თოხლიაური
თოხლიაური — სოფელი საქართველოში, საგარეჯოს მუნიციპალიტეტში. მდებარეობს გომბორის ქედის სამხრეთ-დასავლეთ კალთის ძირას. თბილისი–გურჯაანის საავტომობილო და სარკინიგზო გზაზე. ზღვის დონიდან 700 მეტრი. საგარეჯოდან 10 კილომეტრი.
სოფელი | |
---|---|
თოხლიაური | |
ქვეყანა | საქართველო |
მხარე | კახეთის მხარე |
მუნიციპალიტეტი | საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი |
თემი | თოხლიაური |
კოორდინატები | 41°43′43″ ჩ. გ. 45°25′25″ ა. გ. / 41.72861° ჩ. გ. 45.42361° ა. გ. |
ცენტრის სიმაღლე | 700 მ |
ოფიციალური ენა | ქართული ენა |
მოსახლეობა | 983[1] კაცი (2014) |
ეროვნული შემადგენლობა |
ქართველები 98,6 % რუსები 0,7 % სომხები 0,5 % |
სასაათო სარტყელი | UTC+4 |
სატელეფონო კოდი | +995 |
საფოსტო ინდექსი | 3805[2] |
ისტორია
რედაქტირებათოხლიაური თავად ჩერქეზიშვილების კუთვნილი სოფელი იყო. აქ მდებარეობდა მათი სასახლე და საგვარეულო სასაფლაო.
სოფლის ძირითადი უბნებია:ყიასაანთ უბანი, მათიაანთ უბანი, ვაკე უბანი.
თოხლიაურში ადრე მესაქონლეობას უფრო მისდევდნენ, ვიდრე მიწათმოქმედებას. მესაქონლეობაში კი უპირატესობა მსხვილფეხა, რქოსან საქონელს ენიჭებოდა. სოფლის კუთვნილი ცხვრის ფარის ნაწილი ზაფხულში თოხლიაურის ცივზე აჰყავდათ. უმეტეს ნაწილს კი ჯავახეთში მიერეკებოდნენ.
სოფლის ჩრდილო-აღმოსავლეთით, სამიოდე კილომეტრზე, შავქედის ნასოფლარია. საბჭოთა პერიოდში ნასოფლარის ტერიტორიაზე პიონერთა ბანაკი იყო გაშენებული, რომლის ერთ-ერთი ობიექტი განთავსებული იყო „საციო მარანში“, რომელიც ადრე თავად ჩერქეზიშვილებს ეკუთვნოდა.
დემოგრაფია
რედაქტირება2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 983 ადამიანი.
აღწერის წელი | მოსახლეობა | კაცი | ქალი |
---|---|---|---|
2002[3] | 1053 | 503 | 550 |
2014[1] | 983 | 483 | 500 |
იხილეთ აგრეთვე
რედაქტირებალიტერატურა
რედაქტირება- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 4, თბ., 1979. — გვ. 698.
- ელერდაშვილი ალ., საქართველოს ისტორიისა და კულტურის ძეგლთა აღწერილობა, ტ. 1-III, თბ., 2019. — გვ. 107.
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ 1.0 1.1 მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 7 ნოემბერი, 2016.
- ↑ საქართველოს საფოსტო ინდექსები — „საქართველოს ფოსტა“
- ↑ საქართველოს მოსახლეობის 2002 წლის პირველი ეროვნული საყოველთაო აღწერის ძირითადი შედეგები, ტომი II