ცივი ომი
 |
ამ სტატიას ამჟამად აქტიურად არედაქტირებს Jaba1977. გთხოვთ, ნუ შეიტანთ მასში ცვლილებებს, სანამ ეს განცხადება არ გაქრება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შესაძლოა, მოხდეს რედაქტირების კონფლიქტი. თარგის ჩასმის თარიღი: ივნისი 15, 2022. მიმდინარეობს სტატიის აქტიური დამუშავება. მომხმარებლის სახელის და თარიღის ავტომატურად მისათითებლად, გამოიყენეთ თარგი {{subst:მუშავდება}} |
ცივი ომი — აშშ-სა და მისი მოკავშირეების საბჭოთა კავშირთან და მის მოკავშირეებთან გლობალური გეოპოლიტიკური, ეკონომიკური და იდეოლოგიური დაპირისპირება, რომელიც დაიწყო მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ და XX საუკუნის 1940-იანი წლების შუახნიდან 1990-იანი წლების დასაწყისამდე გრძელდებოდა. ისტორიკოსები ვერ თანხმდებიან მის დაწყება-დასრულების თარიღებზე, მაგრამ ზოგადად მიჩნეულია, რომ პერიოდი გრძელდება 1947 წლის ტრუმენის დოქტრინიდან (1947 წლის 12 მარტი) 1991 წელს საბჭოთა კავშირის დაშლამდე (1991 წლის 26 დეკემბერი).[1]
.png) ნატო და ვარშავის პაქტი | |
|
| |
 ივი-მაიკის ბირთვული იარაღის ტესტირება, 1952 |
ტერმინი ცივი ომი გამოიყენება იმის გამო, რომ არ ყოფილა ფართომასშტაბიანი ბრძოლა უშუალოდ ორ ზესახელმწიფოს შორის, მაგრამ თითოეული მათგანი მხარს უჭერდა ძირითად რეგიონულ კონფლიქტებს, რომლებიც ცნობილია როგორც მარიონეტული ომები. კონფლიქტი ეფუძნებოდა ამ ორი სუპერსახელმწიფოს მიერ გლობალური გავლენისთვის იდეოლოგიურ და გეოპოლიტიკურ ბრძოლას, 1945 წელს ნაცისტური გერმანიის წინააღმდეგ მათი დროებითი ალიანსისა და გამარჯვების შემდეგ.[2] გარდა ბირთვული არსენალის განვითარებისა და ჩვეულებრივი სამხედრო განლაგებისა, ბრძოლა პირველობისათვის გამოიხატა არაპირდაპირი საშუალებებით, როგორიცაა ფსიქოლოგიური ომი, პროპაგანდისტული კამპანიები, ჯაშუშობა, შორსმიმავალი ემბარგოები, მეტოქეობა სპორტულ ღონისძიებებზე და ტექნოლოგიურ შეჯიბრებებში, როგორიცაა კოსმოსური რბოლა.
დასავლეთის ბლოკს ხელმძღვანელობდა აშშ და მასთან დაკავშირებული იყო ზოგიერთი ავტორიტარული მმართველობის ქვეყანა, ხოლო აღმოსავლეთის ბლოკს ხელმძღვანელობდა საბჭოთა კავშირი და ასევე მასთანაც დაკავშირებული იყო ავტორიტარული მმართველობის ქვეყნები. აშშ-ს მთავრობა მხარს უჭერდა ანტიკომუნისტურ და მემარჯვენე მთავრობებს და აჯანყებებს მთელ მსოფლიოში, ხოლო საბჭოთა მთავრობა აფინანსებდა მემარცხენე პარტიებსა და რევოლუციებს მთელს მსოფლიოში. ვინაიდან თითქმის ყველა კოლონიალურმა სახელმწიფომ მიაღწია დამოუკიდებლობას 1945–1960 წლებში, ისინი იქცნენ ცივ ომში მესამე სამყაროს ბრძოლის ველად.
ცივი ომის პირველი ეტაპი დაიწყო 1945 წელს, მეორე მსოფლიო ომის დასრულებიდან მალევე. ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა და მისმა მოკავშირეებმა 1949 წელს შექმნეს ნატოს სამხედრო ალიანსი საბჭოთა თავდასხმის შიშით და გლობალურ პოლიტიკას უწოდეს შეკავების პოლიტიკა. საბჭოთა კავშირმა 1955 წელს ნატოს საპასუხოდ ჩამოაყალიბა ვარშავის პაქტი. ამ ეტაპის ძირითადი კრიზისები იყო 1948–1949 წლების ბერლინის ბლოკადა, 1927–1949 წლების ჩინეთის სამოქალაქო ომი, 1950–1953 წლების კორეის ომი, 1956 წლის უნგრეთის რევოლუცია, 1956 წლის სუეცის კრიზისი, 1961 წლის ბერლინის კრიზისი და 1962 წლის კარიბის კრიზისი. აშშ და სსრკ ეჯიბრებოდნენ ლათინურ ამერიკაში, ახლო აღმოსავლეთში და აფრიკის, აზიისა და ოკეანიის ქვეყნებში გავლენისათვის.
კარიბის კრიზისის შემდეგ დაიწყო ახალი ეტაპი, რომლის დროსაც ჩინეთსა და საბჭოთა კავშირს შორის განხეთქილებამ გაართულა ურთიერთობები კომუნისტურ სფეროში, ხოლო საფრანგეთმა, დასავლეთის ბლოკის სახელმწიფომ, დაიწყო მეტი ავტონომიის მოთხოვნა. სსრკ შეიჭრა ჩეხოსლოვაკიაში 1968 წლის პრაღის გაზაფხულის ჩასახშობად, მაშინ როცა აშშ განიცდიდა შიდა არეულობას სამოქალაქო უფლებების მოძრაობისგან და ვიეტნამის ომის მოწინააღმდეგეებისაგან. 1960-1970-იან წლებში საფუძველი ჩაეყარა საერთაშორისო სამშვიდობო მოძრაობას. დაიწყო ბირთვული იარაღის ტესტირებისა და ბირთვული განიარაღების წინააღმდეგ მიმართული მოძრაობები, დიდი ომის საწინააღმდეგო საპროტესტო აქციებით. 1970-იანი წლებისთვის ორივე მხარემ დაიწყო მშვიდობისა და უსაფრთხოების უზრუნველყოფა, დაიწყო პერიოდი, რომლის დროსაც მიმდინარეობდა სტრატეგიული იარაღის შეზღუდვის შესახებ მოლაპარაკებები, აშშ-მა გახსნა ურთიერთობები ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკასთან, და მიიჩნევდა მას როგორც სსრკ-ს სტრატეგიულ საპირწონეს. მთელი რიგი მარქსისტული მთავრობები ჩამოყალიბდა 1970-იანი წლების მეორე ნახევარში მესამე სამყაროს ქვეყნებში. ეს ქვეყნები იყო ანგოლა, მოზამბიკი, ეთიოპია, კამბოჯა, ავღანეთი და ნიკარაგუა.
სახელმწიფოთა შორის დაძაბულობის შენელების პერიოდი ძალიან დაზარალდა 1979 წელს ავღანეთში საბჭოთა კავშირის შეჭრით. 1980-იანი წლების დასაწყისი იყო დაძაბულობის კიდევ ერთი პერიოდი. ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა გაზარდა დიპლომატიური, სამხედრო და ეკონომიკური ზეწოლა საბჭოთა კავშირზე, იმ დროს, როდესაც ის უკვე განიცდიდა ეკონომიკურ სტაგნაციას. 1980-იანი წლების შუა ხანებში საბჭოთა კავშირის ახალმა ლიდერმა მიხეილ გორბაჩოვმა წამოიწყო გლასნოსტისა და პერესტროიკის ლიბერალიზებული რეფორმები და 1989 წელს საბჭოთა კავშირის ჯარები გამოიყვანა ავღანეთიდან.
1989 წელს, პანევროპული პიკნიკის შემდეგ რკინის ფარდის დაცემამ და რევოლუციების მშვიდობიანმა ტალღამ (რუმინეთისა და ავღანეთის გარდა) დაამხო აღმოსავლეთ ბლოკის თითქმის ყველა კომუნისტური მთავრობა. თავად საბჭოთა კავშირის კომუნისტურმა პარტიამ დაკარგა კონტროლი საბჭოთა კავშირზე და აიკრძალა 1991 წლის აგვისტოში გადატრიალების წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ. ამან თავის მხრივ გამოიწვია სსრკ-ის დაშლა 1991 წლის დეკემბერში, მისი შემადგენელი რესპუბლიკების დამოუკიდებლობის გამოცხადება და კომუნისტური მთავრობების დაშლა აფრიკისა და აზიის დიდ ნაწილზე. ამერიკის შეერთებული შტატები დარჩა მსოფლიოს ერთადერთ ზესახელმწიფოდ.
ტერმინის წარმოშობარედაქტირება
ტერმინი „ცივი ომი“ ეკუთვნის პროზაიკოსისა და პუბლიცისტის ჯორჯ ორუელის კალამს, რომელმაც ეს ფრაზა გამოიყენა ნარკვევში „თქვენ და ატომური ბომბი“, რომელიც გამოქვეყნდა 1945 წლის 19 ოქტომბერს ბრიტანულ გაზეთ „ტრიბუნში“.
1946 წლის 10 მარტის The Observer-ში ორუელი წერდა: „გასული წლის დეკემბერში მოსკოვის კონფერენციის შემდეგ, რუსეთმა დაიწყო „ცივი ომის“ წარმოება ბრიტანეთის იმპერიაზე“.
ტერმინის პირველი გამოყენება საბჭოთა კავშირსა და ამერიკის შეერთებულ შტატებს შორის ომისშემდგომი გეოპოლიტიკური დაპირისპირების აღსაწერად, 1947 წლის 16 აპრილს მოხდა დემოკრატი პრეზიდენტების გავლენიანი მრჩევლის ბერნარდ ბარუხის გამოსვლაში.[3] სიტყვაში, რომელიც დაწერა ჟურნალისტმა ჰერბერტ ბაიარ სვოუპმა, ნათქვამი იყო: „მოდით, არ მოვიტყუოთ: ჩვენ დღეს ცივი ომის შუაგულში ვართ“.[4]
მეორე მსოფლიო ომის დასასრული (1945-1947)რედაქტირება
ომის დროინდელი კონფერენციებირედაქტირება
_(B%26W).jpg)
მთავარი სტატია: თეირანის კონფერენცია და იალტის კონფერენცია.მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ მოკავშირეები ვერ თანხმდებოდნენ თუ როგორი უნდა ყოფილიყო ევროპის რუკა. თითოეულ მხარეს ჰქონდა განსხვავებული იდეები ომის შემდგომი უსაფრთხოების დამყარებისა და შენარჩუნების შესახებ.[5]
ზოგი მეცნიერი ამტკიცებს, რომ დასავლურ მხარეს უნდოდა ისეთი უსაფრთხოების სისტემა, სადაც დემოკრატიული სახელმწიფოს მოდელი იქნებოდა მთავარი და მისცემდა საშუალებას მათი უთანხომების მშვიდობიანად გადაეწყვეტას საერთაშორისო ორგანიზაციების ჩარევით. სხვები აღნიშნავენ, რომ ატლანტიკური ძალები იყოფიან ომისშემდგომი ახალი სამყაროს ხედვაში. რუზველტის მიზანი იყო სამხედრო გამარჯვება როგორც ევროპაში, ასევე — აზიაში, ამერიკის გლობალური გავლენის მიღწევა და საერთაშორისო მშვიდობის ორგანიზაციის შექმნა. ჩერჩილის მიზნები კი ნაკლებად გლობალური იყო და ძირითადად მოიცავდა კონტროლის შენარჩუნებას ხმელთაშუა ზღვაში, ბრიტანეთის იმპერიის გადარჩენას და ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნების დამოუკიდებლობას, როგორც დამცავ შუალედად საბჭოთა კავშირსა და ბრიტანეთს შორის. [6] საბჭოთა კავშირს კი მოსაზღვრე ქვეყნების შიდა საქმეებში დომინაცია სურდა.[7]
ამერიკის მოსაზრებით, სტალინი იყო პოტენციური დამხმარე მათი გეგმების მისაღწევად, ხოლო ბრიტანეთის აზრით სტალინი წარმოადგენდა ყველაზე დიდ წინააღმდეგობას მათი მიზნების შესასრულებლად. ამის შედეგად, რუზველტს და ჩერჩილს სხვადასხვანაირი შეხედულებები ჰქონდათ საბჭოთა კავშირთან დაკავშირებით. 1944 წლის ოქტომბერში, ჩერჩილმა შესთავაზა სტალინს ევროპის პროცენტულად გაყოფა. სტალინს შეხვედებოდა რუმინეთი, უნგრეთი, ბულგარეთი, ხოლო ჩერჩილი შეინარჩუნებდა საბერძნეთს. სტალინი დათანხმდა ამ შემოთავაზებაზე. 1945 წლის თებერვალში, იალტის კონფერენციაზე, რუზველტმა ცალკე მოაწერა ხელი სტალინთან ხელშეკრულებას.[6]
1945 წლის აპრილში, რუზველტი გარდაიცვალა და ახალი პრეზიდენტი გახდა ჰარი ტრუმენი. ტრუმენის დამოკიდებულა სტალინის მიმართ განსხვავდებოდა, იგი არ ენდობოდა მას.[8]
1945 წლის გამარჯვების შემდეგ, საბჭოთა კავშირმა მოახდინა ცენტრალური და აღმოსავლეთის ევროპის ოკუპირება, ხოლო ამერიკამ და დასავლურმა ბლოკმა ძალები შეინარჩუნეს დასავლეთ ევროპის ქვეყნებში. გერმანიისა და ავსტრიის მიწები, საფრანგეთმა, დიდმა ბრიტანეთმა, აშშ-მ და საბჭოთა კავშირმა გადაინაწილეს საოკუპაციო ზონებად. ამავე წელს, სან-ფრანცისკოს კონფერენციაზე საფუძველი ჩაეყარა გაეროს, რომლის მთავარი მიზანი იყო საერთაშორისო მშვიდობის შენარჩუნება. თუმცა, უსაფრთხოების საბჭოს შესაძლებლობები მალევე ეჭვქვეშ აღმოჩნდა, როდესაც რამდენიმე ქვეყანას ვეტოს დადების საშუალება მიეცა.[9]
პოტსდამის კონფერენცია და იაპონიის დანებებარედაქტირება
მთავარი სტატია: პოტსდამის კონფერენცია.პოტსდამის კონფერენცია დაიწყო ივლისში, გერმანიის დამარცხების შემდეგ. ამ კონფერენციაზე, გერმანიის და ზოგადად ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნების მომავალზე აზრები გაიყო. ამ კონფერენციაზე უკვე შეიმჩნეოდა მხარეებს შორის დაპირისპირების საწყისები.[10]
აშშ-მა დიდი ბრიტანეთი ჩართო თავის ატომური იარაღის პროექტში, რაც საბჭოთა კავშირისგან საიდუმლოდ უნდა დარჩენილიყო. თუმცა სტალინმა მალევე გაიგო ეს ინფორმაცია. პოტსდამის კონფერენციიდან ერთი კვირის შემდეგ, აშშ-მ დაბომბა ჰიროსიმა და ნაგასაკი, რამაც სტალინის აზრით ბალანსი დაარღვია. ამერიკის შეერთებული შტატები და ბრიტანეთი იყენებდნენ სამხედრო ძალებს საბერძნეთში და კორეაში რომ გაენადგურებინათ ადგილობრივი სახელმწიფოები და ასევე ყველანაირი ძალა რომელსაც კომუნისტური ელფერი ჰქონდა.[11]
აღმოსავლეთის ბლოკის დასაწყისირედაქტირება
მთავარი სტატია: სოციალისტური ბანაკი.მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში, საბჭოთა კავშირი საფუძველს უყრიდა აღმოსავლეთის ბლოკს. რაც გულისხმოდა რამდენიმე ტერიტორიაზე შეჭრას და მათი როგორც საბჭოთა სოციალისტურ რესპუბლიკად გამოცხადებას. ეს ტერიტორიები მოიცავდა, პოლონეთს, ლატვიას, ლიტვას, ესტონეთს და რუმინეთს. ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ტერიტორიები რომლებიც საბჭოთა კავშირის არმიამ გაათავისუფლა გერმანიისგან ასევე დაემატა აღმოსავლეთის ბლოკს. საბჭოთა კავშირმა ეს ტერიტორიები გაადაქცია ოკუპირებულ სატელიტურ ქვეყნებად.[12][13]
საბჭოთა კავშირის მსგავსი რეჟიმები, რაც წარმოიშვა ამ ქვეყნებში, ატარებდა ისეთ ხასიათს როგორიც იყო თვითონ საბჭოთა კავშირში. თუმცა, სტალინს ჰქონდა განსაკუთრებული მეთოდები საიდუმლო პოლიციის სახით რაც ყველა სახის ოპოზიციას, რეალურს თუ პოტენციურს, კლავდა.[14]
სტალინის კონტროლის გაძლიერების ნაწილი იყო ასევე შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატი, რომლის სათავეშიც იდგა ლავრენტი ბერია. მისი დანიშნულება იყო საბჭოთა კავშირის სტილის საიდუმლო პოლიიცის სისტემების დანერგვა, რომლებიც გაანადგურებდნენ ანტი-კომუნისტურ სენტიმენტებს. როდესაც რაიმე სახის დაპირისპირება წარმოიქმნებოდა სტალინის სტრატეგია მოიცავდა მათგან ძალის ჩამორთმევას, გასამართლებას, დაპატიმრებას და რამდენიმე შემთხვევაში მოკვლასაც.
ევროპის მსგავსი ძალების გადანაწილება, წინააღმდეგობის გარეშე არ დარჩა. უინსტონ ჩერჩილს აწუხებდა საბჭოთა კავშირის დიდი დომინაცია ევროპაში. შესაბამისად, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, ამერიკის წარმომადგენლები დაეხმარნენ დასავლური ევროპის ლიდერებს რომ თავიანთი საიდუმლო უსაფრთხოების სისტემა ჩამოეყალიბებინათ, რომელსაც ეწოდა „ოპერაცია გლადიო“.
შეკავება და ტრუმენის დოქტრინა (1947-1953)რედაქტირება
მთავარი სტატია: შეკავების პოლიტიკა და ტრუმენის დოქტრინა.რესურსები ინტერნეტშირედაქტირება
- არქივები, ბუდაპეშტი, უნგრეთი დაარქივებული 2011-05-11 საიტზე Wayback Machine.
- ბრიტანეთის არქივი დაარქივებული 2008-12-22 საიტზე Wayback Machine.
- CONELRAD ცივი ომის პოპ-კულტურის საიტი
- ცივი ომის კულტურა 1950-1960 წლებში
- ცივი ომის ფაილები
- CNN ცივი ომის საინფორმაციო ბანკი დაარქივებული 2008-12-17 საიტზე Wayback Machine.
სქოლიორედაქტირება
- ↑ Robert Service, The End of the Cold War: 1985–1991 (Macmillan, 2015)
- ↑ Sempa, Francis (12 July 2017). Geopolitics: From the Cold War to the 21st Century. Routledge. ISBN 978-1-351-51768-3.
- ↑ Gaddis, John Lewis (2005). The Cold War: A New History. Penguin Press. P. 54 ISBN 978-1-59420-062-5.
- ↑ Bernard Baruch coins the term "Cold War" (13 November 2009). ციტირების თარიღი: 23 October 2019
- ↑ Gaddis, John Lewis (2005). The Cold War: A New History. Penguin Press. ISBN 978-1-59420-062-5.
- ↑ 6.0 6.1 Plokhy, S. M. (4 February 2010). Yalta: The Price of Peace. Penguin Publishing Group. ISBN 978-1-101-18992-4.
- ↑ Gaddis, John Lewis (1990). Russia, the Soviet Union and the United States. An Interpretative History. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-557258-9.
- ↑ Zubok, Vladislav; Pleshakov, Constantine (1996) Inside the Kremlin's Cold War: From Stalin to Khrushchev. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-45531-3.
- ↑ Glennon, Michael J. (May–June 2003). „Why the Security Council Failed“. Foreign Affairs. 82 (3): 16–35. doi:10.2307/20033576. JSTOR 20033576. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 28 July 2020. ციტირების თარიღი: 26 April 2020.
- ↑ Byrd, Peter (2003). „Cold War (entire chapter)“. In McLean, Iain; McMillan, Alistair (eds.). The concise Oxford dictionary of politics. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280276-7. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 29 July 2020. ციტირების თარიღი: 16 June 2008.
- ↑ Gaddis, John Lewis (2005). The Cold War: A New History. Penguin Press. ISBN 978-1-59420-062-5.
- ↑ Wettig, Gerhard (2008). Stalin and the Cold War in Europe. Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-7425-5542-6.
- ↑ Senn, Alfred Erich (2007). Lithuania 1940: Revolution from Above. Rodopi. ISBN 978-90-420-2225-6.
- ↑ Schmitz, David F. (1999). „Cold War (1945–91): Causes [entire chapter]“. In Whiteclay Chambers, John (ed.). The Oxford Companion to American Military History. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-507198-6. ციტირების თარიღი: 16 June 2008.