შალვა ვარდიძე

შალვა ვარდიძე (დ. 1885, არალი, ახალციხის მაზრა) — ქართველი მეცნიერი, მთარგმნელი, მწერალი.

დაიბადა XIX საუკუნის ბოლოს. თავდაპირველად მოღვაწეობდა პეტრე ხარისჭირაშვილის მიერ სტამბოლში დაარსებულ(XIX საუკუნის 60-იანი წლები) ქართველ კათოლიკეთა მონასტერში. თანამშრომლობდა ევროპაში არსებულ "საქართველოს დამოუკიდებლობის ეროვნულ კომიტეტთან", ხოლო 20-იანი წლებიდან პარიზში დაარსებულ "თეთრი გიორგის" ორგანიზაციასთან. 1921 წლიდან დიდ დახმარებას უწევდა ქართულ ემიგრაციას სტამბოლში. II მსოფლიო ომის (1939-1945) დროს თურქემბა შეიპყრეს და გაასახლეს. შემდეგ მოღვაწეობდა ბეირუთში, სან-ჟოზეფის უნივერსიტეტში, სადაც არაბულ ენაზე გამოსცა 2 ბროშურა საქართველოს შესახებ. ფრანგულიდან ქართულად თარგმნა და სტამბოლში გამოსცა ევგენი დალეჯიო დ'ალესიოს წიგნი "ქართველები კონსტანტინეოპოლში" და რ. ჟანენის წიგნი "ქართველები იერუსალიმში" (ორივე 1921 წელს). მისი შრომები სისტემატურად იბეჭდებოდა უცხოურ ჟურნალ-გაზეთებში. გარდა სამეცნიერო ნაშრომებისა მას ეკუთვნის პატრიოტული ხასიათის ლექსები "ჩემი ლოცვა" (1950), "წმინდა ნინოს" (1951). სასულიერო და პოლიტიკური მოღვაწე. გარდაიცვალა ქალაქ ბეირუთში (ლიბანი) XX საუკუნის 50-იან წლებში.

ლიტერატურა

• ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 3, თბ., 2014. — გვ. 171.

რესურსები ინტერნეტში

• შალვა ვარდიძე — საქართველოს ბიოგრაფიული ლექსიკონი