ვიკიპედია

ბორის მოისეევი

ბორის მოისეევი (რუს. Борис Михайлович Моисеев; დ. 4 მარტი, 1954, მოგილიოვი, ბელორუსიის სსრ, სსრკ — გ. 27 სექტემბერი 2022, მოსკოვი, რუსეთის ფედერაცია) — საბჭოთა და რუსეთის ხელოვნების მოღვაწე, მოცეკვავე, ქორეოგრაფი, ესტრადის მომღერალი, კინომსახიობი; რუსეთის ფედერაციის დამსახურებული არტისტი (2006)[1].

ბორის მოისეევი

ბიოგრაფია
დაბ. თარიღი 4 მარტი, 1954(1954-03-04)
დაბ. ადგილი მოგილიოვი
გარდ. თარიღი 27 სექტემბერი, 2022(2022-09-27) (68 წლის)
გარდ. ადგილი მოსკოვი
დასაფლავებულია ტროეკუროვის სასაფლაო
ხელმოწერა
საიტი borismoiseev.pro
ბორის მოისეევი ვიკისაწყობში

რუსული მუსიკალური ჯილდოების „ოვაციის“ და „ოქროს გრამოფონის“ მრავალგზის გამარჯვებული.

ერთ-ერთი პირველი გეი მომღერალი რუსეთში, რომელმაც შესძლო საესტრადო წამატების მიღწევა[2][3][4][5][6].

ბიოგრაფია

რედაქტირება

დაიბადა 1954 წლის 4 მარტს მოგილიოვში, ქალთა კოლონიაში[7]. გაიზარდა უმამოდ, დედამისი გენია ბორისოვნა მოისეევა (მოისე) (1915-1990), იყო პოლიტპატიმარი[8]. მისი გარდაცვალების შემდეგ ბორისმა სიმღერა „ყრუ-მუნჯი სიყვარული“ («Глухонемая любовь») მიუძღვნა დედის ხსოვნას. სკოლის დამთავრების შემდეგ წავიდა მინსკში, სადაც ჩაირიცხა მინსკის ქორეოგრაფიულ სკოლაში. სწავლობდა ბალერინა ნინა მლოძინსკასთან. დაამთავრა კოლეჯი, როგორც კლასიკური ცეკვების შემსრულებელი.

მუშაობდა უკრაინაში ხარკოვის ოპერისა და ბალეტის თეატრში. გაიარა გზა არტისტობიდან დამდგმელ-ქორეოგრაფამდე. 1975 წელს წავიდა კაუნასში, სადაც ცეკვავდა მუსიკალურ თეატრში. მოგვიანებით იგი გახდა ლიტვის ორკესტრის მთავარი ქორეოგრაფი[9].

1978 წელს მან შექმნა საცეკვაო ტრიო „ექსპრესია“ («Экспрессия»), რომელშიც იცეკვა ორ გოგონასთან (ლარისა ხიტანა და ლუდმილა ჩესნულიავიჩუტე). ტრიო გამოდიოდა მაშინდელ ცნობილ იურმალას მრავალფეროვან შოუში „ზღვის მარგალიტი“ («Юрас перле»), რომლის სამხატვრო ხელმძღვანელი იყო მარკ გურმანი. ალა პუგაჩოვამ იქ მოცეკვავეები შენიშნა და თავის შოუში მიიწვია სამუშაოდ[9]. 1987 წელს ტრიომ დატოვა პუგაჩოვას დასი და დაიწყო სოლო კარიერა. 1988-1989 წლებში ტრიო გამოდიოდა იტალიის, საფრანგეთისა და ამერიკის კლუბებში. დიდი ხნის განმავლობაში მუშაობდა სატელევიზიო შოუში „რაფაელა კარა წარმოგიდგენთ“ იტალიურ ტელეარხ „Rai Due“-ზე. რამდენიმე წლის შემდეგ ბორის მოისეევმა დაიწყო მუშაობა ქალაქ ნიუ ორლეანის მუნიციპალურ თეატრში ქორეოგრაფად და რეჟისორად. 1991 წელს გუნდი დაბრუნდა რუსეთში და ტელევიზიით გამოვიდა დოკუმენტური ფილმი „ექსპრესია“ ბორის მოისეევისა და მისი ტრიოს მუშაობის შესახებ. 1992 წელს გამოვიდა პირველი სპექტაკლი, რომელშიც ტრიო გახდა ფართომასშტაბიანი შოუ პროექტი, „ბორის მოისეევი და მისი ლედი“.

1993 წელს გამოვიდა სპექტაკლი («Боря М + Бони М») ჯგუფის ბონი ემის მონაწილეობით. იმავე წელს გამოვიდა სპექტაკლი „შოუ გრძელდება — ფრედი მერკურის ხსოვნას“. 1997 წელს მოისეევმა გამოუშვა პიესა „სიყვარულის სამეფო“, ხოლო 1999 წელს შოუ „25 წელი სცენაზე, ან უბრალოდ მაკნატუნა“. 2000 წელს გამოვიდა სპექტაკლი „მე არ ვამბობ უარს“. 2001 წელს არტისტი თანამშრომლობდა ფრანგ მომღერალ ნილდა ფერნანდესთან და ჩაწერა რამდენიმე სიმღერა მასთან დუეტში. 2002 წელს გამოვიდა შოუ პროგრამა „უცხო“. 2004 წელს გამოვიდა საიუბილეო პროგრამა „გრძნობების იმპერია“, რომელიც მიეძღვნა მხატვრის 50 წლის იუბილეს. 2004 წლიდან 2005 წლამდე ის იყო სატელევიზიო გადაცემის „ბარდაჩოკის“ წამყვანი არხზე «Муз-ТВ»[10][11]. 2005 წელს მოისეევმა ითამაშა სამეცნიერო ფანტასტიკურ ფილმში „დღის გუშაგი“ ეპიზოდური როლი. იმავე წელს მან იმღერა რამდენიმე სიმღერა ლუდმილა გურჩენკოსთან დუეტში. 2005 წელს მოისეევმა წარმოადგინა ერთობლივი შოუ გურჩენკოსთან, „ამ შემოდგომაზე არავინ არის დამნაშავე“. 2006 წლის ივნისში ბორის მოისეევი გამოვიდა ნიუ-იორკის მილენიუმის საკონცერტო დარბაზში პროგრამით „ზაფხული“. 2007 წლის მარტში ბორის მოისეევმა წარმოადგინა შოუს "ქალბატონებო და ბატონებო" პრემიერა კრემლის სახელმწიფო სასახლეში.

იმავე წელს გამოიცა მოისეევის ავტობიოგრაფია სახელწოდებით „ჩიტი: ცოცხალი შესრულება“ («Птичка: живой звук»). 2008 წლის მარტში უკრაინულ ტელეარხ „ინტერზე“ დაიწყო თოქ-შოუს „მოდური ვერდიქტი“ (უკრ. «Модний вирок») გადაღება, რომელშიც მოსამართლედ მონაწილეობდა ბორის მოისეევი. 2008 წელს, ელენა ვორობეისთან დუეტში, მან მონაწილეობა მიიღო საკონკურსო პროგრამაში „ორი ვარსკვლავი“ (მეორე სეზონი)[12]. 2009 წლის თებერვალში ბორის მოისეევმა კრემლის სახელმწიფო სასახლეში წარადგინა საიუბილეო შოუ „დესერტი“, რომელიც მიეძღვნა მისი 55 წლის იუბილეს. 2010 წლის თებერვალში ბორის მოისეევმა შექმნა ახალი შოუ „ZERO“, რომლის პრემიერა შედგა 6 მარტს სანკტ-პეტერბურგში, ოქტიაბრსკის საკონცერტო დარბაზში. იმავე წელს მომღერალმა დატოვა პროდიუსერი ევგენი ფრიდლიანდი, რომელთანაც ათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში მუშაობდა[13].

2010 წელს ბორის მოისეევმა ინსულტი გადაიტანა[14]. 2011 წლის 17 აპრილს იგი გამოჩნდა კონცერტზე კრისტინა ორბაკაიტთან, ხოლო 22 ივლისს იმღერა იურმალას "ახალ ტალღაზე". ამავდროულად, მას არ გაუკეთებია სრული რეაბილიტაცია: სახის ყველა კუნთი არ მუშაობდა და მეტყველება უჭირდა[9]. 2011 წელს მოისეევმა გაყიდა თავისი სახლი ბარვიხაში და დაიწყო ცხოვრება მოსკოვის ბინაში[15]. 2015 წლის გაზაფხულზე მან შეწყვიტა აქტიური საკონცერტო საქმიანობა ჯანმრთელობის გაუარესების გამო (კერძოდ, მომღერალმა მინი ინსულტი გადაიტანა)[16]. 2016 წლის დეკემბრამდე ის გამოდიოდა დახურულ კორპორატიულ ღონისძიებებზე და სატელევიზიო შოუებში[17]. 2015 წლიდან 2019 წლამდე მან გამოუშვა რამდენიმე სიმღერა ("Cherry", დუეტი ალიშერთან "Rotterdam" და ა.შ.)[18].

2022 წლის 27 სექტემბერს ბორის მოისეევი გარდაიცვალა მოსკოვის დროით დილის 02:00 საათზე, სიცოცხლის 69-ე წელს მოსკოვში სახლში, განაცხადა მისმა სამხატვრო დირექტორმა სერგეი გოროხმა. სიკვდილის მიზეზი იყო მესამე ინსულტი[16][19][20][21]. გამოსამშვიდობებელი ცერემონია გაიმართა 2022 წლის 2 ოქტომბერს, ღია ცის ქვეშ, ტროეკუროვსკის დაკრძალვის დარბაზში. მომღერალი დაკრძალეს, მოსკოვის ტროეკუროვსკოეს სასაფლაოზე[22].

2023 წლის 27 სექტემბერს, მისი გარდაცვალების წლისთავზე, მომღერლის საფლავზე ძეგლი გაიხსნა[23].

რესურსები ინტერნეტში

რედაქტირება

სქოლიო

რედაქტირება
  1. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 26.07.2006 г. № 783 «О награждении государственными наградами Российской Федерации». დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2022-10-05. ციტირების თარიღი: 2022-10-05.
  2. ↑ Моисеев о своей гомосексуальной ориентации (2005). ციტატა: „<…> Когда я вернулся, твой коллега, — ныне покойный главный редактор газеты «Аргументы и факты» Старков, — лично брал у меня интервью… —…где вы впервые обо всём сказали… — Впервые в жизни! Понимаешь, я подумал, что всё уже позади… Это был 91-й год, и мне казалось, что публика готова… — Ошиблись? — Ошибся, причём жестоко. <…>“ ციტირების თარიღი: 2020-01-18
  3. ↑ Борис Моисеев: Путь к славе через кладбище и ледяные слёзы (06.08.2005). ციტატა: „— А как ты относишься к тому, что окружающие не устают обсуждать твою ориентацию? — Мне кажется, это неисчерпаемая тема. Не надоедает людям сплетничать! Да, это мой цвет. Ну и что? Я по канавам не прячусь, а тусуюсь с интересными людьми. Я никогда не скрывал своей ориентации и в прошлом часто за это получал. Но я могу за себя постоять. <…>“ ციტირების თარიღი: 2008-03-16
  4. ↑ Открытое письмо деятелей культуры& (1993-11-18). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2020-02-17. ციტატა: „<…> Статья [по другим данным — интервью с Борисом Моисеевым] Ярослава Могутина «Грязные концы комсомольцев» появилась в одном из сентябрьских номеров. Тогда же Пресненская прокуратура возбудила уголовное дело против автора и должностных лиц редакции, причастных к этой публикации. <…>“ ციტირების თარიღი: 2020-02-17.
  5. ↑ Ярослав Могутин. (4 сентября 1993) Грязные концы. ციტატა: „В № 4/16 эро­ти­че­ской га­зе­ты “Ещё” было опуб­ли­ко­ва­но моё ин­тер­вью с “го­лу­бой при­мой Тер­пси­хо­ры” Бо­ри­сом Мо­и­се­е­вым. “Гряз­ные концы ком­со­моль­цев. Борис Мо­и­се­ев о вре­ме­ни и о себе” — так оно на­зы­ва­лось.“ ციტირების თარიღი: 2022-11-10
  6. ↑ Открытое письмо деятелей культуры (1993-11-18). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2020-02-17. ციტატა: „<…> Одновременно распространено открытое письмо в защиту другого издания — газеты „Новый взгляд“, против корреспондента которой Ярослава Могутина тоже возбуждено уголовное дело <…> по 206 статье того же УК [РСФСР] («хулиганство с особым цинизмом»), хотя речь и здесь идёт об ответственности за публикации. <…>“ ციტირების თარიღი: 2020-02-17.
  7. ↑ «Рожденный не вовремя Моисеев» დაარქივებული 2016-05-05 საიტზე Wayback Machine.  — МузОБОЗ № 6, 31 марта 1995
  8. ↑ официальный сайт Б. Моисеева. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2006-11-11. ციტირების თარიღი: 2024-05-16.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 Денис Бояринов. (2015-06-03) Бальник. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2020-01-17. ციტირების თარიღი: 2020-01-18.
  10. ↑ В «Бардачке» у Бори. Сегодня (2004-07-30). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2016-12-30. ციტირების თარიღი: 2020-01-18.
  11. ↑ Татьяна Лиознова поблагодарила Моисеева за «Бардачок». Jewish.ru (2004-11-09). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2016-12-30. ციტირების თარიღი: 2020-01-18.
  12. ↑ «Две звезды»: Елена Воробей — Борис Моисеев. ციტირების თარიღი: 2022-07-16
  13. ↑ Борис Моисеев задолжал продюсеру
  14. ↑ Полная история развития событий. ციტირების თარიღი: 2011-01-23
  15. ↑ Борис Моисеев опроверг слухи о болезни: «Моя самоизоляция началась раньше» - МК. ციტირების თარიღი: 2020-09-17
  16. ↑ 16.0 16.1 Причиной смерти Бориса Моисеева стал инсульт. ციტირების თარიღი: 2022-09-27
  17. ↑ Борис Моисеев восстанавливается после инсульта и работает у Бабкиной
    БОРИС МОИСЕЕВ — ЖЕНАТЫЙ?! «ПРИКИНЬ!» დაარქივებული 2023-03-10 საიტზე Wayback Machine.
  18. ↑ Борис Моисеев: «Я закрылся, чтобы не налгать себе и публике» დაარქივებული 2019-05-26 საიტზე Wayback Machine.
    Алишер о дуэте с Борисом Моисеевым: «Когда увидел Борю, понял, что про съёмки клипа можно забыть» დაარქივებული 2019-05-26 საიტზე Wayback Machine.
  19. ↑ СМИ стали известны некоторые подробности смерти российского певца Бориса Моисеева. ციტირების თარიღი: 2022-09-27
  20. ↑ Как жил Борис Моисеев после трёх инсультов: уже не считал себя артистом. ციტირების თარიღი: 2022-09-30
  21. ↑ Борис Моисеев перед смертью мучился, заявил Иосиф Пригожин. ციტირების თარიღი: 2022-09-30
  22. ↑ Бориса Моисеева похоронили на Троекуровском кладбище в Москве. ციტირების თარიღი: 2022-10-02
  23. ↑ На Троекуровском кладбище открыли памятник Борису Моисееву. ციტირების თარიღი: 2023-09-27
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ბორის_მოისეევი&oldid=4660107“-დან