ლაზები
ლაზები ან ჭანები — ქართველთა ეთნოგრაფიული ჯგუფი. ლაზები, სამხრეთ-აღმოსავლეთ შავიზღვისპირეთისა და მდინარე ჭოროხის აუზის, ისტორიული ლაზეთის, მკვიდრი მოსახლეობაა. ძირითადად ცხოვრობენ თანამედროვე თურქეთის ტერიტორიაზე, აგრეთვე მცირე ოდენობით აჭარაში, მდინარე ჭოროხის აუზში და ანაკლიასთან. ლაზები საუბრობენ ქართველური ჯგუფის ლაზურ ენაზე. თურქეთში მცხოვრები ლაზები მუსლიმები არიან, მაგრამ შენარჩუნებული აქვთ თავისი ენა და კულტურა. ლაზები მისდევდნენ მიწათმოქმედებას, მესაქონლეობასა და თევზჭერას, იყვნენ კარგი ნაოსნები.
| ლაზები ლაზეფე | |
|---|---|
 | |
| საერთო მოსახლეობა | |
| 500.000[1][2], 1,500,000[3][4] | |
| რეგიონები მნიშვნელოვანი მოსახლეობით | |
| ენები | ლაზური, თურქული, ქართული |
| რელიგიები | უმთავრესად მუსლიმი (სუნი); მცირე რაოდ. მართლმადიდებელი და კათოლიკე ქრისტიანი. |
ცნობილია, რომ ძველი კოლხები ანუ ლაზები ოდესღაც „თავისთავადნი“, დამოუკიდებელნი და ძლიერნი იყვნენ. შემდეგ კი ისინი დაიქსაქსნენ და დასუსტდნენ. ამის შესახებ ცნობა ანტიკურ მწერლობაშიც შენახულა[5]. და ამის საფუძველზე ახალ საისტორიო ლიტერატურაშიც განმტკიცებულა[6].
პროკოპი კესარიელი ეხება ძველ კოლხებს ანუ შემდეგი დროის ლაზებს ანუ ჭანებს და შენიშნავს, რომ „ჭანები ძველთაგანვე თავსთავადნი იყვნენ და არავის არ ემორჩილებოდნენ“[7]. ლაზებს ასე ახასიათებს ერთი ბიზანტიელი ისტორიკოსი: „ლაზები მეტად მრავალრიცხოვანი და მეომარი ხალხია და სხვა ძლიერ ხალხებსაც მბრძანებლობენ. ისინი ამაყობენ კოლხთა ძველი სახელით და ზომაზედ მეტად ქედმაღლობენ. და უნდა ითქვას, არც თუ უსაფუძვლოდ“[8].
ვახუშტი ბატონიშვილი ლაზებს ასე ახასიათებს:
|
„… კაცნი არიან ხელოვანნი ხის მუშაკობითა და შენებითა ნავთათა, დიდთა და მცირეთა, და სარწმუნოებით აწ სრულიად მოჰმადიანნი, გარნა მცირედნი ვინმე მოიპოებიან ქრისტეანენი, არამედ იციან კუალად ქართული ენა ვიეთთამე“
|
ცნობილი ლაზებირედაქტირება
- სოფო ხალვაში — მომღერალი
- ჰასან ჰელიმიში — მხატვარი
- ბიროლ თოფალიში — ლაზი მუსიკოსი და მომღერალი
- ქაზიმ ქოიუნჯუ — ლაზი მუსიკოსი
ლიტერატურარედაქტირება
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 6, თბ., 1983. — გვ. 104.
- იაშვილი ვ., „გონიოს ციხის ისტორიისათვის“, კრ.: ქართული მატერიალური კულტურის ძეგლები აჭარაში, ბათ., 1955;
რესურსები ინტერნეტშირედაქტირება
სქოლიორედაქტირება
- ↑ Encyclopedia of the Orient
- ↑ ecoi.net
- ↑ geocities.com
- ↑ birgun.net
- ↑ Страбон, XI, глава II, § 18.
- ↑ Reinach. Mithridates Eupator Konig von Pontos, Leipzig, 1895, 69
- ↑ De aedificiis, III, VI, I.
- ↑ Из истории Агафия Миринейского, III, § 5. «Византийский Временник», 1950, III, стр. 312