ოძინი
იმპერატორი ოძინი (იაპონ. 応神天皇; დ. 200 — გ. 310) — იაპონიის მე-15 იმპერატორი [2] მემკვიდრეობის ტრადიციული წესის მიხედვით.[3] ოძინი ქვეყანას 40 წელი მართავდა.
| იმპერატორი ოძინი | |
|---|---|
| 応神天皇 | |
 | |
| იაპონიის მე-15 იმპერატორი | |
| მმართ. დასაწყისი: | 270 |
| მმართ. დასასრული: | 310[1] |
| წინამორბედი: | ტიუაი |
| მემკვიდრე: | ნინტოკუ |
| რეგენტი: | იმპერატორის მეუღლე ძინგუ |
| პირადი ცხოვრება | |
| დაბ. თარიღი: | 200 |
| გარდ. თარიღი: | 310 (110 წლის) |
| გარდ. ადგილი: | უმი |
| მეუღლე: | ნაკაცუჰიმე |
| მამა: | იმპერატორი ტიუაი |
| დედა: | იმპერატორის მეუღლე ძინგუ |
იმპერატორის ცხოვრების და მმართველობის წელი უცნობია.[4] ადრეული ხანის იმპერატორების პირობითი სახელები არ იყო მიღებული „ტრადიციული წესით“ იმპერატორ კამუს მმართველობამდე, რომელიც იამატოს დინასტიის 50-ე მონარქი იყო.[5]
კოძიკი და ნიჰონ შოკი წერდნენ, რომ ოძინი იმპერატორ ტიუაის და მისი მეუღლის, ძინგუს შვილი იყო. რადგანაც ტიუაი ოძინის დაბადებამდე გარდაიცვალა, ქვეყნის ფაქტობრივი მმართველი ძინგუ გახდა, რასაც VIII საუკუნის ისტორიული წიგნიდან ვიგებთ.
მეუღლეები და შვილები
რედაქტირებაიმპერატორ ოძინის ერთი მეუღლე და 10 ხარჭა ჰყავდა:
- იმპერატორის მეუღლე ნაკაცუჰიმე, რომელიც პრინცესა არატას, პრინც ოოსაძაკის და პრინც ნეტორის დედა იყო;
- ტაკაკირიჰიმე, რომელიც პრინც ნუკატა ნო ონაკაცუჰიკოს, პრინც ოიამამორის, პრინც იძანომავაკას, პრინცესა ოჰარას და პრინცესა კომუკუტას დედა იყო;
- ოტოჰიმე, რომელიც პრინცესა აჰეს, პრინცესა ავაძი ნო მიჰარას, პრინცესა კი ნო უნოს, პრინცესა სიგეჰარას და პრინცესა მინო ნო ირაცუმეს დედა იყო;
- მიანუსიაკაჰიმე, რომელიც პრინც უძი ნო ვაკირაცუკოს, პრინცესა იატას და პრინცესა მერტორის დედა იყო;
- ონაბეჰიმე, რომელიც პრინცესა უძი ნო ვაკირაცუჰიმეს დედა იყო;
- ოკინაგა მავაკანაკაცუჰიმე, რომელიც პრინც ვაკანუკე ნო ფუტამატას დედა იყო;
- იტოჰიმე, რომელიც პრინც ჰაიავუსავაკეს დედა იყო;
- ჰიმუკა ნო იძუმი ნო ნაგაჰიმე, რომელიც პრინც იოჰაეს, პრინც ოჰაეს და პრინცესა ჰატაბი ნო ვაკაირაცუმეს დედა იყო;
- კაგუროჰიმე, რომელიც პრინცესა კავარატა ნო ირაცუმეს, პრინცესა ტამა ნო ირაცუმეს და პრინც კატაძის დედა იყო;
- კაცურაგი ნო ირომე, რომელიც პრინც იძანომავაკას დედა იყო;
- ეჰიმე.
იხილეთ აგრეთვე
რედაქტირებალიტერატურა
რედაქტირება- William George Aston (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697. London: Kegan Paul, Trench, Trubner. OCLC 448337491
- Delmer Brown and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. 10-ISBN 0-520-03460-0; 13-ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
- Basil Hall Chamberlain(1920). The Kojiki. Read before the Asiatic Society of Japan on 12 April, 10 May, and 21 June 1882; reprinted May 1919. OCLC 1882339
- Richard Ponsonby-Fane. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- H. Paul Varley (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. 10-ISBN 0-231-04940-4; 13-ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ "Genealogy of the Emperors of Japan" at Kunaicho.go.jp; retrieved 2013-8-28.
- ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō), 安寧天皇 (3); retrieved 2011-10-19.
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, p. 4; Brown, Delmer M. (1979). Gukanshō, p. 251; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, p. 89; Nussbaum, Louis-Frédéric. (2002). "Traditional order of Tennō" in Japan encyclopedia, pp. 962-963.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 29.
- ↑ Aston, William George. (1896). Nihongi, pp. 109.