დეკონსტრუქტივიზმი

ამ გვერდს არა აქვს შემოწმებული ვერსია, სავარაუდოდ მისი ხარისხი არ შეესაბამებოდა პროექტის სტანდარტებს.

დეკონსტრუქტივიზმი, აგრეთვე ცნობილი როგორც დეკონსტრუქცია, 1980-იან წლებში ჩასახული მიმდინარეობაა პოსტმოდერნისტულ არქიტექტურაში, რომელიც მის ფილოსოფიურ იდეოლოგიას ამავე სახელწოდების ლიტერატურული მოძრაობიდან იღებს.

დენიელ ლიბესკინდის იმპერიული ომის მუზეუმის ალუმინის ფილებით დაფარული შენობის ფასადი
სიეტლის ცენტრალური ბიბლიოთეკა, რემ კოოლჰაასი და ომა
ხიდი

ეს არის თანამედროვე სტილი, რომელიც არქიტექტურული მოდერნის გათვლილ რაციონალურობას უპირისპირდება. ამ მიმდინარეობის საფუძვლად ფრაგმენტულობა, დიზაინის არა-ლინეარული პროცესები, არა-ევკლიდესეული გეომეტრია, პოლარულობის წინააღმდეგობა და ა.შ. უდევს. ამ სტილის შენობათა საბოლოო ვიზუალური ეფექტი ხასიათდება მასტიმულირებელი ამოუცნობლობითა და კონტროლირებადი ქაოსით. თუმცა დეკონსტუქციის კრიტიკოსთა მტკიცებით ეს პრინციპულად სოციალურად ნაკლებ მნიშვნელოვანი ფორმალური ხასიათის სავარჯიშოა.

ამ მიმდინარეობაზე გარკვეული გავლენა იქონია ფრანგი ფილოსოფოსი ჟაკ დერიდას შრომებმა და მისმა იდეებმა დეკონსტრუქციაზე. ზოგიერთ არქიტექტორზე ასევე მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინა რუსული კონსტრუქტივისტული მოძრაობის გეომეტრიულმა უბალანსობამ. კონსტრუქტივიზმთან ერთად დეკონსტრუქტივიზმში შეინიშნება მსგავსება ხელოვნებისა და არქიტექტურის სხვა მიმდინარეობებთანაც, მათ შორის მოდერნიზმთან, პოსტმოდერნიზმთან, კუბიზმთან, ექსპრესიონიზმთან, მინიმალიზმთან და კონტემპორარულ ხელოვნებასთან. დეკონსტრუქტივიზმის ზოგადი მცდელობაა მოარიდოს არქიტექტორი მოდერნიზმის მბოჭავ 'კანონებს', როგორიცაა "ფორმა მოჰყვება ფუნქციას", ფორმის სიწმინდე და სტრუქტურის ექსპრესია.

ამ მიმდინარეობის ყველაზე განთქმული არქიტექტორები არიან:

რესურსები ინტერნეტში

რედაქტირება