ლეზგიური ენები

ლეზგიური ენები — დაღესტნური ენების ერთ-ერთი ქვეჯგუფი. მოიცავს ლეზგიურ, თაბასარანულ, აღულურ, რუთულურ, წახურ, უდიურ, არჩიბულ, კრიწულ, ბუდუხურ და ჰინალუღურ ენებს. ბოლო 3 ენა გავრცელებულია აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე და ერთიანდება ე. წ. შაჰდაღის ენათა ქვეჯგუფში. აზერბაიჯანშია გავრცელებულია უდიური ენაც (სოფ. ნიჯსა და ვართაშენში). სხვა ლეზგიური ენები გავრცელებულია დაღესტნის რესპუბლიკის კასუმქენთის, ახტის, ქურახის, აღულის, თაბასარანის, ხივის, რუთულისა და სხვა რაიონებში.

ლეზგიურ ენებზე ლაპარაკობს დაახლოებით 323 ათასი კაცი. ყველაზე მეტი თავისებურებით გამოირჩევა ჰინალუღური და არჩიბული ენები, რომელთაც განცალკევებული ადგილი უკავიათ ლეზგიურ ენებს შორის.

ლეზგიური ენებისაგან დამწერლობა აქვს მხოლდო ლეზგიურსა (1928 წლიდან) და თაბასარანულ (1931 წლიდან) ენებს.

ლიტერატურა

• თოფურია გ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 5, თბ., 1980. — გვ. 161.