სანტა-კრუსის კუნძულები

სანტა-კრუსის კუნძულები (ინგლ. Santa Cruz Islands) — კუნძულების ჯგუფი წყნარი ოკეანის დასავლეთ ნაწილში. ადმინისტრაციულად შედის მელანეზიური სახელმწიფო სოლომონის კუნძულების ტემოტუს პროვინციის შემადგენლობაში.

სანტა-კრუსის კუნძულები

მშობ. სახელი: ინგლ. Santa Cruz Islands
სანტა-კრუსის კუნძულების რუკა
გეოგრაფია
11°00′ ს. გ. 166°15′ ა. გ.
მდებარეობა	წყნარი ოკეანე
კოორდინატები
მთავარი კუნძული	ნენდო
ფართობი	747 კმ²
უმაღლესი წერტილი	924 მ
სოლომონის კუნძულები
პროვინცია	ტემოტუ
დემოგრაფია
მოსახლეობა	11 000
სიმჭიდროვე	14,726 ად. /კმ²

გეოგრაფია

კუნძულები მდებარეობენ დაახლოებით 400 კმ-ით სამხრეთ-აღმოსავლეთით სოლომონის არქიპელაგიდან.

სანტა-კრუსის კუნძულების ასაკი, რომელიც ჩამოყალიბდა ავსტრალიის და წყნარი ოკეანის ფილაქნების შეჯახების შედეგად, აჭარბებს 5 მილიონ წელს. გეოლოგიურად კუნძულები შედგება კირქვისაგან და ვულკანური ტუფისაგან. კუნძულების უმაღლესი წერტილი ზღვის დონიდან მდებარეობს კუნძულ ვანიკოროზე (924 მეტრი).

კუნძულების ხმელეთის საერთო ფართობი შეადგენს 747 კმ²-ს. ყველაზე დიდი კუნძულებია:

• ვანიკორო (ფართობი 173,2 კმ², მოსახლეობის რაოდენობა — დაახლოებით 800 ადამიანი);
• ნენდო (ფართობი 505,5 კმ², უმაღლესი წერტილი — 549 მეტრი, მოსახლეობის რაოდენობა — დაახლოებით 5000 ადამიანი);
• უტუპუა (ფართობი 69 კმ², უმაღლესი წერტილი — 380 მეტრი, მოსახლეობის რაოდენობა — დაახლოებით 300 ადამიანი);
• ტინაკულა, (ფართობი 8 კმ²);
• დაფის კუნძულები, (ფართობი 14 კმ²);
• რიფის კუნძულები, (ფართობი 29 კმ²);
• ტიკოპია, (ფართობი 5 კმ²);
• ანუტა, (ფართობი 0,37 კმ²);
• ფატუტაკა, (ფართობი 0,18 კმ²).

სანტა-კრუსის კუნძულების ყველაზე დიდი ქალაქია — ლატა, რომელიც მდებარეობს კუნძულ ნენდოზე და ტემოტუს პროვინციის ადმინისტრაციული ცენტრია.

ისტორია

სანტა-კრუსის კუნძულები 1595 წელს აღმოაჩინა ალვარო მენდანია დე ნეირამ მისი მეორე წყნაროკეანური ექსპედიციის დროს.

მეორე მსოფლიო ომის დროს, 1942 წელს გაიმართა საჰაერო ბრძოლები სანტა-კრუსის კუნძულებთან იაპონიის საიმპერატორო ფლოტსა და აშშ-ის ფლოტს შორის.