ძიმითი: განსხვავება გადახედვებს შორის

ძიმითი არის სოფლების, [[ზედა ძიმითი]]სა და [[ქვედა ძიმითი]]ს ძველი სახელწოდება. ძიმითი წარმოადგენდა საბერიძეოს, შედიოდა ბერიძეების სათავადოში და იდგა [[ბერიძეები]]ს ციხე. „ბახვის წყლის შესართავს ზეით არს ციხე ბერიძისა, სამხრითკენ მას ზეით ხეობა სურები, ვენახ-ხილიანი, მოსავლიანი“ ([[ვახუშტი ბატონიშვილი]]). 1660-1662 წლებში [[ვამეყ III დადიანი|ვამეყ დადიანმა]] ძიმითიძიმითის წმინდა კვირიკეს საყდარი მისი დეკანოზით, ოჯახითა და ყმებით [[აფხაზეთის საკათალიკოსოსსაკათალიკოსო]]ს შესწირა.<ref>{{წიგნი|ავტორი=[[ისიდორე დოლიძე|დოლიძე, ი.]]|სათაური=„ქართული სამართლის ძეგლები“ ტ.|ტომი= VI გვ.|გვერდები= 671 —|ადგილი= თბილისი,|წელი= 1977|გამომცემლობა=მეცნიერება|ბმული=http://dspace.nplg.gov.ge/handle/1234/87559}}</ref> ძიმითში იდგა წმინდა კვირიკეს სახელობის ხის, გუმბათიანი ეკლესია. ეკლესიას გარშემო ჰქონდა ქვის გალავანი. ეკლესია გუგუნავების სათავადოში მდებარეობდა და მათი მზრუნველობით სარგებლობდა. გიორგი და სიმონ გუგუნავებმა ძიმითს შესწირეს ზარი, ვახუშტი გუგუნავამ შესწირა წმინდა გიორგის ხატის ბუდე. ტაძარში ინახებოდა წმინდა კვირიკეს და წმინდა გიორგის ოქროთი დაფარული ვერცხლის ხატები. წარწერებში იხსენიება [[გიორგი III გურიელი]] გიორგი დადიან-გურიელის სახით. იქვე ინახებოდა [[თეთროსანი|თეთროსანიდან]] და [[ჯიხანჯური]]დან წამოღებული ღვთისმშობლის ხატი.<ref>{{citeწიგნი book| | first=| lastავტორი= [[ექვთიმე თაყაიშვილი|თაყაიშვილი, ე.]]| series=| titleსათაური=არხეოლოგიური„არხეოლოგიური მოგზაურობანი და შენიშვნანიშენიშვნანი“| publisherგამომცემლობა=„წიგნების გამომცემელ ქართველთ ამხანაგობა“ |locationადგილი=ტფილისი|yearწელი=1907| origyear=| isbn=| edition=|pageგვერდები=28-30|urlბმული=http://dspace.nplg.gov.ge/bitstream/1234/65051/1/ArqeologiuriMogzaurobaniDaShenishvnani.pdf}}</ref>

XIX საუკუნეში ძიმითის სასოფლო საზოგადოებას ეკავა [[ნიგოითის სერი]]ს კალთები და მთაგორიანი ტერიტორიები, ხოლო სამხრეთით და დასავლეთით ეჭირა მდინარე [[სუფსა|სუფსის]] უხვმოსავლიანი სასიმინდე მერეები, შუაში ჩამოდიოდა მდინარე მამათისღელე. ძირითადად მოდიოდა [[სიმინდი]] და [[ღომი]]. გავრცელებული იყო [[მეაბრეშუმეობა]] და [[მეფუტკრეობა]].<ref>{{cite book|წიგნი | first=| lastავტორი= [[გიგო შარაშიძე|შარაშიძე, გ.]]| series=| titleსათაური=გურიის„გურიის წარსულიდანწარსულიდან“| publisherგამომცემლობა=„წიგნების გამომცემელ ქართველთ ამხანაგობა“ |locationადგილი=თბილისი|year=2006 [1928]| origyear=1928| isbn=ISBN 99940-62-66-2| edition=|pageგვერდები=37-39|url=}}</ref>ძიმითის სასოფლო საზოგადოებაში, გარდა ძმისაძიმითისა, შედიდა სოფლები [[მამათი]] და [[ნაგომარი]]. 1901 წლის 15 იანვარს ძიმითის ეკლესიას ცეცხლი გაუჩნდა და მთლიანად განადგურდა. ხანძარმა იმსხვერპლა თავადი გუგუნავების კუთვნილი საგვარეულო ნივთები. 1914 წელს მოსახლეობის ზრდის გამო გაიყო ზედა და ქვედა ძიმითად.

1920 წელს ძიმითის თემში მოქმედებდა ოთხი სკოლა: ძიმითის უმაღლესი პირველდაწყებითი სკოლა, რომელიც [[ნოე ჟორდანია]]ს სახელობის იყ, ასევე ძიმითის, ქვედა ძიმითის და მამათის დაწყებითი სკოლები<ref>[http://dspace.nplg.gov.ge/handle/1234/207767 გურიის ერობის მოამბე] N11 გვ. 6-8 — 14 მარტი 1920</ref> [[სსრკ|საბჭოთა პერიოდში]] წარმოადგენდაძიმითში მოქმედებდა ერთიანერთი [[კოლმეურნეობა]]ს. მისი ეკონომიკის მთავარი დარგი იყო [[მეჩაიეობა]]. სოფელშიძიმითის სოფსაბჭოს სოფლებში აგრეთვე მოყჰავდათ [[ციტრუსი]], [[თუთა]], [[ხეხილი]] და [[ვაზი]]. 1951 წელს აშენდა ძიმითჰესი, რომელიც ემსახურებოდა ძიმითისა და [[ნაგომარი|ნაგომრის]] კოლმეურნეობებს. 1950-იან წლებში სოფლის ცენტრში აიგო კოლმეურნეობის ადმინისტრაციული ორსართულიანი შენობა 18 ოთახით, აშენდა საბავშვო ბაღი 50 აღსაზრდელისთვის, თირისა და კოხას უბანში გაიხსნა სამკითხველო, აიგო სასპორტო დარბაზი.<ref>ლენინის დროშა“ N31, გვ. 3, — 1958 წ.</ref>1959 წელს გაიხსნა 150 მეტრიანი ხიდი მდინარე [[სუფსა]]ზე, რომელმაც ძიმითი [[ოზურგეთი|ოზურგეთსა]] და [[ჩოხატაური|ჩოხატაურს]] უმოკლესი გზით დაუკავშირა, ასევე აშენდა 25 საწოლიანი [[საავადმყოფო]]. 1977 წელს ძიმითის კოლმეურნეობა ფლობდა 281 ჰა ჩაისა და 43,5 ჰა ციტრუსის პლანტაციებს.