The Bends — ბრიტანული ალტერნატიული როკ-ჯგუფ Radiohead-ის მეორე სტუდიური ალბომი, რომელიც გამოვიდა 1995 წლის 13 მარტს. იგი ჩაწერილია ცნობილი პროდიუსერების, ნაიჯელ გოდრიჩისა და ჯონ ლეკის ხელმძღვანელობით. ალბომი ეძღვნება კომიკოს ბილ ჰიკსს [10].
ამერიკული ტურის დასრულების შემდეგ Radiohead-მა მეორე ალბომზე მუშაობა ები-როუდის სტუდიაში, პროდიუსერჯონ ლეკისთან თანამშრომლობით დაიწყო. დაძაბულობა დიდი იყო – თუნდაც ის მცირე წარმატება, რაც ჯგუფმა ამ პერიოდში მოიპოვა, მხოლოდ აჩქარებდა მომდევნო ალბომის მოლოდინს. ჯგუფის წევრები დაუღალავად მუშაობდნენ და მაინც უკმაყოფილო რჩებოდნენ, რადგან მათივე აზრით სიმღერები “ჯერ საკმარისად კარგი” არ იყო. ზეწოლის ჩასაცხრომად ჯგუფმა ავსტრალიასა და შორეულ აღმოსავლეთში ტურები მოაწყო . ამან ცუდად იმოქმედა ტომ იორკზე, რომელსაც სულაც არ სიამოვნებდა MTV-ს ჭყეტელა ეკრანზე საკუთარი თავის ხილვა. 1994 წელს გამოშვებული My Iron Lung, რომელიც ამავე სახელწოდების სინგლში შედიოდა, ერთგვარი გარდამტეხი პერიოდი იყო ალბომიდან Pablo Honey იმ სიღრმემდე, რაც Radiohead-ის მეორე ალბომში იქნა წარმოდგენილი. სინგლი ანდერგრაუნდული რადიო სადგურების მეშვეობით ტრიალებდა, რამაც გაყიდვების მოლოდინს გადააჭარბა კიდეც. ამან Radiohead-ის გულშემატკივართა პატარა ჯგუფსაც მოუყარა თავი. ჩაწერა 1994 წლის ბოლოს დასრულდა. 1995 წლის მაისში კი ახალი ალბომი, The Bends გამოვიდა.
მაშინ როდესაც მედიის ყურადღება მთლიანად ბრიტპოპისკენ იყო მიმართული, Radiohead-ს არავინ უწინასწარმეტყველებდა დიდ წარმატებას. ამის მიუხედავად ალბომმა The Bends სამშობლოში გაიბრწყინა – სხვადასხვა რეიტინგები წყალობდნენ სამი გიტარისტის მიერ შექმნილ ჰაეროვან მუსიკას, რომელსაც იორკის ემოციური ფალცეტი და კლავიშებიანი ინსტრუმენტის ხმოვანება ამშვენებდა. მეორე ალბომში ტრანსფორმაცია განიცადა თავად სიმღერის ლირიკამაც – ტომ იორკი უკვე მასშტაბურ და მნიშვნელოვან თემებს ეხება, რითაც გარკვეულწილად აყალიბებს იმ მუსიკალურ იდეოლოგიას, რომლის მიხედვითაც ჯგუფის მომავალი სტილი განისაზღვრა. ამის ნათელი დადასტურება ის ფსიქოლოგიური სარჩულია რაც ამ და შემდგომი პერიოდის ვიდეო კლიპებშია ასახული. ჯემი ტრეივსის გადაღებულმა “Just” ბევრს ახალი კუთხით დაანახა ეს ოქსფორდელი ბიჭებით დაბოქს-სეტებული ჯგუფი. ამასთან, აღსანიშნავია ულამაზესი, შავ-თეთრი “მეოცნებე” “Street Spirit” (რეჟის. ჯონათან გლეიზერი), სადაც მუსიკის რითმი ჰარმონიულად ეწყობა კლიპის გმირების ინერტულ მოძრაობებს. ყოველივე ამასთან ერთად, The Bends ასახავს იმას რაც ასე ძლიერ აწუხებდა ჯგუფის თითოეულ წევრს – მომქანცველი რუტინა და ის სევდა რაც ხალხის მიერ მათი ხელოვნებისადმი დამოკიდებულებით იყო გამოწვეული. ეს ძალზე კარგად ჩანს სიმღერაში “Bullet Proof I Wish I Was”, რომლის შემდეგაც ტომ იორკს მომდევნო “როკ-ენ-როლის წამებული” შეარქვეს, კურტ კობეინისა და რიჩი ჯეიმზის შემდეგ. ასევე სიმბოლურია ალბომის ყდაც, რომელზეც Radiohead-ის დიზაინერმასტენლი დონვუდმა იორკთან ერთად იმუშავა. თავდაპირველად ტომს სურდა ალბომზე ხელოვნური სუნთქვის აპარატის გამოსახვა(ინგლ. iron lung), მაგრამ რადგან სურათი დაკარგა, დონვუდმა ბოლო წუთებში გამოიყენა მედიკოსების ფიტული რომელიც ტომ იორკის სახეს “მიაკერა”.
მიუხედავად კრიტიკული შეფასებებისა, რომელიც ძირითადად Radiohead-ის არაკომერციული მუსიკისადმი იყო მიმართული, ალბომმა 30 საუკეთესო ჰიტს შორის კუთვნილი ადგილი მოუტანა ჯგუფს და ბესტსელერად აქცია საკუთარ სამშობლოში. მოგვიანებით ჯონი გრინვუდმა განაცხადა, რომ წარმატებამ რომელიც The Bends მოჰყვა, საკუთარ ძალებში რწმენა შემატა Radiohead-ს, რაც საბოლოოდ გამყარდა სინგლით“Street Spirit (Fade Out)”, რომელიც #5 გახდა ბრიტანეთის რეიტინგებში.
1995 წლის ზაფხული Radiohead-მა დაიწყო საკონცერტო ტურნეთ ჯგუფთან R.E.M., რომელიც მაშინდელი პერიოდის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ალტერნატიულ როკ-ჯგუფად ითვლებოდა, და რომლის გავლენამაც დიდი როლი ითამაშა Radiohead-ის ჩამოყალიბებაში. კონცერტის გახსნისას მაიკლ სტაიპმა (ჯგუფი R.E.M. წამყვანი ვოკალისტი) ასეთი კომენტარი გააკეთა: “Radiohead იმდენად კარგია რომ ცოტა მაშინებს კიდეც”. ერთი მხრივ ცნობილი გულშემატკივრების შეფასებამ, ხოლო მეორე მხრივ, კლიპებმა “Just” და “Street Spirit” თავისი სიტყვა თქვეს – Radiohead ნელ-ნელა იკრებდა პოპულარობას ბრიტანეთის ფარგლებს გარეთ.