ფასანაური
ფასანაური — დაბა დუშეთის მუნიციპალიტეტში, თემის ცენტრი (ვეშაგურნი, ზემო ამირნი, მეჯილაურნი, უკანამხარი, ჩირიკი, ცხვედიეთი, წინამხარი, წინკობანი, წიფორი, ჭიკანი, ხევშა).
| დაბა | |
|---|---|
|
ფასანაური | |
.jpg) ფასანაური 1870-იან წლებში | |
| ქვეყანა |
 საქართველო |
| მხარე | მცხეთა-მთიანეთის მხარე |
| მუნიციპალიტეტი | დუშეთის მუნიციპალიტეტი |
| კოორდინატები | 42°20′47″ ჩ. გ. 44°41′34″ ა. გ. / 42.34639° ჩ. გ. 44.69278° ა. გ. |
| ცენტრის სიმაღლე | 1050 მ |
| ოფიციალური ენა | ქართული ენა |
| მოსახლეობა | 1148[1] კაცი (2014) |
| ეროვნული შემადგენლობა | ქართველები 99,4 % |
| სასაათო სარტყელი | UTC+4 |
| სატელეფონო კოდი | +995 346[2] |
| საფოსტო ინდექსი | 1800[3] |
.svg)   | |
გეოგრაფიარედაქტირება
მდებარეობს მდინარეების მთიულეთის და გუდამაყრის არაგვის შესაყართან, საქართველოს სამხედრო გზაზე, ზღვის დონიდან 1050 მ, დუშეთიდან 47 კმ. ჰავა ზომიერად ნოტიოა, იცის ზომიერად ცივი ზამთარი და ხანგრძლივი გრილი ზაფხული. საშუალო წლიური ტემპერატურაა 7,8°C, ინავრისა -4,1°C, ივლისის 18,5°C; აბსოლუტური მინიმუმი -30°C, აბსოლუტური მაქსიმუმი 36°C. ნალექები 1000 მმ წელიწადში.
ისტორიარედაქტირება
ფასანაური ისტორიულ-გეოგრაფიული მხარის, მთიულეთის ცენტრია. გადმოცემის მიხედვით ეს ადგილი ძველად წარმოადგენდა ვაჭრობის ერთ–ერთ ცენტრს. მისი სახელწოდებაც სწორედ ამ ფაქტმა განაპირობა, სავარაუდოდ ის დაკავშირებული სიტყვასთან „ფასი“. დაბის სტატუსი მიენიჭა 1966 წელს. საბჭოთა პერიოდში მოქმედებდა მეცხოველეობის მეურნეობა, საშუალო და სამუსიკო სკოლა, საავადმყოფო, აფთიაქი (მეცხრამეტე საუკუნის 80-იანი წლებიდან), 2 ბიბლიოთეკა, მატყლის შეგროვებისა და პირველადი დამუშავების საწარმო, ტურბაზა და ორი სასტუმრო „ინტურისტი“ და „არაგვი“.
დემოგრაფიარედაქტირება
2014 წლის აღწერის მონაცემებით დაბაში ცხოვრობს 1148 ადამიანი.[1]
| აღწერის წელი | მოსახლეობა | მამაკაცი | ქალი |
|---|---|---|---|
| 1926[4] | 429 | 209 | 220 |
| 1989 | 2084  [5] |
||
| 2002 | 1583[5]  |
||
| 2014 | 1148 |
ტურიზმირედაქტირება
ფასანაური ადგილობრივი მნიშვნელობის კურორტია და წარმოადგენს ტურისტული მიზიდულობის ცენტრს. მოქმედებს სასტუმრო „არაგვი“. ფასანაური ცნობილია მთიულური სამზარეულოთი და ფასანაურული ხინკლით.
ლიტერატურარედაქტირება
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 10, თბ., 1986. — გვ. 236.
სქოლიორედაქტირება
- ↑ 1.0 1.1 მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 6 სექტემბერი 2016.
- ↑ საქართველოს სატელეფონო კოდები — „სილქნეტი“. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2016-03-06. ციტირების თარიღი: 2011-08-14.
- ↑ საქართველოს საფოსტო ინდექსები — „საქართველოს ფოსტა“
- ↑ ს. მაკალათია, „მთიულეთი“, ტფ., 1930, გვ. 12
- ↑ 5.0 5.1 საქართველოს მოსახლეობის 2002 წლის პირველი ეროვნული საყოველთაო აღწერის შედეგბი, ტომი I. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2003). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2018-09-28. ციტირების თარიღი: 28 სექტემბერი, 2016.