ალექსანდრე ბაკურაძე
ალექსანდრე ნიკოლოზის ძე ბაკურაძე (დ. 28 ნოემბერი [ძვ. სტ. 11 დეკემბერი], 1905, სოფელი რეხა, ახლანდელი წალკის მუნიციპალიტეტი ― გ. 4 მაისი, 1987, თბილისი) — ქართველი ფიზიოლიგი. საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1955), მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი (1946), პროფესორი (1948), საქართველოს მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1961), ივანე ბერიტაშვილის ნეიროფიზიოლოგიის სკოლის წარმომადგენელი.
| ალექსანდრე ბაკურაძე | |
|---|---|
| დაბ. თარიღი | 28 ნოემბერი, 1905 |
| დაბ. ადგილი | რეხა, ტფილისის გუბერნია, რუსეთის იმპერია |
| გარდ. თარიღი | 4 მაისი, 1987 (81 წლის) |
| გარდ. ადგილი | თბილისი, საქართველოს სსრ, სსრკ |
| მოქალაქეობა |
 რუსეთის იმპერიაამიერკავკასიის დემოკრატიული ფედერაციული რესპუბლიკა .svg){kind=small} საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა სსრკ |
| საქმიანობა | ფიზიოლოგი |
| ალმა-მატერი | თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტი |
ბიოგრაფია
რედაქტირება1930 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო ინსტიტუტი, 1934 მუშაობდა ლენინგრადში, აკადემიკოს ივანე პავლოვისა და ეფიმ ლონდონის ლაბორატორიაში. 1945-იდან გარდაცვალებამდე განაგებდა თბილისის სამედიცინო ინსტიტუტის ფიზიოლოგიის კათედრას, 1966-იდან გარდაცვალებამდე საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ფიზიოლოგიის ინსტიტუტის პრიმატების ქცევის შემსწვლელი ლაბორატორიის გამგე იყო, 1969-1975 — ამავე ინსტიტუტის დირექტორი,1952-1956 — საქართველოს ფიზიოლოგთა სამეცნიერო საზოგადოების თავმჯდომარის მოადგილე.
დაამუშავა საჭმლის მომნელებელი სისტემის ფუნქციების შესწავლის მეთოდები, შეისწავლა ამ სისტემის ნერვული სარეგულაციო მექანიზმები. შეადგინა (ივანე ბერიტაშვილთან ერთად) სახელმძღვანელო „ადამიანისა და ცხოველთა ფიზიოლოგიის პრაქტიკაში“ (1966). 1966 მიენიჭა ივანე თარხნიშვილის პრემია ნაშრომისათვის „კვების ცენტრის ფუნქციური მდგომარეობის ცვლილებები შიმშილისა და მაძღრობის დროს“ (1965, რუსულ ენაზე).
მიღებული აქვს სახელმწიფო ჯილდოები.
ლიტერატურა
რედაქტირება- ა. ქორელი, ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 1, თბ., 1997. — გვ. 338.