ლიეტუვის კონსტიტუცია

ლიეტუვის კონსტიტუცია (ლიეტ. Lietuvos Respublikos Konstitucija) — ლიეტუვის რესპუბლიკის ძირითადი კანონი. მოქმედი კონსტიტუცია მიღებულია საერთო სახალხო რეფერენდუმზე 1992 წლის 25 ოქტომბერს.

მოქმედი კონსტიტუცია

კონსტიტუცია შედგება 4 თავის, 154 მუხლისა და დასკვნითი ნაწილისაგან. კონსტიტუცია აწესრიგებს ლიეტუვის რესპუბლიკის სახელმწიფო მოწყობის საკითხებს.

ისტორია

ლიეტუვაში XX საუკუნის განმავლობაში მოქმედებდა რამდენიმე დროებითი თუ მუდმივი კონსტიტუცია:

2 ნოემბერი 1918 - სახელმწიფო საბჭოს პრეზიდიუმმა მიიღო დროებითი კონსტიტუცია, რომლის მიხედვით საკანონმდებლო ხელისუფლება გადავიდა სახელმწიფო საბჭოს ხელში, ხოლო აღმასრულებელი - პრეზიდიუმის ხელში.
1919 - დროებითი კონსტიტუცია.
10 ივნისი 1920 - დამფუძნებელმა სეიმმა მიიღო დროებითი კონსტიტუცია.
1 აგვისტო 1922 - მიირეს პირველი მუდმივი კონსტიტუცია, რომლის მიხედვით სკანონმდებლო ხელისუფლების ორგანოდ აღიარებულ იქნა სეიმი, აღმასრულებელი ხელისუფლება გადაეცა - პრეზიდენტსა და მთავრობას, სეიმისა და პრეზიდენტის უფლებამოსილების ვადა განისაზღვრა 3 წლის ვადით.
15 მაისი 1928 - მიიღეს მეორე მუდმივი კონსტიტუცია, რომელმაც იურიდიულად გააფორმა 1926 მომხდარი გადატრიალების შემდეგ შექმნილი ავტორიტარული რეჟიმი.
12 მაისი 1938 - მიიღეს მესამე კონსტიტუცია.
25 აგვისტო 1940 - მიიღეს ლიტვის სსრ-ს "სტალინური" კონსტიტუცია.

1990 წლის 11 მარტამდე ლიეტუვაში მოქმედებდა სსრკ-ს 1977 წლისა და ლიტვის სსრ-ს 1978 წლის კონსტიტუციები. ლიტვის სსრ-ს უმაღლესმა საბჭომ 1990 წლის 11 მარტს მიიღო კანონი საბჭოთა კონსტიტუციის შეჩერებისა და 1938 წლის კონსტიტუციის აღდგენის შესახებ.

რესურსები ინტერნეტში

ეს სტატია ლიეტუვისა და ლიეტუველების შესახებ ჯერჯერობით ესკიზია. თქვენ შეგიძლიათ დაგვეხმაროთ მის შევსებაში.