსტიტუციური რეფორმა ჩაატარეს, რის შედეგადაც განათლების მიღება შესაძლებელი გახდა ისეთ რაიონებში, სადაც ეს მანამდე არ არსებობდა. წინა თაობასთან შედარებით, ლათინოამერიკელი ახალგაზრდობა განათლების ბევრად მაღალი დონით გამოირჩევა. საშუალოდ, მათ ორი წლით მეტი აქვთ ნასწავლი, ვიდრე მათ მშობლებს.[79]

მიუხედავად ამისა, რეგიონის 4-17 წლამდე ასაკის 23 მილიონი მოზარდი ოფიციალური განათლების სისტემის მიღმა რჩება. როგორც კვლევები მიუთითებს, სკოლამდელი ასაკის (4–5 წლის) ბავშვების 30 % სკოლაში შესვლას არ აპირებს, ხოლო უფრო ღარიბ სასოფლო მოსახლეობაში ეს რიცხვი 40 %-ს აღწევს. დაწყებითი სკოლის ბავშვებში (6-12 წლამდე) დაფარვა უნივერსალურია, თუმცა, 5 მილიონ ბავშვს ჯერ კიდევ ესაჭიროება პირველადი განათლების სისტემაში ჩართვა. ეს ბავშვები ძირითადად ცხოვრობენ მოწყვეტილ არეალებში, არიან ადგილობრივი ან აფრიკული წარმომავლობის და უკიდურეს სიღატაკეში უწევთ ცხოვრება.[80]

13-17 წლის ახალგაზრდებს შორის, საგანმანათლებლო სისტემაში მხოლოდ 80 %-ია სრული განაკვეთის სტუდენტი, რომელთა შორის 66 % მეორეულ განათლებაში ინაცვლებს. ეს მაჩვენებელი დაბალია ღარიბ მოსახლეობაში: სკოლაში დადის 13-17 წლის ღარიბი ახალგაზრდების მხოლოდ 75 %. მესამეული განათლებას უდაბლესი დაფარვა აქვს, რომლის მიღმაც 18-25 წლის ადამიანების 70 % რჩება. ამჟამად, დაბალშემოსავლიანი ან სოფლად მცხოვრები ბავშვების ნახევარი ცხრაწლიან განათლებასაც ვერ იღებს ბოლომდე.[80]

კრიმინალი და ძალადობა

ლათინური ამერიკა და კარიბის ზღვის აუზი მრავალი წყაროს მიერ მსოფლიოს ყველაზე საშიშ რეგიონად სახელდება.[81][82] როგორც კვლევები აჩვენებს, მსოფლიოს ყველაზე საშიში ქალაქების უმრავლესობა სწორედ ლათინურ ამერიკაში მდებარეობს. ბევრი ანალიტიკოსის აზრით, რეგიონში ასეთი მასშტაბის კრიმინალი და ზოგადად კრიმინალის კულტურა ძირითადად გამოწვეულია სოციალური მიზეზებითა და შემოსავლების უთანასწორობით; მათივე შეფასებით, მზარდი სოციალური უთანასწორობა დიდად ახალისებს კრიმინალს რეგიონში.[83] ბევრის აზრით, საპყრობილეების კრიზისი მანამ არ გადაწყდება, სანამ მდიდრებსა და ღარიბებს შორის უფსკრული იარსებებს.

ლათინური ამერიკისა და კარიბის ზღვის აუზის სახელმწიფოთა მთავრობებისა და მოქალაქეებისათვის ამჟამად უმნიშვნელოვანესი საკითხია კრიმინალისა და ძალადობის პრევენცია. მკვლელობათა მაჩვენებელი ლათინურ ამერიკაში მსოფლიოში ყველაზე მაღალია. 1980-იანი წლებიდან 1990-იანი წლების შუა პერიოდამდე, მკვლელობის მაჩვენებელი 50 %-ით გაიზარდა. მსგავს მკვლელიბათა მსხვერპლნი ძირითადად ახალგაზრდა მამაკაცები არიან, საიდანაც 69 % 15-19 წლის ასაკისაა. ქვეყნები, სადაც მკვლელობათა წლიური მაჩვენებელი ყოველ 100 000 მოსახლეზე ყველაზე მაღალი იყო, შემდეგია: ჰონდურასი 91,6, სალვადორი 69,2, გვატემალა 38,5, ვენესუელა 45,1, ბელიზი 41,4, პუერტო-რიკო 26,2, დომინიკელთა რესპუბლიკა 25, მექსიკა 23,7 და ეკვადორი 18,2.[84] მკვლელობათა მსოფლიო მაჩვენებელ 6,9-თან შედარებით, ლათინურ ამერიკაში უმაღლესი მაჩვენებელი 13-ზე მეტია. იმ ქვეყანათა ათეული, სადაც 1995 წლიდან დაფიქსირებულია მკვლელობათა ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი ყოველ 100 000 ადამიანზე, მთლიანად ლათინური ამერიკის ქვეყნებისგან შედგება, მათ შორის მოწინავეა — სალვადორი, ჰონდურასი და კოლუმბია, სადაც ეს მაჩვენებელი 1995 წელს 139,1 იყო.[85] მხოლოდ კოლუმბიაში, 2005 წელს ყოველ ათ წუთში ერთ ადამიანს კლავდნენ.[86] კრიმინალი უკიდურესად მაღალია მექსიკის ყველა დიდ ქალაქში. 1979-2003 წლებს შორის მექსიკაში ცეცხლსასროლი იარაღით 500 000 ადამიანია მოკლული.[87][88] ორგანიზაცია Amnesty International-მა ლათინური ამერიკა ჟურნალისტთა მუშაობისთვის მსოფლიოში ყველაზე სახიფათო რეგიონად დაასახელა.[89] კრიმინალთან დაკავშირებული ძალადობა ლათინურ ამერიკაში ყველაზე დიდ საფრთხეს წარმოადგენს საზოგადოებრივი ჯანდაცვისათვის და იწირავს უფრო მეტი ადამიანის სიცოცხლეს, ვიდრე აივ ან სხვა ინფექციური დაავადებები.[90]

ლათინური ამერიკის იმ ქვეყანათა შორის, სადაც კრიმინალის მაჩვენებელი დაბალია, არის არგენტინა, ჩილე, კუბა, კოსტა-რიკა, ნიკარაგუა და ურუგვაი.[91]

ეკონომიკა

მოცულობა

BRIC-ის ქვეყნებისთვის ეკონომიკისთვის კომპანია Goldman Sachs-ის მიერ გაკეთებული მიმოხილვის თანახმად, 2050 წლისთვის მსოფლიოში უდიდესი ეკონომიკა ექნებათ ჩინეთს, შეერთებულ შტატებს, ინდოეთს, ბრაზილიასა და მექსიკას.[92]

ლათინური ამერიკის ქვეყნების მოსახლეობა და ეკონომიკის მოცულობა
ქვეყანა მოსახლეობა[93]
(2010)
მილიონი
მშპ[94]
(2012)
მილიონი
აშშ $
მშპ ერთ სულ
მოსახლეზე[95]
(2012)
მილიონი
აშშ $
  არგენტინა 40,4 472 815 726 226
  ბოლივია 9,9 27 012 54 134
  ბრაზილია 201 2 395 968 2 393 954
  ჩილე 17,1 272 119 316 516
  კოლუმბია 45 378 713 500 576
  კოსტა-რიკა 4,7 44 313 57 955
  კუბა 11,3 არ არის არ არის
  დომინიკელთა რესპუბლიკა 9,9 59 429 98 835
  ეკვადორი 14,5 88 186 134 805
  სალვადორი 6,2 24 421 46 050
  გვატემალა 14,4 50 303 78 012
  ჰაიტი 10,0 8 335 13 501
  ჰონდურასი 7,6 18 320 37 408
  მექსიკა 113,4 1 207 820 1 743 474
  ნიკარაგუა 5,8 7 695 19 827
  პანამა 3,5 34 517 55 124
  პარაგვაი 6,5 22 363 35 262
  პერუ 29,1 184 962 322 675
  პუერტო-რიკო 3,7 101 500 64 840 (2010 შეფასება)
  ურუგვაი 3,4 52 349 53 365
  ვენესუელა 29,0 337 433 396 848
სულ 577,8 5 725 145 7 114 547
ვალუტები
ქვეყანა ვალუტა ISO კოდი
  არგენტინა არგენტინული პესო ARS
  ბოლივია ბოლივიანო BOB
  ბრაზილია ბრაზილიური რეალი BRL
  ჩილე ჩილეს პესო CLP
  კოლუმბია კოლუმბიური პესო COP
  კოსტა-რიკა კოსტა-რიკული კოლონი CRC
  კუბა კუბური პესო CUP
  ეკვადორი ამერიკული დოლარი USD
  სალვადორი ამერიკული დოლარი SVC
  გვატემალა კეტცალი GTQ
  ჰაიტი ჰაიტური გურდი HTG
  ჰონდურასი ლემპირა HNL
  მექსიკა მექსიკური პესო MXN
  ნიკარაგუა ნიკარაგუის კორდობა NIO
  პანამა პანამური ბალბოა
ამერიკული დოლარი
PAB
  პარაგვაი პარაგვაული გუარანი PYG
  პერუ ნუევო სოლი PEN
  დომინიკელთა რესპუბლიკა დომინიკური პესო DOP
  ურუგვაი ურუგვაის პესო UYU
  ვენესუელა ბოლივარი VEF

ინვესტიციები

უცხოური ინვესტიციები ლათინური ამერიკის ქვეყნებში (მილიონი აშშ $)[96]
ქვეყანა 2007 2008 2009 2010 2011 2012
  არგენტინა 6.473 9.726 4.017 7.848 9.882 12.551
  ბოლივია 366 513 423 643 859 1.060
  ბრაზილია 34.585 45.058 25.949 48.506 66.660 65.272
  ჩილე 12.572 15.518 12.887 15.373 22.931 30.323
  კოლუმბია 9.049 10.596 7.137 6.758 13.438 15.823
  კოსტა-რიკა 1.896 2.078 1.347 1.466 2.157 2.265
  ეკვადორი 194 1.058 306 163 641 364
  მექსიკა 31.380 27.853 16.561 21.372 21.504 12.659
  პარაგვაი 202 209 95 228 215 273
  პანამა 1.777 2.402 1.259 2.363 2.755 3.020
  პერუ 5.491 6.924 6.431 8.455 8.233 12.240
  ურუგვაი 1.329 2.106 1.529 2.289 2.505 2.710
  ვენესუელა 1.505 1.741 -2.169 1.849 3.778 3.216

ცხოვრების დონე

ცხრილში მოცემულია ლათინური ამერიკის ყველა ქვეყანა, იქვე მითითებულია მათი ადამიანის განვითარების ინდექსის მაჩვენებელი, მშპ მსყიდველობითი უნარის პარიტეტის მიხედვით, უთანასწორობის მაჩვენებელი ჯინის ინდექსით, სიღარიბის მაჩვენებელი ადამიანის სიღარიბის ინდექსით, უკიდურესი სიღატაკის მაჩვენებელი, როდესაც ადამიანები დღეში 1,25 დოლარზე ნაკლებს ხარჯავენ, სიცოცხლის ხანგრძლივობა, სიკვდილიანობის კოეფიციენტი და უსაფრთხოების მაჩვენებელი გლობალური მშვიდობის ინდექსით. მწვანე უჯრები მიუთითებს შესაბამის კატეგორიის საუკეთესო მაჩვენებელს, წითელი კი უდაბლესს.

ლათინური ამერიკის ქვეყნების სოციალური და ეკონომიკური ინდიკატორები
ქვეყანა ადამიანის
განვითარება[97]
(2012)
HDI
მშპ[98]
(2012)
აშშ$
ერთ
სულ
მოსახლეზე
მშპ-ის
ზრდა[99]
(2011)
%
შემოსავლების
უთანას-
წორობა[100]
(2011)
ჯინი
სიღარიბე[101]
(2009)
HPI-1
%
უკიდურესი
სიღატაკე[102]
(2011)
<1.25 აშშ$
%
წიგნიერება[103]
(2010)
%
სიცოცხლის
ხანგ-
რძლივობა[97]
(2011)
წელი
სიკვდი-
ლიანობა[104]
(2012)
Rate per
100,000
მშვიდობა[105]
(2012)
GPI
  არგენტინა 0.811 18,709 8.9 45.8 3.7 0.9 98 76 03.4 1.763
  ბოლივია 0.675 5,330 5.1 57.3 11.6 14.0 91 67 08.9 2.021
  ბრაზილია 0.730 12,340 2.7 53.9 8.6 0.3 90 74 21.0 2.017
  ჩილე 0.819 19,474 5.9 52.1 3.2 0.8 99 79 03.2 1.616
  კოლუმბია 0.719 11,284 5.9 53.9[106] 7.6 8.2 93 74 31[107] 2.625
  კოსტა-რიკა 0.773 13,205 4.2 50.3 3.7 0.7 96 79 11.3 1.659
  კუბა 0.780 არ არის არ არის არ არის 4.6 არ არის 100 79 05.0 1.951
  დომინიკელთა რესპუბლიკა 0.702 9,845 4.5 48.4 9.1 4.3 90 73 25.0 2.068
  ეკვადორი 0.724 10,517 7.8 49.0 7.9 5.1 92 76 15.2 2.028
  სალვადორი 0.680 7,648 1.4 46.9 14.6 5.1 84 72 69.2 2.220
  გვატემალა 0.581 5,335 3.8 53.7 19.7 16.9 75 71 38.5 2.287
  ჰაიტი 0.456 1,358 5.6 59.5 31.5 54.9 49 62 06.9 2.179
  ჰონდურასი 0.632 4,741 3.6 57.7 13.7 23.3 85 73 91.6 2.339
  მექსიკა 0.775 15,931 4.0 51.7 5.9 8.4 93 77 22.7 2.445
  ნიკარაგუა 0.599 4,641 4.7 52.3 17.0 15.8 78 74 13.6 2.006
  პანამა 0.780 16,993 10.6 52.3 6.7 9.5 94 76 21.6 1.899
  პარაგვაი 0.669 6,787 3.8 52.0 10.5 5.1 94 73 11.5 1.973
  პერუ 0.741 11,403 6.9 48.0 10.2 5.9 90 74 10.3 1.995
  ურუგვაი 0.792 16,728 5.7 42.4 3.0 0.0 99 77 05.9 1.628
  ვენესუელა 0.748 13,633 4.2 43.5 6.6 3.5 96 74 45.1 2.278
 
  სან-პაულუ.
 
  მეხიკო.
 
  ბუენოს-აირესი.
 
  რიო-დე-ჟანეირო.
 
  ლიმა.
 
  კარაკასი.
ქალაქები მშპ-ის უდიდესი მაჩვენებლით (2012)
ქალაქი ქვეყანა Brookings-ის
მონაცემები[108]
AméricaEconomía-ს
მონაცემები[109]
მშპ
(PPA)
მშპ
ერთ სულ
მოსახლეზე
მშპ
(PPA)
მშპ
ერთ სულ
მოსახლეზე
ბუენოს-აირესი   არგენტინა $ 348 400 $ 26 129 $ 229 365 $ 16 860
კორდოვა   არგენტინა $ 22 457 $ 15 239
როსარიო   არგენტინა $ 22 893 $ 18 403
ლა-პასი   ბოლივია $ 4 481 $ 2 514
სანტა-კრუსი   ბოლივია $ 4 718 $ 2 575
ბაიშადა-სანტისტა   ბრაზილია $ 28 400 $ 16 771
ბელემი   ბრაზილია $ 12 247 $ 5 718
ბელუ-ორიზონტი   ბრაზილია $ 94 900 $ 17 239 $ 55 272 $ 11 136
ბრაზილია   ბრაზილია $ 139 200 $ 36 175 $ 100 077 $ 37 786
კამპინასი   ბრაზილია $ 61 500 $ 21 422 $ 54 318 $ 18 950
კურიტიბა   ბრაზილია $ 65 200 $ 20 154 $ 47 076 $ 14 550
ფორტალეზა   ბრაზილია $ 31 100 $ 8 389 $ 28 879 $ 7 805
მანაუსი   ბრაზილია $ 31 000 $ 14 189 $ 28 607 $ 13 147
პორტუ-ალეგრი   ბრაზილია $ 74 800 $ 18 770 $ 65 876 $ 16 488
რესიფი   ბრაზილია $ 36 500 $ 9 764 $ 32 352 $ 8 641
რიო-დე-ჟანეირო   ბრაზილია $ 194 900 $ 16 282 $ 182 757 $ 15 253
სალვადორი   ბრაზილია $ 54 600 $ 14 989 $ 32 948 $ 9 045
სან-პაულუ   ბრაზილია $ 473 000 $ 23 704 $ 429 383 $ 21 516
ვიტორია   ბრაზილია $ 33 800 $ 19 560
სანტიაგო   ჩილე $ 150 300 $ 21 393 $ 113 059 $ 16 911
ვალპარაისო   ჩილე $ 14 852 $ 15 966
ბარანკილია   კოლუმბია $ 6 593 $ 3 382
ბოგოტა   კოლუმბია $ 140 300 $ 15 891 $ 86 741 $ 9 755
კალი   კოლუმბია $ 29 200 $ 10 484 $ 16 295 $ 5 633
კარტახენა   კოლუმბია $ 6 516 $ 5 817
მედელინი   კოლუმბია $ 37 200 $ 10 091 $ 17 319 $ 4 860
გუაიაკილი   ეკვადორი $ 18 942 $ 7 807
კიტო   ეკვადორი $ 18 986 $ 8 117
სან-სალვადორი   სალვადორი $ 18 017 $ 10 375
გვატემალა   გვატემალა $ 14 964 $ 4 896
ტეგუსიგალპა   ჰონდურასი $ 7 449 $ 6 345
მეხიკო   მექსიკა $ 411 400 $ 19 940 $ 287 465 $ 14 025
გვადალახარა   მექსიკა $ 77 400 $ 16 855 $ 44 296 $ 9 750
მონტერეი   მექსიკა $ 130 700 $ 31 051 $ 73 534 $ 19 430
პუებლა   მექსიკა $ 22 693 $ 8 290
კერეტარო   მექსიკა $ 22 102 $ 19 811
ტიხუანა   მექსიკა $ 29 241 $ 16 306
მანაგუა   ნიკარაგუა $ 5 148 $ 2 357
პანამა   პანამა $ 23 071 $ 18 738
ასუნსიონი   პარაგვაი $ 8 090 $ 3 010
არეკიპა   პერუ $ 6 495 $ 7 311
ლიმა   პერუ $ 177 400 $ 17 340 $ 88 788 $ 9 395
სან-ხუანი   პუერტო-რიკო $ 49 000 $ 19 884 $ 50 751 $ 21 916
სანტო-დომინგო   დომინიკანელთა რესპუბლიკა $ 28 119 $ 8 235
მონტევიდეო   ურუგვაი $ 24 543 $ 15 024
კარაკასი   ვენესუელა $ 99 438 $ 25 079
ვალენსია   ვენესუელა $ 30 570 $ 15 398

გარემო

ლათინური ამერიკის ქვეყნების ეკოლოგიური ინდიკატორები
ქვეყანა ეკოლოგიური
ეფექტიანობის
ინდექსი[110]
(2012)
EPI
CO2-ის გამოყოფა[111]
(2009)
(ტონა CO2
ერთ სულ
მოსახლეზე)
  არგენტინა 56.48 4.14
  ბოლივია 54.57 1.31
  ბრაზილია 60.90 1.74
  ჩილე 55.34 3.84
  კოლუმბია 62.33 1.33
  კოსტა-რიკა 69.03 1.37
  კუბა 56.48 2.40
  დომინიკელთა რესპუბლიკა 52.44 1.79
  ეკვადორი 60.55 2.09
  სალვადორი 52.08 1.10
  გვატემალა 51.88 1.03
  ჰაიტი 41.15 0.24
  ჰონდურასი 52.54 0.96
  მექსიკა 49.11 3.72
  ნიკარაგუა 59.23 0.73
  პანამა 57.94 2.10
  პარაგვაი 52.40 0.64
  პერუ 50.29 1.32
  ურუგვაი 57.06 2.31
  ვენესუელა 55.62 5.45

სიღარიბე და უთანასწორობა

 
ჯურღმულები ქალაქ სან-პაულუს შეძლებული ნაწილის გარეუბანში. ბრაზილია ლათინურ ამერიკაში გამეფებული სიღატაკისა და უთანასწორობის ნათელი მაგალითია.
 
ღარიბი, მარგინალური ზონით შემოსაზღვრული მდიდრული სახლები და აპარტამენტები შემოსავლების აბსოლუტური განსხვავებულობის მაგალითია ქალაქ მეხიკოს მაცხოვრებლებს შორის.

სიღარიბე რეგიონის ერთ-ერთ მთავარ გამოწვევად რჩება. ლათინური ამერიკისა და კარიბის აუზის გაეროს ეკონომიკური კომისიის შეფასებით, ლათინური ამერიკა მთელ მსოფლიოში ყველაზე უთანასწორო რეგიონია.[112] უთანასწორობა ძირს უთხრის რეგიონის ეკონომიკურ პოტენციალსა და მოსახლეობის კეთილდღეობას, ზრდის სიღატაკეს და ამცირებს სიღარიბის აღმოსავფხვრელად მიმართული ეკონომიკური განვითარების გავლენას.[113] ლათინოამერიკელი ბავშვები ხშირად იძულებულნი არიან სამუშაო ქუჩაში ეძებონ, რადგან ოჯახებს მათი რჩენა აღარ შეუძლიათ, რის შედეგადაც წარმოიქმნება ლათინური ამერიკის ქუჩის ბავშვების სერიოზული ოდენობა.[114][115] ზოგიერთი ანგარიშით, ლათინურ ამერიკაში 40 მილიონი ქუჩის ბავშვია. უთანასწორობას რეგიონში ღრმა ისტორიული ფესვები აქვს და სათავეს იღებს რასიზმზე დამყარებული ლათინ-ევროპული კასტური სისტემიდან,[116][117][118][119][120][121][122][123][124][125] რაც კოლონიური ხანის ლათინურ ამერიკაში ფართოდ იყო გავრცელებული და ერთობ რთულად აღმოსაფხვრელი აღმოჩნდა, რადგან სოციალურ ჯგუფებს შორის არსებული განსხვავება განათლებისა და შესაძლებლობების მხრივ, უმნიშვნელო სოციალურ მობილობას განაპირობებს, რაც თავის მხრივ განაპირობებს საშინელი ციკლის წარმოქმნას — სიღარიბის გადაცემას თაობიდან თაობაზე. მაღალი უთანასწორობა სათავეს იღებს კასტური სისტემის ექსკლუზიური ინსტიტუციებიდან, რომლებიც უკვადავყოფილ იქნა კოლონიურ ხანაში და შემდეგ გააცოცხლა სხვადასხვა პოლიტიკურმა თუ ეკონომიკურმა რეჟიმმა. უთანასწორობა წარმოიშვა და თაობიდან თაობას გადაეცემა იმ მიზეზით, რომ ლათინოამერიკული პოლიტიკური სისტემები მიჰყვება გავლენის სხვადასხვაგვარ გადანაწილებას, რომელიც სოციალურ ჯგუფებს გადაწყვეტილების მიღების პროცესში აქვთ და ის მრავალი გზით აისახება ყველაზე ნაკლებ პრივილეგირებულ ჯგუფებზე, რომლებსაც ყჰავთ ყველაზე ცოტა პოლიტიკური წარმომადგენლობა და პროცესზე ზემოქმედების უნარი გააჩნიათ.[126] ბოლო დროის ეკონომიკური ლიბერალიზაციის შედეგადაც კი, ნათელი გახდა, რომ მისგან მიღებული სიკეთით სარგებლობა ყველას თანაბრად არ შეეძლო.[127] განსხვავებულობა განათლებასა და შესაძლებლობებში, როგორც ჩანს, ემყარება რასას, ეთნიკურობას, სოფლელობასა და გენდერს. რადგან უთანასწორობა გენდერისა და ადგილმდებარეობის მიხედვით თითქმის უნივერსალურია, ლათინური ამერიკის უთანასწორო, დისკრიმინაციულ პრაქტიკაში უფრო დიდ, ინტეგრალურ როლს თამაშობს რასა და ეთნიკურობა. მსგავსი განსხვავებულობა ძლიერ საფრთხეს უქმნის შემოსავლების, კაპიტალისა და პოლიტიკური მდგომარეობის გადანაწილებას.

UNICEF-ის მონაცემებით, 2008 წელს ლათინური ამერიკისა და კარიბის ზღვის აუზის რეგიონს, შემოსავლების უთანასწორობას მსოფლიოში ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი ჰქონდა, რაც ჯინის ინდექსის მაჩვენებლით 48,3 იყო, რაც მსოფლიო მაჩვენებელზე, 39,7-ზე ბევრად მაღალია. ჯინი სტატისტიკური საზომია, რომლითაც ზომავენ შემოსავლების გადანაწილებას მთელი ქვეყნისა და მის მოსახლეობასთან მიმართებაში, მათი შემოსავლების უთანასწორობას. სხვა რეგიონების საშუალო მაჩვენებლები კი შემდეგი იყო: სუბ-საჰარული აფრიკა 44,2, აზია 40,4, ახლო აღმოსავლეთი და ჩრდილოეთ აფრიკა 39,2, აღმოსავლეთ ევროპა და ცენტრალური აზია 35,4 და მაღალშემოსავლიანი ქვეყნები 30,9.[128]

მსოფლიო ბანკის კვლევების მიხედვით, ლათინური ამერიკის უმდიდრესი მოსახლეობის მეათედი მთლიანი შემოსავლების 48 %-ს იღებს,[129] მაშინ, როცა უღარიბესთა 10 % მხოლოდ 1,6 %-ს. საპირისპიროდ, განვითარებულ ქვეყნებში მოწინავე მეათედი შემოსავლების 29 %-ს იღებს, უღარიბესი მეათედი კი 2,5 %-ს. 2007 წელს უთანასწორობის უმაღლესი მაჩვენებლების მქონე (ჯინის ინდექსით[130]) ქვეყნები იყვნენ ჰაიტი (59,5), კოლუმბია (58,5), ბოლივია (58,2), ჰონდურასი (55,3), ბრაზილია (55,0) და პანამა (54,9), უთანასწორობის უდაბლესი მაჩვენებელი კი იყო ვენესუელაში (43,4), ურუგვაისა (46,4) და კოსტა-რიკაში (47,2).

 
შემოსავლების უთანასწორობის ტენდენცია 1998-2010 წლებში, ლათინური ამერიკის 7 ქვეყანაში (არგენტინა, ბრაზილია, ჩილე, კოლუმბია, მექსიკა, პერუ, ვენესუელა). მონაცემების წყარო: მსოფლიო ბანკი.

მსოფლიო ბანკის მონაცამების თანახმად, 2008 წელს რეგიონის უღარიბესი ქვეყნები იყო: ჰაიტი, ნიკარაგუა, ბოლივია და ჰონდურასი. შიმშილი ტანჯავდა ჰაიტის მოსახლეობის 47 %-ს, ნიკარაგუის 27 %-ს, ბოლივიის 23 %-ს და ჰონდურასის 22 %-ს.

სიღარიბის მაღალი მაჩვენებლის საპასუხოდ ლათინური ამერიკის ბევრმა ქვეყანამ ახალი ან ძველის ალტერნატიული სოციალური დახმარების პროგრამებით უპასუხა, მაგალითად ფულის გადარიცხვით. მათ შორისაა მექსიკის პროგრამა Oportunidades, ბრაზილიის Bolsa Escola და Bolsa Familia, პანამის Red de Oportunidades და ჩილეს Chile Solidario.[131] ზოგადად, ეს პროგრამები უზრუნველყოფს ფულს ღატაკი ოჯახებისათვის იმ პირობით, რომ ეს ტრანსფერი მათი ბავშვების ადამიანური კაპიტალის ინვესტირებაში დაიხარჯება, მაგალითად სკოლაში რეგულარულად სიარულში და პრევენციულ ჯანდაცვაში. მსგავსი პროგრამების მიზანია სიღარიბის თაობათშორისი გადაცემის მოშლა და მიზანმიმართულია ღარიბებზე, ძირითადად ბავშვებზე, ქალებისთვუს ფულის დარიცხვაზე, რათა მოხდეს სოციალური ჩართულობის წახალისება, შეიცვალოს სოციალური პასუხისმგებლობის ურთიერთობები ბენეფიციარებს, სერვისის მიმწოდებლებსა და მთავრობებს შორის.[132] ასეთი პროგრამები სკოლებს დაეხმარა ახალი ბავშვების მიღების გაზრდაში, ასევე აჩვენა ბავშვთა ჯანმრთელობის გაუმჯობესება.[133] მსგავსი გადარიცხვების სისტემაში ამჟამად ჩართულია რეგიონის 110 მილიონი ადამიანი და მიიჩნევა შედარებით იაფ პროგრამად, რადგან ამ ქვეყნების მშპ-ის მხოლოდ 0,5 % ჯდება.[134] ზოგიერთ ქვეყანაში, მაგალითად პერუში, სოციალური სამართლიანობისა და სიღატაკის დაძლევის ერთ-ერთ იმედად დეცენტრალიზაცია მიაჩნიათ.[135]

სიღარიბის მაჩვენებლები

სიღარიბე ლათინურ ამერიკაში (ECLAC %)[136]
2010 2011
ქვეყანა სიღატაკე სიღარიბე სიღატაკე სიღარიბე
1.ª   არგენტინა 08,6 06,8 05,7 01,9
2.ª   ბოლივია 42,4 22,4 - -
3.ª   ბრაზილია 24,9 07,0 20,9 06,1
4.ª   ჩილე 11,5 03,6 11,0 03,1
5.ª   კოლუმბია 37,3 12,3 34,2 10,7
6.ª   კოსტა-რიკა 18,5 06,8 18,8 10,1
7.ª   ეკვადორი 37,1 14,2 32,4 10,1
8.ª   სალვადორი 46,6 16,7 - -
9.ª   გვატემალა 54,8 29,1 - -
10.ª   ჰონდურასი 67,4 42,8 - -
11.ª   მექსიკა 36,3 13,3 - -
12.ª   ნიკარაგუა 58,3 29,5 - -
13.ª   პანამა 25,8 12,6 25,3 12,4
14.ª   პარაგვაი 54,8 30,7 49,6 28,0
15.ª   პერუ 31,3 09,8 27,8 06,3
16.ª   ურუგვაი 08,6 01,4 06,7 01,1
17.ª   ვენესუელა 27,8 10,7 29,5 11,7

CIA The World Factbook-ს 2013 წლის მონაცემებით:[137]

ქვეყანა % სიღატაკე წელი
  არგენტინა 30 2010
  ბოლივია 49.6 2010
  ბრაზილია 21.4 2009
  ჩილე 15.1 2009
  კოლუმბია 34.1 2011
  კოსტა-რიკა 24.8 2011
  ეკვადორი 27.3 2012
  სალვადორი 36.5 2010
  გვატემალა 54 2011
  ჰაიტი 80 2003
  ჰონდურასი 60 2010
  მექსიკა 51.3 2010
  დომინიკელთა რესპუბლიკა 34.4 -
  პარაგვაი 34.7 2010
  პერუ 27.8 2011
  ურუგვაი 18.6 2010
  ვენესუელა 31.6 2011

სავაჭრო ბლოკები

 
რაფაელ კორეა, ევო მორალესი, ნესტორ კირხნერი, კრისტინა ფერნანდესი, ლუის ინასიუ ლულა და სილვა, ნიკანორ დუარტე და უგო ჩავესი სამხრეთის ბანკის დაფუძნების ხელმოწერისას.

რეგიონის მთავარი სავაჭრო ბლოკებია (ან ხელშეკრულებები) წყნაროკეანური ალიანსი და სამხრეთ ამერიკის ერთა კავშირი, რომლებიც შედგება ინტეგრირებული მერკოსურისგან და ანდების საზოგადოებისგან. შედარებით მცირე სავაჭრო ბლოკებია თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულება G3, დომინიკის რესპუბლიკა–ცენტრალური ამერიკის თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულება (DR-CAFTA) და კარიბის გაერთიანება (CARICOM). თუმცა, დაახლოებისა და სავაჭრო ინტეგრაციის პარალელურად მიმდინარეობს მათი საწინააღმდეგო რეკონფიგურაცია; ვენესუელამ ოფიციალურად დატოვა ანდების საზოგადოება და G3, თუმცა ფორმალურად რჩება მერკოსურის წევრი (ელოდება რატიფიკაციას პარაგვაის საკანონმდებლო ორგანოს მხრიდან). იგივე გზის გამეორების შესახებ განაცხადა ეკვადორის პრეზიდენტმა რაფაელ კორეამ. ეს ბლოკი ნომინალურად ეწინააღმდეგება თავისუფალი ვაჭრობის ნებისმიერ ხელშეკრულებას შეერთებულ შტატებთან; თუმცა, ურუგვაი პირიქით, საპირისპიროს უჭერს მხარს. ჩილემ უკვე მოაწერა ხელი თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულებას კანადასთან და ის პერუსთან, კოლუმბიასთან და მექსიკასთან ერთად ლათინური ამერიკის იმ ქვეყნებს მიეკუთვნება, რომელთაც თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულება გაფორმებული აქვთ შეერთებულ შტატებთან, მექსიკა კი ამავე დროს ჩრდილოეთ ამერიკის თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულების (NAFTA) წევრიცაა.

ტურიზმი

 
მექსიკის ქალაქი კანკუნი ლათინური მაერიკის ერთ-ერთი მოწინავე ტურისტული ღირსშესანიშნაობაა.

ლათინური ამერიკის რამდენიმე ქვეყნის ეკონომიკის საყრდენია ტურიზმიდან მიღებული შემოსავალი.[138] 2010 წლის მონაცემებით, ყველაზე მეტ საერთაშორისო ტურისტს იღებს მექსიკა (წელიწადში 22,3 მლნ), მას მოჰყვება არგენტინა 5,2 მლნ, ბრაზილია 5,1 მლნ, დომინიკელთა რესპუბლიკა 4,1 მლნ, პუერტო-რიკო 3,6 მლნ, ჩილე 2,7 მლნ, კოლუმბია 2,385 მლნ და პანამა 2,06 მლნ.[139][140] რეგიონში ჩასულ საერთაშორისო ტურისტებს შორის განსაკუთრებით პოპულარულია ისეთი ადგილები, როგორებიცაა კანკუნი, გალაპაგოსის კუნძულები, მაჩუ-პიქჩუ, ჩიჩენ-იცა, კარტახენა, კაბო-სან-ლუკასი, აკაპულკო, რიო-დე-ჟანეირო, სალვადორი, კუნძული მარგარიტა, სან-პაულუ, სალარ-დე-უიუნი, პუნტა-დელ-ესტე, სანტო-დომინგო, ლაბადი, სან-ხუანი, პანამა, იგუასუს ჩანჩქერი, პუერტო-ვალიარტა, პოასის ვულკანის ეროვნული პარკი, პუნტა-კანა, ვინია-დელ-მარი, მეხიკო, კიტო, ბოგოტა, სანტა-მარტა, ბუენოს-აირესი, ლიმა, მასეიო, ფლორიანოპოლისი, კუსკო, პატაგონია.

საერთაშორისო ტურიზმის ინდიკატორები ლათინურ ამერიკაში
ქვეყანა ტურისტული
ჩასვლები[141]
(2011)
(მილიონი)
ტურიზმიდან
მიღებული
შემოსავლები[142]
(2011)
(მილიონი
აშშ $)
ტურიზმიდან
მიღებული
შემოსავლები
(2011)
(აშშ $
ჩამსვლელზე)
ტურიზმიდან
მიღებული
შემოსავლები
(2011)
(აშშ $
ერთ
სულ
მოსახლეზე)
ტურიზმიდან
მიღებული
შემოსავლები
[143]
(2003)
(მშპ-ის
%)
ტურიზმიდან
მიღებული
შემოსავლები[144]
(2003)
(ექსპორტის
%)
პირდაპირი
და
არაპირდაპირი
დასაქმება[145]
ტურიზმში
(2005)
(%)
ტურიზმის
კონკურენტ-
უნარიანობა[146]
(2011)
(TTCI)
  არგენტინა 5.663 5,353 945 133 7.4 1.8 9.1 4.20
  ბოლივია 0.807 310 384 31 9.4 2.2 7.6 3.35
  ბრაზილია 5.433 6,555 1,207 34 3.2 0.5 7.0 4.36
  ჩილე 3.070 1,831 596 107 5.3 1.9 6.8 4.27
  კოლუმბია 2.385 4,061 873 45 6.6 1.4 5.9 3.94
  კოსტა-რიკა 2.196 2,156 982 459 17.5 8.1 13.3 4.43
  კუბა 2.507 2,187 872 194 არ არის არ არის არ არის არ არის
  დომინიკელთა რესპუბლიკა 4.306 4,353 1,011 440 36.2 18.8 19.8 3.99
  ეკვადორი 1.141 837 734 58 6.3 1.5 7.4 3.79
  სალვადორი 1.184 415 351 67 12.9 3.4 6.8 3.68
  გვატემალა 1.225 1,350 1,102 94 16.0 2.6 6.0 3.82
  ჰაიტი 0.255 167 655 17 19.4 3.2 4.7 არ არის
  ჰონდურასი 0.931 701 753 92 13.5 5.0 8.5 3.79
  მექსიკა 23.403 11,869 507 105 5.7 1.6 14.2 4.43
  ნიკარაგუა 1.060 377 356 65 15.5 3.7 5.6 3.56
  პანამა 2.06 1,926 1,308 550 10.6 6.3 12.9 4.30
  პარაგვაი 0.524 241 460 37 4.2 1.3 6.4 3.26
  პერუ 2.598 2,360 908 81 9.0 1.6 7.6 4.04
  ურუგვაი 2.857 2,187 765 643 14.2 3.6 10.7 4.24
  ვენესუელა 0.510 739 1,449 25 1.3 0.4 8.1 3.46

კულტურა

 
კათოლიკური სააღდგომო პროცესია ჰონდურასის ქალაქ კომაიაგუაში.

ლათინური ამერიკის კულტურა მსოფლიოს მრავალი კულტურის ერთგვარი ნარევია. მასში მრავალი განსხვავებული კულტურის გავლენა იგრძნობა:

  • ადგილობრივ ხალხთა კულტურები, რომლებიც კონტინენტზე ევროპელთა გამოჩენამდე სახლობდნენ. უძველესმა და საკმაოდ წინწასულმა ცივილიზაციებმა განავითარეს საკუთარი პოლიტიკური, სოციალური და რელიგიური სისტემები. ამის მაგალითია მაია, აცტეკები და ინკები. ლათინურ ამერიკაში ძალიან ძლიერია ადგილობრივი მემკვიდრეობა მუსიკაში, ცეკვაში, კულინარიაში, ხელოვნებასა და ხელოსნობაში, ტანსაცმლის წარმოებაში, ხალხურ კულტურასა და ტრადიციებში. ასევე შეიმჩნევა ლინგვისტური ეფექტები ესპანურსა და პორტუგალიურზე.
  • დასავლური, განსაკუთრებით ევროპული ცივილიზაცია ძირითადად მოიტანეს კოლონიურმა მმართველობებმა — ესპანელებმა, პორტუგალიელებმა და ფრანგებმა XVI-XIX საუკუნეებში. ყველაზე გამძლე ევროპული კოლონიური გავლენა აღმოჩნდა ენა და კათოლიციზმი. უფრო მოგვიანებით, XIX-XX საუკუნეებში დამატებითი კულტურული გავლენა წამოვიდა შეერთებული შტატებიდან და ევროპიდან, ამ უკანასკნელიდან, ძირითადად იმიგრაციის გამო. შეერთებული შტატების გავლენა ძირითადად ძლიერია ჩრდილოეთ ამერიკაში, განსაკუთრებით პუერტო-რიკოში, რომელიც აშშ-ის კუთვნილი ტერიტორიაა. 1959 წლამდე კუბას, რომელიც ესპანეთ-ამერიკის ომში ამერიკელი ჯარისკაცების მხარდამხარ იბრძოდა დამოუკიდებლობისათვის, მჭიდრო სოციოეკონომიკური ურთიერთობები ჰქონდა შეერთებულ შტატებთან. გარდა ამისა, აშშ დაეხმარა პანამას კოლუმბიისგან დამოუკიდებლობის მოპოვებაში და აუგო პანამის არხის ზონა, რომელსაც იგი 1903-1979 წლებში ფლობდა, როდესაც ტორიხოს-კარტერის ხელშეკრულების შედეგად არხზე პანამის კონტროლი აღსდგა. სამხრეთ ამერიკაში განხორციელებულია ევროპელთა იმიგრაციის ტალღები, განსაკუთრებით იტალიელების, ესპანელების, პორტუგალიელებისა და გერმანელების. კოლონიალიზმის დასრულებისას, ლათინურ ამერიკაზე ასევე დიდი გავლენა მოახდინა ფრანგულმა კულტურამ, განსაკუთრებით ელიტურ კულტურაზე, მეცნიერებასა და მედიცინაზე. ამ ყოველივეს ხილვა შესაძლებელია რეგიონის ხელოვნების ტრადიციებში, მათ შორის მხატვრობაში, ლიტერატურასა და მუსიკაში, მეცნიერებისა და პოლიტიკის სფეროებში.
  • აფრიკული კულტურები, რომელთა წარმოდგენასაც რეგიონში დიდი ხნის ისტორია აქვს და სათავეს იღებს ახალი მსოფლიოს მონობის ეპოქიდან. აფრიკული წარმოშობის ხალხებმა გავლენა მოახდინეს ლათინური ამერიკისა და კარიბის ზღვის ეთნოსებზე. ეს გაცხადებულია მაგალითად მუსიკაში, ცეკვასა და რელიგიაში, განსაკუთრებით ბელიზში, ბრაზილიაში, ჰონდურასში, პუერტო-რიკოში, ვენესუელაში, პანამაში, კოლუმბიაში, ჰაიტიზე, კოსტა-რიკაში, დომინიკელთა რესპუბლიკასა და კუბაში.
  • აზიური კულტურები, რომელთა წარმოდგენაც რეგიონში სათავეს იღებს XIX-XX საუკუნეებში გაჩაღებული მუშა-კულებით (კული — მუშა და მებარგული ინდოეთში, ჩინეთსა და იაპონიაში) ვაჭრობიდან. ამან ფართო ასახვა ჰპოვა სამზარეულოზე, ტრადიციებში, მათ შორის ლიტერატურაში, ხელოვნებაში, ცხოვრების სტილზე და პოლიტიკაში. აზიური გავლენა განსაკუთრებულად იგრძნობა ბელიზში, ბრაზილიაში, კუბაში, პანამასა და პერუში.

ხელოვნება

 
კასაპუებლოკარლოს პაეს ვილაროს ციტადელი–სკულპტურა ქალაქ პუნტა-დელ-ესტეს მახლობლად, ურუგვაი.

გარდა ადგილობრივი ხელოვნების მდიდარი ტრადიციებისა, ლათინური ამერიკის ვიზუალურ ხელოვნებას დიდად ეტყობა ესპანური, პორტუგალიური და ფრანგული ბაროკოს მხატვრობის გავლენა, რომლებიც ხშირად იტალიელი ოსტატების ტენდენციას მისდევდნენ. ზოგადად, ამ არტისტულმა ევროცენტრიზმმა თანდათან გაქრობა დაიწყო XX საუკუნის დასაწყისში, რადგან ლათინოამერიკელებმა გააცნობიერეს თავიანთი პირობების უნიკალურობა და საკუთარი გზის მიყოლას შეუდგნენ.

 
დიეგო რივერას კედლის ნამუშევარი მექსიკის სიტორიის შესახებ. ეროვნული სასახლე, მეხიკო

ლათინურ ამერიკაში ჩაისახა მნიშვნელოვან არტისტული მოძრაობა მურალიზმი, რომლის წარმომადგენლებიც მექსიკაში იყვნენ დიეგო რივერა, დავიდ ალფარო სიკეიროსი, ხოსე კლემენტე ოროსკო და რუფინო ტამაიო, კოლუმბიაშისანტიაგო მარტინეს დელგადო და პედრო ნელ გომესი. მურალისტი ქალების ერთ-ერთი ყველაზე შთამბეჭდავი ნამუშევრების ხილვა შესაძლებელია მექსიკაში, კოლუმბიაში, ნიუ-იორკში, სან-ფრანცისკოში, ლოს-ანჯელესსა და ფილადელფიაში.

ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი მექსიკელი მხატვარი ფრიდა კალო ხატავდა საკუთარი ცხოვრებისა და მექსიკური კულტურის შესახებ; მისი სტილი რეალიზმის, სიმბოლიზმისა და სიურეალიზმის ერთგვარი კომბინაციაა. კალოს ნამუშევრები ლათინოამერიკელ მხატვრებს შორის ყველაზე ძვირადღირებულია.[147]

თავისი ნამუშევრებით ფართოდაა ცნობილი კოლუმბიელი მოქანდაკე და მხატვარი ფერნანდო ბოტერო.[148][149][150] გამოირჩევა ადამიანთა და ცხოველთა ფიგურების უზარმაზარი პროპორციებით.

კინო

 
გვადალახარის საერთაშორისო კინოფესტივალი მექსიკაში, ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟულ კინოფესტივალად ითვლება ლათინურ ამერიკაში და ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესია ესპანურენოვან სამყაროში.

ლათინოამერიკული კინო მდიდარი და მრავალფეროვანია. ისტორიულად, კინოპროდუქციის მთავარი ცენტრები იყო მექსიკაში, არგენტინაში, ბრაზილიასა და კუბაში.

ლათინოამერიკული ფილმის აყვავების ეპოქა მას შემდეგ დადგა, რაც ხმოვანი კინო გამოიგონეს, რამაც ჰოლივუდის ფილმებს ლინგვისტური ბარიერის დამატების გამო სამხრეთის მიმართულებით ექსპორტისას პრობლემები შეუქმნა. 1950-1960-იან წლებში ჩამოყალიბდა მოძრაობა მესამე კინემატოგრაფი, რომელსაც სათავეში ჩაუდგნენ არგენტინელი კინორეჟისორები — ფერნანდო სოლანასი და ოკტავიო ხეტინო. უფრო ბოლო პერიოდში, ფილმის გადაღებისა და თხრობის ახალ სტილს „ახალი ლათინოამერიკული კინო“ უწოდეს.

მექსიკური კინო მუნჯურ ერაში 1896-1929 წლებში დაიწყო და ოქროს ხანა 1940-იან წლებში დაუდგა. მას შეეძლო დაეკვეხნა უაზარმაზარი ინდუსტრიით, რომელიც ჰოლივუდს არ ჩამოუვარდებოდა იმ პერიოდში, როცა მისი ვარსკვლავები იყვნენ მარია ფელიქსი, დოლორეს დელ რიო და პედრო ინფანტე. 1946 წელს გამოვიდა ოქროს პალმის რტოს მფლობელი მექსიკური ფილმი „მარია კანდელარია“ (María Candelaria). 1950-60-იან წლებში მექსიკაში მოღვაწეობდა ცნობილი ესპანელი რეჟისორი ლუის ბუნიუელი, რომელმაც მექსიკაში 20-მდე ფილმი გადაიღო, მათ შორის „ვირიდიანა“ (Viridiana, 1961) და „გამანადგურებელი ანგელოზი“ (El ángel exterminador, 1962). 1970-იან წლებში მექსიკაში გადაიღეს მრავალი საშინელებათა და საბრძოლო ფილმი. უფრო ბოლო პერიოდში კი გადაიღეს ისეთი ფილმები, როგორებიცაა „შეყვარებული ძაღლები“ (Amores perros, 2000 წ) და „და დედაშენიც“ (Y Tu Mamá También, 2001 წ), რომლებმაც დიდ წარმატებას მიაღწიეს, მათი შემქმნელები ალფონსო კუარონი და ალეხანდრო გონსალეს ინიარიტუ კი ჰოლივუდის რანგის რეჟისორები გახდნენ. ალეხანდრო გონსალეს ინიარიტუმ 2006 წელს გადაიღო ფილმი „ბაბილონი“, ალფონსო კუარონმა კი „კაცობრიობის შვილი“ (2006) და „ჰარი პოტერი და აზკაბანის ტყვე“ (2004). კიდევ ერთმა მექსიკელმა, ასევე ჰოლივუდის დონის რეჟისორმა ესპანეთსა და ჰოლივუდში — გილერმო დელ ტორომ გადაიღო „გამოქვაბულის ლაბირინთი“ (2006) და „ობოლი“ (El Orfanato, 2007). გარდა ამისა, დღეისათვის სახელგანთქმული მექსიკელი კინოსმწარმოებლები არიან ასევე რეჟისორი კარლოს კარერა („მამა ამაროს დანაშაული“) და სცენარისტი გილერმო არიაგა. 2008 წლის დეკემბერში კარლოს კუარონმა გადაიღო „რუდო და კურსი“ (Rudo y Cursi).

 
გამოჩენილი არგენტინელი მსახიობები ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1961 წ.

არგენტინული კინო ჯერ კიდევ XX საუკუნის პირველ ნახევარში დაწინაურდა და დღემდე, წელიწადში საშუალოდ 60 სრულმეტრაჟიან ფილმს იღებს. კინოინდუსტრია დაკნინებას განიცდიდა 1976–1983 წლების სამხედრო დიქტატურის დროს, მაგრამ ხელახლა აღორძინდა 1985 წელს, როდესაც ფილმმა „ოფიციალური ისტორია“ (ესპ. La historia oficial) ოსკარი მიიღო. ეროვნული კინო კვლავ დააზიანა 1990-იანი წლების დასაწყისში მოზღვავებულმა იმპორტმა, თუმცა მან მალევე დაიბრუნა თავისი მნიშვნელობა, მაშინაც კი, როდესაც არგენტინაში ეკონომიკური კრიზისი მძვინვარებდა (1999-2002). საერთაშორისო წარმატებას მიაღწია ბოლო დროს გადაღებულმა არგენტინულმა მრავალმა ფილმმა, მათ შორისაა „ცხრა დედოფალი“ (Nueve Reinas, 2000), „დაკარგული კოცნა“ (El abrazo partido, 2004), „სხვა“ (El otro, 2007) და 2010 წლის ფილმი „საიდუმლო მის თვალებში“ (El secreto de sus ojos).

 
ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული ბრაზილიელი მსახიობი კარმენ მირანდა

ბრაზილიაში, მოძრაობა სინემა ნოვომ განსაკუთრებული გზა შექმნა კრიტიკოსი და ინტელექტუალი სცენარისტების ნაშრომებზე ფილმების გადასაღაბად, ტროპიკულ ლანდშაფტთან დაკავშირებული მკვეთრი ფოტოგრაფიის განვითარებისთვის და პოლიტიკური გზავნილებისათვის. თანამედროვე ბრაზილიური კინოინდუსტრია უფრო მომგებიანია ქვეყნის შიგნით, ზოგიერთ მის პროდუქციას კი პრიზები და აღიარება მიღებული აქვს ევროპასა და შეერთებულ შტატებში, მათ შორისაა „ცენტრალურის სადგური“ (Central do Brasil, 1998), „ღმერთის ქალაქი“ (Cidade de Deus, 2002) და „ელიტური რაზმი“ (Tropa de Elite, 2007).

რამდენიმე გამორჩეული ფილმი აქვს შექმნილი პუერტო-რიკოს კინოს, მათ შორის „ლიამადა მენუდოს თავგადასავალი“ (Una aventura llamada Menudo, 1982), „დორისის დღეები“ (Los Diaz de Doris, 2002) და „თითქმის ახლოს“ (Casi Casi, 2006). 1980-1990-იან წლებში ადგილობრივი კინოინდუსტრია ძლიერ აზარალა ჰოლივუდიდან მოზღვავებულმა ფილმებმა, თუმცა ამ პერიოდის შემდეგ მაინც შეიქმნა რამდენიმე საყურადღებო ფილმი და ინდუსტრიაც კრიზისიდან გამოვიდა.

კუბის რევოლუციის შემდეგ კუბური კინო განებივრებულია ოფიციალური მხარდაჭერითა და მნიშვნელოვანი კინორეჟისორების თანადგომით, რომელთა შორისაა ტომას გუტიერეს ალეა.

ასევე უნდა აღინიშნოს, რომ მრავალმა ლათინოამერიკელმა მნიშვნელოვან წარმატებას მიაღწია ჰოლივუდში, მაგალითად კარმენ მირანდამ (პორტუგალიელ-ბრაზილიელი), კატი ხურადომ (მექსიკელი), სალმა ჰაიეკმა (მექსიკელი), ბენისიო დელ ტორომ (პუერტო-რიკოელი). გარდა ამისა, კინოწარმოებაში საკუთარი ნიშანი დაიმკვიდრეს მექსიკელმა ამერიკელებმაც, მაგალითად რობერტო როდრიგესმა.

ლიტერატურა

ამერიკის კოლუმბამდელი კულტურები თავდაპირველად ორალური იყო, თუმცა მაიამ და აცტეკებმა მაგალითად, შეიმუშავეს კოდექსები. ევროპელი კოლონიზატორების მოსვლის შემდეგ, ზოგიერთ მითოლოგიურ და რელიგიურ რწმენებს წერილობითი სახე მისცეს, მათ შორისაა პოპოლ ვუჰი. მიუხედავად ამისა, ზეპირი გადმოცემებით თხრობის ტრადიცია დღემდე შემორჩენილია, მაგალითად პერუში მცხოვრებ კეჩუაზე მოლაპარაკეებსა და გვატემალაში მცხოვრებ კიჩეს ხალხს შორის.

 
კოლუმბიელი მწერალი გაბრიელ გარსია მარკესი

იმ მომენტიდანვე, როცა ევროპელებმა ახალი კონტინენტი აღმოაჩინეს, ადრეულმა მკვლევრებმა და კონკისტადორებმა თავიანთი თავგადასავლების წერა დაიწყეს, ამის მაგალითია კოლუმბის წერილები ან თუნდაც ბერნალ დიას დელ კასტილიოს ჩანაწერები მექსიკის დაპყრობის შესახებ. კოლონიურ პერიოდში, წერის კულტურა ხშირად ეკლესიის ხელში იყო, რომლის კედლებშიც მაგალითად ხუანა ინეს დე ლა კრუსმა შთამბეჭდავი ლექსები და ფილოსოფიური ესეები დაწერა. XVIII აუკუნის დასასრულს და XIX საუკუნის დასაწყისისათვის წარმოჩნდა სრულიად განსხვავებული, კრილიოს ხალხის ლიტერატურული ტრადიციები, მათ შორის იყო ხოსე ხოაკინ ფერნანდეს დე ლისარდის პირველი რომანი „ქეციანი თუთიყუში“ (1816).

XIX საუკუნე „საფუძვლიანი ფიქციის“ (კრიტიკოს დორის სომერსის სიტყვებით) პერიოდი იყო. დაიწერა რომანები რომანტიკული თუ ნატურალისტური ტრადიციებით, რომლებშიც ეროვნული იდენტობის ჩამოყალიბებას ცდილობდა და რომლებიც ხშირად ფოკუსირებული იყო ადგილობრივ საკითხზე ან დიქტომიაზე „ცივილიზაცია თუ ბარბარიზმი“; ამის მაგალითებია დომინგო სარმიენტოს „ფაკუნდო“ (1845), ხუან ლეონ მერას „კუმანდა“ (1879), ეუკლიდის და კუნიას „აჯანყებულები უკანა მიწიდან“ (პორტ. Os Sertões, 1902). XIX საუკუნეში ასევე შეიქმნა მაშადუ დე ასისის რელისტური ნაწარმოებები; ეს მწერალი მეტაფორის სიურეალისტურ მექანიზმებსა და თხრობის თამამ კონსტრუქციებს იყენებდა, რომელთა უმრავლესობაც კრიტიკოს ჰაროლდ ბლუმს აღაფრთოვანებს.

 
ჩილელი პოეტი გაბრიელა მისტრალი — პირველი ლათინოამერიკელი, რომელმაც ნობელის პრემია მიიღო 1945 წელს.

XX საუკუნის დამდეგს გამოჩნდა მოდერნიზმი — პოეტური მოძრაობა, რომლის საფუძველიც გახდა ნიკარაგუელი პოეტის, რუბენ დარიოს ნაწარმოები „ასული“ (1888). ეს პირველი ლათინოამერიკული ლიტერატურული მოძრაობა იყო, რომელმაც რეგიონსგარე ლიტერატურის კულტურაზე მოახდინა გავლენა, ასევე, ის პირველი ნამდვილი ლათინოამერიკული ლიტერატურა იყო, რომელშიც ეროვნული განსხვავებები წინა პლანზე წამოწეული საკითხი აღარ იყო. მაგალითად, კუბელი პატრიოტი ხოსე მარტი ასევე ცხოვრობდა მექსიკასა და შეერთებულ შტატებში და წერდა არგენტინული ჟურნალებისთვის.

 
არგენტინელი მწერალი ხორხე ლუის ბორხესი 1969 წ.

მიუხედავად ამისა, ის, რამაც რეალურად მონიშნა ლათინოამერიკული ლიტერატურა მსოფლიო რუკაზე, ეჭვგარეშეა, რომ ეს 1960-1970-იანი წლების ლიტერატურული ბუმი იყო, რაც გამბედავი და ექსპერიმენტული რომანებით გამოირჩეოდა (მაგალითად ხულიო კორტასარის „კლასობანა“ (1963)), რომელიც მრავალჯერ გამოიცა ესპანურად და სწრაფად ითარგმნა ინგლისურად. ბუმის გადამწყვეტი რომანი იყო გაბრიელ გარსია მარკესის „მარტოობის ასი წელიწადი“ (1967), რომელმაც დაამკვიდრა მაგიური რეალიზმი და ლათინოამერიკული ლიტერატურა წინ წასწია. თუმცა, ამ პერიოდის სხვა მნიშვნელოვანი მწერლები, მაგალითად პერუელი მარიო ვარგას ლიოსა და კარლოს ფუენტესი ამ ჩარჩოებში ადვილად ვერ ჩასხდნენ. ბუმის კულმინაცია ალბათ იყო პარაგვაელი მწერლის, აუგუსტო როა ბასტოსის „მე უზენაესი“ (1974). ბუმის კვალდაკვალ, ხელახლა წარმოჩნდა მრავალი მწერალი, მათ შორის ხუან რულფო, ალეხო კარპენტიერი და დაგვირგვინდა ხორხე ლუის ბორხესით.

რეგიონის თანამედროვე ლიტერატურა რეზონანსული და მრავალგვარია, დაწყებული პაულო კოელიოსა და ისაბელ ალიენდეს ბესტსელერებით, დამთავრებული დიამელა ელტიტის, ჯინინა ბრასკის, რიკარდო პილიასა და რობერტო ბოლანიოს უფრო ავანგარდული და კრიტიკულად შეფასებული ნაშრომებით. მნიშვნელოვანი ყურადღება დაეთმო ასევე „დამამტკიცებელ“ ჟანრს. და ბოლოს, მემატიანეების ახალი თაობა ძირითადად ჟურნალისტებითაა წარმოდგენილი, მათ შორის არიან მექსიკელი კარლოს მონსივაისი (1938-2010) და ჩილელი პედრო ლემებელი.

რეგიონს შეუძლია დაიკვეხნოს ნობელის პრემიის ექვსი ლაურეატით: ჩილელი პოეტები — გაბრიელა მისტრალი (1945) და პაბლო ნერუდა (1971), კოლუმბიელი მწერალი გაბრიელ გარსია მარკესი (1982), გვატემალელი მწერალი მიგელ ანხელ ასტურიასი (1967), მექსიკელი პოეტი და ესეისტი ოკტავიო პასი (1990) და პერუელი მწერალი მარიო ვარგას ლიოსა (2010).

მუსიკა და ცეკვა

 
ყოველწლიური კარნავალი "ალეგრია პორ ლა ვიდა" მანაგუაში, ნიკარაგუა

ჩანაწერების რაოდენობის გაყიდვის თვალსაზრისით, ლათინურმა ამერიკამ მსოფლიოს მრავალი წარმატებული მომღერალი აჩუქა. ყველაზე წარმატებულებს შორის არიან გლორია ესტეფანი (კუბა), რობერტო კარლოსი (ბრაზილია) — ორივე მათგანს 100 მილიონზე მეტი ჩანაწერი აქვს გაყიდული, კარლოს სანტანა (მექსიკა) 75 მლნ-ზე მეტი, ლუის მიგელი (მექსიკა), შაკირა (კოლუმბია) და ვისენტე ფერნანდესი (მექსიკა) — 50 მილიონზე მეტი გაყიდული ჩანაწერით.

 
სალსას ცეკვა, კალი], კოლუმბია
 
ანტონიო კარლოს ჟობიმიბოსა-ნოვას წარმომადგენელი ბრაზილიელი კომპოზიტორი, საყოველთაოდ ცნობილია საკუთარი კომპოზიციით „The Girl from Ipanema“, რომელიც ყველა დროის ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული სიმღერაა.

კარიბული ესპანური მუსიკა, მაგალითად მერენგე, ბაჩატა, სალსა და უფრო ახალი რეგეტონი ისეთი ქვეყნებიდან, როგორებიცაა დომინიკელთა რესპუბლიკა, პუერტო-რიკო, ტრინიდადი და ტობაგო, კუბა და პანამა, აფრიკული რითმებისა და მელოდიების ძლიერი გავლენის ქვეშაა. ჰაიტის კომპა მუსიკის ჟანრია, რომელსაც მრავალი გავლენა ეტყობა და შესაბამისად სხვა კარიბული ესპანურის მსგავსია, აქვს ჯაზისა და თანამედროვე სოულის ელემენტებიც.[151][152]

სხვა ცნობილი ლათინოამერიკული მუსიკალური ჟანრებია არგენტინული და ურუგვაული ტანგო, ასევე განსხვავებული ნუევო ტანგო — ტანგოს, აკუსტიკისა და ელექტრონული მუსიკის ნაზავი, რომლის წარმომადგენელიცაა ვირტუოზი ასტორ პიაცოლა. ასევე, სამბა, ჩრდილოეთამერიკული ჯაზი, ევროპული კლასიკური მუსიკა და ბრაზილიურ სახესხვაობა ბოსა-ნოვასთან შერწყმული ჩორო, რომლის წარმომადგენლებიც არიან გიტარისტი ჟუან ჟილბერტუ და პიანისტი ანტონიო კარლოს ჟობიმი.

სხვა გავლენიან ლათინოამერიკულ ჰანგებს შორისაა ანტილიური სოკა და კალიფსო, ჰონდურასული პუნტა, კოლუმბიური კუმბია და ვალიენატო, ჩილეური კუეკა, ეკვადორული ბოლეროსი და როკოლერასი, მექსიკური რანჩერა და მარიაჩი, რომელიც მექსიკურ სოულს გადმოსცემს, ნიკარაგუული პალო დე მაიო, პერუული მარინერა და ტონდერო, ურუგვაული კანდომბე, საფრანგეთის ანტილური ზუკი (მომდინარეობს ჰაიტური კომპადან) და კოლუმბამდელი ტრადიციული მუსიკის მრავალგვარი სტილი, რომელიც ფართოდაა გავრცელებული ანდების რეგიონში.

 
არგენტინული ტანგოს მოცეკვავე წყვილი.

კლასიკური კომპოზიტორი ვიქტორ ვილია-ლობოსი (1887–1959) ბრაზილიაში ადგილობრივ მუსიკალურ ტრადიციათა ჩაწერაზე მუშაობდა. ამ ტრადიციებმა დიდი გავლენა იქონია მის კლასიკურ ნამუშევრებზე.[153] ასევე აღსანიშნავია კუბელი ლეო ბრაუერის ბოლოდროინდელი ნამუშევრები, ვენესუელელი ანტონიო ლაუროსა და პარაგვაელი აგუსტინ ბარიოსის ნამუშევრები გიტარაზე. გარდა ამისა, ლათინურმა ამერიკამ მსოფლიოს მისცა მსოფლიო კლასის ისეთი კლასიკური შემსრულებლები, როგორებიც არიან ჩილელი პიანისტი კლაუდიო არაუ, ბრაზილიელი პიანისტი ნელსონ ფრეირი და არგენტინელი პიანისტი და დირიჟორი დანიელ ბარენბოიმი.

მთავარი წვლილი მუსიკაში ალბათ მაინც ფოლკლორიდან შევიდა, სადაც ლათინური ამერიკისა და კარიბის ზღვის აუზის ქვეყნების ნამდვილი სული იგრძნობა. უმაღლესი, სადაც ეს სული შეიძლება აისახოს, არის ისეთი მუსიკოსების შემოქმედება, როგორებიც არიან იმა სუმაკი, ჩააბუკა გრანდა, ატაუალპა იუპანკი, ვიოლეტა პერა, ვიქტორ ხარა, ფაკუნდო კაბრალი, მერსედეს სოსა, ხორხე ნეგრატე, ლუის გონსაგა, კაეტანუ ველოზუ, სუსანა ბაკა, ჩაველა ვარგასი, სიმონ დიასი, ხულიო ხარამილიო, ტოტო ლა მომპოსინა, ასევე ჯგუფები ინტი-ილიმანი და ლოს კხარკასი.

ლათინურ ამერიკაში დღეს პოპულარულია ლათინური პოპი, რომელიც როკის მრავალ სახეობას მოიცავს.[154]

ბოლო დროს, სულ უფრო პოპულარული გახდა რეგეტონი, რომელიც იამაიკური რეგისა და დენსჰოლის ნაზავია, ასევე ლათინოამერიკული სხვა ჟანრები, მაგალითად ბომბა და პლენა, ისევე როგორც ჰიპ-ჰოპი. ეს უკანასკნელი ძალიან პოპულარულია იმ მოსახლეობაში, რომელთაც „მიგრანტების კულტურის“ გავლენა ეტყობა, ძირითადად აშშ-ის ლათინოამერიკელ მაცხოვრებლებში — სამხრეთ ფლორიდასა და ნიუ-იორკში, ასევე ლათინური ამერიკის იმ ნაწილში, სადაც აშშ-ში მიგრაციის ტენდენცია შეიმჩნევა — პუერტო-რიკოში, ტრინიდადი და ტობაგოში, დომინიკელთა რესპუბლიკაში, კოლუმბიაში, ეკვადორში, სალვადორსა და მექსიკაში.[155]

სპორტი

     
დიეგო მარადონა (არგენტინა) და პელე (ბრაზილია), „საუკუნის ფეხბურთელები“ ფიფა-ს თანახმად;[156]ლიონელ მესი (არგენტინა) 2012 წელს პირველი და ერთადერთი ლათინოამერიკელი მოთამაშე გახდა ფეხბურთის ისტორიაში, რომელიც ფიფა-ს მიერ ოთხჯერ ზედიზედ იქნა დასახელებული მსოფლიოს საუკეთესო მოთამაშედ.[157]
 
მსოფლიო თამაშები 2013. კალი, კოლუმბია. ეს იყო პირველი შემთხვევა, როდესაც ამ თამაშებს ლათინოამერიკულმა ქალაქმა უმასპინძლა.[158][159][160][161]