გომბორი (საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი)

გომბორი
სოფელი
	გომბორი;
ქვეყანა	საქართველო
რეგიონი	კახეთის მხარე
მუნიციპალიტეტი	საგარეჯოს მუნიციპალიტეტი
თემი	გომბორი
კოორდინატები	41°51′28″ ჩ. გ. 45°12′12″ ა. გ. / 41.85778° ჩ. გ. 45.20333° ა. გ.
ცენტრის სიმაღლე	1050 მეტრი
ოფიციალური ენა	ქართული ენა
მოსახლეობა	681 (2014)
ეროვნული შემადგენლობა	ქართველები 50,5 %; აზერბაიჯანელები 44,6 %; რუსები 4,6 %
სასაათო სარტყელი	UTC+04:00
საფოსტო ინდექსი	3804
	გომბორი ვიკისაწყობში

სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ გომბორი (მრავალმნიშვნელოვანი).

გომბორი — სოფელი საქართველოში, საგარეჯოს მუნიციპალიტეტში, გომბორის ადმინისტრაციული ერთეულის (სოფლები: გომბორი, ასკილაური, ვაშლიანი, ვერონა, რუსიანი) ცენტრი.

მდებარეობს გომბორის ქედის სამხრეთ-დასავლეთ კალთებზე, მდინარე გომბორის ნაპირებზე, გომბორი–თელავის საავტომობილო გზაზე, ზღვის დონიდან 1050 მ, საგარეჯოდან 50 კმ.

ისტორია

სოფლის სახელწოდება ცივ-გომბორის ქედის სახელიდან უნდა მიმდინარეობდეს. ცივ-გომბორის ქედი წერილობით წყაროებში XI საუკუნიდან იხსენიება. სოფელი - XVIII საუკუნიდან. ვახუშტის მიხედვით, ცივ-გომბორის მთის კალთები უხვშემოსავლიანი იყო. აქაური მაცხოვრებლები, ძირითადად მეხილეობა-მებოსტნეობას და მესაქონლეობას მისდევდნენ. გომბორაზე გადიოდა შიდა და გარე კახეთის დამაკავშირებელი გზა, რის გამოც იგი მნიშვნელოვან სტრატეგიულ პუნქტს წარმოადგენდა. რუსული მმართველობის შემოღებისთანავე, აქ ჩააყენეს პრეობრაჟენსკის გრენადერთა პოლკის მცირე კონტინგენტი, რომლის რაოდენობა მომდევნო წლებში გაიზარდა.

ლეკიანობის აღკვეთის შემდეგ, ამ ადგილებში ჩამოსახლება დაიწყეს ფშაველებმა და ხევსურებმა. ქართველ მოსახლეობას მიემატა დემობილიზებული, რუსი სამხრედო მოსამსახურეებიის ოჯახები (ამჟამად აღარ სახლობენ). სოფელ გომბორში ცხოვრობს აგრეთვე მოსახლეობის ერთი ჯგუფი, რომლებიც საყოველთაო აღწერის დროს აზერბაიჯანელებს მიაკუთვნეს. საკუთარ თავს კი ისინი ლაიჯებს უწოდებენ. მათი სახელწოდება მიმდინარეობს ბაქოს იმჟამინდელ გუბერნიაში მდებარე სოფელი ლაჰიჯიდან, საიდანაც XX საუკუნის დასაწყისში გადმოსახლდნენ.

საბჭოთა პერიოდში, გომბორის მიდამოებში განთავსებული იყო მსხვილი სამხედრო ბაზა, რომლის შემადგენლობაში სარაკეტო ბრიგადაც შედიოდა.