იაკობ ვან მარლანტი
იაკობ ვან მარლანტი (ნიდერლ. Jacob van Maerlant; დ. დაახლოებით 1235, დამე, ბრიუგეს მახლობლად, — გ. დაახლოებით 1300, იქვე) — ფლამანდიელი პოეტი. ლიტერატურული მოღვაწეობა დაიწყო სარაინდო რომანების დამუშავებით. ნიდერლანდურ ლიტერატურაში დაამკვიდრა დიდაქტიკური ჟანრი. მისი თხზულებები „ბუნების ყვავილები“ (დაახლოებით 1262-1266), „ისტორიული სარკე“ (დაახლოებით 1283-1288) ხელს უწყობდა ხალხურ ენაზე ცოდნის გავრცელებას. მარლანტის შემოქმედებამ დიდი როლი ითამაშა საერთო სახალხო ნიდერლანდური ენის ნორმების დადგენაში.
| იაკობ ვან მარლანტი | |
|---|---|
| შეცდომა Lua: expandTemplate: template "lang-und" does not exist | |
 | |
| დაბადების თარიღი | არაუადრეს 1230 და არაუგვიანეს 1235 |
| დაბადების ადგილი | Brugse Ommeland |
| გარდაცვალების თარიღი | არაუადრეს 1288 და არაუგვიანეს 1300 |
| გარდაცვალების ადგილი | Damme |
| დასაფლავებულია | Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk |
| საქმიანობა | პოეტი და მწერალი[1] |
| ენა | Middle Dutch |
| მოქალაქეობა | ფლანდრია |
| Magnum opus | Rijmbijbel, Der Naturen Bloeme და Spieghel Historiael |
|
გავლენა მოახდინეს | |
ლიტერატურა
რედაქტირება- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 6, თბ., 1983. — გვ. 447.