იტალიური ნეორეალიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
 
ხაზი 1:
[[ფაილი:Lamberto.jpg|thumb|250px|პოსტერი ფილმიდან "[[ველოსიპედების გამტაცებლები]]".]]
[[ფაილი:Ossessione.jpg|thumb|კინოფილმის "[[ცდუნება]]" პოსტერი.]]
'''იტალიური ნეორეალიზმი''' -- მიმდინარეობა [[კინემატოგრაფია|კინემატოგრაფიაში]], რომელიც დაიწყო [[1943]] წელს ფილმით "[[შეპყრობილობა]]" და დასრულდა 1952 წელს "[[უმბერტო დ.]]"-თი.
 
მიმდინარეობისთვის დამახასიათებელი იყო ისტორიები ღარიბი და მუშა კლასის შესახებ, არაპროფესიონალი მსახიობების მონაწილეობით მეორეხარისხოვან და ხშირად მთავარ როლებშიც. იტალიური ნეორეალიზმის ფილმების ძირითადი თემა ომისშემდგომი იტალიის მძიმე ეკონომიკური და მორალური ვითარება იყო, რაც აისახა იტალიელების კოლექტიური ფსიქოლოგიაზე. ყოველიდღიური ცხოვრების მდგომარეობა მკვეთრად გაუარესდა, რაც განპირობებული იყო დამარცხებით, სიღარიბითა და უკიდურესი გაჭირვებით. [[ჩინეჩიტა]] (კინოსტუდიათა კომპლექსი [[რომი|რომში]] - იტალიის კომერციული კინოს ცენტრი 1936 წლიდან) ლტოლვილთა მიერ იყო დაკავებული. მიუხედავად ამისა და განადგურებული ინფრასტრუქტურისა, კინოფილმების გადაღება სტუდიის გარეთ მაინც მიმდინარეობდა,
 
მიმდინარეობა განვითარდა კინოკრიტიკოსთა წრეში, რომელიც ჟურნალ "სინემას"„სინემას“ ირგვლივ ტრიალებდა, მათ შორის იყვნენ [[ანტონიონი, მიქელანჯელო|მიქელანჯელო ანტონიონი]], [[ვისკონტი, ლუკინო|ლუკინო ვისკონტი]], [[პუჩინი, ჯანი|ჯანი პუჩინი]], [[დე-სანტი, ჯუზეპე|ჯუზეპე დე-სანტისი]] და [[ინგრაო, პეტრო|პეტრო ინგრაო]]. ვინაიდან პოლიტიკაზე წერა აკრძალული იყო (ჟურნალის მთავარი რედაქტორი თავად ვიტორიო მუსოლინი - [[მუსოლინი, ბენიტო|ბენიტო მუსოლინის]] ვაჟი იყო), კრიტიკოსები თავს ესხმოდნენ ე.წ. "ტელეფონო„ტელეფონო ბიანკო"ბიანკო“ ფილმებს, რაც იმ დროინდელ კინოინდუსტრიაში დომინირებდა. პოპულარული ფილმების მდარე ხარისხის დასაპირისპირებლად ზოგიერთი კრიტიკოსი თვლიდა, რომ იტალიური კინო საუკუნის დასაწყისის რეალისტ ავტორებს უნდა მიბრუნებოდა.
 
ნეორეალისტები ფრანგი პოეტური რეალისტების ძლიერ გავლენას განიცდიდნენ. მიქელანჯელო ანტონიონი და ლუკინო ვისკონტი მჭიდროდ თანამშრომლობდნენ [[რენუარი, ჟან|ჟან რენუართან]]. ამასთან, მრავალი ნეორეალისტი კინორეჟისორი საკუთარ ხელწერას ავითარებდა კალიგრაფისტურ ფილმებზე მუშაობისას (ეს ხანმოკლე მიმდინარეობა აღმოჩნდა, თუმცა ნეორეალიზმისგან საკმაოდ განსხვავდებოდა). ნეორეალიზმის ელემენტები შეინიშნება ალესანდრო ბლასეტის ფილმებში და ფრანჩესკო დე რობერტისის დოკუმენტურ ფილმებში. ნეორეალიზმის ორი ყველაზე მნიშვნელოვანი წინამორბედი იყო "ტონი"„ტონი“ (რენუარი, 1935) და "1860"„1860“ (ბლასეტი, 1934).
 
[[სურათი:Umberto-d-full.jpg|thumb|კინოფილმის "კინოფილმის„[[უმბერტო დ.]]" პოსტერი.]]
 
==წინამორბედები და გავლენა==
 
*ჯოვანი ვერგას ნამუშევრები
*"1860"„1860“ ([[ბლასეტი, ალესანდრო|ალესანდრო ბლასეტი]], 1934)
*"ტონი"„ტონი“ ([[რენუარი, ჟან|ჟან რენუარი]], 1935)
*"თეთრი„თეთრი გემი"გემი“ ([[რობერტისი, ფრანჩესკო დე|ფრანჩესკო დე რობერტისი]], 1941)
 
==მნიშვნელოვანი ნამუშევრები==