ვიკიპედია

პორტრეტების ეროვნული გალერეა (აშშ)

პორტრეტების ეროვნული გალერეა — ისტორიული ხელოვნების მუზეუმი მე-7, მე-9, F და G ქუჩებს შორის, ვაშინგტონში, აშშ-ში. დაარსდა 1962 წელს და გაიხსნა საზოგადოებისთვის 1968 წელს, ის არის ვაშინგტონის სმიტთსონის ინსტიტუტის ნაწილი. მისი კოლექციები ფოკუსირებულია ცნობილი ამერიკელების სურათებზე. მუზეუმი განთავსებულია ისტორიულ ძველი ოფისის შენობაში, ისევე როგორც სმიტსონის ამერიკული ხელოვნების მუზეუმი .

პორტრეტების ეროვნული გალერეა
ინგლ. National Portrait Gallery
38°53′52″ ჩ. გ. 77°01′23″ დ. გ. / 38.89778° ჩ. გ. 77.02306° დ. გ. / 38.89778; -77.02306
დაარსდა 1962 წელს
ქვეყანა აშშ-ის დროშა ამერიკის შეერთებული შტატები
მდებარეობა ვაშინგტონი[1]
ვიზიტორები 1,069,932
დირექტორი კიმ საჯეტი (2013-დღემდე)
ოფიციალური საიტი https://npg.si.edu/
Map

ისტორია

რედაქტირება

მუზეუმის დაარსება

რედაქტირება

პირველი პორტრეტული გალერეა შეერთებულ შტატებში იყო ჩარლზ უილსონ პილის "ამერიკული პანთეონი" (ასევე ცნობილი როგორც "პიალის ამერიკელი პატრიოტთა პორტრეტების კოლექცია"), დაარსებული 1796 წელს. ის ორი წლის შემდეგ დაიხურა. 1859 წელს ლონდონში გაიხსნა პორტრეტების ეროვნული გალერეა, რომელიც რამდენიმე ამერიკელმა შენიშნა.[2] ამერიკაში მსგავსი მუზეუმის გახსნის იდეა 1886 წელს გაჩნდა, როდესაც რობერტ უინტროპი, მასაჩუსეტსის ისტორიული საზოგადოების პრეზიდენტი, ეწვია ლონდონის პორტრეტების ეროვნულ გალერეას. შეერთებულ შტატებში დაბრუნებისთანავე მან მსგავსი მუზეუმის აშენება განიზრახა.

1919 წლის იანვარში სმიტსონის ინსტიტუტმა თანამშრომლობა დაიწყო ამერიკის ხელოვნების ფედერაციასთან , რათა შექმნილიყო ხელოვნების ეროვნული კომიტეტი. კომიტეტის მიზანი იყო რომ შეეგროვებინათ ყველა იმ ცნობილი ლიდერის პორტრეტი, რომელიც ჩართული იყო პირველ მსოფლიო ომში. კომიტეტის წევრებს შორის იყვნენ: ნავთობკომპანიის აღმასრულებელი დირექტორი ჰერბერტ პრეტი, ეთილ კროკერი და კროკერის ეროვნული ბანკის დამფუძნებელი, უილიამ ჰენრი კროკერი; არქიტექტორი აბრამ გარფილდი, მერი უილიამსონ ავერელი, ფინანსისტი ჯონ მორგანი , ადვოკატი ჩარლზ ფელპს ტაფტი (პრეზიდენტ უილიამ ჰოვარდ ტაფტის ძმა), ჰენრი კლეი ფრიკი და პალეონტოლოგი ჩარლზ დოლიტლ უოლკოტი. დაკვეთილი პორტრეტები გამოფინეს ბუნების ისტორიის ეროვნულ მუზეუმში ,1921 წლის მაისში. აღნიშული პორტრეტები პორტრეტების ეროვნული მუზეუმის კოლექციის ბირთვს წარმოადგენს.[3]

 
ენდრიუ ვ. მელონი, რომლის ხელოვნების კოლექცია ეროვნული პორტრეტების გალერეის კოლექციის ერთ -ერთი საფუძველი იყო.

1937 წელს ენდრიუ ვ. მელონმა კლასიკური და მოდერნისტული ხელოვნების თავისი დიდი კოლექცია გადასცა შეერთებულ შტატებს, რამაც გამოიწვია ხელოვნების ეროვნული გალერეის დაარსება. კოლექცია მოიცავდა პორტრეტების დიდ რაოდენობას. მელონის სურვილი იყო, რომ გალერეის შექმნის შემდეგ, ეს პორტრეტები მუზეუმისთვის გადაეცათ. დევიდ ე. ფინლი, უმცროსი, ადვოკატი და მელონის ერთ -ერთი უახლოესი მეგობარი, დასახელდა ხელოვნების ეროვნული გალერეის პირველ დირექტორად და მან მომდევნო რამდენიმე წლის განმავლობაში დიდი ძალისხმევა ჩადო პორტრეტების ეროვნული გალერეის აშენებაში.[2]

1957 წელს ფედერალურლმა მთავრობამ გააკეთა განაცხადი, იმის თაობაზე რომ ძველი ოფისის შენობები დაინგრეოდა. საზოგადოების აღშფოთებისა და ისტორიული სტრუქტურის გადასარჩენად მიღწეული შეთანხმების შემდეგ, კონგრესმა სმითსონის ინსტიტუტს უფლება მისცა რომ სტრუქტურა გამოეყენებინა მუზეუმად, 1958 წლის მარტში.[4] ცოტა ხნის შემდეგ, სმიტსონის ხელოვნების კომისიამ სმიტსონიის კანცლერს სთხოვა დაენიშნა კომიტეტი, ეროვნული პორტრეტების მუზეუმის ორგანიზებისა და ძველ შენობაში მუზეუმის მშენებლობის დაგეგმისთვის. ეს კომიტეტი შეიქმნა 1960 წელს.

პორტრეტების ეროვნული გალერეა ავტორიზებული და დაფუძნებულია კონგრესის მიერ, 1962 წელს.[5] ხელშემწყობმა კანონმდებლობამ განსაზღვრა მისი მიზანი, წარმოედგინა „მამაკაცებისა და ქალების პორტრეტები, რომლებმაც მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანეს შეერთებული შტატების ისტორიაში, განვითარებასა და კულტურაში“.[5] თუმცა, კანონმდებლობით განსაზღვრულია, რომ მუზეუმის კოლექცია შემოიფარგლება მხოლოდ ფერწერული ტილოებით, ანაბეჭდებით, ნახატებითა და გრავიურებით.[6] სმიტსონის ხელოვნების ფართო კოლექციისა და მელონის კოლექციის მიუხედავად, ეროვნული პორტრეტების გალერეის კოლექცია მაინც ცოტა იყო.[2] რიპლი, რომელმაც სმიტსონის ინსტიტუტის ხელმძღვანელობა 1964 წელს დაიწყო, იყო ახალი მუზეუმის ძლიერი მხარდამჭერი. მან მოუწოდა მუზეუმის კურატორებს, შეექმნათ კოლექცია ნულიდან, და მთლიანი კოლექციების შესყიდვის ნაცვლად, შეეძინათ ცალკეული მხატვრული ნამუშევრები. მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში, შემოწირულობებითა და შესყიდვებით თავი მოეყარა ახალ კოლექციას. ამ დროს მუზეუმს მცირე ფულადი სახსრები ჰქონდა.

პირველი პორტრეტების გამოფენა, "ბირთვი ეროვნული კოლექციისთვის", დაორგანიზდა ხელოვნებისა და მრეწველობის შენობაში 1965 წელს ( ჯეიმზ სმიტსონის დაბადებიდან ორასი წლის შემდეგ). მუზეუმი 1966 წელს გადავიდა ძველი საპატენტო ოფისის შენობაში, ამჯერად ეროვნული სახვითი ხელოვნების კოლექციით 1966 წელს.[7] ის საზოგადოებისთვის გაიხსნა 1968 წლის 7 ოქტომბერს.[8]

კოლექციის მშენებლობა

რედაქტირება

ძველი საპატენტო ოფისის შენობა გარემონტდა 1969 წელს ფოლკნერის, ფრაიერისა და ვანდერპულის არქიტექტურული ფირმის მიერ. განახლებამ 1970 წელს მიიღო არქიტექტორთა ამერიკული ინსტიტუტის ეროვნული ღირსების ჯილდო.[9]1973 წლის 4 ივლისს პორტრეტების გალერეამ დააორგანიზა ჩვენება, სახელწოდებით „შავი ყოფნა ამერიკის რევოლუციის ხანაში, 1770–1800“, ეს მუზეუმში იყო პირველი გამოფენა, რომელიც მხოლოდ აფრიკელ ამერიკელებს ეძღვნებოდა. ქველმოქმედმა პოლ მელონმა 1974 წელს მუზეუმს გადასცა ფრანგი ამერიკელი გრავიურის CBJF de Saint-Mémin– ის პორტრეტები.

1978 წლის მაისში მუზეუმს ჟურნალმა Time– მა გადასცა 850 ორიგინალური პორტრეტი, რომელიც მის გარეკანს ამშვენებდა 1928-1978 წლებში.[10] ამ ნამუშევრების მთავარი გამოფენის დებიუტი შედგა 1979 წლის მაისში.

ლიტერატურა

რედაქტირება
  • Acker, William B. Memorandum History of the Department of the Interior. Washington, D.C.: U.S. Department of the Interior, 1913.
  • Alexander, Edward P. Museum Masters: Their Museums and Their Influence. Walnut Creek, Calif.: AltaMira Press, 1995.
  • Bureau of Land Management. Landmarks in Public Land Management. Department of the Interior. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office, 1962.
  • Committee on Appropriations. First Supplemental Civil Functions Appropriation Bill for 1941. Hearings Before the Subcommittee of the Committee on Appopriations. Committee on Appropriations. U.S. House of Representatives. 76th Cong., 3d sess. Washington, D.C.: Government Printing Office, 1940.
  • Dale, Alzina Stone. Mystery Reader's Walking Guide, Washington, D.C. Lincoln, Neb.: IUniverse, 1998.
  • Fixico, Donald Lee. Bureau of Indian Affairs. Santa Barbara, Calif.: Greenwood, 2012.
  • Moeller, Gerard Martin and Feldblyum, Boris. AIA Guide to the Architecture of Washington, D.C. Baltimore, Md.: Johns Hopkins University Press, 2012.
  • National Park Service. Report of the Director of the National Park Service to the Secretary of the Interior for the Fiscal Year Ended June 30, 1924. Washington, D.C.: Government Printing Office, 1924.
  • Oehser, Paul H. The Smithsonian Institution. New York: Praeger Publishers, 1970.
  • Permanent Collection Illustrated Checklist. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press, 1980.
  • Price, Tom and Price, Susan Crites. Frommer's Irreverent Guide to Washington, D.C. Hoboken, N.J.: Wiley Publishing, 2007.
  • Public Buildings Commission. Annual Report of the Public Buildings Commission for the Calendar Year 1932. Washington, D.C.: Government Printing Office, 1933.
  • Ross, Betty. A Museum Guide to Washington, D.C. Washington, D.C.: Americana Press, 1986.
  • Sandler, Corey. Washington, D.C., Williamsburg, Busch Gardens, Richmond and Other Area Attractions. Lincolnwood, Ill.: Verulam, 2000.
  • Schultz, Patricia. 1,000 Places to See in the United States & Canada Before You Die. New York: Workman Publishing, 2011.
  • Secretary of the Interior. Report of the Secretary of the Interior for the Fiscal Year Ended June 30, 1899. Department of the Interior. Washington, D.C.: Government Printing Office, 1899.
  • Select Subcommittee on Education. Aid to Fine Arts: Hearing Before the Select Subcommittee on Education of the Committee on Education and Labor, House of Representatives, Eighty-Seventh Congress, First Session, on H.R. 4172, H.R. 4174, and Related Bills to Aid the Fine Arts in the United States. Hearing Held in Washington, D.C., May 15, 1961. Select Subcommittee on Education. Committee on Education and Labor. U.S. House of Representatives. 87th Cong., 1st sess. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office, 1961.
  • Silber, Nina. Landmarks of the Civil War. New York: Oxford University Press, 2003.
  • Smith, Carol. "Portraying the Black Atlantic: Americanisation and the National Museum." In Issues in Americanisation and Culture. Jude Davies, Neil Campbell, and George McKay, eds. Edinburgh: Edinburgh University Press, 2004.
  • Ward, David C. 2004 Charles Willson Peale: Art and Selfhood in the Early Republic Berkley, California : University of California Press

რესურსები ინტერნეტში

რედაქტირება

სქოლიო

რედაქტირება
  1. ↑ 1.0 1.1 Society of Architectural Historians SAH Archipedia — Chicago, IL, [Charlottesville, Va.], London: Society of Architectural Historians, University of Virginia Press, 2012. — ISBN 978-0-8139-3348-1
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Thompson, Bob. "Who Gets Into the National Portrait Gallery, and Why?" Washington Post. June 13, 1999.
  3. ↑ Oehser, p. 146.
  4. ↑ Oehser, p. 200.
  5. ↑ 5.0 5.1 Schultz, p. 272.
  6. ↑ Richard, Paul. "A New Face for the Stuffy Old Portrait." Washington Post. April 3, 1977.
  7. ↑ Alexander, p. 302.
  8. ↑ Richard, Paul. "A National Family Album." Washington Post. October 6, 1968; Martin, Judith. "'Semi, Demi-Heroes' Open New Gallery." Washington Post. October 7, 1968.
  9. ↑ "Avery C. Faulkner." Wilmington Star-News. February 25, 2007.
  10. ↑ Permanent Collection Illustrated Checklist, p. 7.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=პორტრეტების_ეროვნული_გალერეა_(აშშ)&oldid=4515013“-დან