გერმანული ლიტერატურა (750-900)

ადრეული და განვითარებული შუა საუკუნეების გერმანული ლიტერატურა არის ნაწილი ძველი ზემოგერმანული ლიტერატურისა და ქრონოლოგიურად დაახლ. 750-900 წწ., ანუ კაროლინგურ ხანას მოიცავს. ამ ხანაში მთავარი ენა იყო ლათინური და შესაბამისად პოლიტიკის, ადმინისტრირების, ისტორიოგრაფიის, თეოლოგიის და სხვა მეცნიერებათა თითქმის ყველა წყარო და ძეგლი ლათინურ ენაზეა შესრულებული.

ხალხის ენა: თეოდისკა ლინგვა

გერმანულ ენაზე წერილობითი წყაროების შედგენას VIII საუკუნეში მიჰყვეს ხელი. ამ დროის გერმანული ენა წარმოადგენს სხვადასხვა ძველი ზემოგერმანული დიალექტების ნაკრებს, რომლისგანაც მოგვიანებით საშუალო ზემოგერმანული თავისი ვარიანტებითურთ იწყებს განვითარებას. ლათინურ ტექსტებთან შედარებით VIII-XI საუკუნეებში ხალხის ენაზე გაცილებით ნაკლებად წერდნენ. („ხალხის ენა“, როგორც მაშინ უწოდებდნენ theodisca lingua. სავარაუდოდ, სწორედ სიტყვა „თეოდისკასგან“ უნდა ჩამოყალიბებულიყო გერმანელთა დღეს ეთნონიმად არსებული „დოიჩ“-ი .) გერმანულ დიალექტებზე შემონახული წერილობითი წყაროების სიმწირის გამო ამ ხანის ყველა ტექსტს გერმანულ ლიტერატურას მიაკუთვნებენ. მათ შორისაა პოლიტიკური და რელიგიური (ლოცვები, მონანიების ფორმულები, ნათლობის მოწმობები, ფსალმუნები, ქადაგებებები) დანიშნულების ტექსტები, ან ცალკეულ სიტყვათა თარგმანები გლოსებში. ეს ლიტერატურა ძირითადად რელიგიის, სამართლის, საომარი ხელოვნებისა და მისთ. სფეროებს მოიცავდა და ამდენად უშუალო კავშირში იყო ზოგად ისტორიასთან.