არგვიცი

სოფელი საქართველოში, ერედვის მუნიციპალიტეტში, ერედვის თემში

არგვიცი[3][4]სოფელი საქართველოში, ერედვის მუნიციპალიტეტში, ერედვის თემში.

სოფელი
არგვიცი
ქვეყანა საქართველოს დროშა საქართველო
სპეციალური ერთეული სამხრეთ ოსეთის დროებითი ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული ერთეული
მუნიციპალიტეტი ერედვის მუნიციპალიტეტი
თემი ერედვი
კოორდინატები 42°14′11″ ჩ. გ. 44°01′33″ ა. გ. / 42.23639° ჩ. გ. 44.02583° ა. გ. / 42.23639; 44.02583
ცენტრის სიმაღლე 1010
მოსახლეობა 561[1] კაცი (2002)
ეროვნული შემადგენლობა ქართველები — 98% (2002)
ეთნოქორონიმი არგვიცელი
სასაათო სარტყელი UTC+4
სატელეფონო კოდი +995
საფოსტო ინდექსი 1407[2]
არგვიცი — საქართველო
არგვიცი
არგვიცი — სამხრეთ ოსეთის დროებითი ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული ერთეული
არგვიცი
არგვიცი — ერედვის მუნიციპალიტეტი
არგვიცი

ეტიმოლოგია რედაქტირება

სავარაუდოა, რომ სახელი „არგვიცი“ მოდის სიტყვიდან „არაგვი“ (არაგვისი → არაგვიცი → არგვიცი). აქედან გამომდინარე, სოფლის წარმოშობა შესაძლოა არაგვის ხეობიდან გადმოსახლებულებს უკავშირდებოდეს.[5]

გეოგრაფია რედაქტირება

მდებარეობს მდინარე პატარა ლიახვის მარჯვენა ნაპირზე. ზღვის დონიდან 1010 მეტრი. ერედვიდან 1 კმ, ცხინვალიდან 4 კმ,[6] გორიდან 33 კმ.[7] გადაბმულია სოფელ ბერულაზე. უწინ არგვიცი ერედვის ერთ-ერთი უბანი იყო (ბერულასთან და ერედვთან ერთად ქმნიდა ე. წ. „დიდ ერედვს“)[8] და მას მოგვიანებით გამოეყო ცალკე სოფლად.[5]

ისტორია რედაქტირება

1926 წლის აღწერაში ცალკე სოფლად იხსენიება. საქართველოს სსრ ადმინისტრაციული დაყოფით არგვიცი შედიოდა სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის ცხინვალის რაიონის ბერულის სოფსაბჭოში (1926 წლის აღწერაში შესულია ცხინვალის სასოფლო საბჭოში).[6] ქართულ-ოსური კონფლიქტის დაწყების შემდეგ, 1992 წლიდან, სოფელს აკონტროლებდა საქართველოს ცენტრალური ხელისუფლება.[9] 2002 წლის აღწერაში შესულია როგორც ბერულის თემის საკრებულოს სოფელი.[1] 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის დროს, იმის გამო, რომ არგვიცი ეთნიკურად ქართველებით იყო დასახლებული და საქართველოს ხელისუფლების მიერ კონტროლდებოდა, აგრესორებმა დაბომბეს, შემდეგ კი დაწვეს.[8] მოსახლეობა დევნილად იქცა; მოკლეს 1 ადამიანი.[10] ამ დროიდან ოკუპირებულია რუსეთის ფედერაციის მიერ[11] და დე ფაქტოდ შედის სეპარატისტული სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკის შემადგენლობაში. ოსურად ეწოდება Аргвис (არგვის).

მოსახლეობა რედაქტირება

1926 წლის აღწერის მიხედვით არგვიცში ცხოვრობდა 60 კომლი და 362 სული, რომელთაგან ყველა ეთნიკურად ქართველი იყო.[12] 1989 წლის აღწერით სოფელში ცხოვრობდა 508 კაცი[7] [450 (90%) ქართველი და 48 (10%) ოსი].[13] 2002 წელს საქართველოს ცენტრალური ხელისუფლების მიერ ჩატარებული აღწერის თანახმად არგვიცის მოსახლეობას შეადგენდა 561 კაცი (269 მამაკაცი და 292 ქალი), რომელთაგან 98% იყო ქართველი.[1] აგვისტოს ომის დროს სოფელი მთლიანად დაიცალა მოსახლეობისაგან.

ღირსშესანიშნაობები რედაქტირება

ხუროთმოძღვრული ძეგლებიდან აღსანიშნავია ღვთისმშობლის სახელობის დარბაზული ეკლესია.[14]

სქოლიო რედაქტირება

  1. 1.0 1.1 1.2 საქართველოს მოსახლეობის 2002 წლის პირველი ეროვნული საყოველთაო აღწერის ძირითადი შედეგები, ტომი II, გვ. 226
  2. საფოსტო ინდექსის მოძებნასაქართველოს ფოსტა
  3. საქართველოს სსრ გეოგრაფიული სახელების ორთოგრაფიული ლექსიკონი, თბ., 1987. — გვ. 17.
  4. საქართველოს გეოგრაფიული სახელების ორთოგრაფიული ლექსიკონი, თბ., 2009. — გვ. 21.
  5. 5.0 5.1 ერედვი. კარიბჭე (4 თებერვალი, 2010). ციტირების თარიღი: 13 ნოემბერი, 2019.
  6. 6.0 6.1 ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 556.
  7. 7.0 7.1 გვასალია ჯ., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 1, თბ., 1997. — გვ. 190.
  8. 8.0 8.1 ხიდაშელი თ., დიდი ერედვის (ერედვი-ბერულა-არგვიცი) დაბომბვა // აგვისტოს ნანგრევებში, გვ. 49, თბ., 2009.
  9. სეპარატისტული რეჟიმების მიერ მიტაცებული და რუსეთის ფედერაციის მიერ ოკუპირებული საქართველოს ტერიტორიები. სართველოს თავდაცვის სამინისტრო (10 აგვისტო, 2015). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2019-09-29. ციტირების თარიღი: 23 თებერვალი, 2020.
  10. აგვისტოს ნანგრევებში, გვ. 233
  11. რუსეთის ფედერაციის მიერ საქართველოს ტერიტორიების ოკუპაციის შესახებ. matsne.gov.ge (28 აგვისტო, 2008). ციტირების თარიღი: 13 ნოემბერი, 2019.
  12. მოსახლეობის 1926 წლის აღწერა, გვ. 191
  13. Население по итогам переписи 1989 г. (16.02.2008). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 21.03.2012. ციტირების თარიღი: 13.11.2019.
  14. შიდა ქართლი. პატარა და დიდი ლიახვის ხეობების არქიტექტურული მემკვიდრეობა, ტ. 1, გვ. 10, თბ., 2002