ბენიტო ბუაჩიძე
ბენიტო მიხეილის ძე ბუაჩიძე (დ. 2 სექტემბერი, 1905 — გ. 3 ოქტომბერი, 1937) — ქართველი კრიტიკოსი და ლიტერატურათმცოდნე. რეპრესირებული. სკკპ წევრი 1926 წლიდან. კიტა ბუაჩიძის ძმა.[1]
| ბენიტო ბუაჩიძე | |
|---|---|
 ბენიტო ბუაჩიძე ზის მარცხნივ ბოლოში | |
| დაბადების თარიღი |
2 სექტემბერი, 1905 ფარცხნალი, ხარაგაულის რაიონი |
| გარდაცვალების თარიღი | 3 ოქტომბერი, 1937 (32 წლის) |
| ეროვნება | ქართველი |
| საქმიანობა |
კრიტიკოსი ლიტერატურათმცოდნე |
ბიოგრაფია რედაქტირება
ბენიტო ბუაჩიძე იყო ქართველი და ამიერკავკასიელი პროლეტარული მწერლობის ერთ-ერთი პირველი იდეური მოთავე და ორგანიზატორი. 1926–28 წლებში არჩეული იყო საქართველოს და ამიერკავკასიელი პროლეტარული მწერლობის ასოციაციათა საკავშირო გაერთიანების მდივნად. თანამშრომლობდა გაზეთ „ზარია ვოსტოკაში“.[2]
იყო ჟურნალ „На литературном посту“-ის რედკოლეგიის წევრი და ჟურნალ „На рубеже Востока“-ის რედაქტორი. 1932 წელს მუშაობდა მოსკოვის კომუნისტური აკადემიის ლიტერატურის ინსტიტუტის უფროს მეცნიერ-თანამშრომლად. 1934 წელს დანიშნეს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ლიტერატურის ფაკულტეტის დეკანად.[2]
თავის ნაშრომებში შეიმუშავა საბჭოთა ლიტერატურის განვითარების საკითხები, რეალიზმისა და რომანტიზმის პრობლემები, საბჭოთა ხელოვნების რევოლუციური ტრადიციები. ბუაჩიძის წიგნებიდან აღსანიშნავია: „ბრძოლა ჰეგემონიისათვის“ (1930), „მხატვრული მწერლობის შემოქმედებითი საკითხები“ (1933) და „თანამედროვე ქართული მწერლობის გზები“ (1934). წერდა ილია ჭავჭავაძეზე, მიხეილ ჯავახიშვილზე, გალაკტიონ ტაბიძეზე, ვლადიმერ მაიაკოვსკიზე, ნიკოლოზ ოსტროვსკიზე.[1]
ბენიტო ბუაჩიძე დააპატიმრეს 1937 წლის 22 ივლისს. გასამართლებულია 03/10-1937 წ. სსრკ უზენაესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიის გამსვლელი სესიის მიერ. ბრალად დაედო კონტრევოლუციონერობა. მიესაჯა სასჯელის უმაღლესი ზომა — დახვრეტა.[3] რეაბილიტირებულია სიკვდილის შემდეგ 1956 წლის 25 ივნისს.[4]