ნორვეგიის ისტორია
პრე-ისტორია (ძვ.წ. 10 000–800)
რედაქტირება
თანამედროვე ნორვეგიელთა წინაპრებმა ფინური ტომები ჩრდილოეთით გადარეკეს და ახლანდელი ტერიტორიები დაიკავეს, თუმცა იმდროის ნორვეგიელები განსხვავებულ სკანდინავიურ ტომებს ეკუთვნოდნენ, რომლებიც დანიელებსა და ანგლებს ენათესავებოდნენ.
ბოლომდე გაურკვეველი რჩება, თუ როგორ დასახლდა ნორვეგია. ერთი ვერსიით, ქვეყანა ჩრდილოეთიდან სახლდებოდა, შემდგომ ცენტრალური და დასავლეთი იქნა ათვისებული. ზოგიერთი ისტორიკოსის აზრით კი, დასახლება სამხრეთიდან ჩრდილოეთის მიმართულებით მოხდა. ამ მოსაზრებას არქეოლოგიური გათხრები ამყარებენ. საგების თანახმად, ნორვეგიელები ვიკეს ყურიდან დრონტჰეიმამდე იკავებდნენ მიწებს (წინანდელი სახელი ნიდაროსე), მაგრამ მათ, ისევე როგორც გოთებსა და შვედებს, ცენტრალიზებული ხელისუფლება არ გააჩნდათ. მოსახლეობა 20-30 სხვადასხვა ჯგუფად იყოფოდა, ნორვეგიულად ფილკე. ყოველ ფილკეს თავისი მეფე ან ბელადი ჰყავდა. ერთიანი სახელმწიფოს შექმნის მიზნით რამდენიმე მათგანი გაერთიანდა და ერთიან ყრილობად - თინგად გადაიქცა. თინგი ყოველი კონკრეტული საჭიროებისას იკრიბებოდა, მასზე დასწრება ნებისმიერ თავისუფალ მოქალაქეს შეეძლო, მაგრამ საქმეს მეფის მიერ დანიშნული უფლებამოსილი პირები განაგებდნენ. თინგი უმაღლესი საბჭოსი და უმაღლესი სასამართლოს სახეს ატარებდა. თინგის უფლებამოსილთა შორის მეფეზე დამოკიდებული პიროვნებები დაშვებულნი არ იყვნენ.
მოგვიანებით ქვეყანა ოთხ უდიდეს ოლქად გაიყო, ყოველ კუთხეს თავისი თინგი ჰქონდა. სოგნეფიორდის ჩრდილოეთით მდებარე ფილკეები და ფროსტატბინგი, სამხრეთ-დასავლეთის ფილკეების, ასევე უპლანდისა და ვიკეს თინგების მომცველი გულათინგი, ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთი, ცენტრალური მთის სისტემის ჩათვლით - ეიძათინგე და ბოლოს თავად ვიკე, რომელიც განცალკევებულ თინგად ჩამოყალიბდა.
თავად ფიულკი ასად - herad იყოფოდა და თითოეულ ჰერადს hersir (ჰერსირი) ედგა სათავეში, რომლის თანამდებობა მემკვიდრეობით ხასიათს ატარებდა და მას მხარის სამოქალაქო და რელიგიური საკითხების გადაჭრა შეეძლო. მეფეები, რომლებიც წოდება yngling-ს ატარებდნენ, ღვთიური წარმოშობისად მიიჩნეოდნენ და თავიანთი ფილკეების საგარეო წარმომადგენლები იყვნენ, ჯარს სარდლობდნენ და უფლებებიც პირადული ხარისხითა და სამფლობელოს ფართით განესაზღვრებოდათ. აქვე უნდა ითქვას, რომ ყველა დანარჩენი მნიშვნელოვანი საქმის გადამწყვეტი თავად ხალხი, უბრალოდ გლეხები და თინგი იყო.
გლეხები მშვიდობის დარღვევის შემთხვევაში მეფეს ბეგარას უხდიდნენ, მათ ასევე შეეძლოთ ნებაყოფლობითი ძღვენიც მიერთმიათ გვირგვინოსნისთვის. თუკი ”მეფე ავსა იქმდა წესისა წინააღმდეგ” მაშინ მთელ ფილკეს ისრები ეგზავნებოდა, ნიშნად იმისა, რომ მეფე დასაჭერი და მოსაკლავი იყო. თუკი მეფის ლიკვიდირება ვერ ხერხდებოდა, მაშინ მას საუკუნოდ აძევებდნენ ქვეყნიდან. ასეთ შემთხვევაში, ტახტის უფლება როგორც კანონიერ, ისევე უკანონო კავშირის შედეგად შეძენილ მემკვიდრეებს ეძლეოდათ, რკინით გამოცდის შემდეგ.
ძველნორვეგიული საზოგადოება ორი ფენისგან: არისტოკრატებისა და თავისუფალი მოსახლეების - გლეხებისგან შედგებოდა. მათ დაქვემდებარებაში თავისუფლებააყრილი ხალხი ან მონები შედიოდნენ. უნდა აღინიშნოს რომ, პატრონები სასტიკად არ ექცეოდნენ მათ. უუფლებონი მეტწილად ტუსაღები იყვნენ. მიწიერ ცხოვრებაში ისინი თავიანთ მფლობელებს ეკუთვნოდნენ, გარდაცვალების შემდეგ კი არ მიიშვებოდნენ ვალჰალთან, სადაც იღებდნენ მხოლოდ თავისუფალ ადამიანებს, რომლებიც ბრძლისას იყვნენ დაღუპულნი. ორი ძირითადი კასტა ერთმანეთზე არ იყო დამოკიდებული, გლეხის წოდება საამაყოც კი იყო. მეფის სამსახურში შესვლა ზოგჯერ სამარცხვინო საქმედ მიიჩნეოდა და დასჯის შემთხვევაში გამოიყენებოდა ხოლმე. მეფე ყველაზე დიდი მიწათმფლობელი იყო და თავის მამულებში ამუშავებდა პირებს, რომელთაც armadr ეწოდებოდათ. მეფის კარზე მეომართა პოლკი ცხოვრობდა. ისინი ნარჩევი, მამაცი რაინდები იყვნენ და შინა ხალხი ეწოდებოდათ. ისინი მეფეზე დამოკიდებულებად მიიჩნეოდნენ, ამიტომაც, მათ თავისუფალ ადამიანებად არ თვლიდნენ, იმის მიუხედავად, რომ მეომრები ყველანაირი პირადი თავისუფლებით სარგებლობდნენ.
ძველნორვეგიელთა საყვარელი საქმიანობა ომი, ძარცვა, სამხედრო ვარჯიში და ნადირობა იყო. ისინი ფარიკაობებს მართავდნენ, სადაც მანდილოსნების მიწვევა აუცილებელობას წარმოადგენდა. უყვარდათ მოლხენა, თუმცა, მუდამ გმირულად დაღუპვის მონატრულნი იყვნენ. შერკინებაში ქალებიც კი გადიოდნენ.
ვიკინგთა ეპოქა
რედაქტირება
ნაკლებნაყოფიერმა ნიადაგმა და მწირმა ბუნებრივმა პირობებმა უბიძგა ნორვეგიელებს, უცხო მიწების დალაშქვრით დაეკმაყოფილებინათ განდიდებისა და გამდიდრების სურვილი. ჯერ კიდევ ადრეულ შუა საკუნეებში დაიწყეს ნორვეგიელებმა უცხო მიწებზე თავდასხმები. ასეთი შორეული ექსპედიციები უკვე VIII საუკუნიდან ეწყობოდა. IX საუკუნის დამლევს ნორვეგიაში მსხვილი სახელმწიფოები იწყებს ჩამოყალიბებას, რომელთა მეფეები მეზობელი მიწების ათვისების ყველანაირი ძალის გამოყენებით ცდილობდნენ. შორეულ ლაშქრობებში წამსვლელთა რიცხვი კი დღითი-დღე მატულობდა. ხანდახან მხოლოდ დაპყრობისა და დარბევის მიზნით იგზავნებოდა ხომალდები შორეულ ზღვებში თავად მეფეების სარდლობით. ვიკინგთა ექსპედიციების ორ პერიოდს განარჩევენ: პირველში ნორვეგიელები მცირე რაზმებით ცურავენ, თავს ესხმიან სანაპიროებსა და კუნძულებს, არბევდნენ, სძარცვავენ და დაზამთრებისთანავე შინ ბრუნდებიან. მეორე პერიოდში უფრო დიდი ლაშქრით გადიოდნენ ზღვაში, შეჭრილ ქვეყანაშიც უფრო ღრმად შედიან, აღარც ზამთრობით ბრუნდებიან უკან, აგებენ სიმაგრეებს და სახლდებიან დაპყრობილ მიწებზე. ეს პერიოდი ვიკინგთა მიერ მანამდე მონახულებულ ტერიტორიებზე სხვადასხვა დროს იწყება, მაგალითად ირლანდიაში 835 წელს, საფრანგეთში, ლუარის ხეობაში იგივე დროს, ხოლო ინგლისში 851 წლიდან.
ნორვეგიელები ევროპის სამხრეთ-აღმოსავლეთშიც აღწევდნენ და დღევანდელი თურქეთის ტერიტორიასაც ესხმოდნენ თავს კონსტანტინეპოლის სიმდიდრით მოხიბლულნი, რომელსაც ისინი მიუკლგორდს უწოდებდნენ. IX საუკუნის დამლევს ნორვეგია ერთიან სახელმწიფოდ იქცა, სწორედ ამ პერიოდს ემთხვევა ისეთი საისტორიო წყაროების გამოჩენა, რომლებიც დღევანდელი გადასახედიდან გაცილებით სარწმუნოა და ლოგიკურ კავშირშია ერთმანეთთან. ვიკის დასავლეთ სანაპიროზე ვესტფიოლდის მომცრო მხარე მდებარეობდა, რომელსაც, ხალხის გადმოცემით, ის მეფეები მართავდნენ, რომლებიც ერთ დროს უფსალაში მეფობდნენ. ვესტფიორდის პირველი მეფე, რომელიც ისტორიას შემორჩა, ჰაფდან შავი იყო. მან როგორც ოჯახური კავშირებით, ასევე საკუთარი ძალისხმევით, ქვეყნის შიდა ტერიტორიები ტბა მიეზენამდე შემოიერთა. ჰაფდანი ადრე გარდაიცვალა, მას 10 წლის მემკვიდრე ჰარალდ ჰორფაგრე დარჩა. ამ უკანასკნელმა მამამისის მიერ წამოწყებული საქმიანობა განაგრძო და ერთიან ნორვეგიას დაუმორჩილა ყველა მეზობელი მცირე სამეფო თუ სათავადო და დაამყარა ერთხელისუფლებიანობა. ბევრი აზნაური და სარდალი ცდილობდა, არ დამორჩილებოდა მეფეს, რადგან არ ეთმობოდათ ძველი მდგომარეობა, თუმცა, მცდელობა მარცხით დასრულდა და უმეტესობას ზღვით ქვეყნის დატოვება მოუხდა. ჰარალდმა ქვეყნის ეკონომიკურ და საზოგადოებრივ წყობაში სრული გადატრიალება მოახდინა. ახალი წესებით უკმაყოფილოთა მასები ისლანდიაში, შეტლანდიის, ჰებრიდის და ორკნეის კუნძულებზე გაემგზავრნენ. ჰარალდმა სიცოცხლის ბოლოს სახელმწიფო წყობა შეცვალა, თავის ვაჟებს მცირე სამეფოებად დაუყო ქვეყანა, ცოლის მხრიდან მემკვიდრეებს კი საგრაფოები ჩამოურიგა.
სულ 16 სამეფო შეიქმნა, რომელთა შეკავშირებას ჰარალდი უფროსი ვაჟის ერიხის მთავარ მეფედ გამოცხადებით აპირებდა. ჰარალდი ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, როდესაც ერიხმა ერთიანი მონარქიის აღდგენა სცადა და ძმები ამოჟლიტა, რისთვისაც მან ”პირსისხლიანის” მეტსახელი მიიღო. ერიხის მმართველობის პერიოდში ნორვეგიაში ვნებათაღელვა დაიწყო. მამამისის გარდაცვალების შემდეგ მას ტახტის შემცილეც გამოუჩნდა, მხევლისგან შობილი ჰოკონი, რომელიც ინგლისელ ეთელსტანთან ჰყავდათ აღსაზრდელად გაბარებული. ჰოკონი მეფედ მას მერე აირჩიეს, რაც მან საზეიმოდ დადო დაპირება, რომ გლეხებს, ძველი წესის თანახმად, მამულებსა და უფლებებს აღუდგენდა. ერიხს ინგლისში გამგზავრება ებრძანა. ჰოკონ კეთილად წოდებულმა მეფემ დანაპირები პირნათლად შეასრულა. ეთელსტანის კარზე მონათლულმა მონარქმა ნორვეგიაშიც ისურვა ქრისტიანობის გავრცელება, თუმცა გლეხობის მხრიდან სასტიკ წინააღმდეგობას წააწყდა. მდაბიონი მეფისგან გადაჭრით მოითხოვდნენ კერპთაყვანისმცემლური რიტუალების აღვლენას. ამან კინაღამ დიდი განხეთქილება გამოიწვია მეფესა და ქვეშევრდომებს შორის. ჰოკონის შემდგომმა მეფეებმაც სცადეს ქვეყანაში ქრისტიანობის შეტანა: ულავ I ტრიუგვასონი (995-1001) და ულავ II სქელი-ის (1015-1024) მცდფელობები ამაო აღმოჩნდა. პიროვნული თვისებების წყალობით, ულავ ტრიუგვასონი ნორვეგიის ისტორიაში საყვარელ გმირად არის წოდებული. ულავ II სქელი კი სიკვდილის შემდგომ წმინდანად შერაცხეს და ნორვეგიის მფარველის ტიტულიც არგუნეს. ის ჰარალდ ჰორფაგრეს შვილთაშვილი იყო. მან გააერთიანა ნორვეგია, აღაშენა ულავ ტრიუგვასონის მიერ აგებული და შემდგომ დანგრეული ნიდაროსი, ის სახელმწიფოს დედაქალაქად აქცია. ქრისტიანობის დამკვიდრებით, ულავმა ქვეყნის კანონები ცხოვრების ახალი წესის მიხედვით შეცვალა და საეკლესიო წესდება შეადგინა. მან თანამდებობის მემკვიდრებით გადაცემას ბოლო მოუღო და ყველა ნაზირ-ვეზირი დაიქვემდებარა. მეზობელი ქვეყნების - შვედეთისა და დანიის მეფეები ყველანაირად ცდილობდნენ ნორვეგიის მეფის ვნებას. მართალია შვედეთის მეფე ოლაფ საყვარელი ბოლოსდაბოლოს შეეგუა მის მმართველობას და ქალიშვილიც კი მიათხოვა, დანიის მეფე კანუტი მაინც შეურიგებელი დარჩა და ინსურგენტების დახმარებით, მის წინააღმდეგ პერიოდულად ამბოხებებსაც აწყობდა. ულავმა კანუტის რომს გამგზავრებით ისარგებლა და დანიას დაესხა თავს, თუმცა მობრუნებულმა კანუტმა მომხვდურის ალაგმვა მოახერხა და მომდევნო წელს თავად აიღო გეზი ნორვეგიისკენ. ულავის თავნება მმართველობით თავმობეზრებული ხალხი მეფეს გადაუდგა, ამიტომ მას კიევის რუსეთის მთავარ იაროსლავთან მოუხდა გაქცევა.
1029 წელს მან ჯარი შეჰყარა და ნორვეგიისკენ გაეშურა ტახტის დასაბრუნებლად, მაგრამ სტიკლესტადთან ნორვეგიელთა სიმძლავრით სამჯერ აღმატებული ჯარი დახვდა, ამ ბრძოლაში ულავი სასიკვდილოდ დაიჭრა. კანუტმა ნორვეგიაში ადგილნაცვლად საკუთარი ვაჟი სვენი დასვა. თუმცა მისმა სასტიკმა მოპყრობამ და შევიწროვებამ ნორვეგიელებს ულავი სინანულით გაახსენა. კიევის რუსეთიდან მისი 10 წლის ვაჟი მაგნუსი ჩამოიყვანეს და მეფედ აკურთხეს. სვენი სამშობლოში იქნა გაძევებული, ამიტომ დანიასთან შეთანხმება დაიდო: მაგნუსი დანიის მეფე უნდა შექმნილიყო ჰარდიკანუტის გარდაცვალებისთანავე. როდესდაც ეს უკანასკნელი მიიცვალა, მაგნუსის მეფობა დანიაში მართლაც აღიარეს. მან თავის ადგილნაცვლად სვენი დანიშნა, თუმცა მან ერთი წლის თავზე დამორჩილებაზე უარი განუცხადა. მაგნუსმა რამდენიმე ბრძოლაში კი გაიმარჯვა, მაგრამ 1047 წელს კუნძულ ზელანდიაზე გამართულ შეტაკებაში დაიღუპა.
მისმა მემკვიდრე ჰარალდ სასტიკმა დანიელებთან უწყვეტი ბრძოლები წამოიწყო: მას ჩრდილოეთის გაელვებას და დანიური კუნძულების მაოხრებელს უწოდებდნენ. ის ინგლისის დაპყრობის სურვილმა შეიპყრო. გასცურა ალბიონისკენ და დაიღუპა. ამის შემდეგ ქვეყანაში შედარებით წყნარმა ცხოვრებამ დაისადგურა. ეს კი ულავ მშვიდად წოდებული მეფის 27 წლიანმა მმართველობამ მოიტანა. იმხანად ნორვეგიამ მნიშვნელოვან კეთილდღეობას მიაღწია. 1095 წელს, ულავის გარდაცვალების შემდეგ ქვეყანა ისევ ორ სახელმწიფოდ გაიყო და შინაომების კერად იქცა, სანამ ერთ-ერთი მეფე - მაგნუს ბარფუდი კვლავ ერთიანი ნორვეგიის ხელმწიფე არ გახდა. მან შორეული ლაშქრობის შედეგად, ჰებრიდის და ორკადის კუნძულები, ასევე ინგლისის კუნძული მენი დაიპყრო, 1103 წელს კი ირლანდიაში ის მოკლეს.
ნორვეგია შუა საუკუნეებში (1103–1380)
რედაქტირება
მაგნუსს მემკვიდრეებად ვაჟები ერიხი და სიგურდი დარჩა. პირველი ბრძნული მმართველობით უწყობდა ხელს ნორვეგიისთვის ახალი მხარეების მიერთებას, აგებდა ეკლესია და მონასტრებს. სიგურდი კი პირიქით, ძველი ვიკინგების დარად გამბედავი და მამაცი სულით გამოირჩეოდა. 1107-1111 წლებში მან ჩრდილოეთის მიწებზე ჯვაროსნული ლაშქრობა მოაწყო და დიდი ნადავლითაც დაბრუნდა. იერუსალიმში მან პირობა დადო, რომ ნორვეგიაში ის საეპისკოპოსოს დააარსებდა, ეს პირობა მან შეასრულა. მისი სიკვდილის შემდეგ 1130 წლიდან ისევ შინაომები იწყება. ნორვეგია ხან მცირე სამეფოებად ქუცმაცდებოდა, ხან ისევ ერთიანი სახელმწიფო ხდებოდა. სასულიერო პირებმა არეული დრო საკუთარი უფლებების გასაფართოვებლად გამოიყენეს. ამან სამეფო ხელისუფლება საგრძნობლად დაასუსტა, რომელსაც ისედაც არასდროს ჰქონია იმხელა გავლენა საკუთარ ხალხზე, როგორც დანარჩენ ევროპაში, რადგან, თავისუფლების მოყვარე ნორვეგიელი ხალხი მუდან იცავდა საკუთარ უფლებებსა და თავისუფლებას. არისტოკრატია სულ უფრო და უფრო სცილდებოდა გლეხობას და ქრისტიანობის შემოღების შემდეგ სასულიერო პირებთან ლამობდა დაახლოვებას იმ მიზნით, რომ როგორმე ჩაეგდო ხელთ სახელმწიფო მართვის სადავეები. 1161 წელს ჰოკონ ჰარდაბრაიტის მეფობისას ნორვეგია მოიხილა რომის პაპის ლეგატმა, რომელმაც რიგი რეფორმების გატარება და მღვედლებისთვის ქორწინების უფლების გაუქმება მოახერხა. მან ბერგენში 8 წლის მაგნუსს სცხო მირონი და მეფედ აკურთხა, 1162 წელს ეს უკანასკნელი აირჩიეს კიდეც მმართველად. მაგნუსი ჰარალდ ჰორფაგრეს შთამომავალი იყო დედის მხრიდან; ეკლესიამ როგორც მას, ასევე სამეფო წარმომავლობის ბევრ ქალიშვილს დაუმტკიცვა უფლება პრეტენზია განეცხადებინათ ნორვეგიის ტახტზე. მეფე მაგნუსმა 1174 წელს ნიდაროსის არქიეპისკოპოს ეისტეინის შეგონებით გამოაქვეყნა ე.წ. ოქროს კალმის კანონი, სიგელის სახით, რომლის ძალითაც სამღვდელოებას უფლებები კიდევ უფრო უფართოვდებოდა. მაგნუსმა ამ სიგელით საკუთარ თავს ღვთითკურთხეული უწოდა და ეკლესიას იმხელა უფლებები მისცა, რომ არა მხოლოდ ეპისკოპოსების არჩევისას ვერ ჩაერეოდა მეფე, არამედ ტახტის მემკვიდრის არჩევის უფლებაც კი წმინდა საყდარს ენიჭებოდა. ამგვარად, ტახტის მემკვიდრის საკითხი საერობო ყრილობიდან უკვე სასულიერო პირთა ხელში გადავიდა. ასეთ გადაწყვეტილებას კი ნორვეგიელი ხალხი ვერ შეურიგდებოდა. აღსდგა კიდეც მოსახლეობა ეისტეინ მეილის წინამძღოლობით, რომელიც თავს ერთ-ერთი ნორვეგიელი მეფის ჰარალდ ჰილეს შვილიშვილად რაცხდა.
დაიწყო ბრძოლა ორ პარტიას შორის, რომელთაგან ერთს ბირკებეინერები, მეორეს კი ბაგლერამები ერქვა. ბირკებეინერები სასულიერო პირებისთვის უფლებების გაფართოების წინააღმდეგნი იყვნენ, ბაგლერამები კი უფრო კლერიკალურ პოზიციას იკავებდნენ. ეს ბრძოლა საუკუნეზე მეტ ხანს გაგრძელდა და არაერთი გადატრიალების მიზეზიც გახდა. ბირკებეინერები უკვე დაღუპვის პირას იყვნენ მისულნი, როდესაც სათავეში ეროვნებით ისლანდიელი მღვდელი სვერი ჩაუდგათ, რომელიც თავს მეფე სიგურდ მუნდსის შვილად ასაღებდა. 1184 წელს მაგნუსი მოკლეს, სვერი კი მეფედ აკურთხეს. ნორვეგიის ისტორიაში მისი მეფობა ახალ ეპოქად მოიაზრება. მან ორივე მიმართულებას ჩასცა მახვილი - რელიგიურსაც და არისტოკრატიულსაც და დემოკრატიული საფუძვლებისთვის მოამზადა ნიადაგი. მან თავადური სიძლიერე საგრძნობლად შეარყია, თავკერძა არისტოკრატების ადგილებზე თავისი კაცები დანიშნა. ტიტულები შენარჩუნდა, მაგრამ ნომინალურ დონეზე. სამღვდელოება აუჯანყდა მას, პაპმა ინოკენტი III-მ მეფე ეკლესიიდანაც კი განკვეთა, ეპისკოპოსებმა ნორვეგია დატოვეს, თუმცა, სვერის დამარცხება ვერაფრით შესძლეს. თუკი მან ცენტრალიზაციის საქმე ბოლომდე ვერ მიიყვანა, მხოლოდ იმიტომ, რომ არა მხოლოდ შინა, არამედ გარე მტერსაც გამუდმებით ებრძოდა. ბრძოლამ მისი სიკვდილის შემდგომაც გასტანა (1202), როგორც მისი ვაჟის ჰოკონის, ასევე ურთიერთმეფობის დროსაც, როცა ბირკებეინერები ერთ მეფეს ნიშნავდნენ, სამღვდელოება კი მეორეს, სანამ სვერის გარე შვილიშვილი ჰოკონი ორივე პარტიის მიერ არ იქნა აღიარებული მეფედ ბერგენში საერობო ყრილობაზე. ნორვეგიისთვის მშვიდობიანი განვითარების ჟამი დადგა. ჰოკონმა ოქროს კალმის სიგელი არ სცნო, მაგრამ გლეხობასა და სამღვდელოებას შორის შემრიგებლის როლი იკისრა. სამღვდელოებას იურიდიულ საქმიანობაში სამოქალაქო სასამართლოსგან სრული თავისუფლება ჰქონდა მინიჭებული. საეკლესიო მამულები სამხედრო მორჩილებისგან გათავისუფლდა. ამის სამადლობლოდ, სამღვდელოება ჰოკონს ისლანდიისა და გრენლანდიის სრულად დაპყრობაში დაეხმარა. მისი ვაჟი მაგნუს VI ტახტზე 1263 წელს ავიდა, ოღონდ არა თინგის ნებართვით, არამედ მამამისის არჩევით, რომელმაც ეს ქმედება ახალი კანონის გატარების შედეგად მოახერხა.
მაგნუსი მეზობელ სამეფოებთან მშვიდობას ინარჩუნებდა, ამიტომაც, მას კანონების გამაუმჯობესებელი ეწოდა. მან ერთიანი კანონები შემოიღო მთელი სამეფოსთვის, რასაც ქვეყნის ძველი კანონმდებლობა გულათინგი, ფროსტათინგი და სხვები დაუდო საფუძვლად. სასჯელები შემსუბუქდა, დაწესდა დაზუსტებული კანონები ტახტის გადაცემასთან დაკავშირებით, რაც მეფობის არა არჩევითობას, არამედ მემკვიდრეობითობას ითვალისწინებდა. მეფის მსახურთა საერთო პრესტიჟი და მეფის ხელისუფლების ძალმოსილება უფრო ამაღლდა. მეფე ჰოკონმა 1319 წელს ლენდერმერთა წოდება ისე გააუქმა, რომ მცირე წინააღდეგობასაც არ გადასწყდომია. გაუქმდა მსხილი მიწათმფლობელობა. ნორვეგია გლეხების - წვრილი მემამულეების ქვეყნად დარჩა. ჰოკონი მამრობითი სქესის მემკვიდრის გარეშე გარდაიცვალა. დედის მხრიდან მისი ნათესავი შვედი უფლისწული მაგნუს ერიქსონი იყო, რომელიც ნორვეგიელებმა მეფედ შერაცხეს: ნორვეგიის ტახტი შვედეთის ხაზზე გადავიდა, თუმცა, ორივე ქვეყანამ საკუთარი კანონმდებლობა და საბჭოები შეინარჩუნა. ნორვეგიაში ოთხი საბჭო ორეთინგი და ერთი საერთო საბჭო იყო, რომელიც მეტწილად ბერგენში იკრიბებოდა. უფრო მსხილ ქალაქებს საკუთარი თვითმმართველობა გააჩნდათ.
უნია დანიასთან და შვედეთთან
რედაქტირება
მაგნუს ერიქსონის არჩევით ნორვეგიის ისტორია სხვა სკანდინავიური ქვეყნების ისტორიის განუყოფელი ნაწილი ხდება და დამოუკიდებელ მნიშვნელობას კარგავს. ნორვეგია შვედეთის უკან მიმყოლ ქვეყნად გადაიქცა და უამრავ ომშიც ჩაება, მათ შორის, ჰანზასთან ომშიც, რომელიც ნორვეგიული ვაჭრობას განვითარებას დიდი ხნით აფერხებდა. ნორვეგიაში ხელისუფლება მოხელეთა ხელში გადავიდა, აღარ იყო არც არისტოკრატია, აღარც მუდმივი საერობო ყრილობა, თუმცა, გლეხები და ქალაქები გარკვეულ თავისუფლებებს ინარჩუნებდნენ. 1349 წელს შავი ჭირის ეპიდემია გაჩნდა, რომელმაც მოსახლეობის მესამედი იმსხერპლა. ნორვეგიელები მეფეს ითხოვდნენ და მაგნუსმა 1350 წელს თავისი 12 წლის ვაჟი ჰააკონი გაგზავნა. 1376 წელს შვედეთის სახელმწიფო საბჭომ, არსებულ დინასტიაში მამრობითი სქესის მემკვიდრის აღარარსებობის გამო, მეფედ ნორვეგიის მეფის — ჰააკონისა და მისი მეუღლის მარგარიტას ოთხი წლის ვაჟი — ოლაფი აირჩია. მარგარიტა კი მოკლე ხანში რეგენტად დაინიშნა. ამის შემდგომ, ჰანზამ ოლაფი დანიის მეფედაც აღიარა.
ამგვარად, სამივე სკანდინავიური სახელმწიფო გაერთიანდა. როდესაც ჰაკონ ნორვეგიელი გარდაიცვალა 1380 წელს, მარგარიტა დანიელი ნორვეგიის რეგენტად ცნეს. მაგრამ მისი ხელისუფლება ნორვეგიაშიც და დანიაშიც ერთობ სუსტი იყო. 1387 წელს ოლაფი გარდიაცვალა და დანიისა და ნორვეგიის სეიმებმა მარგარიტა დედოფლად შერაცხეს, 1388 წელს კი ის შვედებმა შვედეთის დედოფლად გვირგვინჰყვეს. დედოფლად არჩევისას ნორვეგიამ მარგარიტა მისი დის შვილიშვილის ერიხ პომერანელის მემკვიდრედ აღიარა. 1396 წელს დანიის სეიმების გადაწყვეტილებით, ერიხს სრულწლოვანების მიღწევასთან ერთად, ორივე ქვეყნის მმართველობის სადავეები უნდა გადასცემოდა, ხოლო სკანდინავიის ქვეყნებს ურთიერთშორის ომი არ უნდა ეწარმოებინათ. თავისი მემკვიდრის მდგომარეობის გასაიოლებლად მარგარიტამ 1397 წელს კალმარში საბჭო იწვია, იმავე წლის ივნისში კი კანონი შემუშავდა კალმარის უნიად სახელდებული. უნიის საფუძველზე სამივე სკანდინავიურ ქვეყანას - დანიას, ნორვეგიას და შვედეთს ერიხის დინასტიიდან პირველშვილიანობის პრინციპით უნდა აერჩიათ მეფე. სკანდიინავიის ქვეყნებს ერთმანეთთან ომი არ უნდა ჰქონოდათ, გარე შეტევის შემთხვევაში კი ერთმანეთის უსაფრთხოება უნდა დაეცვათ. უცხო ქვეყნებთან მოლაპარაკებები ერთიანი პრინციპით უნდა წარმართულიყო. ერთ ქვეყანაში გახორციელებული დანაშაულისთვის სასჯელდებული მეორე და მესამე ქვეყანაშიც სასამართლო დევნის ქვეშ უნდა ყიყოფილიყო სასჯელის ვადის მოხდამდე. ამასთან, სამივე ქვეყანა თავიანთ განსაკუთრებულ კანონებს შეინარჩუნებდა.
კალმარის უნიას სკანდინავიისთვის კარგი არაფერი მოუტანია, რადგან სამივე ქვეყანა, მმართველი დინასტიის ნებისამებრ, გაუთავებელ საომარ მოქმედებებში იყო ჩართული. უნიამ ნორდიკულ სახელმწიფოებს უამრავი ადამიანის მსხვერპლი მოუტანა. გაუთავებელი ომებისგან წელში გაწყვეტილი უზარმაზარი სამეფოს მოსახლეობას მოზრდილი ბეგარა დააწვა კისერზე, რათა საომარი ხარჯები დაეფარა. ნორვეგიელებს, მართალია, მეფე არასდროს უნახავთ, მაგრამ, მისი აღმატებულების მოხელეები ხალხს ბოლო გროშებამდე ჰგლეჯდნენ. ნორვეგიელები ადგილნაცვლის გაგზავნას ითხოვდნენ თუკი მეფეს არ შეეძლო ჩასვლა. მათ უკვე აღარც საერთო სეიმი გააჩნდათ და აღარც არისტოკრატია, რომელიც სულ ცოტათი მაინც იზრუნებდა ქვეყნისა და ხალხის კეთილდღეობაზე. მათი თხოვნა ყურად არავინ იღო.
|
„ჩვენ უცხოტომელი ფოხტები გვმართავენ, აღარც წესრიგი შეგვარჩინეს, არც ადგილნაცვალი, საკუთარი ბეჭედიც კი არ გაგვაჩნია და ბეჭდის დასასმელად საზღვარსგარეთ გვიხდება გამგზავრება“
|
ასეთია ნორვეგიელთა 1420 წლით დათარიღებული საჩივარი.
აქედან წამოვიდა საძულველი დამოკიდებულება უცხოელი მეფეებისადმი, რამაც არაერთი ამბოხი გამოიწვია. ხალხი უცხოტომელებს არ ემორჩილებოდა ყოველნაირად ცდილობდა უცხოთა მხრიდან ადგილობრივ ადათ-წესებზე შეტევები უკუეგდო. 1450 წელს დანიაში ამბოხებებმა ნორვეგიელებს საშუალება მისცა თავიანთი თვითმყოფადობა შეენარჩუნებინათ და თანაბარუფლებიანობისთვის მიეღწიათ. თითოეულ სახელმწიფოს ჰქონდა შესაძლებლობა საკუთარი სახელი, კანონმდებლობა, ხაზინა და ადგილობრივი ხალხისგან დაკომპლექტებული მმართველობა ჰქონოდა. ნორვეგიელთა მიერ არჩეულმა მეფე კარლ კნუდსონმა ტახტი დანიელ კრისტიან I-ს დაუთმო. გადაწყდა, რომ ამიერიდან ნორვეგიასა და დანიას საერთო მეფე უნდა ჰყოლოდა. ხელმწიფის არჩევა ჰალმშტადში უნდა მომხდარიყო, ხოლო თუკი მეფე კრისტიანი მემკვიდრეებად ვაჟებს დატოვებდა, მაშინ მათი არჩევა მოხდებოდა. იმდროიდან მოყოლებული ნორვეგიასა და დანიას 1814 წლამდე საერთო მეფეები ჰყავდათ.
მთელი XV საუკუნის მანძილზე, ნორვეგიელთა უფლებები დაკნინებული იყო, ისინი ცდას არ აკლებდნენ საკუთარი უფლებების დაცვას. დანიელ მეფეებს ნორვეგიელები მხოლოდ დიდი ხნის ყოყმანისა და წინააღმდეგობის შემდეგ აღიარებდნენ. ნორვეგიელებს განსაკუთრებით ის გარემოება აღიზიანებდათ, რომ მეტად მნიშვნელოვანი და ძველი კოლონიები - ორკნეისა და შეტლანდის კუნძულები კრისტიან I-მა 1468 წელს შოტლანდიის მეფეს მიაგირავა და უკან ჯერაც არ იყო დაბრუნებული. უცხომიწელთა წინააღმდეგ გამუდმებით ხდებოდა შეიარაღებული აჯანყებები. მას მერე რაც დანიიდან განდევნილი მეფე კრისტიან II ნორვეგიის მფარველობის ქვეშ აღმოჩნდა, დანიის რიგსდაგმა 1536 წელს, კალმარის უნიის დარღვევით, ნორვეგია დამოკიდებულ პროვინციად აქცია. გაუქმდა ნორვეგიის ცალკეული სეიმი, არმია და ფლოტი, ფინანსები და სხვა. ანულირება განიცადა ნორვეგიულმა უმაღლესმა სასამართლომ. ყველა პროცესი კოპენჰაგენში დანიელი მოსამართლეების მიერ წყდებოდა. კოპენჰაგენში ხდებოდა ეპისკოპოსთა ხელდასმაც. ახალგაზრდობა იქვე იღებდა განათლებას. ნორვეგიელი ჯარისკაცები და მატროსები დანიის ფლოტისა და არმიის რიგებს ავსებდნენ. ნორვეგიის მართვა დანიელ ფოგტებს ევალებოდათ. ერთად-ერთი, რასაც დანიელები ვერ ეხებოდნენ, ეს იყო უფლება მიწაზე. პოლიტიკური დამოუკიდებლობის დაკარგვამ, ნორვეგიის განვითარებაზე დამთრგუნველად იმოქმედა. ნორვეგია თითქოს ერთ ადგილას გაიყინა, განსაკუთრთებით რეფორმაციის შემდეგ, რაც ისევე ძალმომრეობით იქნა ქვეყნისათვის თავს მოხვეული, როგორც თავის დროზე ქრისტიანობა. ნორვეგიის ვაჭრობის ჩაძირვა ყოვლისშემძლე ჰანზამ მოახერხა. წარმოება არ ვითარდებოდა. როგორც ფინანსები, ისე ქვეყნის მოსახლეობა შვედეთთან გამუდმებული ომებით პარტახდებოდა, რომლის ჯარისკაცები ყოველნაირად აჩანაგებდნენ მოსაზღვრე მხარეებს. იმხანად შვედეთმა ნორვეგიის სამი პროვინცია: იემტლანდი, ჰერიესდალენი და ბოჰუსლენი დაიკავა. ქვეყნის გონებრივ განვითარებაში სრული სტაგნაცია დაიწყო. შეწყდა ძველი ხელნაწერების გადაწერაც კი. მაგრამ თუ ამხრივ ნორვეგია ბევრ რამეში ჩამორჩა, დანიის უღელქვეშ მყოფი უფრო მეტად დემოკრატიული განვითარებით წავიდა სახელმწიფო მოწყობის საქმეში. ფეოდალიზმის ნარჩენები საბოლოოდ XVII საუკუნეში გაქრა, არისტოკრატია კი სამეფო კარის არარსებობის გამო ვეღარ ჩამოყალიბდა. 1613 წელს ჰანზასგან დამოუკიდებლობის მიღწევის შემდეგ, ნორვეგიის ვაჭრობა, ტყისა და თევზჭერის მრეწველობა სწრაფი ტემპებით განვითარდა. მოსახლეობის მთელი ნამატი ქალაქებისკენ იძვროდა, რაც ურბანული ცენტრების განვითარებასა და აყვავებას უწყობდა ხელს.
XVIII საუკუნის დამლევს დანია-ინგლისის ომის დროს, ნორვეგიელებში დამოუკიდებლობისკენ სწრაფვამ გაიღვიძა. ინგლისის კრეისერები იმდენი წლები იდგნენ დანიის ნაპირებთან, რომ ორი ქვეყნის განშორება თავისუფლად მოხერხდებოდა, რომ არა უფლისწულ ავგუსტ-ქრისტიან ჰოლშტეინ-გლუსბურგელის სწორი მართვა, რომელმაც ნორვეგიელებს თავი შეაყვარა და უდიდესი ნდობა გამოიწვია ხალხის მასებში. მისი სიკვდილის შემდეგ, 1809 წელს, დამოუკიდებლობის აღდგენის აზრი კვლავ გაღვივდა. ჩამოყალიბდა ნორვეგიის კეთილდღეობის საზოგადოება. საზოგადოებამ 1811 წელს დანიელთა მხრიდან ხანგრძლივი წინააღმდეგობის შემდეგ, მაინც მოახერხა ქრისტიანიაში უნივერსიტეტის დაარსება, ამდენად, კოპენჰაგენმა ნორვეგიული კულტურის ცენტრის სტატუსი დაკარგა. განსაკუთრებულად მაშინ გამძლავრდა ნორვეგიელთა დამოუკიდებლობისადმი ბრძოლა, როდესაც ცნობილი გახდა, რომ შვედეთის მეფემ 1814 წელს დანიის მეფე აიძულა ნორვეგია მისთვის დაეთმო.
ნორვეგია XIX საუკუნეში
რედაქტირება
კილის შეთანხმებით შემდეგი იყო გათვალისწინებული: ნორვეგია შვედეთის მეფეს უნდა ეკუთვნოდეს და შვედეთთან ერთად გაერთიანებულ სამეფოს უნდა წარმოადგენდეს, ახალი მეფე კი ნორვეგიას ისე უნდა წარმართავდეს, როგორც დამოუკიდებელ ქვეყანას ადგილობრივი კანონების, უფელებებისა და პრივილეგიების გათვალისწინებით. ნორვეგიელი ისტორიკოსები ამტკიცებენ, რომ დანიას შვედეთისთვის არ დაუთმია უფლება ნორვეგიის ფლობისა, რადგან თავად დანიას არ ჰქონია ასეთი უფლება. ნორვეგია და დანია ტყუპი ძმებივით იყვნენ, თუმცა დამოუკიდებელი ქვეყნების სტატუსით და მათ მხოლოდ ერთი მონარქი აერთიანებდათ. მას მხოლოდ ერთ რამეში ჰქონდა თავისუფლება — უარი ეთქვა ტახტზე, ასეთ დროს კი ნორვეგია უფლებას მიიღებდა დამოუკიდებლად ემართა ქვეყანა. ნორვეგიის მმართველი იმხანად პრინცი ქრისტიან-ფრიდრიხი იყო. მან დაინახა ნორვეგიელთა შეურიგებელი წინააღმდეგობა, რომ ქვეყანა შვედეთის პროვინციად არ ქცეულიყო, მან საბჭო იწვია და თავი რეგენტად გამოაცხადა, ნორვეგიელებს კი სთხოვა ეიდსვოლდეში სეიმი გაემართათ, რომელიც ახალ კონსტისტუციას შეიმუშავდებდა. ამის შემდეგ ჯარმა და სამოქალაქო გვარდიამ მოედანზე საზეიმოდ დადო ფიცი, რომ ნორვეგიის დამოუკიდებლობას დაიცავდა. ეს ფიცი ხალხმა და რეგენტად ქცეულმა უფლისწულმაც გაიმეორეს. ეროვნულ დამფუძნებელ ყრილობაზე არჩევნები ჩატარდა. 10 აპრილს კრება გაიხსნა, კომიტეტში 15 ადამიანი იყო ფალზენის წარმომადგენლობით, მათ კონსტიტუციის მოსამზადებლად კანონპროექტი შეიმუშავეს შემდეგი ძირითადი მახასიათებლებით:
|
|
„
|
1814 წლის 19 მაისს ნორვეგიის მეფედ რეგენტი უფლისწული ქრისტიან-ფრიდრიხი ერთხმად იქნა არჩეული. შვედეთის ხელისუფლება ნორვეგიელი ხალხის გადაწყვეტილებას არ დაემორჩილა. შვედეთმა ნორვეგიის დასაპყრობად ჯარი მიმართა. უცხო სახელმწიფოთა მხრიდან კონფლიქტის დიპლომატიური გზით გადაჭრის მცდელობები იყო, მაგრამ წარუმატებლად. ნორვეგიულ ჯარებს გამოუცდელი ადამიანები სარდლობდნენ, რამაც რიგითი ჯარისკაცები ღალატსა და გაცემაზე აალაპარაკა. მეორე მხრივ, შვედეთის მემკვიდრე პრინცი კარლ-იოანი ერთობ წინდახედულად მოქმედებდა, დიდი ყოყმანის შემდეგ მან ნორვეგიელებთან, როგორც დამოუკიდებელ და ღირსეულ ერთან, გადაწყვიტა შეკავშირება. წინადადება მიღებულ იქნა, საზღვაო კონვენციას ხელი 14 აგვისტოს მოეწერა, კილის ხელშეკრულება კი თავად შვედეთის მხრიდან გაუქმდა. მეფე ქრისტიანმა ტორთინგი 1814 წლის 7 აგვისტოს იწვია. მსჯელობისას თანდათან გამოიკვეთა, რომ გაერთიანება გამოსავალი იყო, რადგან ნორვეგიას ძვირადღირებული ბრძოლის გაგრძელების საშუალება აღარ ჰქონდა. მეფემ ყრილობას გზავნილი გადასცა, სადაც გამოხატავდა განზრახვას დაეტოვიბინა ტახტი და შესაბამისად, გაეთავისუფლებინა ნორვეგია ფიცისგან. ნორვეგიისა და შვედეთის გაერთიანების საკითხზე მოლაპარაკებების საწარმოებლად, ქვეყანას შვედი კომისრები ეწვივნენ. შემუშავდა შემდეგი მოლაპარაკება: ნორვეგია ჩამოაყალიბებს თავისუფალ და დამოუკიდებელ სამეფოს, რომელსაც ერთიანი მეფე ეყოლება შვედეთთან. ყველა შინა საქმეში ნორვეგია აბსოლუტური თავისუფლებით ისარგებლებს, საგარეო საქმიანობაში კი შვედეთის მხარეს იქნებოდა. ნორვეგიას საკუთარი საგარეო საქმეები მარტოს უნდა ეწარმოებინა, თუმცა, თუკი ორივე სახელმწიფოს შეეხებოდა საკითხი, მაშინ შვედეთ-ნორვეგიის გაერთიანებულ საბჭოს უნდა გამოეტანა გადაწყვეტილება. ნორვეგიას ყოველთვის შეეძლო შვედეთის საშინაო საქმეებში ჩარევა, როდესაც კი სახელმწიფოებრივი მნიშვნელობის საკითხს შეეხებოდა საქმე. ამ მშვენიერ იმედებს ახდენა არ ეწერა. შვედეთმა ამოჩემებულ იდეას — ნორვეგიის დაპყრობას — ვერ უღალატა, ხოლო ნორვეგიას თავდაცვითი პოზიციიდან არ დასცალდა გამოსვლა. პირველ ხანებში შვედებს უხაროდათ, მიიჩნევდნენ, რომ ნორვეგია საბოლოოდ იყო დაპყრობილი, ზოგიერთი კი ფიქრობდა, რომ ნორვეგია თანდათან თვითონაც გადაწყვეტდა შვედეთთან შერწყმას, ამდენად, ერთი მთლიანი ერის მიღება გახდებოდა შესაძლებელი. მაგრამ, ვინაიდან საქმე სურვილებისამებრ არ წავიდა, შვედეთში უკნაყოფილებამ იმატა.
პირველი შეტაკება ნორვეგიისა შვედეთთან 1815 წელს მოხდა, როდესაც სტორთინგმა ადგილობრივი თავად-აზნაურობა და სამემკვიდრეო უფლებები გააუქმა. კარლ-იოანი სტორთინგის გადაწყვეტილებას არ დაეთანხმა. იყო პრესის შეზღუდვის მცდელობები, სხვა სახელმწიფოთა ჩარევით დამუქრებები, მაგრამ, დემოკრატიულად განწყობილ ნორვეგიას აზრი ვერ შეაცვლევინეს. ასევე შეუდრეკლად აგრძელებდნენ მოღვაწეობას ნორვეგიის წარმომადგენლები მომავალშიც. მეფემ 1824 წელს, კონსტიტუციაში შესატანად, მთელი რიგი შემზღუდავი ცვლილებებისა წარმოადგინა. არც ერთი ეს წინადადება ტორთინგმა არ მიიღო. დიდ სირთულეს ქმნიდა საკითხი ნორვეგიის საგარეო წარმომადგენლობის შესახებ. 1836 წელს დადგინდა, რომ ნორვეგიას როგორც გაერთიანებული საბჭოს წევრ-ქვეყანას სახელმწიფოებრივი საკითხების გადაჭრისას ხმის უფლება ეძლეოდა, თუმცა, ამ ხმას ნულოვანი მნიშვნელობა ჰქონდა. ასეთი „დათმობა“ არავის აწყობდა. იმავე წელს გაუქმდა მიწის უკანასკნელი გადასახდელიც. 1838 წელს სოფლის მეურნების საქმიანობა იქნა რეფორმირებული, შედეგად, მასზე ადმინისტრაციული ჩარევის უფლება ყველას ჩამოერთვა. 1839 წელს ახალი წინადადება დაისვა, შეცვლილიყო სამეფო ვეტო აბსოლუტურით და მომხდარიყო სტორთინგის ნატურალიზაცია. 1842 წელს სტორთინგმა გადაწყვიტა, რომ ნორვეგიაში ნატურალიზაციისთვის მეფის სანქცია არ იყო საჭირო. 1840-იან წლებში ახალი ბრძოლა დაიწყო შტატჰალტერობაზე, რაც N 14 კონსტიტუციით გადაწყდა, რომ სამეფოში შტატჰალტერობის უფლება განურჩევლად ჰქონდა შვედსაც და ნორვეგიელსაც. მოკლე ხანში ნორვეგიელებს აღარ მოეწონათ ამ კანონის შედეგები და შტატჰალტერობის საერთოდ გაუქმება მოითხოვეს.
XIX საუკუნის მეორე ნახევარი
რედაქტირება1859 წელს ტახტზე ასვლისას მეფე კარლ XV-მ დაპირება დადო, რომ ნორვეგიელთა მოთხოვნები დაკმაყოფილდებოდა, თუმცა, მას რიგსდაგი არ დაეთანხმა და მანაც ვერ შეასრულა დანაპირები. ამან ნორვეგიელები საშინლად აღაშფოთა. სტორთინგი ნორვეგიის შიდა საქმეებში შვედური რიგსდაგის ჩარევის სასტიკი წინააღმდეგი გამოდიოდა. ამის მიუხედავად, unionskomité მაინც იქნა წვეული, რომელმაც ახალი სამოკავშირეო საბჭო დააწესა ორივე ქვეყნისათვის, ამასთან, ორივე ქვეყანას საერთო მინისტრები უნდა ჰყოლოდათ და საერთო კონსტიტუცია უნდა ეღიარებინათ, რომელიც მაღლა იდგებოდა ცალკე რომელიმე სახელმწიფოს საკუთარ კონსტიტუციაზე. სტორთინგი ამ გადაწყვეტილებას შეძლებისდაგვარად უწვდა წინააღმდეგობას, მაგრამ, უკვე ნათელი იყო, მას საკმარისი ძალა აღარ შესწევდა ბრძოლისა, როდესაც საქმე ნორვეგიის დამოუკიდებლობის საკითხებს ეხებოდა. 1872 წელს ტახტზე ასულმა ოსკარ II-მ ნორვეგიული სტორთინგის განწყობა არაერთი დათმობით მოიპოვა. განწყობა იმდენად სახეცვლილი იყო, რომ ნორვეგია შვედეთს საბაჟო საქმიანობის (1874) გამარტივებასა და საერთო სკანდინავიური მონეტების მოჭრის საქმეშიც ეთანხმებოდა (1875). 1880 წელს ბრძოლა განახლდა. ხელისუფლება არმიისა და ფლოტის გაზრდას მოითხოვდა, სტორთინგი კი წინააღმდეგი იყო და ამ საკითხის გვერდის ავლით, შვეიცარიულის ყაიდაზე, მილიციის ინსტიტუტი დააწესა. მეფემ ეს პროექტი არ დაამტკიცა. სტორთინგმა მინისტრებს უჩივლა და გასამართლებასაც მიაღწია, მაგრამ, მეფემ განაჩენი გააუქმებინა. უნიის საკითხი ხელახლა 1885 წელს ამოტივტივდა, როდესაც შვედეთმა უცხოეთთან ურთიერთობების საკითხი ნორვეგიის უკითხავად გადაწყვიტა. მეფემ შეწყვიტა საგარეო საქმეთა მართვა, ეს საქმე საგარეო საქმეთა სამინისტროს დაევალა, რომელიც კონსტიტუციურ პასუხიმგებლობას კისრულობდა თავის თავზე. ამგვარად, რადგან შვედეთის საგარეო საქმეთა მინისტრის ხელში გადაიოდა ნორვეგიის საგარეო ურთიერთობების მართვის სადავეები, ეს იმას ნიშნავდა, რომ ნორვეგიის საგარეო საკითხების მართვას ამიერიდან შვედეთი მოახერხებდა. გარდა თავისი იდეური მნიშვნელობისა, საკითხს პრაქტიკული ხასიათის მნიშვნელობაც ჰქონდა, რომელსაც თავისუფლად შეეძლო ნორვეგიის ეროვნულობისა და სახელმწიფოებრიობის არსებობისთვის წერტილი დაესვა. საგარეო პოლიტიკა ნორვეგიისთვის მეტად მნიშვნელოვანი იყო როგორც სავაჭრო ქვეყნისთვის, განსხვავებით მიწათმოქმედი შვედეთისაგან. დაიწყო ნორვეგიის სვერდრუპის საგარეო საქმეთა სამინისტროსა და შვედეთის ანალოგის მოლაპარაკებები. შედეგად, 1885 წლის 15 მაისს პროტოკოლი იქნა მიღებული:
დაწესდა, რომ სამინისტროს საბჭოში იმდენივე ნორვეგიელი წევრი შესულიყო, რამდენიც შვედი. ამის სანაცვლოდ კი ნორვეგიელებს უნდა ეღიარებინათ, რომ საგარეო პოლიტიკის საქმეები შვედეთის ხელში გადავიდოდა. სტორთინგი ისეთ გაურკვევლობაში მოექცა, რომ სვერდრუპს გადადგომა მოუწია. ამან მოლაპარაკებების შეწყვეტა გამოიწვია. მომდევნო არჩევნების შემდეგ, როდესაც ხელისუფლებაში მემარცხენეები მოვიდნენ, შვედეთთან მოლაპარაკებები ისევ განახლდა, თუმცა, ასევე უშედეგოდ. ყოველნაირი მოლაპარაკება უნაყოფოდ სრულდებოდა, ამიტომაც, საქმე ახალ სტადიაზე გადავიდა, რომელიც 1891 წლის 30 იანვრის არჩევნებით გამოიხატა. გამარჯვებული მემარხცენეების პარტია გამოვიდა, რომელმაც პირდპირ მოითხოვა, რომ ნორვეგიას საკუთარი საგარეო საქმეთა მინისტრი ჰყოლოდა. სტორთინგი, მკვეთრი ნაბიჯების გადადგმას მოერიდა და სხვადასხვა სახის ნორვეგიული საკონსულოების ჩამოყალიბებას დასჯერდა, რომელთაც დიდი პრაქტიკული მნიშვნელობა გააჩნდათ ზღვაოსნობითა და ვაჭრობით მცხოვრები ქვეყნისთვის. 1892 წლის 10 ივნისს სტორთინგმა ფული გამოყო ხსენებული მოთხოვნების საწარმოებლად, მაგრამ მეფემ მხარი არ დაუჭირა ამ გადაწყვეტილებას. 1893 წელს რადიკალებმა დადგენილება მიიღეს, რომლის ძალითაც, მეფის სამოქალაქო სია და მინისტრთა შენახვის სახსრები უმცირდებოდა. სტორთინგის უმრავლესობამ ნორვეგიული საკონსულოების შვედურისგან გამოყოფის თარიღად 1895 წლის 1 იანვარი დაასახელა და მათი შენახვისთვის 340-350 კრონი განსაზღვრა. ხელისუფლებამ ამას უარით უპასუხა. ქვეყანა ორ პარტიად: მემარცხენეებად და მემარჯვენეებად გაიყო.
მემარჯვენეებს თანაბრობის პრინციპის გატარება სურდათ, თუმცა, მემარცხენეების აზრით, ეს სხვა არაფერი იყო, თუა არა, ქიმერა. მემარცხენეებს ნორვეგიისთვის ესოდენ დამამცირებელი მდგომარეობიდან გამოსავლად ორი ქვეყნის გაყოფა მიაჩნდათ, ასევე იმ კავშირის გაწყვეტა, რაც შეთანხმებაში არ იყო შესული. სტანგის კონსერვატიული კაბინეტის იმედი, 1894 წლის სტორთინგის არჩევნებზე უმრავლესობისთვის მიეღწია, ვერ გამართლდა: მემარცხენეებმა, მართალია, რამდენიმე პორტფელი დაკარგეს, მაგრამ, ხმათა უმრავლესობით, 59 წინააღმდეგ 55-ისა, მაინც გავიდნენ სტორთინგში. სტანგის კაბინეტმა 1895 წლის 31 იანვარს გადადგომის შესახებ განცხადება დაწერა. მეფემ მემარცხენე პარლამენტერებს გარკვეული მოთხოვნები წაუყენათ, თუმცა, ვერ მიიღო დადებითი პასუხი, ამიტომაც, სტანგის კაბინეტის განცხადება არ დააკმაყოფილა. ამ ამბავმა საპარლამენტო მემარცხენე ოპოციზია მეტისმეტად გააგულისა. მიუხედავად ამისა, სტანგის კაბინეტმა სტორთიგნთან მაინც მოახერხა თანხმობის მიღება შვედეთთან მოლაპარაკებების დაწყებაზე, რისთვისაც 1895 წლის ნოემბერში პარლამენტარებმა 7 შვედისა და 7 ნორვეგიელისგან შემდგარი კომიტეტი აირჩიეს. ერთი თვით ადრე, ოქტომბერში, სტანგის სამინისტრო გადადგა და სტორთინგის ყველა პარტიისგან შემდგარ ჰაგარტის კოალიციურ კაბინეტს დაუთმო ადგილი. შერიგების საქმე კი მაინც ცუდად მიდიოდა. 1896 წელს სტორთინგმა 41 ხმით 40-ის წინააღმდეგ, დაადგინა, რომ შვედურ-ნორვეგიული დროშა შეცვლილიყო მხოლოდ ნორვეგიულით. დადგენილება მეორედ იქნა მიღებული და მეფემაც მეორედ თქვა უარი თავისი სანქციით. ამის პასუხად, სტორთინგმა ისევ მცირე სხვაობით, 58-ით 56-ის წინააღმდეგ, უარყო კონსერვატორების მიერ შემოტანილი წინადადება აღედგინათ მეფისა და კრონპრინცის სამოქალაქო პირთა სია და პირველისთვის დაფინანსება გაეზარდათ 326 000 კრონამდე, ხოლო მეორესთვის 88 000 კრონამდე, რაზეც ის 1893 წლამდე იმყოფებოდა.
ნორვეგიის სტოკჰოლმის გამოფენაში მონაწილეობა, რომელიც შვედეთის ხელისუფლების შეთავაზება იყო, მხარდაჭერილ იქნა მცირე სხვაობით - 58 პროცენტით 56-ის წინააღმდეგ. იაპონიასთან შვედურ-ნორვეგიული სავაჭრო ხელშეკრულების მიღებამ არაერთი შეტევა გამოიწვია ჰაგერუპზე, რომელმაც, რადიკალების აზრით, ნორვეგიის ინტერესები დათმო შვედეთის სასარგებლოდ. ამის მიუხედავად, ხელშეკრულება დამტკიცდა. ამავდროულად, როდესაც ევროპის ქვეყნებში არმიის გაძლიერებისათვის კონსერვატორები გამოდიან, ლიბერალები და რადიკალები კი წინააღმდეგნი არიან, ნორვეგიაში სავსებით საპირისპირო მდგომარეობა იყო; ჰაგერუპის წინადადება არმიის გადაიარაღების შესახებ არა მხოლოდ მიიღეს, არამედ დაფინანსებაც კი გაზარდეს, რადგან ნორვეგიაში შვედეთთან ომის საკითხს სერიოზულად განიხილავდნენ. 1896-1897 წლებში სტორთინგმა შეიმუშავა კანონპროექტი, რომლის მიხედვითაც, არჩევნებში ხმის უფლება ეძლეოდათ იმ პირებსაც, ვინც ნორვეგიის ფარგლებს გარეთ იმყოფებოდა. საგრძნობლად გაფართოვდა საარჩევნო უფლება ადგოლბრივი თვითმმართველობის არჩევნებზე. რადიკალების მოთხოვნა ქალებისთვის ხმის უფლების მიცემის თაობაზე არ იქნა მიღებული. 1897 წლის კანონით სტორთინგს უფლებამოსილება ენიჭებოდა სახელმწიფოებრივად მნიშვნელოვან საქმეებზე გამოეძახა ნებისმიერი პირი გარდა მეფისა და სამეფო გვარის სხვა წარმონადგენლისა. ის პირები, ვისაც სტორთინგი გამოიძახებდა და არ გამოცხადდებოდნენ, 1000-დან 10 000 კრონამდე თანხით ჯარიმდებოდნენ. ეს კანონი უკვე 1894 წელს იყო ვოტირებული, თუმცა, იმხანად მეფემ ნება არ დართო მის გატარებაზე. 1897 წლის დადგენილებით, საზეიმო დღეებში ყველა სავაჭრო-სამრეწველო ობიექტი უნდა დახურულიყო. იმავე 1897 წელს, 1894 წლის ნოველის მიხედვით, შემუშავდა კანონი სამუშაო საათებში დაშავებულთა დაზღვევის შესახებ. 1898 წელს საარჩევნო რეფორმა გატარდა, შედეგად, თუკი 1897 წელს საარჩევნი ხმის უფლება ჰქონდა მოსახლეობის 6-11 %-ს, უკვე ერთი წლის თავზე ეს მაჩვენებელი 20 %-მდე გაიზარდა.
1898 წლის მარტში შვედურ-ნორვეგიულმა შეთანხმების კომიტეტმა ორივე ქვეყნის პარლამენტებს მოხსენება წარუდგინა, საიდანაც ნათლად ჩანდა, რომ შეთანხმება ვერ იქნა მიღწეული. შვედები, საერთო, შვედეთ-ნორვეგიის საგარეო საქმეთა მინისტრის დატოვებაზე იდგნენ. ნორვეგიელ წევრებს შორის აზრთა სხვაობა დაფიქსირდა; უმრავლესობა დათანხმდა საერთო კონსულების შენარჩუნებას კიდევ რამდენიმე წლით, ანუ სანამ ცალკეული ნორვეგიელი კონსულები და საგარეო საქმეთა მინისტრი არ დაინიშნებოდა, რადიკალურად განწყობილი უმცირესობა კი, ნორვეგიული საგარეო უწყების ხელმძღვანელის დაუყოვნებლივ დანიშვნას მოითხოვდა. 1898 წლის ნოემბერში სტორთინგმა მესამედ მიიღო დადგენილება შვედურ-ნორვეგიული დროშის კონკრეტულად ნორვეგიულით შეცვლის საკითხზე. მეფემ ამ სიახლის დაკანონებაზე ისევ და ისევ უარი განაცხადა, მაგრამ კანონი ძალაში მაინც შევიდა, როგორც სტორთინგის მიერ სამჯერ მიღებული. ნორვეგიის სახელმწიფო საბჭოს წევრები მეფეს ურჩევდნენ არ ჩაეგდო ეს პროექტი და ამით საკუთარი იმიჯი არ შეელახა; მაგრამ, მეფე თავისაზე იდგა და აცხადებდა, რომ შვედურ-ნორვეგიული დროშა თავის დროზე ნორვეგიელმა ხალხმა აღატაცებით მიიღო და ოკეანის სანაპიროებზე მრავალი წელი ლარად ფრიალებდა. 15 თებევრვალს გუსტავმა განაცხადა, რომ ჰააგის მშვიდობიან კონფერენციაზე შვედეთი და ნორვეგია ერთი დელეგატით იქნებიან წარმოდგენილნი ნაცვლად ორისა, როგორც ეს ნორვეგიის სტორთინგს სურს. ეს განცხადება მეფეს ძვირად დაუჯდა; ქრისტიანიაში შესვლისას მას გამძვინარებვული ხალხის მანიფესტაცია დაუხვდა. სტოკჰოლმში დაბრუნებისას კი მას შვედი ხალხი აღტაცებით შეხვდა. სწორედ აქ გამოჩნდა, რომ შვედეთ-ნორვეგიის ბრძოლა ხელისუფლებების დონეზე კი არა, რიგითი ადამიანების დონეზე წარმოებდა. 1899 წლის მაისში სტორთინგმა ერთხმად მოახდინა ექსტრაორდინალური კრედიტის ვოტირება არმიისა და ფლოტისთვის 11,5 მლნ კრონის გამოყოფის შესახებ. ოსკარმაც ქვეყნის სადავეები კვლავ ხელში აიღო.
XX საუკუნე
რედაქტირება1905 წლის დამდეგს ჰაგერუპი გადადგა; მისი ადგილი მიხელსენმა დაიკავა. ამავე წლის მაისში სტორთინგმა საარჩევნო კანონი მიიღო, რომლითაც პირდაპირი არჩევნები დაკანონდა. სტორთინგის წევრთა რაოდენობა 114-დან 123-მდე გაიზარდა. ქვეყანა მხარეებად დაიყო, თუმცა, არა მართლზომიერად, რადგან, თითოეულ ქალაქს (2000 მცხოვრების ზემოთ) შეეძლო ჰყოლოდა საკუთარი დეპუტატი; შედეგად თითოეულ დაბას თითო დეპუტატი აღმოაჩნდა, 200 000-იან ქრისტიანიას კი მხოლოდ ხუთი. წლის დამდეგს მეფე ოსკარმა ავადმყოფობის გამო გვირგვინი მემკვიდრე გუსტავს გადასცა, რომელიც ნორვეგიელებს არ ესიმპათიურებოდათ.
სტორთინგი გაიარა კანონპროექტმა შვედეთ-ნორვეგიის საგარეო საქმეთა სამინისტყროების გაყოფისა და ნორვეგიისთვის განსაკუთრებული საკონსულოების შექმნის შესახებ; გუსტავმა სანქციონირებაზე უარი განაცხადა. მიხელსენის სამინისტრომ კი გადადგომით უპასუხა. რეგენტმა, ახალი კაბინეტის ჩამოყალიბების რამდენიმე წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ, მის მიღებაზე უარი განაცხადა. ამიტომ, ნორვეგიის სტორთინგმა 1905 წლის 7 ივნისს შვედეთთან უნიის გაწყვეტის დადგენილება მიღო. სტორთინგმა ყველა ხმით, ოთხი სოციალ-დემოკრატის გამოკლებით, იმის გამო, რომ ომი არ სურდა, მეფე ოსკარ II-ს სთხოვა ნორვეგიის სამეფო ტახტი მისი რომელიმე ვაჟისთვის დაეთმო. სოციალ-დემოკრატებს კი სიტუაციის გამოყენება და ნორვეგიის რესპუბლიკად გამოცხადება სწადდათ. სტორთინგის მიერ მიღებული რეზოლუცია ამბობს: „იმის გამოისობით, რომ სამინისტროს ყველა წევრმა უარი განაცხადა თავიანთი მოვალეობების შესრულებაზე, იმის გამო, რომ კონსტიტუციურმა სამეფო ხელისუფლებამ თავისი ფუნქციების შესრულება შეწყვიტა, — სტორთინგი გადამდგარი სამინისტროების ხელმძღვანელობას ავალებს დროებით ისევ აღიჭურვოს მეფის უფლება-მოვალეობებით და ნორვეგიის ხელისუფლების სახელით, მართოს ნორვეგიის სამეფო კონსტიტუციის თანახმად, რადგან მეფემ მოვალეობების შესრულება შეწყვიტა. სამინისტრომ უნდა გაწყვიტოს ნორვეგია-შვედეთის ერთმეფიანობის უნია“. ნორვეგიელი ხალხის მიმართ სტორთისნგის პროკლამაციაში იყო იმედი გამოთქმული, რომ ნორვეგიელი ხალხი ყველა ხალხთან ერთად, განსაკუთრებით კი, შვედებთან ერთად, რომელთანაც მრავალსაუკუნოვანი და მრავალმხრივი კავშირები აქვს, იცხოვრებს სიმშვიდესა და ურთიერთგაგებაში.
ამის პასუხად, მეფემ სტორთინგის პრეზიდენტს მიმართა, რომ ის არც კონსტიტუციურ ფარგლებს გასცდენია და არც კანონი დაურღვევია, აი სტორთინგმა კი რევოლუციური ქმედება ჩაიდინა შვედეთთან უნიის გაწყვეტით. ამ მოლაპარაკებების შემდეგ პირველ ხანებში აშკარა იყო, რომ მეფე ომისათვის ემზადებოდა, იგივე სამსაზადისში იყო ნორვეგიის დრეობითი ხელისუფლებაც მიხელსენის მეთაურობით. მეფის სახელის ხსენება ეკლესიებში შეწყდა. მართლმსაჯულება დროებითი ხელისუფლების მიერ ხორციელდებოდა, რომელსაც ნორვეგიის მთელი არმია მიემხრო. ყველა ნორვეგიელმა, რომლებიც კი შვედეთ-ნორვეგიის დიპლომატიურ სამსახურში იმყოფებოდა, პოსტები დატოვა, გარდა ვაშინგთონში მყოფი გრიპისა. დროებითმა ხელისუფლებამ საგარეო საქმეთა სამინისტრო ჩამოაყალიბა, მაგრამ, კონსულებს მანამ ვერ დანიშნავდა, სანამ ევროპის სახელმწიფოები მის დამოუკიდებლობას არ აღიარებდნენ. 20 ივნისს შვედეთის რიგსდაგის სესია გაიხსნა. შვედეთის საბჭოს პრეზიდენტმა განაცხადა, რომ ძალადობისთვის მიმართვა შვედეთის ინტერესებში არ შედის, ამიტომ, ნორვეგიასთან მოლაპარაკებების დაწყებისკენ მოუწოდა საბჭოს. ომის საშიშროება ამით მოისპო.
ნორვეგიის დროებით ხელისუფლებას ხალხის მხარდაჭერა სურდა, რისთვისაც რეფერენდუმს მიმართა. 1905 წლის 13 აგვისტოს საყოველთაო კენჭისყრა შედგა შვედეთთან უნიის გაწყვეტის საკითხზე. შედეგმა ყველა მოლოდინს გადააჭარბა: რეფერენდუმში ხმის მიცემის უფლების მქონე 81 %-დან ყველა პირმა მიიღო მონაწილეობა. შვედეთთან კავშირის გაწყვეტას 321 197 ადამიანმა დაუჭირა მხარი წინააღმდეგ 161-ისა.
31 აგვისტოს შვედეთისა და ნორვეგიის პარლამენტთა მიერ არჩეული დელეგატების კონფერენცია გაიხსნა. კონფერენციაზე ორივე მხარე მივიდა შეთანხმებამდე, რომ საზღვართან ახლომდებარე გამაგრებები მოშლილიყო. სტორთინგში ამან უკმაყოფილება გამოიწვია მემარცხენეებში, მაგრამ ხმათა უმრავლესობის მიხედვით, კარლსტადტსის კონვენცია რატიფირებულ იქნა. ამის შემდგომ საკითხავი შეიქმნა ნორვეგია მონარქიად უნდა დარჩენილიყო, თუ რესპუბლიკად გარდაქმნილიყო. ქვეყანაში გაცხოველებული აგიტაცია დაიწყო. რესპუბლიკის დასამკვიდრებლად, სოციალ-დემოკრატები და რადიკალები იბრძოდნენ. მმართველი მემარჯვენეები კი მონარქიის შენარჩუნებისკენ იყვნენ მოწოდებულნი და აცხადებდნენ, რომ მეფობის შემთხვევაშიც ნორვეგია მსოფლიოში ყველაზე რესპუბლიკურ ქვეყნად დარჩება, რადგან აქ მეფის უფლებები იმაზე მეტად შეზღუდულია, ვიდრე ინგლისის მეფისა ან საფრანგეთის პრეზიდენტისაო. პრეზიდენტობა კი მემკვიდრეობითი უნდა იყოს, რადგან ეს ზედმეტ პრობლემებს ააცილებს ქვეყანას თავიდან, ანუ ნორვეგია უნდა იყოს მონარქიული. რესპუბლიკამ ნორვეგია შეიძლება პოლიტიკურად გაიმარტოხელოს, ხოლო მეფე კარლ დანიელი, ნორვეგიას რიგ ქვეყნებთან დააძმობილებს. როგორც ჩანს ასეთმა განცხადებებმა ძლიერი ზეგავლენა იქონია ხალხზეც და სტორთინგზეც, ამიტომ ერთხმად იქნა არჩრეული ნორვეგიის სამეფო ტახტზე დანიელი უფლისწული ჰააკონ VII-დ წოდებული.
რესურსები ინტერნეტში
რედაქტირება- ნორვეგიის ისტორია - მსოფლიო ისტორიის მონაცემთა ბაზაში დაარქივებული 2011-09-17 საიტზე Wayback Machine.
- Norway — სტატია 1907 წლის კათოლიკური ენციკლოპედიიდან რომელიც ნორვეგიაზე, მათ შორის მის ისტორიაზე, დეტალურად მოგვითხრობს.
- History of Norway დაარქივებული 2011-06-13 საიტზე Wayback Machine. — Overview to Norwegian history.
- History of Norway: Primary Documents
- WorldStatesmen — Norway
- Historical Atlas of Norway
- Det rike landet დაარქივებული 2008-01-27 საიტზე Wayback Machine.
- V.Malstøm: Norway before the Vikingsდაარქივებული 2012-02-04 საიტზე Wayback Machine.
- Map showing regions of Medieval Norway
