ნაპოლეონ ბონაპარტი

ნაპოლეონ ბონაპარტი (ფრანგ. Napoleon Bonaparte; დ. 15 აგვისტო, 1769, აიაჩო, კორსიკა — გ. 5 მაისი, 1821, წმინდა ელენეს კუნძული) — საფრანგეთის სამხედრო და პოლიტიკური ლიდერი, რომელსაც მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს ევროპის ისტორიაში. იყო საფრანგეთის რევოლუციის გენერალი და საფრანგეთის მმართველი, როგორც საფრანგეთის კონსულატის პრემიერ-კონსული 1799-1804 წლებში და შემდგომ როგორც „ფრანგთა იმპერატორი“ 1804-1815 წლებში, იტალიის მეფე ნაპოლეონ I-ის სახელით 1805-1814 წლებში და რაინის კავშირის პროტექტორი 1806-1814 წლებში.

ნაპოლეონ I
Napoléon I
ნაპოლეონი თავის კაბინეტში. ავტ. ჟაკ-ლუი დავიდი (1812)
საფრანგეთის იმპერატორი
კორონაცია:	2 დეკემბერი 1804, ნოტრ-დამი
მმართ. დასაწყისი:	20 მარტი 1804, 1 მარტი 1815
მმართ. დასასრული:	6 აპრილი 1814, 22 ივნისი 1815
წინამორბედი:	ლუი XVI
მემკვიდრე:	1. ლუი XVIII (დე ფაქტო), 2. ნაპოლეონ II (დე იურე)
სხვა წოდებები:	იტალიის მეფე რაინის კავშირის პროტექტორი შვეიცარიის მედიატორი
პირადი ცხოვრება
დაბ. თარიღი:	1769
დაბ. ადგილი:	აიაჩო
გარდ. თარიღი:	1821
გარდ. ადგილი:	წმინდა ელენეს კუნძული
მეუღლე:	1. ჟოზეფინა ბოარნე, 2. მარია ლუიზა ავსტრიელი
შვილები:	ნაპოლეონ II
დინასტია:	ბონაპარტების დინასტია
მამა:	კარლო ბუონაპარტე
დედა:	ლეტიცია რამოლინო
ხელმოწერა:
ნაპოლეონ ბონაპარტი ვიკისაწყობში

დაიბადა კორსიკაში, სწავლობდა საფრანგეთში, როგორც არტილერიის ოფიცერი. პოპულარობა მოიხვეჭა საფრანგეთის რევოლუციის დროს, როდესაც წარმატებით უხელმძღვანელა სადამსჯელო ოპერაციებს აჯანყებულთა წინააღმდეგ. 1799 წელს ნაპოლეონმა მიაღწია საფრანგეთის პირველ კონსულობას, ხოლო ხუთი წლის შემდეგ გახდა საფრანგეთის პირველი იმპერატორი.

1812 წელს, ნაპოლეონის რუსეთის კამპანია კრახით დასრულდა. 1813 წლის ოქტომბერში, ლაიფციგთან ანტიფრანგულმა კოალიციამ ნაპოლეონის ჯარები დაამარცხა, რასაც მოყვა ნაპოლეონის პირველი გადადგომა 1814 წლის აპრილში. იგი გადასახლებულ იქნა ხმელთაშუა ზღვის პატარა კუნძულ ელბაზე. 1815 წლის მარტში ის დაბრუნდა საფრანგეთში და აღადგინა კონტროლი ხელისუფლებაზე, თუმცა მან ამჯერად ხელისუფლება მხოლოდ ას დღეს შეინარჩუნა. 1815 წლის 18 ივნისს ვატერლოოსთან იგი საბოლოოდ დამარცხდა (იხილეთ ვატერლოოს ბრძოლა) და გადასახლებულ იქნა ატლანტის ოკეანის სამხრეთის შორეულ წმინდა ელენეს კუნძულზე, სადაც იგი ექვსი წლის შემდეგ, 1821 წლის 5 მაისს, გარდაიცვალა.

აღზრდა და განათლება

ნაპოლეონის მამა კარლო ბუონაპარტე

ნაპოლეონ ბონაპარტი დაიბადა 1769 წლის 15 აგვისტოს ხმელთაშუა ზღვის კუნძულ კორსიკის ქალაქ აიაჩოში. ამ მოვლენამდე სამი თვით ადრე კორსიკელი ხალხი იძულებული გახდა საფრანგეთის ბატონობას დამორჩილებოდა. ნაპოლეონი ბავშვობიდანვე ისმენდა ამბებს კორსიკელების დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლაზე და ამ ბრძოლაში თავისი მშობლების მონაწილეობის შესახებ.

კუნძული კორსიკა, რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში ეკუთვნობა გენუის სავაჭრო რესპუბლიკას, რამდენიმე საუკუნე იბრძოდა თავისი დამოუკიდებლობისთვის. აღსანიშნავია, რომ XIV საუკუნიდან XVIII საუკუნემდე კორსიკაზე თორმეტი სახალხო აჯანყება მოხდა. ერთ-ერთი აჯანყების დროს, 1755 წელს, ადგილობრივებმა მოახერხეს საკუთარი ტერიტორიებიდან გენუელების განდევნა.

რაკი დარწმუნდა, რომ კორსიკა მას აღარ ეკუთვნოდა, გენუის რესპუბლიკამ 1768 წელს თავისი ფაქტიურად უკვე არარსებული "უფლებები" კორსიკაზე საფრანგეთის მეფე ლუდოვიკო XV-ს მიჰყიდა. როდესაც ეს კორსიკელებმა გაიგეს, მათ კვლავ ხელი მოჰკიდეს იარაღს. გმირული წინააღმდეგობის მიუხედავად მათ ვერ შეძლეს ფრანგების დამარცხება. კორსიკა საფრანგეთის სამფლობელოდ გამოცხადდა.

ამრიგად, ნაპოლეონმა თავისი ბავშვობა კუნძულზე გაატარა სწორედ მაშინ, როდესაც აქ, ერთი მხრივ, ჯერ კიდევ გული შესტკიოდათ უეცრად დაკარგულ პოლიკიკურ დამოუკიდებლობაზე, ხოლო, მეორე მხრივ, მემამულეებისა და ქალაქის ბურჟუაზიის ნაწილი უკვე ეკითხებოდა თავის თავს: უმჯობესი ხომ არ იქნება ერთხელ და სამუდამოდ გადავიქცეთ საფრანგეთის არა ნაძალადევ, არამედ სულითა და გულით მორჩილ ქვეშევრდომადო.

ნაპოლეონის მამა, კარლო ბონაპარტი, "ფრანგულ" პარტიას მიემხრო, პატარა ნაპოლეონს კი ეზიზღებოდა უცხო ფრანგები.

კარლო ბონაპარტმა 1764 წელს იქორწინა ლეტიცია რამოლინოზე. მათ ჰყავდათ 13 შვილი, რომელთაგანაც მხოლოდ 8–მ მიაღწია სრულწლოვნებას.

• ნაპოლეონ ბუონაპარტე (1764/1765 – 17 აგვისტო 1765)
• მარია ანა ბუონაპარტე (3 იანვარი 1767 – 1 იანვარი 1768)
• ჟოზეფ ბონაპარტი (7 იანვარი 1768 – 28 ივლისი 1844)
• ნაპოლეონ ბონაპარტი (15 აგვისტო 1769 – 5 მაისი 1821)
• მარია ანა ბუონაპარტე (1770),
• მარია ანა ბუონაპარტე (14 ივლისი – 23 ნოემბერი 1771),
• ერთი დაუბადებელი ვაჟი
• ლუსიენ ბონაპარტი (21 მაისი 1775 – 29 ივნისი 1840),
• ელიზა ბონაპარტი (13 იანვარი 1777 – 7 აგვისტო 1820),
• ლუის ბონაპარტი (2 სექტემბერი 1779 – 25 ივლისი 1844),
• პოლინ ბონაპარტი (20 ოქტომბერი 1780 – 9 ივნისი 1825),
• კაროლინ ბონაპარტი (24 მარტი 1782 – 18 მაისი 1839),
• ჟერომ ბონაპარტი (15 ნოემბერი 1784 - 24 ივნისი 1860).

ნაპოლეონის მამამ, რომელიც საფრანგეთის მომხრე გახდა, გადაწყვიდა ფრანგული აღზრდა მიეცა თავისი შვილებისთვის. მან შეიტანა განცხადება პარიზის სამხედრო სკოლაში: ითხოვდა თავისი ორი უფროსი ვაჟის მიღებას.

1779 წლის 28 მარტის გადაწყვეტილებით, ნაპოლეონ ბონაპარტი ბრიენის სამხედრო სკოლაში მიიღეს.

მანამდე მიღებულ მის განათლებაზე, ცოტა რამ არის ცნობილი. ხუთი წლის ასაკში იგი აიაჩოს მონაზვნების სკოლაში სწავლობდა, სადაც წერა-კითხვა შეისწავლა. შემდეგ ოთხის წელი აბატ რეკოს სკოლაში გაატარა.

ბრიენის სამხედრო სკოლაში შესვლამდე, ფრანგული ენის დასახვეწად, რომელიც კარგად არ იცოდა, ოტენის კოლეჯში სწავლობდა. კოლეჯის დასრულების შემდეგ ნაპოლეონმა არტილერია აირჩია და ასე მოხვდა პარიზის სამხედრო სკოლაში. ინვალიდების სასახლის გვერდით მდებარე ამ დაწესებულებაში, სხვადასხვა ტექნიკური და ჰუმანიტარული საგნების გარდა, ასწავლიდნენ ფორტიფიკაციას და ფარიაკობას, მაგრამ, როგორც ნაპოლეონი ამბობდა, არაფერს ომის ხელოვნებაზე.

პარიზის სამხედრო სკოლაში სწავლის დროს, ნაპოლეონსა და მის ოჯახს დიდი განსაცდელი შეემთხვა, ნაპოლენის მამის — კარლო ბონაპარტის გარდაცვალების გამო.

სამხედრო სკოლაში ერთი წლის სწავლის შემდეგ ნაპოლეონი ჩაირიცხა არმიაში უფროს ოფიცრად და გაიგზავნა გარნიზონში, რომელიც იდგა სამხრეთ საფრანგეთში, ქალაქ ვალანსში.

ადრეული წლები

ნაპოლეონი 1789 წელს საფრანგეთში დაწყებულ რევოლუციას თავიდანვე მიემხრო. თუ მივიღებთ მხედველობაში ნაპოლეონის სოციალურ მდგომარეობას, იგი მხოლოდ მოიგებდა ბურჟუაზიის გამარჯვებით. კორსიკაში აზნაურები არასოდეს არ სარგებლობდნენ იმ უფლებებითა და უპირატესობებით, რომლებსაც ესოდენ აფასებდნენ საფრანგეთის აზნაურები; ფრანგების მიერ ახლახანს დაპყრობილი შორეული "ველური" კუნძულიდან მოსულ წვრილმიწათმფლობელ პროვინციელს არავითარ შემთხვევაში არ შეეძლო ჰქონოდა დიდი და სწარაფი კარიერის იმედი სამხედრო სამსახურში. თუკი ნაპოლეონს რაიმე მაინც მოსწონდა XVIII საუკუნის საგანმანათლებლო ლიტერატურაში ეს იყო მოძღვრება თანასწორობის შესახებ. ერთადერთი რამ, რითაც ბონაპარტის გული მოიგო 1789 წლის რევოლუციამ ეს ადამიანისა და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაცია. ამიერიდან მხოლოდ პირად ნიჭს შეეძლო შეეწყო ხელი ადამიანისთვის სოციალურ კიბეზე ასვლაში.

რევოლუციის მიმდინარეობისას, 1793 წელს მომხდარმა ერთმა მოვლენამ სრულიად მოულოდნელად შეცვალა ნაპოლეონის სამსახურებრივი მდგომარეობა. ამ დროს სამხრეთ საფრანგეთში იფეთქა კონტრევოლუციურმა აჯანყებამ. ქალაქმა ტულონმა განდევნა, ნაწილობრივ კი დახოცა რევოლუციური ხელისუფლების წამომადგენლები და დასახმარებლად მოიწვია ინგლისური ფლოტი. რევოლუციური არმია ხმელეთიდან მიადგა ტულონს და ალყა შემოარტყა.

ალყა წარუმატებლად მიმდინარეობდა. მოხდა ისე, რომ ალყის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი ნაპოლეონის ძველი ნაცნობი აღმოჩნდა. ერთხელ, ბონაპარტმა ტულონთან მდებარე ბანაკში ინახულა თავისი თანამემამულე და მოუყვა საკუთარ გეგმაზე, რომლითაც შეიძლებოდა ტულონის აღება და ინგლისელთა ფლოტის განდევნა ნაპირიდან. ამის მოსმენის შემდეგ, ნაპოლეონი საალყო არტილერიის უფროს თანაშემწედ დანიშნეს. ხანგრძლივი წინააღმდეგობისა და დაყოვნების შემდეგ, რასაც იჩენდნენ უმღლესი ხელისუფალნი, მაინცდამაინც არ ენდობოდნენ ბანაკში შემთხვევით მოსულ ვიღაც უცნობ ახალგაზრდა კაპიტანს, ნაპოლეონმა მაინც მიიღო დასტური ქალაქის აღების თავისი გეგმა განეხორციელებინა. ტულონი მეფის მომხრეთა მნიშვნელოვანი დასაყრდენი იყო სამხრეთ საფრანგეთში. 1793 წლის 17 დეკემბერს კი, ნაპოლეონის მიერ ეფექტურად გათვლილი სამხედრო მანევრებით, ქალაქი დანებდა რევოლუციურ ჯარს. 24 წლის ნაპოლეონმა თავისი პირველი ბრძოლა ტრიუმფალური გამარჯვებით დაასრულა.

ტულონი მიუდგომელ ციხედ ითვლებოდა. ბევრითვის დაუჯერებელი იყო, რომ მისი აღება ყველასთვის უცნობმა, ვინმე ბონაპარტმა შეძლო. ამ დროს, ქალაქის საალყო ბანაკში იმყოფებოდა ერთი გავლენიანი ადამიანი ოგიუსტენ რობერსპიერი, მაქსიმილიან რობერსპიერის ძმა. იგი ესწრებოდა ქალაქის აღებას და მანვე აღწერა ეს ამბავი პარიზში გაგზავნილ მოხსენებაში. ამან სწრაფი ნაყოფი გამოიღო: 1794 წლის 14 იანვრის დადგენილებით ნაპოლეონ ბონაპარტმა მიიღო ბრიგადის გენერლის ხარისხი.

მაშინ, როდესაც ნაპოლეონმა ტულონი აიღო, იყო პერიოდი რობერსპიერის რევოლუციური დიქტატურის აყვავებისა. 1794 წელს საფრანგეთის ხელისუფალნი ამზადებდნენ გეგმას პიემონტში, ჩრდილოეთ იტალიაში შეჭრისთვის, რათა იქიდან ავსტრიას დამუქრებოდნენ. ოგიუსტენ რობერსპიერთან სიახლოვე ნაპოლეონს აძლევდა საშუალებას თავისი ოცნების ასრულებაში და იტალიის დაპყრობაში მონაწილეობის მიღებაში. თუმცა, ნაპოლეონის ამ გეგმას არ ეწერა განხორციელება. ამავე წელს, ბონაპარტისთვის სრულიად მოულოდნელად, მომხდარმა პოლიტიკურმა მოვლენებმა ყველაფერი თავდაყირა დააყენა.

9 თერმიდორის დღეს (27 ივლისი) კონვენტის სხდომაზე დააპატიმრეს მაქსიმილიან რობერსპიერი, მისი ძმა ოგიუსტენი, იაკობინელთა წრის სხვა მომხრეები და მეორე დღესვე სიკვდილით დასაჯეს. მთელ საფრანგეთში დაუყოვნებლივ დაიწყო დაპატიმრება ისეთი პირებისა, რომლებიც განსაკუთრებით იყვნენ დაახლოებულნი რობერსპიერთან. ოგიუსტენის სიკვდილით დასჯიდან ორ კვირაში ნაპოლეონი დააპატიმრეს, თუმცა 14 დღის შემდეგ გაათავისუფლეს, რადგან მის საქმეში არაფერი აღმოჩნდა ისეთი, რაც შეიძლებოდა მის წინააღმდეგ დევნის დაწყების საბაბი გამხდარიყო.

იაკობინელთა დამხობის შემდეგ თერმიდორელებმა რობესპიერთან სიახლოვის გამო ნაპოლეონი ხანმოკლე ვადით დააპატიმრეს.

13 ვანდემიერი

ბონაპარტი პარიზში მსახურობდა, როდესაც 1795 წლის 3 ოქტომბერს, ქალაქში როიალისტებისა და კონტრრევოლუციონერების შეიარაღებულმა აჯანყებამ იფეთქა. დამსჯელი რაზმის სარდლობა ნაპოლეონმა იკისრა. მან დაიკავა არტილერიის ნაწილები ახალგაზრდა კავალერიის ოფიცერ, იოახიმ მიურატის (რამდენიმე ხანში იგი ნაპოლეონის სიძე გახდა) დახმარებით და დაამარცხა აჯანყებულები. მათგან 300 დაიღუპა, დანარჩენებმა კი შეწყვიტეს წინააღმდეგობა. მონარქისტული ამბოხების ჩახშობით ნაპოლეონმა დირექტორიის სიმპათიები მოიხვეჭა, რამაც მისი სწრაფი დაწინაურება გამოიწვია და მალე მას იტალიის საზღვარზე განლაგებული არმია ჩააბარეს. ამ მოვლენიდან რამდენიმე კვირის შემდეგ ნაპოლეონს შეუყვარდა დირექტორიის მთავარი ლიდერის, ბარასის ყოფილი მეუღლე ჟოზეფინა, ვისზეც მან 1796 წლის 9 მარტს იქორწინა.

იტალიის პირველი კამპანია

ქორწინებიდან ორი დღის შემდეგ, ნაპოლეონმა პარიზი დატოვა, რათა თავის თავზე ეკისრა საფრანგეთის სამხრეთის არმიის წინამძღოლობა, რომელიც 1796 წლის აპრილში გენერალ ნაპოლეონ ბონაპარტის სარდლობით ხმელთაშუა ზღვის სანაპიროს გავლით იტალიაში შეიჭრა.

ნაპოლეონი იტალიაში

1796 წლის 12 აპრილს მონტენოტესთან და იმავე წლის 10 მაისს ლოდისთან მან დაამრცხა ავსტრიის ძალები, განდევნა ისინი ლომბარდიიდან და დაიმორჩიალა პაპის მცირე ტერიტორიებიც.

1797 წლის მარტში მან პაპი საერთოდ ჩამოაგდო და დაატყვევა. ტყვეობაში პაპი პიუს VI ავადმყოფობისგან გარდაიცვალა. 1797 წლის პირველ თვეებში ნაპოლეონმა თავისი ჯარები გადაიყვანა ავსტრიაში და დადო მასთან სამშვიდობო ზავი რომლის ძალითაც ავსტრიის იმპერია იძულებული გახდა გადაეცა საფრანგეთისათვის იტალიის მნიშვნელოვანი ნაწილი. შემდეგ ნაპოლეონი ილაშქრებს ვენეციის რესპუბლიკის წინააღმდეგ, ამარცხებს მათ ჯარებს და ბოლოს უღებს მის თითქმის ათასწლოვან დამოუკიდებლობას.

გენერალი ნაპოლეონი იძლევა განკარგულებას (ლოდის ბრძოლა)

ნაპოლეონის სამხედრო ტრიუმფების სერია რა თქმა უნდა იყო მისი სამხედრო საქმისადმი დიდი განსწავლულობისა და ცოდნის შედეგი. იტალიის კამპანიის პერიოდში ძალზედ გაიზარდა ნაპოლეონ ბონაპარტის - მხედართმთავრისა და სახელმწიფო მოღვაწის - ავტორიტეტი და პოპულარობა. 1797 წლის მაისში, პარიზში მან გამოსცა თავისი რიგით უკვე მესამე გაზეთი (Le Journal de Bonaparte et des hommes vertueux).

ნაპოლეონი ალპების გადაკვეთისას

დირექტორიას არ სიამოვნებდა რა ნაპოლეონის პოპულარობა ხალხის თვალში, დაიწყო მისი გაპროტესტება. ისინი ადანაშაულებდნენ ნაპოლეონს იტალიის ძარცვა-გლეჯაში და უფლებამოსილების გადაჭარბებაში, როდესაც მარტომ დადო ხელშეკრულება ავსტრიასთან.

ეგვიპტის ექსპედიცია

ბონაპარტი სფინქსის წინ, (1868 წლის ნახატი), ჟან-ლეონ ჟერომი, ხერსტ-კასლი

ორთვიანი ფიქრის შემდეგ ნაპოლეონმა გადაწყვიტა, რომ სამხედრო-საზღვაო ძალები ჯერ კიდევ არ იყო მზად ინგლისის სამეფო ფლოტთან დაპირისპირებისთვის. მან საფრანგეთის მმართველ წრეებში წამოაყენა წინადადება ეგვიპტეში სამხედრო ექსპედიციის შესახებ და ამის საშუალებით ძირი გამოეთხარა ინგლისის სავაჭრო ინტერესებს ინდოეთში. ბონაპარტს სურდა დაეარსებინა საფრანგეთის ინტერესების სფერო შუა აღმოსავლეთში და შეეკრა კავშირი ინგლისის მოწინააღმდეგე ტიპუ სულთანთან ინდოეთში. ნაპოლეონი არწმუნებდა დირექტორიას, რომ „როგორც კი ის დაიპყრობდა ეგვიპტეს, მაშინვე დაამყარებდა კავშირს ინდოელ მმართველთან და მასთან ერთად დაამხობდა ინგლისურ მმართველობას.“ 1798 წელს ტალეირანმა განაცხადა: „ეგვიპტის დაპყრობით, ჩვენ გავაგზავნით 15,000 სამხედროს სუეციდან ინდოეთში, ისინი შეუერთდებიან ნაპოლეონისა და ინდოელთა ძალებს და ერთობლივი ძალებით გადააგდებენ ინგლისურ უღელს.“

1798 წლის მაისში ნაპოლეონი მეცნიერების ფრანგული აკადემიის წევრად აირჩიეს. ეგვიპტურ ექსპედიციაში მას თან ახლდა 167 მეცნიერისაგან შემდგარი ჯგუფი: მათემატიკოსები, ბუნებისმეტყველები, ქიმიკოსები. მათ თავიანთი აღმოჩენები როზეტის ქვის ჩათვლით, აღწერეს ნაშრომში Description de l'Égypte 1809 წელს.

1798 წლის 9 ივნისს ნაპოლეონმა მალტას მიაღწია, რომელსაც ფრანგი რაინდები მართავდნენ, თუმცა ფრანგული წარმოშობის რაინდებმა არ ინებეს ნაპოლეონის კუნძულზე შეშვება, მაშინ გენერალმა ჭკვიანური გეგმით, ძალით მოახერხა კუნძულის აღება და თითქმის უდანაკარგოდ (დაიღუპა 3 ჯარისკაცი) ჩაიგდო ხელში უმნიშვნელოვანესი საზღვაო ბაზა.

ბონაპარტი თავისი ექსპედიციით აცდა სამეფო ფლოტს და 1 ივლისს ალექსანდრიაში გადაჯდა. ჩობრაკიტის ბრძოლაში ნაპოლეონმა დაამარცხა მამლუქები, შუა აღმოსავლეთის უმნიშვნელოვანესი ძალა. ეს იყო ფრანგული გეგმის პირველი ეტაპი, მალევე ფრანგებმა კიდევ ერთი გამარჯვება მოიპოვეს პირამიდების ბრძოლაში, რომელიც პირამიდებიდან 6 კილომეტრის დაშორებით გაიმართა. ფრანგებმა 6 000-მდე მამლუქი მოკლეს, თავიანთი დანაკარგი კი მხოლოდ 200 კაცს შეადგენდა.

1 აგვისტოს ბრიტანეთის ფლოტმა ჰორაციო ნელსონის მეთაურობით გაანადგურა თითქმის ყველა ფრანგული გემი, ნაპოლეონის მიზანი, გაემყარებინა ფრანგული პოზიციები ხმელთაშუა ზღვაში, ჩავარდა. ადრეულ 1799 წელს ბონაპარტმა თავისი ჯარები დამასკოს ოტომანთა პროვინციისაკენ გაიძღოლა და 13 000 ჯარისკაცით აიღო სანაპირო ქალაქები: ელ-არიში, ღაზა, იაფა. განსაკუთრებით სისასტიკით გამოირჩეოდა იაფას ალყა, მამაკაცები, ქალები, ბავშვები სამი დღის განმავლობაში სასტიკად იხოცებოდნენ.

სხვადასხვა ავადმყოფობით, ძირითადად ბუბონური ჭირით დასუსტებული არმიით ნაპოლეონისათვის შეუძლებელი აღმოჩნდა აკოს აღება და მაისში ეგვიპტისაკენ გაბრუნდა. უკან დახევისას, 25 ივლისს, ნაპოლეონმა კიდევ ერთხელ დაამარცხა ოტომანთა ჯარები აბუკირთან.

საფრანგეთის მმართველობა

ძალაუფლების კრიზისი პარიზში თავის აპოგეას 1799 წელს აღწევს, როდესაც ბონაპარტი თავის მეომრებთან ერთად ეგვიპტეში იმყოფებოდა. კორუმპირებულ დირექტორიას აღარ შეეძლო რევოლუციის დაპყრობების მომარაგება. იტალიაში რუსულ–ავსტრიულმა ძალებმა, რომელთაც ალექსანდრე სუვოროვი ხელმძღვანელობდა გაანადგურეს ნაპოლეონის მიერ დატოვებული მთლიანი ჯარი, შეიქმნა ასევე იმის საშიშროება რომ ისინი საფრანგეთშიც შეიჭრებოდნენ.

საფრანგეთის კონსული

საფრანგეთის საზოგადოებრივი აზრი სულ უფრო და უფრო იხრებოდა ძლიერი სამხედრო დიქტატურის დამყარებისაკენ.

ეგვიპტეში მყოფმა ნაპოლეონ ბონაპარტმა სწორად შეაფასა დირექტორიის არამყარი მდგომარეობა. მან არმია თავის გენერლებს ჩააბარა, თვითონ კი ხმელთაშუა ზღვაში სასწაულებრივად დაუსხლტა ინგლისელთა გემებს და საფრანგეთში დაბრუნდა.

იმპერატორად კურთხევა

დირექტორიის პერიოდში საფრანგეთი გამუდმებით ეომებოდა ანტიფრანგულ კოალიაციას,რომელშიც ამჯერად ავსტრია გამოირჩეოდა.განსაკუთრებით გამოიჩინა თავი ნაპოლეონ ბონაპარტმა, რომელმაც სასტიკი მარცხი აგემა რამდენიმე ავსტრიულ არმიას იტალიაში და აიძულა ის, საფრანგეთთან ზავი გაეფორმებინა. დირექტორია გენერალ ბონაპარტის საფრანგეთში პოპულარობის ზრდით შეშინდა. ეს შიში უსაფუძვლო არ აღმოჩნდა.სწორედ ნაპოლეონ ბონაპარტმა მოუღო ბოლო დირექტორიას 1799 წლის ნოემბერში და კონსულატი დააწესა. ეს უკვე რევოლუციის დასასრული იყო. საფრანგეთში ერთპიროვნული მმართველობა დამყარდა. ნაპოლეონი თავად გახდა ჯერ პირველი კონსული, შემდეგ–მუდმივი კონსული, 1804 წელს კი თავი იმპერატორად გამოაცხადა.

საფრანგეთის პირველი იმპერია

ნაპოლეონის ომები

მესამე კოალიციის ომი (1805 წელი)

ნაპოლეონი აუსტერლიცის ბრძოლაში

ნაპოლეონმა, რომელიც ემზადებოდა ინგლისში დესანტის გადასასხმელად, მიიღო ცნობა, რომ 27 აგვისტოს ავსტრიის ჯარები ბავარიაში შეიჭრნენ. მან დაიწყო ძალების გადასროლა ბულონის ბანაკიდან რაინზე ფელდმარშალ კარლ მაკის ავსტრიის დუნაის არმიის (80 000 კაცი) გასანადგურებლად კუტუზოვის არმიის (50 000 კაცი) მოსვლამდე. თავისი ჯარების (220 000 კაცი) მოხერხებული მანევრით ნაპოლეონმა ალყა შემოარტყა მაკის არმიას ულმთან და 8 ოქტომბერს აიძულა იგი დანებებოდა. რუსეთის ჯარები, რომლებიც ბრაუნაუში 29 სექტემბერს მივიდნენ, შექმნილი მძიმე მდგომარეობის გამო იძულებულნი გახდნენ საარიერგარდო ბრძოლით დაეხიათ უკან დუნაის მარჯვნივ, ნაპირის გაყოლებით. ნაპოლეონი შეეცადა მოემწყვდია რუსეთის ჯარები, მაგრამ ისინი დუნაიზე ფრანგების მოსვლამდე გადავიდნენ, ხოლო 30 ოქტომბერს დაამარცხეს ედუარდ მორტიეს კორპუსი. 1 ნოემბერს მარშალ იოახიმ მიურატის ავანგარდი შეეცადა რუსეთის არმიისათვის უკან დასახევი გზები მოეჭრა. 1805 წლის 4 ნოემბერს პეტრე ბაგრატიონის საფარმა რაზმმა (6 000 კაცი) შენგრაბენის ბრძოლაში ფრანგთა 30 000-იანი ავანგარდის იერიში მოიგერია, რითაც მთავარ ძალებს საშუალება მისცა დაეხიათ ოლმიუცისაკენ, სადაც ისინი ავსტრიის ჯარებს და რუსეთიდან მოსულ გენერალ ბუქსგევდენის 50 000-იან არმიას შეუერთდნენ. 1805 წლის 2 დეკემბერს აუსტერლიცის ბრძოლაში მოკავშირეთა ჯარები დამარცხდნენ. ავსტრია ომიდან გამოვიდა და ხელი მოაწერა საფრანგეთთან სეპარატულ პრესბურგის ზავს (1805). რუსეთის ჯარები გაიყვანეს რუსეთში.

ზღვაზე საფრანგეთ-ესპანეთის ფლოტი განადგურებულ იქნა ტრაფალგარის ბრძოლაში (1805). მოკავშირეთა ჯარების გადასხმა ნეაპოლსა და ჩრდილოეთ გერმანიაში უშედეგოდ დამთავრდა. ომში ნათლად გამომჟღავნდა ნაპოლეონის უდიდესი სამხედრო ნიჭი.

რუსეთის ლაშქრობა

როდესაც 1812 წლის 24 ივნისს ნაპოლეონი რუსეთში შეიჭრა, მან დიდი შეცდომა დაუშვა, თუმცა თავიდან ფრანგებს ყველაფერი კარგად მისდიოდათ სანამ ზამთარი არ დადგებობა. კუტუზოვმა გადაწყვიტა დაეთმო ფრანგებისთვის მოსკოვი, რადგან ფრანგებს ძალიან გაუჭირდებოდათ ზამთარში საკვების გარეშე ყოფნა. კუტუზოვის აზრით მოსკოვის დათმობით არ დაიკარგება ქვეყანა, ჯარის დაკარგვა კი დამარცხებას ნიშნავდა. მოსკოვში შესვლის შემდეგ, ნაპოლეონმა ნახა დაცარიელებული ქალაქი და გადაწყვიტა დაბრუნებულიყო სამშობლოში, თუმცა ზამთარში ეს ძალიან რთული იყო. უკან დახევისას მან დაკარგა არმიის ნახევარი.

ნაპოლეონის პირველი გადადგომა

რუსეთში განცდილი მარცხი ნაპოლეონის იმპერიის დაშლის დასაწყისი გახდა. მის წინააღმდეგ დაირაზმნენ ევროპის ქვეყნები. 1813 წლის ოქტომბერში ლაიფციგთან ნაპოლეონის არმიის ნარჩენებს ბრძოლა მოუხდათ მოკავშირეებთან რუსეთის, პრუსიის, ავსტრიის, შვედეთის არმიებთან (ე.წ. ხალხთა ბრძოლა), სადაც ფრანგები დამარცხდნენ. მოკავშირეები 1814 წელს პარიზში შევიდნენ. ნაპოლეონი გადადგა. იგი ხმელთაშუა ზღვის კუნძულ ელბაზე გადაასახლეს. პარიზში ბურბონები და რევოლუციის დროს გაქცეული არისტოკრატები დაბრუნდნენ.

ასი დღე

საფრანგეთის მოსახლეობა ვერ ეგუებოდა ძველი რეჟიმის აღდგენას. ნაპოლეონმა ისარგებლა მოსახლეობის უკმაყოფილებით და ყველასთვის მოულოდნელად საფრანგეთში დაბრუნდა. გმირებს მონატრებული ფრანგი ხალხი მას შეხვდა როგორც მხსნელს. ნაპოლეონის მმართველობის ბოლო თვეებს „ასი დღე“ შეერქვა. მოკავშირეებმა ომი განაახლეს. 1815 წელს, ბელგიის ახლოს, სოფელ ვატერლოოსთან ნაპოლეონი თავის უკანასკნელ ბრძოლაში დამარცხდა.

მეორე გადასახლება და გარდაცვალება

დატყვევებული იმპერატორი ინგლისელებმა წმინდა ელენას კუნძულზე (ატლანტის ოკეანე) გადაასახლეს და მიუვლინეს ზედამხედველი. შვიდი წელი მისი სამფლობელო იყო ერთი საკანი და პატარა ბაღი. 1821 წლის 5 მაისს, 52 წლის ასაკში, ნაპოლეონი გარდაიცვალა. ერთი ვერსიით, იმპერატორი, მამამისის მსგავსად, კუჭის კიბომ შეიწირა, ხოლო მეორე ვერსიით ბრიტანელებმა მოწამლეს ვერცხლისწყლით. ამ ვერსიის მიხედვით ნაპოლეონის საჭმელს ურევდნენ ვერცხლისწყალს, შედეგად ის მალევე გარდაიცვალა. სანამ გარდაიცვლებოდა კრუჩხვებში ჩავარდა, სწორედ მაშინ მიხვდა ნაპოლეონი, რომ მისი სიკვდილის დღე ახლოვდებოდა. მან თავისთან დაიბარა მღვდელი და ექიმი, რომელსაც დაუბარა თავის ოჯახისთვის გადაეცა თუ რა იყო მიზეზი მისი სიკვდილისა.

ნაპოლენის საფლავი

ნაპოლეონი 1840 წლამდე დასაფლავებული იყო კუნძულ ელენაზე. მის საფლავზე დაბადებისა და გარდაცვალების თარიღის ნაცვლად ეწერა მხოლოდ „ნაპოლენ ბონაპარტი“. 1828 წლის მერე ფრანგებმა მიიღეს ნებართვა ინგლისისგან, რომ მათი იმპერატორის ცხედარი გადაესვენებინათ საფრანგეთში. ლუი-ფილიპმა გაგზავნა თავისი შვილი- პრინცი ჟუანვილი წმ. ელენეს კუნძულზე, რომ სხეული ამოესვენებინა და გადმოეტანა საფრანგეთში. ეს იყო დაბრუნება იმ ადამიანისა, რომელიც უყვარდა ფრანგ ხალხს და რომელიც შიშის ზარს სცემდა მტრებს. 1840 წლის სექტემბერში ფრანგულმა გემმა ნაპოლეონის ძვლები ჰავრში ჩამოასვენა და შემდეგ ნელ-ნელა მდინარე სენით დაიძრა პარიზისკენ. 15 დეკემბერს, მიუხედავად ქარბუქისა, თითქმის მთელი ქალაქი იმყოფებოდა იმპერატორის დაკრძალვაზე. სამგლოვიარო კორტეჟმა დაიწყო თავისი მსვლელობა ბულვარების გასწვრივ, გაიარა ტრიუმფალური თაღის ქვეშ, ჩამოვიდა ელისეის მინდვრებზე და ბოლოს ინვალიდების სახლში დასრულდა ნაპოლეონის განდევნის წლები, რომელიც დიდი ხანი გრძელდებოდა. იმპერატორის ძვლები, როგორც ეგვიპტის ფარაონის ძვლები, დამარხული იყო ექვს კუბოში. პირველი-თუნუქისგან, მეორე-წითელი ხისგან, მესამე და მეოთხე-ტყვიისგან, მეხუთე-ებენის ხისგან, მეექვსე კი მუხისგან იყო დამზადებული. კუბო დასვენებული იყო დიდ აკლდამაზე, რომელიც გაკეთებული იყო წითელი გრანიტისგან, სპეციალურად შექმნილი ცნობილ არქიტექტორ ვისკონტის მიერ. იქ არის თორმეტფრთიანი ვიქტორია, პრადიეს ნამუშევარი, რომელიც იმპერატორის სამუდამო სამარხს დარაჯობს და განასახიერებს ფრანგ ხალხს. ნაპოლეონის გვერდით ასვენია მისი შვილის ნაპოლეონ II-ის ფერფლი.

ლიტერატურა

• ტარლე ე., ნაპოლეონი, გამომცემლობა „ბედია“, თბილისი, 1996, გვ. 3-20.
• ტიულარი ჟ., ნაპოლეონი, გამომცემლობა „აგორა“, თბილისი, 2012, გვ. 17-19.

რესურსები ინტერნეტში

• ნაპოლეონ ბონაპარტი
• იმპერატორი ნაპოლეონი. ქეთი ტოროტაძე
• 6 ფაქტი ნაპოლეონის შესახებ დაარქივებული 2017-09-14 საიტზე Wayback Machine.
• ნაპოლეონი და ქართველები დაარქივებული 2020-09-20 საიტზე Wayback Machine.
• ნაპოლეონი ეგვიპტეში
• ნაპოლეონის ძირითადი რეფორმები საფრანგეთში კონსულატისა და იმპერიის ხანაში
• ნაპოლეონ ბონაპარტეს გამონათქვამები
• აუსტერლიცი, 1805
• ნაპოლეონ ბონაპარტე (1769-1821) Exclusive
• ნაპოლეონ ბონაპარტის სამეცნიერო ექსპედიცია ეგვიპტეში
• ნაპოლეონი კავკასიელი იყო დაარქივებული 2023-06-07 საიტზე Wayback Machine.
• ნაპოლეონ ბონაპარტი (კინოფილმი)

• ნაპოლეონის სახლი წმ. ელენეს კუნძულზე
• წმ. ელენეს კუნძული
• მნიშვნელოვანი ტურისტული კერა
• ნაპოლეონის ძებნა კუნძულზე
• რას მოჩანს ელბაზე
• ნაპოლეონ ბონაპარტე (1769-1821) – ბიოგრაფია, კარიერა, ომები
• პროფესორ ალექსანდრე მიქაბერიძის ლექცია „ნაპოლეონის ომები გლობალურ კონტექსტში“
• http://parizi2008.blogspot.com/2008/11/blog-post_7591.html

სქოლიო

	პორტალი „ბიოგრაფიები“
	ნაპოლეონ ბონაპარტი ვიკიციტატებში
	ნაპოლეონ ბონაპარტი ვიკისაწყობში