პაულ ვალდენი
პაველ ვალდენი ( პაულ ვალდენი, ლატვ. Pauls Valdens, გერმ. Paul von Walden ; დ. 14 (26) ივლისი, 1863, როზულის ვოლოსტი, რუსეთის იმპერიის ლივონის პროვინცია — გ. 22 იანვარი, 1957, ჰამერტინგენი, გერმანია) — რუსი, ლატვიელი, გერმანელი ქიმიკოსი, რიგის პოლიტექნიკური ინსტიტუტის პროფესორი (1894-1919 წწ.), პეტერბურგის მეცნიერებათა აკადემიის რიგითი აკადემიკოსი (1910 წლიდან), სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის უცხოელი საპატიო წევრი (1927 წ.). მას ეკუთვნის შრომები ხსნარების ელექტროქიმიის, ოპტიკური იზომერიის, ქიმიის ისტორიის შესახებ.[3]
| პაულ ვალდენი | |
|---|---|
|
ლატვ. Pauls Valdens გერმ. Paul Walden | |
 | |
| დაბ. თარიღი | 14 (26) ივლისი, 1863 |
| დაბ. ადგილი | როზენბეკის მამული, ლიფლანდიის გუბერნია, რუსეთის იმპერია, ამჟამად ცესისის ოლქი, ლატვია |
| გარდ. თარიღი | 22 იანვარი, 1957 (93 წლის) |
| გარდ. ადგილი | ჰამერტინგენი, ბადენ-ვიუტენბერგი, გფრ |
| მოქალაქეობა |
 რუსეთის იმპერია.svg){kind=small} რსფსრ გერმანია |
| საქმიანობა | ქიმიკოსი, გამომგონებელი და პროფესორი |
| მუშაობის ადგილი |
რიგის პოლიტექნიკური ინსტიტუტი მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტი |
| ალმა-მატერი | რიგის პოლიტექნიკური ინსტიტუტი (1863) |
| სამეცნიერო ხელმძღვანელი | ვილგელმ ფრიდრის ოსტვალდი |
| სამეცნიერო ხარისხი | ქიმიის დოქტორი (1899) |
| მეუღლე | Wanda Walden/Waldehn |
| ჯილდოები | ავგუსტ ვილჰელმ ჰოფმანის მედალი[1] , Gmelin-Beilstein Commemorative Medal[2] და მადრიდის კომპლუტენსეს უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორი |
ბიოგრაფია
რედაქტირებავალდენი დაიბადა ლივლანდის გუბერნიის როზულის ვოლოსტში (ახლანდელი ლატვია ) გლეხის ოჯახში. ოთხი წლის ასაკში დაკარგა მამა, მოგვიანებით კი — დედა. მისი ორი უფროსი ძმის ფინანსური მხარდაჭერის წყალობით, რომლებიც ცხოვრობდნენ რიგაში (ერთი ვაჭარი იყო, ხოლო მეორე — არმიის ლეიტენანტი), უოლდენმა მოახერხა განათლების მიღება. ჯერ წარჩინებით დაამთავრა ქალაქ ცესისის საოლქო სკოლა, (1876), შემდეგ — რიგის ტექნიკური სასწავლებელი (1882). 1882 წლის დეკემბერში ჩაირიცხა რიგის პოლიტექნიკურ სკოლაში და სერიოზულად დაინტერესდა ქიმიით. 1886 წელს გამოაქვეყნა თავისი პირველი სამეცნიერო კვლევა ფერების რეაქციაზე აზოტისა და აზოტის მჟავების სხვადასხვა რეაგენტებთან და ფერთა მეთოდით აზოტის მჟავის აღმოჩენისას მგრძნობელობის ზღვარის დადგენაზე.1887 წლის აპრილში აირჩიეს რუსეთის ფიზიკური და ქიმიური საზოგადოების წევრად. ამ დროს ვალდენმა დაიწყო თანამშრომლობა ვილჰელმ ოსტვალდთან ( 1909 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატი ქიმიაში ), რამაც მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინა მისი, როგორც მეცნიერის განვითარებაზე. მათი პირველი ერთობლივი ნაშრომი გამოქვეყნდა 1887 წელს და მიეძღვნა მარილების წყალხსნარების ელექტროგამტარობის დამოკიდებულებას მათ მოლეკულურ წონაზე.
პროფესიული საქმიანობა (ქიმია)
რედაქტირება1888 წელს ვალდენმა დაამთავრა უნივერსიტეტი ქიმიურ ტექნოლოგიების განხრით და განაგრძო მუშაობა ქიმიის ფაკულტეტზე პროფესორ ს.ბიშოფის ასისტენტად. მისი ხელმძღვანელობით ვალდენმა დაიწყო მუშაობა სტერეოქიმიის სახელმძღვანელოზე, რომელიც გამოიცა 1894 წელს. ამ გამოცემის მომზადების დროს მეცნიერმა ჩაატარა მრავალი ქიმიური სინთეზი და აღწერილობა. შედეგადაც შეიქმნა 57 სტატია მხოლოდ სტერეოქიმიის შესახებ, რომლებიც გამოქვეყნდა 1889-1900 წლებში რუსულ და უცხოურ ჟურნალებში. მან ასევე გააგრძელა კვლევა ფიზიკურ ქიმიაში, 1889 წელს დაადგინა, რომ არაწყლიანი გამხსნელების მაიონებელი ძალა პირდაპირპროპორციულია დიელექტრიკულ მუდმივთან. 1890 და 1891 წლების ზაფხულის არდადეგების დროს ვალდენი ეწვია ოსტვალდს ლაიფციგის უნივერსიტეტში და 1891 წლის სექტემბერში დაიცვა სამაგისტრო დისერტაცია "გარკვეული ორგანული მჟავების აფინურობის მნიშვნელობის შესახებ". ოსტვალდმა მას ლაიფციგში დარჩენა შესთავაზა პრივატ-დოცენტის რანგში, მაგრამ ვალდენმა უარი განაცხადა, რიგაში უფრო წარმატებული კარიერის იმედით.[4]
1892 წლის ზაფხულში დაინიშნა ფიზიკური ქიმიის კათედრის ასისტენტ პროფესორად. ერთი წლის შემდეგ მან დაიცვა სადოქტორო დისერტაცია დანალექ ფენებში ოსმოსურ ფენომენებზე, 1894 წლის სექტემბერში გახდა რიგის ტექნიკური უნივერსიტეტის ანალიტიკური და ფიზიკური ქიმიის პროფესორი, სადაც მუშაობდა 1911 წლამდე, 1902-1905 წლებში უნივერსიტეტის რექტორის თანამდებობაზე დაინიშნა. 1895 წელს ვალდენმა გააკეთა თავისი ყველაზე ცნობილი და მნიშვნელოვანი აღმოჩენა, რომელსაც მოგვიანებით ვალდენის შებრუნება უწოდეს. აღმოჩენის მიხედვით, ერთი ქიმიური ნაერთის სხვადასხვა სტერეოიზომერები შეიძლება მიღებულ იქნეს ერთმანეთისგან თანმიმდევრული გაცვლის რეაქციების შედეგად. თავად პ. ვალდენმა შეისწავლა L- და D- ვაშლის მჟავის გარდაქმნები ფოსფორის პენტაქლორიდის თანმიმდევრული მოქმედების ქვეშ ეთერსა და ვერცხლის სველ ოქსიდში . [5] ეს თემა დაედო საფუძვლად მის სადოქტორო დისერტაციას, რომელიც 1899 წლის მარტში პეტერბურგის უნივერსიტეტში დაიცვა.
ამის შემდეგ ვალდენი დაინტერესდა უწყლო ხსნარების ელექტროქიმიით. 1902 წელს მან წარმოადგინა არაორგანული და ორგანული გამხსნელების ავტოდისოციაციის თეორია. 1905 წელს აღმოაჩინა კავშირი გამტარობასა და სიბლანტეს შორის თხევად ელექტროლიტებში; 1906 წელს შემოიღო ტერმინი " სოლვატაცია ". ამ შედეგებმა მეცნიერს სტერეოქიმიურ ნაშრომებთან ერთად პოპულარობა მოუტანა, კერძოდ, 1913 და 1914 წლებში წარადგენილი იყო ნობელის პრემიაზე ქიმიის დარგში.
ვალდენმა ასევე სახელი გაითქვა, როგორც ქიმიის ნიჭიერმა პედაგოგმა. მეცნერი თავის მოგონებებში წერდა:
|
„ჩემს აუდიტორიაში ჩვეულებრივ ხალხმრავლობაა. აუდიტორიის კეთილგანწყობა მაძლევს ძალას... ჩემს ლექციებში იმპროვიზაციას ვაკეთებდი, რომ პრეზენტაციაში სიახლე შემეტანა... არასდროს მიმაჩნია სწავლება ტვირთად.“
|
1896 წელს რიგის ტექნიკურ უნივერსიტეტში რეფორმები გაატარა. თუ ადრე მთელი სწავლება გერმანულად ტარდებოდა და ვალდენი იყო ერთადერთი პროფესორი, რომელიც ატარებდა ზოგიერთ კურსს რუსულ ენაზე, მაშინ 1896 წლიდან რუსულმა მიიღო ოფიციალური ენის სტატუსი. ამან შესაძლებელი გახადა რუსეთის მთავრობისგან სუბსიდიების მიღება და კურსდამთავრებულთა დახმარება თანამდებობის დაკავებაში. ამ რეფორმებმა ვალდენსა და ოსტვალდს შორის საკმაოდ უჩვეულო თანამშრომლობა ჩამოაყალიბა: ვალდენმა საკუთარ თავზე აიღო ქიმიის დეპარტამენტის რესტრუქტურიზაცია, ოსტვალდმა კი ნიმუშების სახით გაგზავნა ლაიფციგის ქიმიის ლაბორატორიის ნახატები. 1910 წლის მაისში ვალდენი აირჩიეს სანქტ-პეტერბურგის მეცნიერებათა აკადემიის წევრად და 1911 წელს მიიწვიეს სანკტ-პეტერბურგში აკადემიის ქიმიური ლაბორატორიის ხელმძღვანელად, რომელიც დაარსდა 1748 წელს მიხაილ ლომონოსოვის მიერ. ამ თანამდებობაზე ის 1919 წლამდე დარჩა. გამონაკლისის სახით მას ნება დართეს დარჩენილიყო რიგაში, სადაც კვლევისთვის საუკეთესო შესაძლებლობები ექნებოდა, თუმცა თითქმის ყოველ კვირას მატარებლით მიემგზავრებოდა პეტერბურგში აკადემიური შეხვედრებისა და კვლევისთვის. 1911-1915 წლებში ვალდენმა გამოაქვეყნა 14 სტატია მეცნიერებათა აკადემიის შრომებში უწყლო ხსნარების ელექტროქიმიის შესახებ. კერძოდ, 1914 წელს პოლ უოლდენმა მიიღო პირველი იონური სითხე ოთახის ტემპერატურაზე დაბალი დნობის წერტილით - ეთილამონიუმის ნიტრატი (C 2 H 5 )NH + NO 3 -, რომელსაც დნობის წერტილი 12 ° C აქვს).
1915 წლის შემდეგ, პირველ მსოფლიო ომთან დაკავშირებული სირთულეების, რუსეთში პოლიტიკური არეულობის და შემდეგ ოქტომბრის რევოლუციაის გამო, ვალდენმა შეამცირა სამეცნიერო კვლევითი საქმიანობა და კონცენტრირება მოახდინა სწავლებასა და ადმინისტრაციულ მუშაობაზე. ლატვიაში პოლიტიკური არეულობის გამო ვალდენი და მისი ოჯახი ემიგრაციაში წავიდნენ გერმანიაში. აქ იგი დაინიშნა არაორგანული ქიმიის პროფესორად როსტოკის უნივერსიტეტში, სადაც მუშაობდა 1934 წლამდე — პენსიაზე გასვლამდე. 1924 წელს უოლდენი მიიწვიეს რიგაში, სადაც წაიკითხა ლექციების სერია. მას შესთავაზეს წამყვანი პოზიციები რიგასა და ლენინგრადში ქიმიის დარგში, მაგრამ მეცნიერმა უარი განაცხადა. ემიგრაციის მიუხედავად, ვალდენმა შეინარჩუნა პოპულარობა რუსეთში და 1927 წელს აირჩიეს სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის უცხოელ წევრად. მოგვიანებით იგი ასევე გახდა შვედეთის (1928) და ფინეთის (1932) აკადემიის წევრი.[6]
სიცოცხლის ბოლო პერიოდი
რედაქტირებასიცოცხლის ბოლო წლებში ვალდენმა ყურადღება გაამახვილა ქიმიის ისტორიაზე და შეაგროვა უნიკალური ბიბლიოთეკა, რომელიც 10000-ზე მეტი ტომისგან შედგებოდა. თუმცა, როგორც სახლი, ასევე ბიბლიოთეკა განადგურდა 1942 წელს როსტოკის დაბომბვის შედეგად ბრიტანელების მიერ. ვალდენი გადავიდა ბერლინში, შემდეგ კი მაინის ფრანკფურტში, სადაც გახდა ადგილობრივი უნივერსიტეტის ქიმიის ისტორიის მოწვეული პროფესორი. მეორე მსოფლიო ომის დასასრულს იგი მოყვა საფრანგეთის ოკუპაციის ზონაში, მოწყვეტილი აღმოჩნდა როსტოკის უნივერსიტეტთან, რომელიც საბჭოთა ზონაში იყო და ამგვარად დარჩა საარსებო წყაროს გარეშე. ის ცხოვრობდა გერმანელი ქიმიკოსების მიერ დანიშნული მოკრძალებული პენსიით, ხანდახან კითხულობდა ლექციებს ტუბინგენში და წერდა მემუარებს. 1949 წელს ვალდენმა გამოაქვეყნა თავისი ყველაზე ცნობილი წიგნი „ქიმიის ისტორია“. გარდაიცვალა ჰამერტინგენში (გერმანია) 1957 წელს, 93 წლის ასაკში. მისი მემუარები მხოლოდ 1974 წელს გამოიცა.[7]
ნაშრომები
რედაქტირება- Optische Umkehrerscheinungen (Waldensche Umkehrung), ბრაუნშვაიგი, 1919 წ.
- Elektrochemie nichtwässeriger Lösungen, Lpz., 1924 წ.
- Ломоносовъ какъ химикъ. C.-Петербургъ, 1911.
- Очерк истории химии в России, в кн.: Ладенбург А., «Лекции по истории развития химии от Лавуазье до нашего времени», пер. с нем., Од., 1917
- Теории растворов в их исторической последовательности, П., 1921
ხსოვნა
რედაქტირებამეცნიერის პატივსაცემად სახელი ეწოდა ვალდენ-პიზარჟევსკის წესს, რომლის მიხედვით, თხევადი ელექტროლიტებისთვის სიბლანტისა და გამტარობის პროდუქტი მუდმივ სიდიდეს წარმოადგენს მოცემული ნივთიერებისთვის, გამხსნელისაგან დამოუკიდებლად.
ლიტერატურა
რედაქტირება- Из истории естествознания и техники Прибалтики, т. 1 (7), Рига, 1968, с. 157—67
- Материалы для биографического словаря действительных членов императорской Академии наук, ч. 1, П., 1915;
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ https://en.gdch.de/gdch/prizes-and-awards/gdch-awards/august-wilhelm-von-hofmann-commemorative-medal.html
- ↑ https://en.gdch.de/gdch/prizes-and-awards/gdch-awards/gmelin-beilstein-commemorative-medal.html
- ↑ Volkov VA, Raskin NM, Stradynja JP New Materials for a Biography of P. Walden, Izv. Acad. Science of Latvia. SSR, 1987, No. 9; Stradynja JP, Solovyov YI Pavel Ivanovich (Paul) Walden: 1863-1957. Moscow, 1988. (in Russian)
- ↑ Mihkel Koel (2008). Ionic Liquids in Chemical Analysis. CRC Press. p. xxvii. ISBN 978-1-4200-4646-5.
- ↑ Нейланд О. Я. Органическая химия: Учеб. для хим. спец. вузов. Москва: Высшая школа, 1990.— 751 с.
- ↑ John Daintith (1994). Biographical encyclopedia of scientists, Volume 1. CRC Press. p. 921. ISBN 0-7503-0287-9.
- ↑ P. Walden (1914). "Molecular weights and electrical conductivity of several fused salts". Bull. Russian Acad. Sci.: 405–422.