უილიამ ტაბმენი
უილიამ ტაბმენი (ინგლ. William Vacanarat Shadrach Tubman; დ. 29 ნოემბერი 1895, ჰარპერი, ლიბერია — გ. 23 ივლისი 1971, ლონდონი, დიდი ბრიტანეთი) — ლიბერიის სახელმწიფო და პოლიტიკური მოღვაწე. ლიბერიის პრეზიდენტი 1944-1971 წლებში.
| უილიამ ტაბმენი | |
 1943 წ. | |
| ლიბერიის პრეზიდენტი | |
|---|---|
| თანამდებობაზე ყოფნის დრო | |
| 3 იანვარი, 1944 – 23 ივლისი, 1971 | |
| ვიცე-პრეზიდენტი | კლარენს სიმპსონი (1944-1952) უილიამ ტოლბერტი (1952-1971) |
| წინამორბედი | ედვინ ბარკლაი |
| მემკვიდრე | უილიამ ტოლბერტი |
| დაბადებული | 29 ნოემბერი, 1895 ჰარპერი, ლიბერია |
| გარდაცვლილი | 23 ივლისი, 1971 (75 წლის) ლონდონი, დიდი ბრიტანეთი |
| პოლიტიკური პარტია | ჭეშმარიტი ვიგების პარტია |
| შვილები | უილიამ ტაბმენ უმცროსი |
| რელიგია | მეთოდიზმი |
ბიოგრაფია
რედაქტირებამიეკუთვნებოდა ამერიკელი ლიბერიელების, პირველმოსახლეების, უძველეს შტოს, რომლებიც ლიბერიაში გადმოსახლდნენ XIX საუკუნის 40-იან წლებში. უილიამ ტაბმენის მამა იყო ლიბერიის არმიის გენერალი, შემდეგ ლიბერიის პარლამენტის სპიკერი. თანამდებობიდან წასვლის შემდეგ ის მეთოდისტური ეკლესიის მქადაგებელი გახდა.
უილიამ ტაბმენმა მიიღო იურიდიული განათლება, ხოლო შემდეგ იურიდიულ მეცნიერებათა დოქტორის ხარისხი. 1937-1943 წლებში იყო პროკურორის თანაშემწე და უზენაესი სასამართლოს წევრი. 1923-1931 და 1934-1937 წლებში სენატორი იყო მერილენდის საგრაფოდან. 1944 წლიდან გარდაცვალებამდე კი - ქვეყნის პრეზიდენტი და ქვეყნის კონსტიტუციის თანახმად ასევე ხელმძღვანელობდა მთავრობას. ამავდროულად იყო მმართველი ჭეშმარიტი ვიგების პარტიის ლიდერი. იყო მეთოდისტური ეკლესიის აქტიური მოღვაწე. მონაწილეობდა აფრიკის ქვეყნების მთელ რიგ საერთაშორისო კონფერენციებში.
1944 წელს პრეზიდენტმა უილიამ ტაბმენმა გამოაცხადა „გაერთიანების პოლიტიკა“, რომელიც მიზნად ისახავდა ადგილობრივ მოსახლეობასა და ამერიკელთა შთამომავლებს შორის უთანასწორობის ლიკვიდაციას. მკვიდრ მამაკაცებს მიენიჭათ საარჩევნო უფლება - შეზღუდული ქონებრივი ცენზით. მათ მიიღეს უფლება დაეკავებინათ სახელმწიფო თანამდებობები, თუმცა წინააღმდეგობები ეთნიკურ ჯგუფებს შორის მაინც გრძელდებოდა.
ტაბმენი ასევე „ღია კარის პოლიტიკის“ მომხრე იყო. ტაბმენის მთავრობამ ასევე გაატარა მთელი რიგი ღონისძიებები, რომლის მიხედვითაც გაძლიერა ქვეყნის როლი ეკონომიკაში და სოციალურ სფეროში.