გო-იოძეი
გო-იოძეი (後陽成天皇, 1571 წლის 31 დეკემბერი, – 1617 წლის 25 სექტემბერი) — ტრადიციული თანმიმდევრობით[1] იაპონიის ას მეშვიდე იმპერატორი.[2]
| გო-იოძეი | |
|---|---|
| კატაჰიტო | |
 იმპერატორი გო-იოძეი | |
| იაპონია მონარქი | |
| კორონაცია: | 1586 წლის 15 დეკემბერი |
| მმართ. დასაწყისი: | 1586 წლის 17 დეკემბერი |
| მმართ. დასასრული: | 1611 წლის 9 მაისი |
| წინამორბედი: | ოგიმაჩი |
| მემკვიდრე: | გო-მიძუნოო |
| პირადი ცხოვრება | |
| დაბ. თარიღი: | 1571 წლის 31 დეკემბერი |
| გარდ. თარიღი: | 1617 წლის 25 სექტემბერი (45 წლის) |
| გარდ. ადგილი: | ფუკაკუსა ნო კიტა ნო მისასაგი (კიოტო) |
| მეუღლე: | ფუჯივარა ნო (კონოე) საკიკო (ჩუვა-მონ ინ) |
| შვილები: |
ტახტის მემკვიდრე კატაჰიტო |
| დინასტია: | იამატო |
| მამა: | პრინცე მასაჰიტო (იოკო ინ) |
| დედა: | ფუჯივარა ნო (კაიუჯი) ჰარუკო (შინ-ჯოტო-მონ ინ) |
გო-იოძეი მეფობდა 1586 წლიდან 1611 წლამდე[3], აძუჩი-მომოიამასა და ედოს პერიოდის გარდამავალ პერიოდში.
XVI საუკუნის ამ მონარქს სახელი ეწოდა IX საუკუნის მონარქის პატივსაცემად , რაც შეეხება გო-ს (後?) ეს მას მოგვიანებით დაემატა, მანამდე კი იწოდებოდა, როგორც „შემდეგი იმპერატორი იოძეი“. იაპონური სიტყვა გო, ასევე ითარგმნება, როგორც მეორე და ზოგიერთ ძველ წყაროებში ეს იმპერატორი მოიხსენიებოდა, როგორც „იოძეი, მეორე“, ან „იოძეი II“.
გენეალოგია
რედაქტირებასანამ გო-იოძეი ქრიზანთემას ტახტზე ავიდოდა, მისი პირადი სახელი იყო კატაჰიტო (周仁?).[4]
ის იყო პრინც მასაჰიტოს უფროსი ვაჟი (誠仁親王 მასაჰიტო-შინნო?, 1552–1586), აგრეთვე ცნობილი როგორც პრინცი სანეჰიტო, ხოლო მისი სიკვდილის შემდგომი სახელი იყო იოკვოინ დაიჯო-ტენნო, რომელიც იყო იმპერატორ ოგიმაჩის უფროსი ვაჟი.
გო-იოძეის საიმპერატორო ოჯახი ცხოვრობდა მასთან ერთად დაირიში ჰეიანის სასახლეში. ოჯახი შედგებოდა მინიმუმ 35 ბავშვისგან:[5]
- მოსამართლე ლედი: კონოე საკიკო (近衛前子) - იმპერატრიცა დოვაგერ ჩუვა (中和門院) (1575–1630)
- პირველი ქალიშვილი: პრინცესა შოკო (聖興女王) (1590–1594)
- მეორე ქალიშვილი: რიუტოინ-ნო-მია (龍登院宮) (1592–1600)
- მესამე ქალიშვილი: საიმპერატორო პრინცესა სეიში (清子内親王) (1593–1674)
- მეოთხე ქალიშვილი: პრინცესა ბუნკო (文高女王) (1595–1644)
- მესამე ვაჟი: სამეფო ტახტის მემკვიდრე პრინცე კოტოჰიტო (政仁親王) (შემდგეში იმპერატორი გო-მინძუ) (1596–1680)
- მეხუთე ქალიშვილი: პრინცესა სონ'ეი (尊英女王) (1598–1611)
- მეოთხე ვაჟი: კონოე ნობუჰირო (近衛信尋) (1599–1649)
- მეშვიდე ვაჟი: სამეფო ტახტის მემკვიდრე იოშიჰიტო (好仁親王) (შემდეგში პირველი ტაკამატსუ-ნო-მიია) (1603–1638)
- მეცხრე ვაჟი: იჩიჯო ააკიოში (一条昭良) (1605–1672)
- მეექვსე ქალიშვილი: საიმპერატორო პრინცესა ტეიში? (貞子内親王) (1606–1675)
- მეათე ვაჟშვილი: სამეფო ტახტის მემკვიდრე პრინცი მოროჩიკა (庶愛親王) (შემდეგში ბუდისტი მღვდელი სონკაკუ) (1608–1661)
- მეთორმეტე ქალიშვილი: პრინცესა სონ'რენი (尊蓮女王) (1614–1627)
- ფეხმძიმე ლედი: ნაკაიამა ჩიკაკო (中山親子) (1576–1608)
- ფეხმძიმე ლედი: ჰინო ტერუკო (日野輝子) (1581–1607)
- ფეხმძიმე ლედი: ჯიმიონ მოტოკო (持明院基子) (?–1644)
- ფეხმძიმე ლედი: ნივატა ტომოკო (庭田具子) (?–1626)
- ფეხმძიმე ლედი: ჰამურო ნობუკო (葉室宣子) (?–1679)
- ჰანდმაიდი?: ნიშინოტოინ ტოკიკო (西洞院時子) (?–1661)
- მეუღლე: ფურუიჩი ტანეკო (古市胤子) (1583–1658)
- მეუღლე: ჩუტო ტოკოჰიროს ქალიშვილი (中東時広) (?–1680)
გო-იოძეის ცხოვრების პერიპეტიები
რედაქტირებაპრინცი კატაჰიტო იმპერატორი გახდა, როდესაც მისი ბაბუა ტახტიდან გადადგა. განიხილებოდა, რომ მემკვიდრეობა უნდა გადასულიყო ახალი მონარქის ხელში. ცოტა ხნის შემდეგ კი იმპერატორმა გო-იოძეიმ თანხმობა განაცხადა (სოკუი).[6] მის სიცოცხლეში ჩატარებული აქტივობები იმპერატორის მმართველობის ერთ-ერთი ნათელი წერტილია. გო-იოძეის მეფობის წლები გახდა ტოკუგავა სიოგუნატეს საწყისი ტოკუგავა იეიასუსა და ტოკუგავა ჰიდეტადას მმართველობის ქვეშ.
- 1571 წლის 31 დეკემბერი: სამეფო ტახტის მემკვიდრის გო-იოძეი-ტენნო დაბადება, რომელიც ცნობილი გახდა მამის გარდაცვალების შემდეგ.[7]
- 1586 წლის 5 ნოემბერი: პრინცმა კატაჰიტომ მიიღო სამეფო ტახტის მემკვიდრის ტიტული.[8]
- 1586 წლის 17 დეკემბერი (ტენშო 14, მეთერთმეტე თვის მეშვიდე დღეს): ოგიმაჩიმ მთავრობის სადავეები გადასცა თავის შვილიშვილს, რომელიც გახდა იმპერატორი გო-იოძეი. სანამ 1464 წელს იმპერატორმა გო-ჰანაძონომ არ დატოვა ტახტი, მანამდე არ მომხდარა ძალაუფლების გადაცემები (კანშო 5). სამეფო ტახტის გადაცემის არარსებობა აიხსნება ქვეყნის მდგომარეობით. სახელმწიფოს ხაზინაში თანხა არ არსებობდა, რომ ყოფილი იმპერატორებისთვის თავშესაფარი მიეცათ და მისი ცხოვრება უზრუნველყოთ.[9]
- 1586 (ტენშო 14, მეთორთმეტე თვე): დაქორწინდნენ ტოკუგავა იეიასუ და ლედი ასაჰი, რომელიც იყო ტოიოტომი ჰიდეიოსის ყველაზე უმცროსი და.[8]
- 1586 (ტენშო 14, მეთორმეტე თვეში) (1586): კამპაკუ, ტოიოტომი ჰიდეიოსი, რომელიც ნომინირებული იყო დაიჯო-დაიჯინის პოსტზე (სამეფო კანცლერი).[8]
- 1588 (ტენშო 16, მეშვიდე თვე): იმპერატორი გო-იოძეი და მისი მამა ეწვივნენ ტოიოტომი ჰიდეიოსის მის სასახლეში, რომელიც კიოტოში მდებარეობს. 1521 წლამდე ეს იყო პირველი შემთხვევა, როდესაც იმპერატორი საზოგადოებაში გამოჩნდა.[10]
- 1590 (ტენშო 18, მეშვიდე თვე): ჰიდეიოსი ხელმძღვანელობდა არმიას კანტოსკენ, სადაც მან ალყაში მოაქცია ოდავარას სასახლე. როდესაც ციხე-სიმაგრე დაეცა ჰოჯო უჯიმასა გარდაიცვალა და მისმა ძმამ, ჰოჯო უჯინაომ ჰიდეიოსის ძალა აღიარა, რითაც დასრულდა შიდა ომების უწყვეტი სერიები, რომელიც გრძელდებოდა უწყვეტად ონინის ომამდე (1467–1477).[11]
- 1592 (კეიჩო 1): კეიჩოს ექსპედიცია კორეასკენ, რომლის მიზანიც იყო ჩინეთში შეჭრა.[12]
- 1598 წლის 18 სექტემბერი (კეიჩო 3, მერვე თვის მეთვრამეტე დღე): ტოიოტომი ჰიდეიოსი, ტაიკო გარდაიცვალა ფუშიმის სასახლეში 63 წლის ასაკში.[11]
- 1600 წლის 21 ოქტომბერი (კეიჩო 5, მეცხრე თვის მეთხუთმეტე დღე): სეკიგაჰარას ომი. ტოკუგავას კლანმა და მისმა მოკავშირეებმა საბოლოოდ დაამარცხეს ყველა მოწინააღმდეგე.[11]
- 1602 (კეიჩო 8): კიოტოს დაიბუტსუ ცეცხლმა გაანადგურა.
- 1603 (კეიჩო 8): ტოკუგავა იეიასუ გახდა შოგუნი, რომელმაც ეფექტურად დაიწყო შემდეგში ცნობილი ედო ბაკუფუ. ტოიოტომი ჰიდეიორი გახადეს ნაიდაიჯინი საიმპერატორო სასამართლოში.[13]
- 1605 წლის 23 იანვარი (კეიჩო 10, მეთორმეტე თვის მეთხუთმეტე დღე): ახალი ვულკანური კუნძული, ჰაჩიჯოკო-ჯიმა, გაჩნდა ზღვაში ჰაჩიჯოს კუნძულის (八丈島 ჰაჩიჯო-ჯიმა) მხრიდან იზუ კუნძულში (伊豆諸島, იძუ-შოტო), რომელიც გადაჭიმულია იზუს ნახევარკუნძულის სამხრეთ და აღმოსავლეთ მონაკვეთზე.[13]
- 1606 (კეიჩო 11): დაიწყო ედოს სასახლის მშენებლობა.[13]
- 1607 (კეიჩო 12): დაიწყო სურუგას სასახლის მშენებლობა, ასევე ჩინეთის ელჩი ესტუმრა იაპონიის იმპერატორს მილოცვებით.[13]
- 1609 (კეიჩო 14): სატსუმას შიმაძუ დაიმიოს შეჭრა რიუკიუში.[14]
- 1610 (კეიჩო 15): კიოტოში დაიბუტსუს დარბაზის რეკონსტრუქცია დაიწყო.
- 1610 წლის 20 მაისი (კეიჩო 15, მესამე თვის ოცდაამეშვიდე დღე): ტოიოტომი ჰიდეიორი ჩავიდა კიოტოში, სადაც ესტუმრა ყოფილ შოგუნს ტოკუგავა იეიასუს. იმავე დღეს კი იმპერატორმა განაცხადა, რომ ტოვებდა ტახტს მისი ვაჟის მასაჰიტოს სასარგებლოდ.[15]
- 1611 წლის 9 მაისი (კეიჩო 16): გო-იოძეიმ დატოვა ტახტი, მისი მემკვიდრეობა კი გადაეცა იმპერატორის ვაჟს პრინც მასაჰიტოს (სენსო). მოგვიანებით გო-მიძუნოომ ოფიციალურად დაიკავა სამეფო ტახტი (სოკუი).[16]
მემკვიდრეობა
რედაქტირებაგო-იოძეის მმართველობა ემყარებოდა ტოიოტომი ჰიდეიოსის კანონებს ეფუძებოდა, ასევე მის მმართველობაში დაიწყო ედო ბაკუფუ. ის იყო მონარქი, რომელმაც ხელისუფლებაში მოსვლისთანავე დაადასტურა ლეგიტიმაცია. ასევე ამ პერიოდმა საიმპერატორო ოჯახს დაუბრუნა დაკარგული ძალაუფლება.
იმპერატორმა ტოიოტომი ჰიდეიოსის გადასცა ტაიკოს წოდება. თავდაპირველად ეს ტიტული ეკუთვნოდა იმპერატორის მთავარი მრჩევლის მამას (კამპაკუ), ან გადამდგარ კამპაკუს, რომელიც ვალდებული იყო გაეზარდა მისი სტატუსი და ეფექტურად დაესტაბილურებინა მისი ძალა.
როდესაც ტოკუგავა იეიასუს გადაეცა სეიი ტაისოგუნის ტიტული, თუმცა მისი ურთიერთობა იმპერატორთან არ იყო დალაგებული. მან თანდათანობით დაიწყო საიმპერატორო სასამართლოს საქმეებში ჩარევა. მას უფლება ჰქონდა სასამართლოს რიგებში გაეცა პრემიები, ასევე გადაენაწილებინა თანამდებობები, რითიც შეცვალა ბაკუფუს ერა. მიუხედავად იმისა, რომ საიმპერატორო სასამართლო სენგოკუს პერიოდის დროს გაღატაკებული იყო ბაკუფუს ერაში ის თანდათანობით დასტაბილურდა.
გო-იოძეიმ დატოვა ტახტი მისი მესავე ვაჟის სასარგებლოდ, მაგრამ მას სურდა სამეფო ტახტის მემკვიდრე გამხდარიყო მისი უმცროსი ძმა პრინცი ჰაჩიჯო-ნო-მია ტოშიჰიტო (八条宮智仁親王) (პირველი ჰაჩიჯო-ნო-მიას ხაზიდან, მოგვიანებით კატსურა-ნო-მია), რომელმაც ააშენა კატსურას საიმპერატორო ვილა.
გო-იოძეის უყვარდა ლიტერატურა და ხელოვნება. მან გამოაქვეყნა კობუნ კოკიო და ნიჰონ შოკის ნაწილი მოძრავი დაზგის ნიმუშით, რომელიც მიძღვნილი იყო იმპერატორ ტოიოტომი ჰიდეიოსისადმი.
გო-იოძეი ტახტიდან ჩამოსვლის შემდეგ ექვსი წელი ცხოვრობდა სენტოს საიმპერატორო სასახლეში. ამის შემდეგ კი ეს ადგილი ცნობილი გახდა, როგორც გადამდგარი იმპერატორების სასახლე. ამ სასახლის და მისი ბაღის სახელიც იყო სენტო-გოშო. და გადამდგარ იმპერატორებსაც ზოგჯერ სენტო-გოშოებად მოიხსენიებდნენ.
- 1617 წლის 25 სექტემბერი: გო-იოძეი გარდაიცვალა.[7]
იმპერატორ გო-იოძეის კამი დაცულია სხვა იმპერატორების კამისთან ერთად იმპერიალურ მავზოლეუმი (მისასაგი), რომელსაც ეწოდება ფუკაკუსა ნო კიტა ნო მისასაგი (深草北陵) ფუშიმი-კუში, კიოტო.[17]
კუგიო
რედაქტირებაკუგიო (公卿?) არის კოლექტიური პერიოდი ცოტა, მაგრამ ყველაზე ძლიერი მამაკაცების შეტევებისა იაპონიის იმპერატორის სასახლეზე, პრე-მეიჯის ერაში. მაშინაც კი, წლების განმავლობაში სასამართლოს გავლენა სასახლის კედლების გარეთ იყო მინიმალური, იერარქიულმა ორგანიზაციამ შეუპოვრობა გამოიჩინა და მაინც გადარჩა.
ზოგადად იმ დროისთვის ასეთ ელიტურ ჯგუფებში შედიოდნენ მხოლოდ სამი ან ოთხი მამაკაცი. ისინი იყვნენ მემკვიდრეობით მომუშავენი სამეფო კარზე, მათი გამოცდილებითა და ფონით ისინი კარიერის მწვერვალზე ადიოდნენ. გო-იოძეის მმართველობის ხანაში დაიჯო-კანის ეს მწვერვალი აერთიანებდა:
- კამპაკუ, ტოიოტომი ჰიდეიოსი, 1585–1591[8]
- კამპაკუ, ტოიოტომი ჰიდეტსუგუ, 1591–1595
- კამპაკუ, კუჯო კანეტაკა, 1600–1604
- კამპაკუ, კონოე ნობუტადა, 1605–1606
- კამპაკუ, ტაკატსუკასა ნობუფუსა, 1606–1608
- კამპაკუ, კუჯო იუკიიე, 1608–1612
- სადაიჯინი
- უდაიჯინი, კონოე ნობუჰირო
- ნაიდაიჯინი, ტოიოტომი ჰიდეიორი, 1603–1616__[13]
- დაინაგონი
გო-იოძეის მმართველობის ერები
რედაქტირებაგო-იოძეის მმართველობის წლები მხოლოდ ერთ ერას ან ნენგოს არ შეესაბამება, ის რამდენიმეს მოიცავს ერთად.[11]
იხილეთ აგრეთვე
რედაქტირებარესურსები ინტერნეტში
რედაქტირება- Hirai, Kiyoshi. (1950). "A Short History of the Retired Emperor’s Palace in the Edo Era, " Architectural Institute of Japan: The Japanese Construction Society Academic Dissertation Report Collection (日本建築学会論文報告集), No.61(19590325).link to online catalog (English) link to digitized text/drawings (Japanese)[მკვდარი ბმული]
- Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. ISBN 3-8258-3939-7, ISBN 978-3-8258-3939-0; OCLC 42041594
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon (1956). Kyoto: The Old Capital of Japan, 794—1869. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 182637732
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Screech, Timon (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779—1822. London: RoutledgeCurzon. ISBN 0-203-09985-0, ISBN 978-0-203-09985-8; OCLC 65177072
- Titsingh, Isaac (1834). Nihon Odai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691.
- Varley, H. Paul (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-04940-4; ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 111–113.
- ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 後陽成天皇 (107)
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 402–409.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 9; Titsingh, p. 402.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 10.
- ↑ Titsingh, p. 402. A distinct act of senso is unrecognized prior to Emperor Tenji; and all sovereigns except Jitō, Yōzei, Go-Toba, and Fushimi have senso and sokui in the same year until the reign of Emperor Go-Murakami – see Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, p. 44.
- ↑ 7.0 7.1 Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit, p. 186.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 Titsingh, p. 402.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard A. B. (1956). Kyoto: The Old Capital of Japan, 794–1869, pp. 340–341; Titsingh, p. 402; Meyer, p. 186.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 111.
- ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 Titsingh, p. 405.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, pp. 111–112.
- ↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 13.4 Titisngh, p. 409.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 112; Titsingh, p. 409.
- ↑ Titsingh, p. 409; Hirai, Kiyoshi. (1950). "A Short History of the Retired Emperor's Palace in the Edo Era", Architectural Institute of Japan: The Japanese Construction Society Academic Dissertation Report Collection (日本建築学会論文報告集), No.61(19590325), pp. 143–150.
- ↑ Titsingh, p. 410; Meyer, p. 186.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 423.