დიდი ლილო
დიდი ლილო — დაბა თბილისის ადმინისტრაციულ საზღვრებში, სამგორის რაიონში. მდებარეობს ივრის ზეგნის ჩრდილო-დასავლეთ ნაწილში, ზღვის დონიდან 800 მ-ზე.
| დაბა | |
|---|---|
|
დიდი ლილო | |
 | |
| ქვეყანა |
 საქართველო |
| მუნიციპალიტეტი | თბილისი |
| რაიონი | სამგორი |
| კოორდინატები | 41°44′11″ ჩ. გ. 44°57′57″ ა. გ. / 41.73639° ჩ. გ. 44.96583° ა. გ. |
| ცენტრის სიმაღლე | 800 მ |
| მოსახლეობა | 2417 კაცი (2014) |
| ეროვნული შემადგენლობა |
ქართველები 97,2 % ეზიდები 1,1 % სომხები 0,5 % |
| სასაათო სარტყელი | UTC+4 |
| სატელეფონო კოდი | +995 |
.svg)   | |
ისტორია
რედაქტირებადიდი ლილო მეზობელ სოფ. პატარა ლილოსთან ერთად ისტორიულად ცნობილი იყო ლილოს სახელწოდებით (პირველად მოიხსენიება XVII საუკუნის წყაროებში).
საბჭოთა პერიოდში დიდ ლილოში მოქმედებდა მევენახეობის და სატყეო მეურნეობები, საავადმყოფო. დაბის სტატუსი მიენიჭა 1974 წელს. 2007 წლამდე ექვემდებარებოდა გარდაბნის მუნიციპალიტეტს და იყო თემის ცენტრი (თავდაპირველად სოფლები: ვარკეთილი და პატარა ლილო, შემდგომში აგრეთვე წინუბანი და ნასაგური), 2007 წლიდან — თბილისის მუნიციპალიტეტის საზღვრებშია.
დაბაში არის ღვთისმშობლის ეკლესია, წმ. გიორგის სალოცავი, „ერეკლეს წყარო". მის ტერიტორიაზე გადის ისტორიული სარწყავი არხი.
დემოგრაფია
რედაქტირება2014 წლის აღწერის მონაცემებით დაბაში ცხოვრობს 2417 კაცი.
| აღწერის წელი | მოსახლეობა |
|---|---|
| 2002 | 2 420[1][2] |
| 2014 |  2 417[3]
|
ლიტერატურა
რედაქტირება- ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 2, თბ., 2012. — გვ. 417.
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ pop-stat.mashke.org — საქართველოს დასახლებული პუნქტების მოსახლეობა. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2012-04-19. ციტირების თარიღი: 2013-09-16.
- ↑ საქართველოს სტატისტიკის სახელმწიფო დეპარტამენტი — სოფლების მოსახლეობა 2002 წელი. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2013-09-19. ციტირების თარიღი: 2012-07-05.
- ↑ georgia-ethnic-2014