გრიგოლ გიორგაძე
გრიგოლ ტიმოთეს ძე გიორგაძე (დ. 20 ნოემბერი, 1879, ქუთაისი — გ. 18 აგვისტო, 1937, ყაზახეთი) — ქართველი პოლიტიკური და საზოგადო მოღვაწე, იურისტი, ისტორიკოსი და პუბლიცისტი.
| გრიგოლ გიორგაძე | |
|---|---|
 | |
| დაბ. თარიღი | 30 ნოემბერი, 1879 |
| დაბ. ადგილი | ქუთაისი |
| გარდ. თარიღი | 18 აგვისტო, 1937 (57 წლის) |
| გარდ. ადგილი | ალმათი |
| მოქალაქეობა |
რუსეთის იმპერია.svg){kind=small} საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა.svg){kind=small} სსრკ |
| საქმიანობა | ისტორიკოსი და პოლიტიკოსი |
| მუშაობის ადგილი | ხარკოვის უნივერისტეტი |
| ალმა-მატერი | ხარკოვის უნივერისტეტი |
ბიოგრაფია
რედაქტირება1902 წელს დაამთავრა ქუთაისის სასულიერი სემინარია, 1909 წელს — ხარკოვის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტი. 1905 წელს შეუერთდა სოციალ-დემოკრატიული პარტიის მენშევიკურ ფრთას.
1909–10 წლებში ქუთაისში გამოსცემდა გაზეთ „ფონს“. 1917–18 წლებში იყო საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრი, 1918–19 წლებში — საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის სამხედრო მინისტრი (ამ პოსტზე 1919 წლის მარტში ნოე რამიშვილმა შეცვალა).
1919–21 წლებში საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრი. 1920 წლის აგვისტოდან საქართველოს მთავრობის რწმუნებული ბათუმის ოლქში. შექმნა დამოუკიდებელი სოციალ-დემოკრატიული ორგანიზაცია „ახალი სხივი“ და დამფუძნებელ კრებაში ხელმძღვანელობდა სხიველების ფრაქციას.
1921 წელს საქართველოს გასაბჭოების შემდეგ ბოლშევიკურმა რეჟიმმა დროებით დააპატიმრა.
1924–25 წლებში დაპატიმრებული იყო საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტის საქმესთან დაკავშირებით. სასამართლომ მას შეუფარდა 3-წლიანი პატიმრობა, თუმცა, როგორც საბჭოთა ხელისუფლებისთვის არასაშიში პირი, სასჯელისგან გაათავისუფლა.
1922–37 წლებში ეწეოდა საადვოკატო მოღვაწეობას, იყო საქართველოს დამცველთა კოლეგიის წევრი, საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმის უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი. იკვლევდა საქართველოს ფეოდალური ურთიერთობების, ახალი და უახლესი ისტორიის, ქართული სამართლის ისტორიის საკითხებს.
1937 წლის რეპრესიების დროს დააპატიმრეს და გადაასახლეს ყაზახეთში, სადაც იმავე წელს გარდაიცვალა. შემდგომში რეაბილიტირებული იქნა ყაზახეთის და საქართველოს უმაღლესი სასამართლოების გადაწყვეტილებით.
თხზულებები
რედაქტირება- ფეოდალური ურთიერთობა საქართველოში, ტფ.: სახელგამი, 1926.
- საბუთები რევოლუციონურ მოძრაობის ისტორიისათვის საქართველოში, 1870–1902, ტფ.: სახელგამი, 1929.
- საზოგადოებრივი ურთიერთობა საქართველოში ბატონ-ყმობის გადავარდნიდან პირველ რევოლუციამდე 1864–1905, ტფ.: სახელგამი, 1928.
ლიტერატურა
რედაქტირება- ურუშაძე ლ., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 2, თბ., 2012. — გვ. 13.