ვლადიმერ გუცაევი

ვლადიმერ გუცაევი (დ. 21 დეკემბერი, 1952, ქედიგორა, ახლანდელი ახალგორის მუნიციპალიტეტი) — ქართველი და საბჭოთა ფეხბურთელი და ფეხბურთის მწვრთნელი. თამაშობდა თავდამსხმელის პოზიციაზე. იცავდა თბილისის „დინამოსა“ და საბჭოთა კავშირის ეროვნული საფეხბურთო ნაკრების ღირსებას. საბჭოთა კავშირის სპორტის დამსახურებული ოსტატი (1981). საყოველთაოდ აღიარებულია ყველა დროის ერთ-ერთ საუკეთესო ქართველ ფეხბურთელად. ღირსების ორდენის კავალერი (2001).

ვლადიმერ გუცაევი

ვლადიმერ გუცაევი 1981 წელს
პირადი მონაცემები
სრული სახელი	ვლადიმერ გაბრიელის ძე გუცაევი
დაბადების თარიღი	21 დეკემბერი, 1952 (1952-12-21)
დაბადების ადგილი	ქედიგორა, ლენინგორის რ-ნი, სამხრეთ ოსეთის ავტ. ოლქი, საქართველოს სსრ, სსრ კავშირი
სიმაღლე	173 სმ
სათამაშო პოზიცია	თავდამსხმელი
ახალგაზრდული კარიერა
1966–1969	ნორჩი დინამოელი
1969–1971	ფშმ თბილისი
პროფესიონალური კარიერა*
წლები	გუნდი	მატჩი	(გოლი)
1971–1986	დინამო თბ.	303	(47)
ეროვნული ნაკრები
1972–1982	სსრ კავშირი	11	(1)
სამწვრთნელო კარიერა
1987–1990	იბერია თბილისი (დ.)
1991	ანორთოსისი (თ.)
1991–1994	ანორთოსისი
1994–1995	ალანია ვლადიკავკაზი (თ.)
1996	საქართველო 21
1997–1999	საქართველო
1999–2000	ალანია ვლადიკავკაზი
2001	ტორპედო ქუთაისი (დ.)
2010–2011	საქართველო 19
2011–2012	ვიტ ჯორჯია
2012–2014	ალანია ვლადიკავკაზი (დ.)
ჯილდოები
* პროფესიონალურ კლუბებში გამოსვლა და გოლები მხოლოდ ეროვნული ლიგებისთვის იანგარიშება

საკლუბო კარიერა

გიგლა ფირცხალავას მეგობრული შარჟი.

ფეხბურთის თამაში დაიწყო 1965 წელს თბილისის „ნორჩ დინამოელში“, მწვრთნელების — გ. გაგუას და ჯ. უშვერიძის ხელმძღვანელობით. თბილისის „დინამოშია“ 1971 წლიდან, რომლის ძირითად შემადგენლობაში დებიუტი ჰქონდა იმავე წლის 2 სექტემბერს საკავშირო ჩემპიონატის 22-ე ტურის კალენდარულ მატჩში ლვოვის „კარპატის“ წინააღმდეგ, რომელიც „ლოკომოტივის“ სტადიონზე გაიმართა. ვლადიმერ გუცაევი თბილისის „დინამოს“ მაისურით პირველად მატჩის მეორე ტაიმში დავით ყიფიანის ნაცვლად გამოვიდა მინდორზე. შეხვედრა უგოლო ფრით (0–0) დასრულდა.

1973 წელს თბილისის „დინამოს“ შემადგენლობაში საერთაშორისო ამხანაგური საფეხბურთო ტურნირის ე. წ. „კარაველას თასის“ — ტროფეო კოლომბინოს (ესპ. Trofeo Colombino de fútbol) გამარჯვებული ხდება, სადაც ტურნირის ფინალში თბილისის დინამოელები ლისაბონის „ბენფიკას“ ანგარიშით 3–1 ამარცხებენ. ამ შეხვედრაში ვლადიმერ გუცაევს ორი გოლი გააქვს, მატჩის 21-ე და 46-ე წუთებზე.

გუნდთან ერთად სამჯერ — 1976 წლის საგაზაფხულო და საშემოდგომო, ასევე, 1981 წლის პირველობის გათამაშების ბრინჯაოს პრიზიორი გახდა, 1977 წლის პირველობაზე — ვიცე-ჩემპიონის, ხოლო 1978 წელს — საბჭოთა კავშირის ჩემპიონის ტიტული მოიპოვა. ასევე, ორჯერ იყო საბჭოთა კავშირის თასის მფლობელი — 1976 და 1979 წლებში. სულ თბილისის „დინამოს“ შემადგენლობაში უმაღლესი ლიგის საკავშირო პირველობის 303 შეხვედრაში მიიღო მონაწილეობა და 47 ბურთი გაიტანა. ამას გარდა, ევროპული საერთაშორისო საფეხბურთო ტურნირების ფარგლებში „დინამოს“ ღირსება 34 შეხვედრაში დაიცვა და 8 ბურთი გაიტანა, აქედან 17 მატჩი და 6 გოლი — თასების მფლობელთა თასის, 13 მატჩი — უეფა-ს თასის და 4 მატჩი და 2 გოლი — ევროპის ჩემპიონთა თასის გათამაშებაში.

1981 წლის 13 მაისს, ვლადიმერ გუცაევს თავის საფეხბურთო კარიერაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი გოლი გააქვს. თასების მფლობელთა თასის ფინალში თბილისის „დინამო“ იენის „კარლ ცაისს“ უპირისპირდება. ამ დრამატული შეხვედრის ანგარიშს გერმანელი ფეხბურთელები ხსნიან. კერძოდ, მატჩის 63-ე წუთზე გერჰარდ ჰოპე უძლიერესი დარტყმით ახლო მანძილიდან იღებს თბილისელთა კარს. მიუხედავად ამისა, ზუსტად ოთხ წუთში „დინამოელები“ ახერხებენ ანგარიშის გაქვითვას. თბილისელთა მორიგი შეტევის დამამთავრებელ ფაზაში რამაზ შენგელიას გადაცემის შემდეგ დასარტყმელ პოზიციაზე გასული ვლადიმერ გუცაევი უძლიერესი და უზუსტესი დარტყმით ათანაბრებს შეხვედრის ანგარიშს. გუცაევის მიერ გატანილი გოლი იმედს უსახავს „დინამოელებს“ და მატჩის დამთავრებამდე სამი წუთით ადრე ვიტალი დარასელიას გამარჯვების მომტანი გოლის წყალობით თბილისის „დინამო“ თასების მფლობელთა თასს ეუფლება.

ვლადიმერ გუცაევმა თბილისის „დინამოში“ თექვსმეტი საფეხბურთო სეზონი გაატარა. 1986 წელს მან ამავე კლუბში დაასრულა თავისი სათამაშო კარიერა.

სანაკრებო კარიერა

1972–1982 წლებში იყო საბჭოთა კავშირის ეროვნული საფეხბურთო ნაკრების წევრი, რომლის შემადგენლობაში 11 მატჩი ითამაშა და ერთი ბურთი გაიტანა. ასევე, იყო საბჭოთა კავშირის ახალგაზრდულ ნაკრების წევრი, რომელთან ერთად 1976 წლის ევროპის ახალგაზრდული საფეხბურთო ჩემპიონატის გამარჯვებული გახდა. გარდა ამისა, 1972 წლის 26 მაისს ერთი მატჩი ითამაშა საბჭოთა კავშირის ოლიმპიური ნაკრების შემადგენლობაში XX ზაფხულის ოლიმპიადის შესარჩევ ტურნირზე საფრანგეთის ოლიმპიური ნაკრების წინააღმდეგ საპასუხო მატჩში, რომელიც პარიზის „პარკ დე პრენსის“ სტადიონზე გაიმართა და სტუმართა გამარჯვებით 3–1 დასრულდა.

სანაკრებო მატჩები და გოლები

№	თარიღი	შეხვედრის ადგილი	მასპინძელი	ანგ.	სტუმარი	შეჯიბრება	გოლები	შენიშვნა	წყარო
1	29.03.1972	სოფია	ბულგარეთი	1–1	სსრკ	ამხანაგური
2	16.07.1972	ვაასა	ფინეთი	1–1	სსრკ	ამხანაგური
3	05.08.1973	მოსკოვი	სსრკ	0–0	შვედეთი	ამხანაგური		55'
4	26.09.1973	მოსკოვი	სსრკ	0–0	ჩილე	მსოფ. შეს.		46'
5	05.10.1978	ანკარა	თურქეთი	0–2	სსრკ	ამხანაგური	37'
6	11.10.1978	ბუდაპეშტი	უნგრეთი	2–0	სსრკ	ევრ. შეს.
7	28.03.1979	სიმფეროპოლი	სსრკ	3–1	ბულგარეთი	ამხანაგური
8	19.04.1979	თბილისი	სსრკ	2–0	შვედეთი	ამხანაგური
9	21.11.1979	თბილისი	სსრკ	1–3	გფრ	ამხანაგური
10	18.11.1981	თბილისი	სსრკ	2–0	უელსი	მსოფ. შეს.		71'
11	10.03.1982	ათენი	საბერძნეთი	0–2	სსრკ	ამხანაგური		60'

თამაშის სტილი და შეფასებები

სპორტული ჟურნალისტებისა და სპეციალისტების აზრით, საქართველოში, ისევე როგორც, ყოფილ საბჭოთა კავშირში ითვლება გამორჩეულად თვითმყოფად ფეხბურთელად, რომელსაც თავისი ინდივიდუალური მონაცემების წყალობით მარტოს შეეძლო გაერღვია მეტოქეთა დაცვის ხაზი და თავადვე დაეგვირგვინებინა წამოწყებული შეტევა. გამოირჩეოდა სასტარტო სისწრაფითა და თავბრუდამხვევი დრიბლინგით. მეტოქის საჯარიმო მოედანზე მასთან ორთაბრძოლა ხშირად მთავრდებოდა თერთმეტმეტრიანი საჯარიმოს დანიშვნით — იმდენად რთული იყო მისთვის ბურთის ართმევა წესების დარღვევის გარეშე.

ფეხბურთის შემდეგ

სათამაშო კარიერის დასრულების შემდეგ ადმინისტრაციული მიმართულებით განაგრძო მუშაობა. 1987 წლიდან 1991 წლის შუა რიცხვებამდე იყო თბილისის „დინამოს“ გუნდის უფროსი. 1991 წელს გაემგზავრა კვიპროსში, სადაც სამწვრთნელო კარიერა დაიწყო, თავდაპირველად, როგორც მთავარი მწვრთნელის ასისტენტმა, ხოლო შემდეგ, იმავე წელს საფეხბურთო კლუბ „ანორთოსისის“ მთავარი მწვრთნელი გახდა, რომელსაც 1994 წლამდე ხელმძღვანელობდა.

1994–1995 წლებში იყო გუნდის უფროსი ვლადიკავკაზის „ალანიაში“, რომელმაც 1995 წელს რუსეთის ჩემპიონის წოდება მოიპოვა.

1996 წელს სათავეში ჩაუდგა საქართველოს 21-წლამდე ფეხბურთელთა ნაკრებს, რომელთანაც საკმაოდ წარმატებულად მუშაობდა. ამის შემდეგ 1997 წელს საქართველოს ეროვნული ნაკრების მთავარ მწვრთნელად დაინიშნა, სადაც 1999 წლის აპრილამდე იმუშავა.

შემდეგ კვლავ „ალანიას“ ჩაუდგა სათავეში, რომელთანაც 2000 წლამდე მუშაობდა. 2001 წელს ქუთაისის „ტორპედოში“ კლუბის დირექტორის თანამდებობა ეკავა.

2010–2011 წლებში ხელმძღვანელობდა საქართველოს 19-წლამდე ფეხბურთელთა ნაკრებს. 2011–2012 წლებში მუშაობდა „ვიტ ჯორჯიას“ ახალგაზრდული გუნდის მთავარ მწვრთნელად.

2012 წლის ოქტომბერში ვლადიკავკაზის „ალანიაში“ დაბრუნდა, სადაც სპორტული დირექტორის თანამდებობაზე დაინიშნა.

მიღწევები

გაზ. „ლელო“, 16 მაისი, 1981

გაზ. „ლელო“, 16 იანვარი, 1979

საკლუბო

დინამო თბილისი

საბჭოთა კავშირის ჩემპიონატი

• ჩემპიონი: 1978
• ვიცე-ჩემპიონი: 1977
• ბრინჯაოს პრიზიორი: 1976 (გ.), 1976 (შ.), 1981

საბჭოთა კავშირის თასი

• თასის მფლობელი: 1976, 1979
• ფინალისტი: 1980

კარაველას თასი

• თასის მფლობელი: 1973

ევროპის თასების მფლობელთა თასი

• თასის მფლობელი: 1981

სანაკრებო

სსრ კავშირის ახალგაზრდული ნაკრები

ევროპის ახალგაზრდული ჩემპიონატი

• ჩემპიონი: 1976

საქართველოს სსრ ნაკრები

სსრ კავშირის სპარტაკიადა

• ვიცე-ჩემპიონი: 1979

ინდივიდუალური

• საბჭოთა კავშირის სპორტის დამსახურებული ოსტატი: 1981 № 2730

33 საუკეთესო

• №1: 1972, 1978, 1979
• №2: 1976, 1977, 1981

საინტერესო ფაქტები

2011 წლის 17 მაისს საქართველოს სპორტისა და ახალგაზრდობის საქმეთა სამინისტროს გადაწყვეტილებით, თბილისის „დინამოს“ მიერ თასების მფლობელთა თასის მოპოვების 30 წლის იუბილესთან დაკავშირებით 1981 წლის თბილისის „დინამოს“ სრულ შემადგენლობასა და სამწვრთნელო შტაბთან ერთად — ვლადიმერ გუცაევს საქართველოს სპორტის რაინდის წოდება მიენიჭა.

ექვსჯერ იყო დასახელებული საბჭოთა კავშირის წლის 33 საუკეთესო ფეხბურთელის სიაში.

1976 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ეკონომიკური ფაკულტეტი და სამართალმცოდნეობის ფაკულტეტი.

2004–2008 წლებში იყო საქართველოს მე-6 მოწვევის პარლამენტის წევრი.

ლიტერატურა

• ქურდობაძე, ალექსანდრე, ფეხბურთი : ენციკლოპედია, თბ.: „ჯისიაი“, 1996. — გვ. 38. 280 გვ.

ბიბლიოგრაფია

• აკოფოვი, გ. (1972). ფეხბურთი—72 : ცნობარი–კალენდარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ. (1974). ფეხბურთი—74 : ცნობარი–კალენდარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ. (1975). ფეხბურთი—75 : ცნობარი–კალენდარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ. (1976). ფეხბურთი—76 : ცნობარი–კალენდარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ. (1977). ფეხბურთი—77 : ცნობარი–კალენდარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1978) ფეხბურთი—78 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1979) ფეხბურთი—79 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1980) ფეხბურთი—80 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1981). ფეხბურთი—81 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1982). ფეხბურთი—82 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1983). ფეხბურთი—83 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, დ. (1984). ფეხბურთი—84 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; ენუქიძე, ჯ. (1985). ფეხბურთი—85 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; ენუქიძე, ჯ. (1986). ფეხბურთი—86 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; ენუქიძე, ჯ. (1987). ფეხბურთი—87 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; ენუქიძე, ჯ. (1989). ფეხბურთი – 89 : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გ.; კაკაბაძე, მ. (1981). გზა თასისაკენ : ცნობარი. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გარუნ (1976). ასე ნანატრი გამარჯვება. თბილისი: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• აკოფოვი, გარუნ; კაკაბაძე, მიხეილ (1979). მეორედ — ოლიმპზე. თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• ბერიშვილი, ელგუჯა (2013). ქართული სპორტის ოქროს წიგნი. თბ.: პალიტრა L. 
• გორგოძე, გიორგი (2003). დღესასწაულის წადილი. თბ.: რეინგოლდ და კომპანია. 
• გორელოვი, იან (1979). „დინამო“—78 (ფოტოალბომი). თბ.: საქ. კპ ცკ-ის გამ-ბა. 
• თედორაძე, ზურაბ (1999). თბილისის „დინამო“ ციფრებში, 1936–1989. თბ.: სტამბა–96. 
• თედორაძე, ზ. (2002). თბ. „დინამო“ : ციფრები, ფაქტები, კომენტარები, 1936–1989. თბ.. 
• მოსაშვილი, მინდია (1979). N 1 ფეხბურთელი : რ. შენგელია. თბ.: ხელოვნება. 
• მოსაშვილი, მინდია (1979). თბ. „დინამო“ 1978 წლის სსრკ ჩემპიონი. თბ.: ხელოვნება. 
• მოსაშვილი, მინდია (1980). დიდი მანუჩარი. თბ.: ხელოვნება. 
• მოსაშვილი, მინდია (1982). მარადიული დღესასწაული. თბ.: ხელოვნება. 
• ფანჯიკიძე, გურამ (1981). დინამო, დინამო, დინამო!. თბ.: საბჭ. საქართველო. 
• ჟორდანია, ანდრო (1976). ფიქრები ქართულ ფეხბურთზე. თბ.: საბჭოთა საქართველო. 

პერიოდიკა

• გზა ოქროს მედლებისკენ // „ლელო“, 14 ნოემბერი, 1978, № 222 (6277), გვ. 2–3.
• მებურიშვილი, ტაგუ, „გაისმის მთად და ბარად მათი დიდების ექო“... // „ლელო“, 11 ნოემბერი, 1978, № 220 (6275), გვ. 2–3.
• 33 საუკეთესო // „ლელო“, 16 იანვარი, 1979, № 11 (6322), გვ. 4.
• დოლიძე, ბეჟან, „კარაველას“ რაინდები // „საქართველოს რესპუბლიკა“, 22 აგვისტო, 2013, № 160 (7287), გვ. 10.
• პლატონიშვილი, გია, მას ესტაფეტა სლავამ გადასცა // „საქართველოს რესპუბლიკა“, 22 დეკემბერი, 2012, № 246 (7122), გვ. 10.

რესურსები ინტერნეტში

• ვლადიმერ გუცაევი — საქართველოს პარლამენტის ოფიციალური საიტი (მოძველებული / არქივი / ახალი არქივი)

ფოტო
ციფრული ფოტომატიანე „ივერიელი“