ბელგიის ეროვნული საფეხბურთო ნაკრები

ბელგია
ემბლემა
მეტსახელ(ებ)ი „წითელი ემშაკები“
(ფრანგ. Les diables rouges, ნიდერლ. De rode duivels, გერმ. Die Roten Teufel)
ასოციაცია ბელგიის სამეფო ფეხბურთის ასოციაცია
კონფედერაცია უეფა (ევროპა)
მთავარი მწვრთვნელი დომენიკო ტედესკო
კაპიტანი კევინ დე ბრეინე
ყველაზე მეტი კეპი იან ვერტონგენი (157)
ბომბარდირი რომელუ ლუკაკუ (85)
სტადიონი მეფე ბოდუენის სტადიონი
ფიფა-ს კოდი BEL
საშინაო ფერი
საგარეო ფერი
პირველი საერთაშორისო
ბელგიის დროშა ბელგია 3–3 საფრანგეთი საფრანგეთის დროშა
(უკელი, ბელგია; 1 მაისი, 1904)
უდიდესი გამარჯვება
ბელგიის დროშა ბელგია 9–0 ზამბია ზამბიის დროშა
(ბრიუსელი, ბელგია; 4 ივნისი, 1994)
ბელგიის დროშა ბელგია 10–1 სან-მარინო სან-მარინოს დროშა
(ბრიუსელი, ბელგია; 28 თებერვალი, 2001)
ბელგიის დროშა ბელგია 9–0 გიბრალტარი გიბრალტარის დროშა
(ლიეჟი, ბელგია; 31 აგვისტო, 2017)
ბელგიის დროშა ბელგია 9–0 სან-მარინო სან-მარინოს დროშა
(ბრიუსელი, ბელგია; 10 ოქტომბერი, 2019)
უდიდესი დამარცხება
ბელგიის დროშა ბელგია 1–9 ინგლისი ინგლისის დროშა
(ბრიუსელი, ბელგია; 11 მაისი, 1927)
ნიდერლანდების დროშა ნიდერლანდები 8–0 ბელგია ბელგიის დროშა
(ამსტერდამი; 29 მარტი, 1936)
ნიდერლანდების დროშა ნიდერლანდები 9–1 ბელგია ბელგიის დროშა
(როტერდამი; 4 ოქტომბერი, 1959)
მსოფლიო ჩემპიონატი
გამოსვლა 14 (პირველად 1930)
საუკეთესო შედეგი ბრინჯაოს პრიზიორი, 2018
ევროპის საფეხბურთო ჩემპიონატი
გამოსვლა 7 (პირველად 1972)
საუკეთესო შედეგი ვერცხლის პრიზიორი, 1980

ბელგიის ეროვნული საფეხბურთო ნაკრები (ნიდერლ. Het Belgische voetbalelftal, ფრანგ. L'équipe de Belgique de football, გერმ. Belgische Fußballnationalmannschaft) — ეროვნული საფეხბურთო გუნდი, რომელიც წარმოადგენს ბელგიას საერთაშორისო ტურნირებზე და შეხვედრებზე ფეხბურთში 1904 წლიდან. ცნობილია მეტსახელით „წითელი ემშაკები“ 1906 წლიდან. ნაკრების კონტროლს და ხელმძღვანელობას ახორციელებს ბელგიის სამეფო ფეხბურთის ასოციაცია. ევროპის ერთ-ერთი უძველესი საფეხბურთო ნაკრები, რომელიც მონაწილეობდა მე-20 საუკუნის დასაწყისის ყველა მცირე თუ დიდ საფეხბურთო ტურნირში. ნაკრების უმაღლესი მიღწევა იყო მესამე ადგილი და ბრინჯაოს მედლები 2018 წელს რუსეთში გამართულ მსოფლიო ჩემპიონატზე. მანამდე, მისი საუკეთესო მიღწევა იყო 1986 წლის მექსიკის მსოფლიო ჩემპიონატზე მოპოვებული მე-4 ადგილი. გარდა ამისა, 2015 წლიდან ბელგიის ნაკრები არაერთხელ ყოფილა ფიფას რეიტინგში პირველ ადგილზე.

ბელგიის ნაკრები თოთხმეტი მსოფლიო ჩემპიონატისა და შვიდი ევროპის ჩემპიონატის დასკვნითი ეტაპის მონაწილეა, ასევე ხუთჯერ იასპარეზა ოლიმპიურ თამაშებზე. 1920 წელს ბელგიამ ოლიმპიური ოქროს მედალი მოიპოვა, რაც ოლიმპიურ თამაშებზე მის უმაღლეს მიღწევად ითვლება. 1954 წლიდან 2002 წლამდე პერიოდში ბელგიას რამდენიმე მნიშვნელოვანი გამარჯვება აქვს მოიპოვებული იმ დროის მოქმედ მსოფლიო ჩემპიონებზე: გერმანიაზე, ბრაზილიაზე, არგენტინასა და საფრანგეთზე. ბელგიის ნაკრები ცნობილია თავისი ისტორიული მეტოქეობით საფრანგეთისა[1] და ნიდერლანდების ეროვნულ ნაკრებებთან, მათ შორის გამართული პრინციპული დაპირისპირებებიდან გამომდინარე.[2]

2003 წელს ქვეყნის ისტორიაში საუკეთესო ფეხბურთელად პოლ ვან ჰიმსტი (ნიდერლ. Paul Guillaume van Himst) აღიარეს, რომელთან ერთადაც ბელგიელებმა 1972 წლის ევროზე ბრინჯაოს მედლები მოიპოვეს.[3] ევროპის ჩემპიონატებზე ბელგიელთა საუკეთესო შედეგად 1980 წლის ევროზე გამოსვლა ითვლება, როდესაც მათ ფინალამდე მიაღწიეს, სადაც დასავლეთ გერმანიის ნაკრებთან მინიმალური ანგარიშით დათმეს შეხვედრა.[4]

ბელგიის ეროვნული გუნდი საშინაო მატჩებს ძირითადად ბრიუსელის მეფე ბოდუენის სტადიონზე (ნიდერლ. Koning Boudewijnstadion, ფრანგ. Stade Roi Baudouin, გერმ. König-Baudouin-Stadion) ატარებს. უეფას ერთა ლიგის A დივიზიონის წევრი 2018 წლიდან. 2024 წლის 24 ოქტომბრის მდგომარეობით, ბელგიის ეროვნული ნაკრები ფიფას რეიტინგში მე-6 ადგილზეა.[5]

ბელგიის ნაკრებმა მონაწილეობა მიიღო ომამდელ პირველ სამ მსოფლიო ჩემპიონატზე, თუმცა, ტურნირს ყოველ ჯერზე პირველი ტურის შემდეგ გამოეთიშა. 1950-იანი და 1960-იანი წლები ასევე არ იყო წარმატებული ბელგიის ეროვნული ნაკრებისთვის: ორ ათწლეულში გუნდმა მონაწილეობა მხოლოდ ერთ მსოფლიო ჩემპიონატზე მიიღო (1954 წელს და კვლავ წარუმატებლად) და ვერც ევროპის ჩემპიონატის დასკვნით ეტაპზე თამაშის უფლება მოიპოვა. 1970-იანი წლები შედარებით წარმატებული იყო ბელგიელებისთვის: მათ მოახერხეს პირველი გამარჯვების მოპოვება მსოფლიო ჩემპიონატის მატჩებში (1970 წელს სალვადორის ნაკრების წინააღმდეგ), ხოლო 1972 წლის ევროზე ბრინჯაოს მედლებიც კი მოიპოვეს, როდესაც მე-3 ადგილისთვის მატჩში უნგრეთის ნაკრებს სძლიეს. თუმცა ამის შემდეგ ბელგიის ნაკრების წარმატებული სვლა კვლავ შეფერხდა.

მდგომარეობა უკეთესობისკენ 1970-იანი წლების ბოლოს შეიცვალა, როდესაც ბელგიურმა საკლუბო ფეხბურთმა პროფესიული სტატუსი მოიპოვა და „ანდერლეხტმა“, „ბრიუგემ“ და „მეხელენმა“ ევროპულ საკლუბო ტურნირებზე მნიშვნელოვან წარმატებებს მიაღწიეს. ეროვნული ნაკრების წარმატება ამ პერიოდში ცნობილი ბელგიელი მწვრთნელის გი ტისის სახელს უკავშირდება, რომელიც გუნდს 1976 წლიდან ჩაუდგა სათავეში. იმ დროს გუნდის თამაში უმთავრესად საიმედო დაცვასა და სწრაფ კონტრშეტევებზე იყო აგებული. ამ პერიოდში ნაკრებში გამოდიოდნენ ისეთი მოთამაშეები, როგორებიც იყვნენ იან კულემანსი, ფრანსუა ვან დერ ელსტი, რენე ვანდერეიკენი, მეკარე ჟან-მარი პფაფი და სხვები.

ბელგიის ოქროს თაობა იყო 1980-იან წლებში, როდესაც გუნდმა მეორე ადგილზე დაასრულა ევროპის ჩემპიონატი. შედარებით ნაკლებად, თუმცა მაინც წარმატებული გამოდგა ბელგიელებისთვის 1982 წლის მსოფლიო ჩემპიონატიც,[6] სადაც მათ პირველ მატჩში მსოფლიოს მოქმედი ჩემპიონები, არგენტინელები დაამარცხეს და მეორე ეტაპზე პირველი ადგილიდან გავიდნენ, სადაც პოლონეთისა და საბჭოთა კავშირის ნაკრებებთან განცდილი მარცხის შემდეგ ტურნირს გამოეთიშნენ.

ამ თაობის აღმავლობის ხანა გაგრძელდა 1990-იანი წლების პირველ ნახევრამდე. ბელგიამ ამ წლებში თითქმის ყველა დიდ ჩემპიონატზე მიიღო მონაწილეობა. მწვრთნელ გი ტისის ხელმძღვანელობით გუნდმა ასზე მეტი თამაში ჩაატარა და ჩამოყალიბდა ფიზიკურად ძლიერ, კარგად ორგანიზებულ გუნდად, რომელთანაც თამაში ყველას უჭირდა. 1986 წლის მუნდიალზე მათ მიაღწიეს ნახევარფინალამდე, რაც ბელგიის ნაკრებისთვის 2018 წლამდე საუკეთესო შედეგად რჩებოდა მსოფლიო ჩემპიონატებზე. ნახევარფინალში ბელგია დაამარცხა დიეგო მარადონას არგენტინამ, რომელიც შემდეგ მეორედ გახდა მსოფლიო ჩემპიონი. მესამე ადგილისთვის მატჩში ბელგია საფრანგეთის ნაკრებთან დამარცხდა. ძირითადი დრო 2–2 დასრულდა, მაგრამ დამატებით დროში ბელგიამ 0–2 დათმო.

2003–2012 წლებში ბელგიას მსოფლიოსა და ევროპის ჩემპიონატებზე მონაწილეობა აღარ მიუღია. 2012 წელს ნაკრების მწვრთნელად დაინიშნა ყოფილი ფეხბურთელი მარკ ვილმოტსი, რომელმაც ახალ თაობასთან ერთად 2014 წლის მსოფლიო თასის საგზურის მოპოვება შეძლო, იქ კი ჯგუფური ეტაპის გადალახვა მოახერხა და მეოთხედფინალამდე მიაღწია.

ეკიპირება

რედაქტირება
მწარმოებელი პერიოდი
გაერთიანებული სამეფოს დროშა Umbro 1970–1974
დასავლეთ გერმანიის დროშა Adidas 1974–1981
გაერთიანებული სამეფოს დროშა Admiral 1981–1982
გერმანიის დროშა Adidas 1982–1991
იტალიის დროშა Diadora 1992–1999
აშშ-ის დროშა Nike 1999–2010
შვეიცარიის დროშა Burrda 2010–2014
გერმანიის დროშა Adidas 2014–

შემადგენლობა

რედაქტირება
0#0 პოზიცია მოთამაშე დაბადების თარიღი (ასაკი) მატჩი გოლი კლუბი
1 ტიბო კურტუა 11 მაისი, 1992 (1992-05-11) (32 წლის) 23 0 ინგლისის დროშა ჩელსი
12 სიმონ მინოლე 6 აგვისტო, 1988 (1988-08-06) (36 წლის) 16 0 ინგლისის დროშა ლივერპული
13 სემი ბასიუტი 11 აგვისტო, 1985 (1985-08-11) (39 წლის) 0 0 ბელგიის დროშა ზულტე ვაგერემი
5 იან ვერტონგენი 24 აპრილი, 1987 (1987-04-24) (37 წლის) 74 6 ინგლისის დროშა ტოტენჰემი
4 ვენსან კომპანი 10 აპრილი, 1986 (1986-04-10) (38 წლის) 63 4 ინგლისის დროშა მანჩესტერ სიტი
3 ტომას ვერმალენი 14 ნოემბერი, 1985 (1985-11-14) (39 წლის) 58 1 ესპანეთის დროშა ბარსელონა
2 ტობი ალდერვეირელდი 2 მარტი, 1989 (1989-03-02) (35 წლის) 52 1 ინგლისის დროშა ტოტენჰემი
18 ნიკოლას ლომბერტსი 20 მარტი, 1985 (1985-03-20) (39 წლის) 37 3 რუსეთის დროშა ზენიტი
21 ენტონი ვანდენ ბორე 21 ოქტომბერი, 1987 (1987-10-21) (37 წლის) 26 1 ბელგიის დროშა ანდერლეხტი
23 ლორან სიმანი 5 აგვისტო, 1985 (1985-08-05) (39 წლის) 8 0 ბელგიის დროშა ლიეჟი
2 ლუის პედრო კავანდა 2 იანვარი, 1991 (1991-01-02) (33 წლის) 2 0 თურქეთის დროშა ტრაბზონსფორი
8 მარუან ფელაინი 22 ნოემბერი, 1987 (1987-11-22) (36 წლის) 63 13 ინგლისის დროშა მანჩესტერ იუნაიტედი
6 აქსელ ვიტსელი 12 იანვარი, 1989 (1989-01-12) (35 წლის) 66 6 რუსეთის დროშა ზენიტი
10 ედენ აზარი 7 იანვარი, 1991 (1991-01-07) (33 წლის) 62 12 ინგლისის დროშა ჩელსი
19 მუსა დემბელე 16 ივლისი, 1987 (1987-07-16) (37 წლის) 59 5 ინგლისის დროშა ტოტენჰემი
16 სტივენ დეფური 15 აპრილი, 1988 (1988-04-15) (36 წლის) 43 2 ბელგიის დროშა ანდერლეხტი
7 კევინ დე ბრეინე 28 ივნისი, 1991 (1991-06-28) (33 წლის) 34 11 ინგლისის დროშა მანჩესტერ სიტი
14 დრის მერტენსი 6 მაისი, 1987 (1987-05-06) (37 წლის) 34 7 იტალიის დროშა ნაპოლი
22 ნასერ შადლი 2 აგვისტო, 1989 (1989-08-02) (35 წლის) 24 2 ინგლისის დროშა ტოტენჰემი
რადია ნაინგოლანი 4 მაისი, 1988 (1988-05-04) (36 წლის) 17 4 იტალიის დროშა რომა
14 ადნან იანუზაი 5 თებერვალი, 1995 (1995-02-05) (29 წლის) 7 1 გერმანიის დროშა დორტმუნდი
17 იანიკ ფერეირა კარასკო 4 სექტემბერი, 1993 (1993-09-04) (31 წლის) 5 0 ესპანეთის დროშა ატლეტიკო მადრიდი
11 კევინ მირალიასი 5 ოქტომბერი, 1987 (1987-10-05) (37 წლის) 50 9 ინგლისის დროშა ევერტონი
9 რომელუ ლუკაკუ 13 მაისი, 1993 (1993-05-13) (31 წლის) 40 8 ინგლისის დროშა ევერტონი
კრისტიან ბენტეკე 3 დეკემბერი, 1990 (1990-12-03) (33 წლის) 24 7 ინგლისის დროშა ლივერპული
14 დივოკ ორიჯი 18 აპრილი, 1995 (1995-04-18) (29 წლის) 8 1 ინგლისის დროშა ლივერპული

რეკორდები

რედაქტირება

ჩატარებული მატჩები

რედაქტირება
იან ვერტონგენი — ნაკრების რეკორდსმენი ჩატარებული მატჩების მიხედვით
განახლდა: 2024 წლის 9 სექტემბრის მონაცემებით
მოთამაშე მატჩი გოლი პერიოდი
1 იან ვერტონგენი 157 10 2007–2024
2 აქსელ ვიტსელი 132 12 2008–
3 ტობი ალდერვეირელდი 127 5 2009–2022
4 ედენ აზარი 126 33 2008–2022
5 რომელუ ლუკაკუ 119 85 2010–
6 დრის მერტენსი 109 21 2011–2022
7 კევინ დე ბრეინე 107 30 2010–
8 ტიბო კურტუა 102 0 2011–2023
9 იან კულემანსი 96 23 1977–1991
10 ტიმი სიმონსი 94 6 2001–2016

ბომბარდირები

რედაქტირება
განახლდა: 2024 წლის 9 სექტემბრის მონაცემებით
რომელუ ლუკაკუ — ნაკრების საუკეთესო ბომბარდირი.
მოთამაშე გოლი მატჩი საშ პერიოდი
1 რომელუ ლუკაკუ 85 119 0.71 2010–
2 ედენ აზარი 33 126 0.26 2008–2022
3 ბერნარ ვორჰოფი 30 61 0.49 1928–1940
პოლ ვან ჰიმსტი 30 81 0.37 1960–1974
კევინ დე ბრეინე 30 107 0.28 2010–
6 მარკ ვილმოტსი 28 70 0.4 1990–2002
7 მიში ბატშუაი 27 55 0.49 2015–
ჯოზეფ მერმანსი 27 56 0.48 1945–1956
9 რობერტ დე ვენი 26 23 1.13 1906–1913
რაიმონ ბრენი 26 55 0.47 1925–1939

მიღწევები

რედაქტირება

ოფიციალური

რედაქტირება

ამხანაგური

რედაქტირება
  • 1 კირინის თასი (1): 1999

ნაკრების ფორმები წლების მიხედვით

რედაქტირება
1904
1968-1969
1975-1979
1992-1993
1996-1997
1999-2000
2004-2006
2006-2008
2008-2010
2010-2011
2011-2012
2012-2013
2014-2015
1905
1934-1954
1968-1969
1992-1993
1996-1997
1999-2000
2004-2006
2006-2008
2008-2010
2010-2011
2011-2012
2012-2013
2014-2015

სარეზერვო

რედაქტირება
1996-1997
2006-2008
2010-2011
2016-2017
2018-2024

მეკარეების

რედაქტირება
1904-1905
1905-1933
(პირველი)
1905-1933
(მეორე)
1905-1933
(მესამე)
1934-1967
1968-1969
(პირველი)
1968-1969
(მეორე)
1970-1974
(პირველი)
1970-1974
(მეორე)
1970
(პირველი)
1970
(მეორე)
1975-1977
1978-1979
1980
(პირველი)
1980
(მეორე)
1982
(პირველი)
1982
(მეორე)
1982
(მესამე)
1984, 1986
(პირველი)
1984
(მეორე)
1986
(მეორე)
1990
(პირველი)
1990
(მეორე)
1990
(მესამე)
1992-1993
(პირველი)
1992-1993
(მეორე)
1996-1997
(პირველი)
1996-1997
(მეორე)
1996-1997
(მესამე)
1998
(პირველი)
1998
(მეორე)
1999-2000
(პირველი)
1999-2000
(მეორე)
2000
(პირველი)
2000
(მეორე)
2002
(პირველი)
2002
(მეორე)
2004-2006
(პირველი)
2004-2006
(მეორე)
2004-2006
(მესამე)
2006-2008
(პირველი)
2006-2008
(მეორე)
2008
(პირველი)
2008
(მეორე)
2008-2010
2008-2010
2010-2011
(გამოუყენებელი)
2011-2012
(პირველი)
2011-2012
(მეორე)
2011-2012
(მესამე)
2011-2012
(მეოთხე)
2012
(პირველი)
2012
(მეორე)
2013
(პირველი)
2013
(მეორე)
2014
(პირველი)
2014
(მეორე)
2014
(მესამე)
2014-2015
(პირველი)
2014-2015
(მეორე)
2014-2015
(მესამე)
2015-2016
(პირველი)
2015-2016
(მეორე)
2016
(პირველი)
2016
(მეორე)
2016
(მესამე)
2017
(პირველი)
2017
(მეორე)

ბიბლიოგრაფია

რედაქტირება

რესურსები ინტერნეტში

რედაქტირება