ტიმურიელთა ურთიერთობა ევროპასთან
ტიმურიელთა ურთიერთობა ევროპასთან-განვითარდა XVსაუკუნის დასაწყისში. ამ პერიოდში თურქ-მონღოლთა მმართველი ტიმური და ევროპელი მონარქები ცდილობდნენ დაახლოებას ექსპანსიონისტური ოსმალეთის იმპერიის წინააღმდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ ტიმურიდი მონღოლები მე-14 საუკუნის დასაწყისიდან იყვნენ მუსულმანები, მათსა და ოსმალ თურქებს, ისევე როგორც ეგვიპტელ მამლუქებს შორის ძლიერი მტრობა დარჩა.[1]
მიუხედავად იმისა, რომ მისი თვითგამოცხადებული ტიტული იყო გაზი (ანუ „დამპყრობელი“), ტიმურმა შედარებით მეგობრული ურთიერთობა შეინარჩუნა ევროპასთან.[1] იმ დროს ევროპას ემუქრებოდა თურქ-ოსმალეთის შემოჭრილი ჯარები და სასოწარკვეთილი იყო მოკავშირეებით. ტიმურმა ასევე დაინახა ევროპული სახელმწიფოები, როგორც მოკავშირეები, რადგან დახმარებოდნენ მას ოსმალელი მტრების განადგურებაში. 1399 წელს ინდოეთში მისი ლაშქრობების შემდეგ, ტიმურმა აიღო ალეპო და დამასკო 1400 წელს.[2] იგი იბრძოდა და საბოლოოდ დაამარცხა ოსმალეთის მმართველთან ბაიაზიდ I 1402 წლის ივლისში ანკარის ბრძოლაში.[1]
ესპანეთისა და საფრანგეთის სამეფოებთან ურთიერთობა
რედაქტირებაანკარას ბრძოლამდე, რადგან ასწლიანი ომი გადადიოდა წყნარ ფაზაში, ბევრი ევროპელი რაინდი და მებრძოლი ეძებდა თავგადასავალს საზღვარგარეთ და ზოგიერთი მათგანი მსახურობდა თემურლენგის ჯარში. არსებობს ერთი ჩანაწერი, როდესაც ფრანგი მეპატრონე ჟაკ დიუ ფეის სახელით მსახურობდა ტიმურის ქვეშ, თუმცა მისი სამსახურის ზუსტი გარემოებები უცნობია. ცნობილია, რომ ტიმურმა გაათავისუფლა იგი, რათა კვლავ შეერთებოდა თავის თანამემამულეებს ჯვაროსნული ლაშქრობში ოსმალეთის წინააღმდეგ, რომელიც დასრულდა კატასტროფული მარცხით ნიკოპოლისის ბრძოლაში. ბრძოლის შემდეგ ოსმალეთის სულთანმა უბრძანა მრავალი ტყვეს სიკვდილით დასჯა, მაგრამ თათარმა მეომრებმა, რომლებიც ტიმურმა გაგზავნა ჯიჰადისთვის, იცნეს ჟაკ დიუ ფეი და შეძლეს მისი გადარჩენა.
ანკარას ბრძოლის დროს ორი ესპანელი ელჩი უკვე იმყოფებოდა ტიმურთან: პელაიო დე სოტომაიორი და ფერნანდო დე პალაზუელოსი.[3] არსებობდა ტიმურსა და ევროპულ სახელმწიფოებს შორის მოკავშირეობის შესაძლებლობა ევროპის ოსმალეთის თურქების წინააღმდეგ. ნათელი მოტივი ტიმურისთვის იყო, რომ მას სურდა ოსმალეთისა და მამლუქის მტრები ალყაში მოექცია ალიანსით.
ეს ასახავდა ფრანკო-მონღოლური ალიანსის მცდელობებს საუკუნის წინ.[2][4][5][6]
ტიმურმა გაგზავნა ელჩი ჩარლზ VI-ის კარზე დომინიკელი მეფის, ჟანის სახით.[5] ჟანი პარიზში 1403 წლის 15 ივნისს ჩავიდა. ტიმურის წერილი გადაეცა ჩარლზ VI-ს, რომელშიც იგი ასე იყო აღწერილი:
"ყველაზე მშვიდი, ყველაზე გამარჯვებული მეფე და სულთანი, საფრანგეთისა და მრავალი სხვა ერის მეფე, უზენაესის მეგობარი, მსოფლიოს ძალიან კეთილი მონარქი, რომელიც გამოვიდა ტრიუმფალური გამარჯვებით მრავალი დიდი ომებიდან."
— ტიმურის წერილი ჩარლზ VI-ს.[1]}}
ტიმურმა ჩარლზ VI-ს შესთავაზა შეტევითი და თავდაცვითი ალიანსი, ასევე კომერციული ურთიერთობების განვითარება. ჩარლზ VI-მ მხოლოდ ტიმურის სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე (1405 წ.) შეძლო პასუხისა და დესპანის გაგზავნა.[7]
ასევე განვითარდა ურთიერთობა ესპანეთთან.[1] ჰენრი III კასტილიის სასამართლოებსა და ტიმურს შორის ურთიერთობა იყო შუა საუკუნეების კასტილიური დიპლომატიის ყველაზე მნიშვნელოვანი ეპიზოდი.[8] ტიმურმა კასტილიის სასამართლოში გაგზავნა ჩაგატაის ელჩი, სახელად ჰაჯი მუჰამედ ალ-ქაზი წერილებითა და საჩუქრებით.[1][3]
1402 წლის დეკემბერში ტიმური პირდაპირ კონფლიქტში შევიდა ანატოლიის სანაპიროზე მდებარე პატარა ევროპულ ფორპოსტთან. ქალაქ სმირნის ციხესიმაგრე და ნავსადგური რაინდთა ჰოსპიტალერს ეკავა. ტიმურმა ორი კვირის განმავლობაში ალყა შემოარტყა სმირნას და აიღო იგი. ამ ქმედებამ გარკვეული შეშფოთება გამოიწვია არაგონსა და კასტილიაში.
ურთიერთობები ტიმურის გარდაცვალების შემდეგ
რედაქტირებატიმური გარდაიცვალა 1405 წელს და მისმა ვაჟმა შაჰ რუხმა განაგრძო ლაშქრობა ოსმალეთის წინააღმდეგ.[9]
ცნობილია, რომ ბავარიელი ავანტიურისტი, იოჰან შილტბერგერი, ტიმურის სამსახურში დარჩა 1402 წლიდან 1405 წლამდე.[5] ასევე, იმ დროს სულთანატში აქტიურობდა მრავალი ვენეციელი და გენუელი ვაჭარი.[3]
შემდეგი ურთიერთობები ევროპასა და სპარსეთს შორის იყო ვენეციელი მოგზაურის ნიკოლო და კონტის კონტაქტები 1420 წლიდან 1425 წლამდე.[3] კავშირები შემდგომში ვერ განვითარდა, თუმცა ესპანეთის სურვილი მონღოლებთან დაახლოებისკენ რჩებოდა ქრისტეფორე კოლუმბის დრომდე 1492 წელს, რომლის მიზანი იყო ჩინეთის დიდ ხანთან მიღწევა.[1]
თემურლენგის ისტორიას აქვს ხანგრძლივი მემკვიდრეობა, რომელიც დაკავშირებულია ევროპაში ორიენტალიზმთან, ისეთი გამოცემებით, როგორიცაა კრისტოფერ მარლოუს დიდი ტამბურლენი 1590 წელს და ჰენდელის ოპერა ტამერლანო 1724 წელს.[2]
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 Atiya, Aziz Suryal (1938), The Crusade in the Later Middle Ages, p. 256ff, ISBN 9780527037000, https://books.google.com/books?id=w0IOAAAAQAAJ&pg=PA256. წაკითხვის თარიღი: 2022-05-21
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Wood, Frances (2002) The Silk Road: Two Thousand Years in the Heart of Asia Frances Wood, გვ. 136. ISBN 9780520243408.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Fisher, W. William Bayne; Jackson, Peter; Lockhart, Lawrence (1986-02-06) The Cambridge History of Iran. Cambridge University Press, გვ. 375–. ISBN 978-0-521-20094-3.
- ↑ Sinor, Denis (29 July 1997) Inner Asia by Denis Sinor, გვ. 190. ISBN 9780700708963.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Fischel, Walter Joseph (1967) Ibn Khaldun in Egypt Walter F. Fischel, გვ. 106.
- ↑ Daniel, Elton L.; Mahdī, ʻalī Akbar (2006) Culture and customs of Iran by Elton L. Daniel, გვ. 25. ISBN 9780313320538.
- ↑ Gifford, John (1792). The history of France, from the earliest times, to the present important era, გვ. 355.
- ↑ González de Clavijo, Ruy; Estrada, Francisco López (1999), Embajada a Tamorlán, Volume 242 of Clásicos Castalia Series, Editorial Castalia, p. 19, ISBN 84-7039-831-8, https://books.google.com/books?id=rAuDt2JHh6gC&pg=PA19. წაკითხვის თარიღი: 2022-05-21
- ↑ Setton, Kenneth Meyer (1990-06-15) A History of the Crusades, Volume VI: The Impact of the Crusades on Europe Kenneth M. Setton, გვ. 262. ISBN 9780299107444.