ალეკო შენგელია
ალეკო სოფრომის ძე შენგელია (დ. 7 ნოემბერი, 1901, სოფ. ხაბუმე, ახლანდ. ჩხოროწყუს მუნიციპალიტეტი — გ. 7 მაისი, 1975, თბილისი) — ქართველი პოეტი.
ალეკო შენგელია | |
---|---|
დაბადების თარიღი | 7 ნოემბერი, 1901 ან 1914[1] |
დაბადების ადგილი | ხაბუმე, ქუთაისის გუბერნია, რუსეთის იმპერია |
გარდაცვალების თარიღი | 7 მაისი, 1975 |
გარდაცვალების ადგილი | თბილისი, საქართველოს სსრ, სსრკ |
დასაფლავებულია | დიდუბის პანთეონი |
საქმიანობა | პოეტი |
მოქალაქეობა |
რუსეთის იმპერია ამიერკავკასიის დემოკრატიული ფედერაციული რესპუბლიკა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა სსრკ |
ბიოგრაფია რედაქტირება
1930-1933 წლებში სწავლობდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტზე.
მისი პირველი ლექსი გამოქვეყნდა 1938 წელს ჟურნალში „ჩვენი თაობა“, ალეკო შენგელიამ პირველი წიგნი 1940 წელს გამოაქვეყნა. ამას მოჰყვა ლექსებისა და პოემების კრებულები: „გაზაფხულის სიმღერები“, „მე მიყვარს“, „ლექსები“, „რჩეული“, „ლექსები და პოემები“, „დღეები“, „ოცნებები და ნაფეხურები“, „საბავშვო ლექსები და პოემები“ და სხვა. იგი აგრეთვე ავტორია ისტორიულ-რევოლუციური პიესისა „ციმბირის პაპა“, რომელიც ოზურგეთის სახელმწიფო თეატრის სცენაზე დაიდგა 1966 წელს. პოეტის მრავალი ლექსი გაითავისა მკითხველმა, მრავალი მათგანი სიმღერად აქცია და გაახალხურა.
„ | რა სცოდნიათ, ამ პატარა ნამის ღილებს,
თვალს ნაბავენ, თითქოს შენი თვალებია, ერთხელ მაინც, ჩუმად მაინც გამიღიმე, რა უღმერთო გაჯავრება გყვარებია. |
“ |
ან
„ | ...თუ დავეცე ნუ მიტირებთ დანანებით,
ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი, საქართველოს ლამაზებო, საქართველოს მანანებო, დამაყარეთ თქვენი ფერის ყვავილები... |
“ |
იყო გამომცემლობა „ნაკადულის“ მთავარი რედაქტორი და ლიტფონდის დირექტორი. დაჯილდოვებული იყო „საპატიო ნიშნის“ ორი ორდენით.
დაკრძალულია მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა დიდუბის პანთეონში.
ლიტერატურა რედაქტირება
- ზ. ბაბუნაშვილი, თ. ნოზაძე, „მამულიშვილთა სავანე“, გვ. 371, თბ., 1994
რესურსები ინტერნეტში რედაქტირება
- ↑ საქართველოს ბიოგრაფიული ლექსიკონი — 2001.