საქართველოს ქალაქები

აქ წარმოდგენილია საქართველოს ქალაქების ცხრილი მოსახლეობის სიდიდის მიხედვით.

XVII საუკუნეში ქართლში ოთხი ქალაქი ითვლებოდა ტფილისი, გორი, სურამი და ალი. დასავლეთ საქართველოში საქალაქო ცხოვრება მეტად ჩამორჩენილი იყო. სამეგრელოს სამთავროში სრულებით არ იყო ქალაქები. იმერეთის სამეფოს სატახტო ქალაქი ქუთაისი იმდენად პატარა იყო, რომ მხოლოდ 200 კომლი ცხოვრობდა. XVIII საუკუნეში საქართველოში ქალაქთა რიცხვი არ გამრავლებულა. ქართლ-კახეთის სამეფოში 8 ქალაქი იყო აღრიცხული: ტფილისი, გორი, სურამი, ახალგორი, წილკანი, ანანური, თელავი და სიღნაღი. უდიდესი ქალაქი იყო ტფილისი 4000 კომლით, შემდეგ მოდიოდა თელავი 740 კომლით. ერეკლე II ცდილობდა ხელი შეეშალა ქალაქების დაცლისთვის. ქალაქის უზენაეს გამგედ ითვლებოდა მოურავი. XVIII საუკუნის მეორე ნახევარში საქართველოს მოსახლეობის მხოლოდ 5 % ცხოვრობდა ქალაქებში. 1800-1832 წლებში ეს მაჩვენებელი კვლავ 5 %-ის ფარგლებში რჩებოდა. 1865 წელს ურბანული მოსახლეობის წილმა 9,2 %-ს მიაღწია. 1913 წელს ქალაქებში მოსახლეობის 25,6 % ცხოვრობდა, 1920 წელს — 17,8%[1]|, 1939 წელს — 30,1 %. 1989 წელს ურბანული მოსახლეობის წილი საქართველოს სსრ-ში იყო 56%, რაც 10%-ით ნაკლები იყო სსრკ-ის საშუალო მაჩვენებელზე. [2] ამჟამად მოსახლეობის 57,4 % ქალაქებში ცხოვრობს.

საქართველოს ქალაქები

რედაქტირება
ნომერი ქალაქი მოსახლეობა (წელი) ქალაქის სტატუსი
მიიღო
მხარე
1. თბილისი 1 227 811 (2024) 1801 თბილისი
2. ბათუმი 183 181 (2024) 1878 აჭარის არ
3. რუსთავი 127 154 (2024) 1948 ქვემო ქართლი
4. ქუთაისი 125 589 (2024) 1811 იმერეთი
5. გორი 42 596 (2024) 1801 შიდა ქართლი
6. ფოთი 41 170 (2024) 1858 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
7. ზუგდიდი 40 100 (2024) 1918 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
8. მარნეული 25 752 (2024) 1964 ქვემო ქართლი
9. ხაშური 24 131 (2024) 1921 შიდა ქართლი
10. სამტრედია 21 063 (2024) 1921 იმერეთი
11. ზესტაფონი 20 212 (2024) 1926 იმერეთი
12. თელავი 19 737 (2024) 1801 კახეთი
13. ქობულეთი 17 372 (2024) 1944 აჭარის არ
14. ახალციხე 17 287 (2024) 1840 სამცხე-ჯავახეთი
15. სენაკი 15 652 (2024) 1921 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
16. ოზურგეთი 13 973 (204) 1840 გურია
17. კასპი 12 415 (2024) 1959 შიდა ქართლი
18. ჭიათურა 12 089 (2024) 1921 იმერეთი
19. გარდაბანი 12 061 (2024) 1969 ქვემო ქართლი
20. ბორჯომი 11 173 (2024) 1918 სამცხე-ჯავახეთი
21. საგარეჯო 10 134 (2024) 1962 კახეთი
22. ყვარელი 9 880 (2024) 1964 კახეთი
23. ბოლნისი 8 348 (2024) 1967 ქვემო ქართლი
24. ტყიბული 8 130 (2024) 1939 იმერეთი
25. ხონი 7 756 (2024) 1921 იმერეთი
26. წყალტუბო 7 738 (2024) 1953 იმერეთი
27. ახალქალაქი 7 483 (2024) 1064 სამცხე-ჯავახეთი
28. მცხეთა 7 392 (2024) 1956 მცხეთა-მთიანეთი
29. გურჯაანი 7 261 (2024) 1934 კახეთი
30. დუშეთი 7 238 (2024) 1801 მცხეთა-მთიანეთი
31. ქარელი 6 775 (2024) 1981 შიდა ქართლი
32. ლანჩხუთი 6 213 (2024) 1961 გურია
33. ახმეტა 5 795 (2024) 1966 კახეთი
34. ლაგოდეხი 5 614 (2024) 1962 კახეთი
35. საჩხერე 5 329 (2014) 1964 იმერეთი
36. დედოფლისწყარო 5 490 (2024) 1963 კახეთი
37. ვალე 5 019 (2024) 1962 სამცხე-ჯავახეთი
38. თერჯოლა 4 818 (2024) 1983 იმერეთი
39. წნორი 4 776 (2024) 1965 კახეთი
40. თეთრიწყარო 4 762 (2024) 1966 ქვემო ქართლი
41. აბაშა 4 225 (2024) 1964 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
42. მარტვილი 3 980 (2024) 1982 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
43. ნინოწმინდა 3 955 (2024) 1983 სამცხე-ჯავახეთი
44. წალკა 3 708 (2024) 1984 ქვემო ქართლი
45. ვანი 3 209 (2024) 1981 იმერეთი
46. ხობი 3 098 (2024) 1981 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
47. დმანისი 3 050 (2024) 1981 ქვემო ქართლი
48. წალენჯიხა 3 013 (2024) 1964 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
49. ბაღდათი 2 511 (2024) 1981 იმერეთი
50. ონი 2 498 (2024) 1846 რაჭა-ლეჩხუმი/ქვემო სვანეთი
51. ჩხოროწყუ 2 452 (2024) 2018 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
52. ამბროლაური 1 961 (2024) 1966 რაჭა-ლეჩხუმი/ქვემო სვანეთი
53. სიღნაღი 1 420 (2024) 1801 კახეთი
54. ჯვარი 1206 (2024) 1981 სამეგრელო/ზემო სვანეთი
55. ცაგერი 1 028 (2024) 1968 რაჭა-ლეჩხუმი/ქვემო სვანეთი

რუსეთის მიერ ოკუპირებული საქართველოს ქალაქები

რედაქტირება
ნომერი ქალაქი მოსახლეობა (წელი) ქალაქის სტატუსის
მიიღო
მხარე
1. სოხუმი 65 146 (2022) 1848 აფხაზეთი
2. ცხინვალი 32 699 (2020) 1922 ყოფილი სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქი
3. გაგრა 11 807 (2022) 1933 აფხაზეთი
4. გუდაუთა 8 752 (2022) 1926 აფხაზეთი
5. გალი 7 452 (2022) 1932 აფხაზეთი
6. ოჩამჩირე 5 238 (2022) 1926 აფხაზეთი
7. ტყვარჩელი 5 044 (2022) 1942 აფხაზეთი
8. ახალი ათონი 1 519 (2022) 1991 აფხაზეთი
ქალაქების მოსახლეობა

 
თბილისი
 
ბათუმი
 
ქუთაისი

ქალაქი მხარე მოსახლეობა ქალაქი მხარე მოსახლეობა

 
რუსთავი
 
გორი
 
ზუგდიდი

1 თბილისი თბილისი 1 227 811 11 ხაშური შიდა ქართლი 24 131
2 ბათუმი აჭარის არ 183 181 12 სამტრედია იმერეთ 21 063
3 რუსთავი ქვემო ქართლი 127 154 13 ზესტაფონი იმერეთი 20 212
4 ქუთაისი იმერეთი 125 589 14 თელავი კახეთი 19 737
5 სოხუმი აფხაზეთის არ 65 146[3] 15 ქობულეთი კახეთი 17 372
6 გორი შიდა ქართლი 42 596 16 ახალციხე სამცხე-ჯავახეთი 17 287
7 ფოთი სამეგრელო-ზემო სვანეთი 41 170 17 სენაკი სამეგრელო-ზემო სვანეთი 15 652
8 ზუგდიდი სამეგრელო-ზემო სვანეთი 40 100 18 ოზურგეთი გურია 13 973
9 ცხინვალი დროებითი ადმინისტრაციულ-
ტერიტორიული ერთეული
32 699[3] 19 კასპი შიდა ქართლი 12 415
10 მარნეული ქვემო ქართლი 25 752 20 ჭიათურა იმერეთი 12 089


იხილეთ აგრეთვე

რედაქტირება

ლიტერატურა

რედაქტირება

რესურსები ინტერნეტში

რედაქტირება
  1. ხომერიკი ნ., აგრარული რეფორმა და ჩვენი სასოფლო მეურნეობა, თბ.: ქალაქთა კავშირი, 1920. — გვ. 32.
  2. ჯონსი ს., „საქართველო: პოლიტიკური ისტორია დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგ“ = Georgia: A Political History of Independence, თბილისი: სოციალური მეცნიერებების ცენტრი, 2013 [2012]. — გვ. 13, ISBN 978-9941-0-5972-8.
  3. 3.0 3.1 ოკუპირებული ქალაქი, მიახლოებითი მონაცემით