ვიკიპედია

ახალი მემარჯვენეები (პოლიტიკა)

ვიკიპედიის მრავალმნიშვნელობის გვერდი
ამ გვერდს არა აქვს შემოწმებული ვერსია, სავარაუდოდ მისი ხარისხი არ შეესაბამებოდა პროექტის სტანდარტებს.

ახალი მემარჯვენეობა — ტერმინი, რომელიც გამოიყენება მემარჯვენეობის ტრადიციაში სხვადასხვა მიმართულების და პოლიტიკური მიმდინარეობის აღსანიშნავად. იგი ასევე ხშირად იხმარება აღმოსავლეთ ევროპაში საბჭოთა კავშირისა და სოციალისტური ბანაკის დაშლის შემდეგ წარმოქმნილი პოლიტიკური პარტიების დასახასიათებლად.[1]

ისტორია

რედაქტირება

სიტყვა „ახალი მემარჯვენე“ პირველად გამოიყენეს 1962 წელს სტატიაში ორგანიზაციისთვის „ახალგაზრდა ამერიკელები თავისუფლებისთვის“ ბარი გოლდვათერის საპრეზიდენტო კამპანიიის დროს. ტერმინი, რომლის პოპულარიზაცია რიჩარდ ვიგუერმა მოახდინა, მოგვიანებით გამოიყენებოდა ინგლისურენოვან სამყაროში უფრო ფართო მოძრაობის აღსაწერად ღამის დარაჯი სახელმწიფოს მომხრე სოციალ-კონსერვატორ წარმომადგენლებში, როგორებიც იყვნენ რონალდ რეიგანი და მარგარეტ ტეტჩერი. როგორც ჟან-ივ კამუსი და ნიკოლას ლებურგი აღნიშნავენ, ამ ტენდენციას „ევროპულ ახალ მემარჯვენეობსათან“, რომელიც 1960-იანი წლებიდან გახდა პოპულარული, ძალიან ცოტა საერთო ჰქონდა. იგი უფრო შთაგონებულია კონსერვატიული რევოლუციონერის მოელერ ვან დენ ბრუკის იდეებით, ვიდრე კლასიკური ლიბერალი ადამ სმიტის შემოქმედებით.[2]

ახალი მემარჯვენეობა ქვეყნების მიხედვით

რედაქტირება

ავსტრალია

რედაქტირება

ავსტრალიაში, "ახალი მემარჯვენეობა" ძირითადად გაიგივებულია 1970/1980-იანი წლების ბოლოს მოქმედ ლიბერალური და ეროვნული კოალიციის შიგნით და მის გარეთ განვითარებულ მოვლენებთან, რომელიც მხარს უჭერდა ეკონომიკური ლიბერალიზმის ღირებულებებს და სოციალურად კონსერვატორულ პოლიტიკას (განსხვავებით "ძველი მემარჯვენეებისგან", რომელიც მხარს უჭერდა ეკონომიკურად კონსერვატიულ პოლიტიკას და " მცირე ლიბერალიზმს ", რომელიც გამოხატული იყო უფრო სოციალურად ლიბერალური შეხედულებებით).[3] განსხვავებით გაერთიანებული სამეფოსა და შეერთებული შტატებისგან. მეზობელი ახალი ზელანდიის მსგავსად, 1980-იან წლებში ავსტრალიის ლეიბორისტულმა პარტიამ წამოიწყა მესამე გზის ეკონომიკური რეფორმები, რომელსაც გარკვეულწილად იცნობენ, როგორც "ახალ მემარჯვენე" იდეოლოგიას. მას შემდეგ, რაც ჯონ ჰოვარდის კოალიციამ დაასრულა ჰავკ-კატიგის ლეიბორისტული მთავრობის 13-წლიანი მმართველობა 1996 წლის ფედერალურ არჩევნებზე, დაიწყო რეფორმების განხორციელების პერიოდი, რომელთა მაგალითებიც არის შრომის ბაზრის საბითუმო დარეგულირება (მაგალითად. სამუშაო პროგრამები ) საქონლისა და მომსახურების გადასახადის (GST) შემოღება, სატელეკომუნიკაციო მონოპოლისტის - Telstra- ს პრივატიზაცია და კეთილდღეობის სხვადსახვა რეფორმები. ჰ. რ. ნიკოლსის საზოგადოების სამოქმედო კომისია, რომელიც მხარს უჭერდა სამუშაო ადგილების სრულ დარეგულირებას, აერთიანებდა ზოგიერთ ლიბერალ დეპუტატს, რომლებიც საკუთარ თავებს, როგორც ჩანს, ახალი მემარჯვენეებად მოაზრებდნენ.[4]

ბრაზილია

რედაქტირება

ბრაზილიაში ახალი მემარჯვენეობის პოპულარობა მკვეთრად გაიზარდა ბოლო წლებში მოსახლეობის, ინტელიგენციისა და აკადემიის შიგნით. ეს ძირითადად განპირობებულია წინარე მემარცხენე მთავრობისა და მისი პოლიტიკის ზოგადი უკმაყოფილებით.[5]

ეს ახალი მოძრაობა განსხვავდება იმისგან, რაც ბრაზილიაში ცნობილია როგორც "ძველი მემარჯვენეობა", რომელიც იდეოლოგიურად დაკავშირებულია ბრაზილიის სამხედრო მთავრობასთან, Uniáo Democrática Nacional- თან (ეროვნულ-დემოკრატიული კავშირი) და ინტეგრალიზმთან .[6] იგი პოზიტიურ შეხედულებებს გვთავაზობს დემოკრატიასთან, პირად თავისუფლებასთან, თავისუფალი ბაზრის კაპიტალიზმთან, ბიუროკრატიის შემცირებასთან, სახელმწიფო კომპანიების პრივატიზაციასთან, გადასახადების შემცირებასთან, საპარლამენტო და პოლიტიკურ რეფორმებთან დაკავშირებით. იგი უარყოფს "კულტურულ მარქსიზმს", XXI საუკუნის სოციალიზმსა და პოპულიზმს.[7]

არსებობს ორი ძირითადი მოვლენა, რომლებიც დაკავშირებულია ბრაზილიის ახალი მემარჯვენეობის აღზევებასთან: თავისუფალი ბრაზილიის მოძრაობამ, რომელმაც მოახერხა მილიონობით ადამიანის შეკრება მთავრობის წინააღმდეგ მიტინგებზე 2015 წლის მარტში;[8] და ახალი პარტიების შექმნა (Partido Novo) და Libertários, რომლებიც იყვნენ პირველი ლიბერალური პარტიები ბრაზილიის პირველი რესპუბლიკის შემდეგ .[9]

ბრაზილიელი ახალი მემარჯვენე მოაზროვნეები არიან: კიმ ქათაგუირი, და მისი მოძრაობა Movimento Brasil Livre (Free Brazil Moviment), რობერტო კამპოსი,[10] უილსონ მარტინსი,[11][12] ოლავო დე კარვალო, ლუის ფელიპე პონდე,[13] პაულო ფრანსისი,[14] ხოსე გილჰერმ მორკერი,[15] ბრუნო ტოლენტინო და მიგელ რეილი .

ამ მოძრაობის შედეგად, 2018 წლის ბრაზილიის არჩევნებში, ჟაირ ბოლსონარუ ბრაზილიის პრეზიდენტად აირჩიეს ხმების 55%-ით. მისი მარჯვენა ხელი ეკონომიკურ საკითხებში, პაულო გოდესი, რომელმაც დაამთავრა ჩიკაგოს უნივერსიტეტი, მის კაბინეტში ეკონომიკის მინისტრის პორტფელი დაიკავა.

ჩილე

რედაქტირება

ტერმინი ახალი მემარჯვენეობა (ესპ. Nueva derecha ) მთავარ პოლიტიკურ დისკურსში შევიდა 2010 წელს, სებასტიან პინიერას არჩევის შემდეგ, როდესაც შინაგან საქმეთა მინისტრმა როდრიგო ჰინცტერერმა ეს ტერმინი გამოიყენა თავისი მთავრობის დასახასიათებლად. ჰინცპეტერის მიერ ტერმინის შემოღებამ გამოიწვია ბუმი გაზეთებში, პოლიტიკოსებსა და ანალიტიკოსებში. კლინიკაში(გაზეთი) გამოქვეყნებული სვეტის თანახმად, ახალი მემარჯვენეობა განსხვავდება აუგუსტო პინოჩეტის ძველი დიქტატორული უფლებისგან იმ გაგებით, რომ იგი მოიცავს დემოკრატიას. ის ასევე განსხვავდება რელიგიურად კონსერვატიული Unión Demócrata Independiente-ის პარტიისაგან, რადგან ის უფრო ღია და მიმღებია განქორწინების საკითხებში. ამავე ანალიზის თანახმად, ახალი მემარჯვენეობა უფრო პრაგმატული ხდება, რაც დადასტურდა 2010 წლის ჩილეს მიწისძვრის შედეგად გადასახადების გაზრდასთან დაკავშირებული მათი გადაწყვეტილებით.[16]

 
ალენ დე ბენუა

საფრანგეთი

რედაქტირება

საფრანგეთში ტერმინი ახალი მემარჯვენეობა (ფრანგ. Nouvelle Droite) გამოიყენებოდა 1960-იან და 1970-იან წლებში ფრანგი პოლიტიკური ფილოსოფოსებისა და ინტელექტუალების თანამედროვე აზროვნების მიმართულებების აღსაწერად. მისი მთავარი წარმომადგენელია ფრანგი ფილოსოფოსი ალენ დე ბენუა, თუმცა თავად იგი უარყოფდა ამ ტერმინს და ამჯობინებდა სიტყვებს „ახალი სკოლა“ ან „ახალი კულტურა“. მას ეკუთვნის არაერთი წიგნი ფილოსოფიაზე, რელიგიასა და პოლიტიკურ თეორიაზე. კიდევ ერთი ცნობილი ინტელექტუალი, ერთ დროს ალენ დე ბენუას ევროპული ცივილიზაციის კვლევის და შესწავლის ჯგუფის (GRECE-ის) წევრი, იყო გილიამ ფეი. ზოგიერთმა კრიტიკოსმა ისინი „ულტრამემარჯვენეობაში“ დაადანაშაულა, თუმცა თავად ფრანგი ახალი მემარჯვენეები ამტკიცებენ, რომ მათ დაძლიეს მემარჯვენე-მემარცხენის დიქოტომია და აქტიურად უწყობდნენ ხელს თავისუფალ დებატებს. ახალმა მემარჯვენეობამ გავლენა იქონია იდენტარიანული და სხვა მემარჯვენე-ნაციონალისტური მოძრაობების ჩამოყალიბებაზე.[17]

ახალი მემარჯვენეების შთაგონების წყარო იყო გერმანიის კონსერვატიული რევოლუციური მოძრაობა მე-20 საუკუნის პირველ ნახევარში. ისინი უპირისპირებოდნენ ნეომარქსიზმს და ახალ მემარცხნეებს, თუმცა აღიარებდნენ, რომ მემარცხენე მოძრაობა 1960-იან წლებში წარმატებული აღმოჩნდა კულტურის ცვლილებაში, ამიტომაც მათი სტრატეგიების და მეთოდების გადმოღებას ისახავდნენ მიზნად. ახალი მემარჯვენეების მოძრაობაზე გავლენა იქონია ნეომარქსისტი ფილოსოფოსის, ანტონიო გრამშის სოციალ-კულტურულმა იდეებმა. ზოგი ახალი მემარჯვენე თავს „მემარჯვენე გრამშიანელსაც“ უწოდებდა. მიზნების მისაღწევად, ისინი იყენედნენ „მეტაპოლიტიკას“, რაც ითვალისწინებს საზოგადოების შეცვლას გრძელვადიან პერსპექტივაში კულტურული და იდეოლოგიური გავლენის გაძლიერებით პოლიტიკური კამპანიების და სახელმწიფო თანამდებობების დაკავების ნაცვლად. ახალი მემარჯვენეები უპირისპირდებოდნენ მულტიკულტურალზმს და ერთ საზოგადოებაში სხვადასხვა კულტურების შერევას, ასევე ლიბერალურ დემოკრატიას და კაპიტალიზმს. ისინი საზოგადოებას სთავაზობდნენ „ორგანული დემოკრატიის“ ლოკალიზებულ ფორმას, ოლიგარქიის ელემენტების ამოძირკვის განზრახვით. ისინი პანევროპული იდენტობის და კულტურის გამოცოცხლებას ცდილობდნენ არქეოფუტურისტული ან ნეორეაქციული „რევოლუციური კონსერვატიზმის“ მეთოდებით, რა დროსაც ასევე მხარს უჭერდნენ ცალკეული რეგიონების ეთნიკური და კულტურული ჰომოგენურობის შენარჩუნებას, იცავდნენ ყოველი ჯგუფის უნიკალურობას და უფლებას დაიცვას თავისი მიწა და რეგიონი ეთნოპლურალისტული პოზიციებიდან.

გერმანია

რედაქტირება

გერმანიაში Neue Rechte (სიტყვასიტყვით, ახალი მემარჯვენე) ორი ნაწილისგან შედგება: Jungkonservative (სიტყვასიტყვით, ახალგაზრდა კონსერვატორები), რომლებიც მოსახლეობის სამოქალაქო ნაწილში მიმდევრებს ეძებენ; და მეორე, "Nationalrevolutionäre" (ნაციონალური რევოლუციონისტები), რომლებიც ეძებენ მიმდევრებს გერმანიის მოსახლეობის ულტრამემარჯვენე ნაწილში და იყენებენ ისეთი მემარჯვენე პოლიტიკოსების რიტორიკას, როგორებიც არიან გრეგორი და ოტო შტრასერი. სხვა ცნობილი მემარჯვენეების ჯგუფია პიერ კრებსის - Thule Seminar.[17][18]

ირანი

რედაქტირება

ირანში, ახალი მემარჯვენეები და ტერმინი "თანამედროვე მემარჯვენეობა" ( სპარს. راست مدرن ) ასოცირდება მშენებლობის პარტიის აღმასრულებლებთან, რომელიც გამიჯნულია "ტრადიციული მემარჯვენისაგან ".

ისრაელი

რედაქტირება

ახალი მემარჯვენეობა არის მემარჯვენე პოლიტიკური პარტია ისრაელში, რომელიც დაარსდა 2018 წელს და ხელმძღვანელობენ აიელეთ შაკედი და ნაფტალი ბენეტი. პარტია მიზნად ისახავს იყოს ისეთი პარტია, რომელიც ღიაა როგორც საერო, ისე სასულიერო საზოგადოებისთვის. პარტია ისრაელში ძლიერი მემარჯვენეობის შენარჩუნების მომხრეა.

ნიდერლანდები

რედაქტირება

ახალი მემარჯვენეობა (NR) იყო ნიდერლანდების უკიდურესი მემარჯვენე / ნაციონალისტური პოლიტიკური პარტიის სახელი 2003 წლიდან 2007 წლამდე. პარტია თავისუფლებისათვის (PVV), რომელიც დაარსდა 2005 წელს და ხელმძღვანელობდა გერტ უაილსი, ასევე არის ახალი მემარჯვენე მოძრაობა.[19] 2017 წლის მარტიდან ფორუმის დემოკრატიისთვის არის კიდევ ერთი ახალი მემარჯვენე პარტია ჰოლანდიის პარლამენტში.

სამხრეთ კორეა

რედაქტირება

სამხრეთ კორეაში სამხრეთ კორეის ახალი მემარჯვენე მოძრაობა მიზნად ისახავს ნეოკონსერვატიული პოლიტიკის გატარებას. ლი მიონ-ბაკის მთავრობა, რომელსაც პრეზიდენტი ლი მიონ-ბაკი ხელმძღვანელობს და კონსერვატიული დიდი ნაციონალური პარტია არიან ადგილობრივი ახალი მემარჯვენე მოძრაობის მთავარი წარმომადგენლები.[20]

გაერთიანებული სამეფო

რედაქტირება
 
მარგარეტ ტეტჩერი

გაერთიანებულ სამეფოში ტერმინი „ახალი მემარჯვენეობა“ უკავშირდება კონსერვატიზმის მიმდინარეობას, რომელიც რონალდ რეიგანის და მარგარეტ ტეტჩერის გავლენით ჩამოყალიბდა. ახალი მემარჯვენეობის ბრიტანული ვარიანტის, ტეტჩერიზმის ჩამოყალიბებაზე ასევე დიდი გავლენა იქონია ფრიდრიხ ჰაიეკმა (განსაკუთრებით კი მისმა წინგმა „გზა ბატონყმობისკენ“). ისინი ემხრობოდნენ ეკონომიკურ ლიბერალიზმს და სოციალურ კონსერვატიზმს.

ახალ მემარჯვენეობას მისდევდა კონსერვატიული კაბინეტის მინისტრი კეით იოზეფი, მაგრამ კონსერვატიული პარტიის იერარქიამ ედუარდ ჰითის მეთაურობით უარყო იგი. 1974 წლის არჩევნებში კონსერვატიული პარტიის მარცხის შემდეგ, ახალი მემარჯვენეობის პლატფორმაზე ლიდერის პოზიცია დაიკავა მარგარეტ ტეტჩერმა, რომელიც 1979 წელს გაერთიანებული სამეფოს პრემიერ-მინისტრი გახდა.

ამერიკის შეერთებული შტატები

რედაქტირება

ამერიკის შეერთებულ შტატებში ახალი მემარჯვენეობა ეხმიანება სამ ისტორიულად განსხვავებულ კონსერვატორულ პოლიტიკურ მოძრაობას.[21] :624–25 ეს ამერიკული ახალი მემარჯვენეობა განსხვავდება და ეწინააღმდეგება ე.წ. რესპუბლიკელ როკფელერის ზომიერ ტრადიციას. ახალი მემარჯვენეობა ასევე განსხვავდება ძველი მემარჯვენეობისგან (1933-55). :625

 
რონალდ რეიგანი.

პირველი ტალღის ახალი მემარჯვენე ფიგურები

რედაქტირება
  • უილიამ ფ. ბაკლი უმცროსი - National Review- ის რედაქტორი.
  • ფრენკ მეიერი - ანტიკომუნისტური ლიბერტარიანელი და "ფუზიალისტური" პოლიტიკური თეორიის შემოქმედი.
  • ჯეიმზ ბურნამი - ანტიკომუნისტური პოლიტიკური თეორეტიკოსი.
  • მ. სტენტონ ევანზი - ახალგაზრდა ამერიკელი ჟურნალისტი და მწერალი.
  • ბარი გოლდვატერი - აშშ-ს სენატორი არიზონას შტატში და აშშ-ის პრეზიდენტობის კანდიდატი.

მეორე ტალღის ახალი მემარჯვენე ფიგურები

რედაქტირება
  • რონალდ რეიგანი - შეერთებული შტატების მე -40 პრეზიდენტი, მსახიობი, კალიფორნიის 33-ე გუბერნატორი.
  • ჯორჯ ჰ.უ ბუში - შეერთებული შტატების 41-ე პრეზიდენტი, გაეროში აშშ-ს ელჩი, ცენტრალური დაზვერვის დირექტორი, ბიზნესმენი, ჰუმანიტარი.
  • ჯორჯ ბუში - შეერთებული შტატების 43-ე პრეზიდენტი.
  • რიჩარდ ვიგუერი - პირდაპირი ფოსტის აქტივისტი
  • ჰოვარდ ფილიპსი - კონსერვატიული ჯგუფის დამფუძნებელი.
  • რობერტ გრანტი - ქრისტიანი მემარჯვენე აქტივისტი და Christian Voice- ის დამფუძნებელი.
  • ტერი დოლი - ეროვნული კონსერვატიული პოლიტიკური მოქმედების კომიტეტის დამფუძნებელი.
  • ჯერი ფალველი - თავისუფლების უნივერსიტეტის დამაარსებელი.
  • ფილის შლაფლი - ანტიფემინისტური აქტივისტი და არწივის ფორუმის დამფუძნებელი.
  • ნიუტ გინგრიჩი - ყოფილი კონგრესმენი, პალატის ყოფილი სპიკერი, შეერთებული შტატების პრეზიდენტობის კანდიდატი.
  • პოლ ვეირიხი - მემკვიდრეობის ფონდის დამფუძნებელი და თავისუფალი კონგრესის ფონდის დამფუძვნებელი.

მესამე ტალღის ახალი მემარჯვენე ფიგურები

რედაქტირება
 
დონალდ ტრამპი
  • დონალდ ტრამპი - აშშ-ს 45-ე პრეზიდენტი, ბიზნესმენი.
  • მაიკ პენსი - ინდიანას ყოფილი გუბერნატორი და აშშ-ის ვიცე-პრეზიდენტი.
  • ენდრიუ ბრეიტბარტი - მწერალი, კომენტატორი და Breitbart- ის ახალი ამბების დამფუძნებელი.
  • ტაკერ კარლსონი - რეპორტიორი, ავტორი და მიმომხილველი, რომელიც მასპინძლობს ღამის პოლიტიკურ თოქ-შოუს Tucker Carlson-ს Fox News– ზე.
  • სტივ ბანონი - თეთრი სახლის ყოფილი მთავარი სტრატეგი პრეზიდენტ დონალდ ტრამპისთვის, მედია აღმასრულებელი, პოლიტიკური მოღვაწე, ყოფილი საინვესტიციო ბანკირი და Breitbart News- ის ყოფილი აღმასრულებელი თავმჯდომარე.
  • მარკ ლევინი - ამერიკელი იურისტი, ავტორი.
  • ბენ შაპირო - კონსერვატიული პოლიტიკური კომენტატორი, მწერალი, იურისტი და The Daily Wire-ის მთავარი რედაქტორი.
  • სტივენ კროუდერი - კონსერვატიული პოლიტიკური კომენტატორი, მსახიობი და კომიკოსი.
  • დუგ ფორდი - ონტარიოს 26-ე პრემიერი
  • მაიკლ ვორისი - ავტორი და აპოლოგისტი
  • ალექსანდრე წულგგუელი - აქტივისტი
  • ბლერი უაითი - ტრანსგენდერი იუთუბერი და პოლიტიკური კომენტატორი.
  • კაიტლინ ბენეტი - ამერიკელი პოლიტიკური კომენტატორი და იარაღის უფლებების აქტივისტი.
  • ნიკ ფუენტესი - ამერიკელი პოლიტიკური კომენტატორი და პოდკასტერი.

რესურსები ინტერნეტში

რედაქტირება

სქოლიო

რედაქტირება
  1. ↑ Hanley, Sean (2007). The New Right in the New Europe: Czech Transformation and Right-wing Politics, 1989–2006.
  2. ↑ Camus, Jean-Yves; Lebourg, Nicolas (2017-03-20). Far-Right Politics in Europe (en). Harvard University Press, გვ. 122. ISBN 9780674971530. 
  3. ↑ Verity Archer, "Dole bludgers, tax payers and the New Right: Constructing discourses of welfare in 1970s Australia." Labour History 96 (2009): 177–190.
  4. ↑ Marian Sawer, Australia and the new right (Sydney: G. Allen & Unwin, 1982).
  5. ↑ Saad-Filho, Alfredo; Boito, Armando (2016). Panitch, Leo; Albo, Greg (eds.). „Brazil: The Failure of the PT and the Rise of the 'New Right“. Socialist Register: 213–30. ციტირების თარიღი: 31 August 2016.
  6. ↑ Manifesto de 7 de Outubro de 1932. ციტირების თარიღი: 23 October 2016.
  7. ↑ Liberais, Libertários e conservadores, uni-vos. ციტირების თარიღი: 23 October 2016.
  8. ↑ Brazil: The Failure of the PT and the Rise of the 'New Right. 
  9. ↑ INTERLIBERTARIANS Members. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 10 დეკემბერი 2013. ციტირების თარიღი: 17 მაისი 2020.
  10. ↑ Biografia portuguese. ციტირების თარიღი: 23 October 2016.
  11. ↑ A certeza da influência portuguese. ციტირების თარიღი: 7 January 2017.
  12. ↑ Morre o crítico literário Wilson Martins portuguese. ციტირების თარიღი: 7 January 2017.
  13. ↑ Contra os comissionarios da ignorância portuguese. ციტირების თარიღი: 23 October 2016.
  14. ↑ Dicionário da Corte (pt). ციტირების თარიღი: 23 October 2016. 
  15. ↑ Um gênio conservador portuguese. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 21 სექტემბერი 2016. ციტირების თარიღი: 23 October 2016.
  16. ↑ Marcelo Pollack, New Right in Chile (Springer, 1999).
  17. ↑ 17.0 17.1 Simon Bornschier, "Why a right-wing populist party emerged in France but not in Germany: cleavages and actors in the formation of a new cultural divide." European Political Science Review 4.1 (2012): 121–145. online
  18. ↑ Michael Minkenberg, "The new right in Germany: The transformation of conservatism and the extreme right." European Journal of Political Research 22.1 (1992): 55–81.
  19. ↑ Gerard Delanty (2008). Identity, Belonging and Migration. Oxford University Press, გვ. 262. ISBN 9781846314537. 
  20. ↑ (2010) East Asia's New Democracies: Deepening, Reversal, Non-liberal Alternatives. Routledge, გვ. 199. ISBN 9781136991097. 
  21. ↑ Frohnen, Bruce, Jeremy Beer, and Jeffrey O. Nelson (2006) American Conservatism: An Encyclopedia. ISI Books: Wilmington, DE.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/wiki/ახალი_მემარჯვენეები_(პოლიტიკა)“-დან