კასტილიის სამეფო
კასტილიის სამეფო (ესპ. Reino de Castilla, ლათ. Regnum Castellae) — მდებარეობდა არაგონისა და პორტუგალიის სამეფოებს შორის — პირენეის ნახევარკუნძულის ცენტრალურ ნაწილში.
|
კასტილიის სამეფო | |||||||||
| |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
 კასტილიის სამეფო | |||||||||
| დედაქალაქი | ბურგოსი (1037-1087) ტოლედო (1087-1230) | ||||||||
| ენა | ესპანური, ბასკური, მოსარაბული | ||||||||
| რელიგია | რომის კათოლიკური ეკლესია | ||||||||
| მმართველობის ფორმა | მონარქია | ||||||||
| მეფე | |||||||||
| - 1065 - 1072 | სანჩო II (პირველი მეფე) | ||||||||
| - 1217 - 1230 | ფერნანდო III (ბოლო მეფე) | ||||||||
-Variant.svg){kind=small}
.svg)
ამ სამეფოს სახელწოდება — კასტილია ნიშნავს ქალაქების, ანუ კოშკების ქვეყანას. კასტილიაში დიდი რაოდენობით იყო თავისებური სტრუქტურის მქონე ქალაქები. ისინი ძველად ციხე-სიმაგრეებს წარმოადგენდნენ, რომელთა დანიშნულება თავდაცვა იყო და ამავე დროს სამხრეთისკენ მოგზაურობის საიმედო დასაყრდენს ქმნიდნენ. ქალაქების მოსახლეობა სამხედრო საქმეს ეწეოდა. მათგან დგებოდა ცხენოსნებისა და ქვეითების შეიარაღებული რაზმები. ქალაქები ხშირად დამოუიკიდებელ ლაშქრობებს აწყობდნენ მავრების წინააღმდეგ. ქალაქის შეიარაღება და ბრძოლისათვის მზადყოფნა მათ შესაძლებლობას აძლევდა დამოუკიდებლობა შეენარჩუნებინათ აგრეთვე ესპანელი მსხვილი ფეოდალების ხელყოფისაგანაც.
თავიანთი დამოუკიდებლობის შესანარჩუნებლად და მავრების წინააღმდეგ საბრძოლველად ქალაქები ურთიერთშორის კავშირს ამყარებდნენ, რომელსაც ჰერმანდადი ეწოდებოდა. მეტი სიძლიერის მოპოვების მიზნით ისინი ხშირად უკავშირდებოდნენ გლეხურ თემებს — „ბეჰეტრიებს“. სამხედრო საქმიანობასთან ერთად ისინი სოფლის მეურნეობასაც მისდევდნენ.
ლიტერატურარედაქტირება
- გ. ტივაძე, შუა საუკუნეების ისტორია, ტ. 2. თბ. 1970.გვ. 114-116