ეკლესიის მამები
ეკლესიის მამები (ბერძ. Ἐκκλησιαστικοί Πατέρες; მართლმადიდებელ ეკლესიებში — წმინდა მამები) — საპატიო ტიტული, რომელიც გამოიყენება IV საუკუნიდან გამოჩენილი საეკლესიო მოღვაწეებისა და მწერლების აღსანიშნავად, რომელთაც მნიშვნელოვანი წვლილი მიუძღვით საეკლესიო დოგმატიკის, იერარქიული ორგანიზაციისა და ეკლესიის ღვთისმსახურების ფორმირებაში, კანონების შექმნაში. ითვლება, რომ წმინდა მამები გამოირჩევიან ორთოდოქსალური სწავლებებით, სიწმინდითა და ეკლესიის აღიარებით. წმინდა მამათა ფილოსოფიურ-საღვთისმეტყველო სწავლებებს პატრისტიკა ეწოდება.
კათოლიკურ და მართლმადიდებლური ეკლესიები ერთი და იმავე საეკლესიო მოღვაწეებს აღიარებენ, მაგრამ განსხვავებაა მათი თაყვანისცემის ხარისხში. კლასიკური წმინდა მამათა პერიოდი დასავლეთში წმინდა ისიდორე სევილიელით სრულდება[1], რუსეთის მართლმადიდებელ ეკლესიაში — იოანე დამასკელით[2], ბერძნულ ეკლესიებში კი გრიგოლ პალამათი და მისი მომხრეებით.
იხილეთ აგრეთვე რედაქტირება
ლიტერატურა რედაქტირება
- Максим Исповедник. Письма / Пер. Е. Начинкина. — Спб., 2007. — 285 с
- Bardenhewer O. Patrology. — 1908. — 680 p.
- Шафф Ф. История христианской Церкви. — 2-е. — СПб.: Библия для всех, 2010. — Т. II. — 589 с.
რესურსები ინტერნეტში რედაქტირება
სქოლიო რედაქტირება
- ↑ Bardenhewer 1908, p. 4.
- ↑ Шафф 2010.