მიუზიკლი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''მიუზიკლი''' ({{lang-en|musical}}) — მუსიკალური-სასცენო ნაწარმოები (უმთავრესად კომედიური ხასიათისა), რომელშიაც გამოყენებულია [[ესტრადა|ესტრადის]], [[ბალეტი|საბალეტო]] მუსიკის, ქორეოგრაფიისა და საოპერო ხელოვნების გამომსახველობითი საშუალებები.

XX საუკუნის დასაწყისში შავკანიანმა მსახიობებმა ბ. უილიამზმა და დ. უოკერმა [[ნიუ-იორკი|ნიუ-იორკში]] დადგეს რამდენიმე მიუზიკლი (კომპოზიტორი უ. კ. კუკი). ამ სახის სპექტაკლები ძალზე პოპულარული იყო [[I მსოფლიო ომი]]ს შემდეგაც. მოგვიანებით შეიქმნა საუკეთესო მიუზიკლები: კერონის „მცურავი თეატრი“ (1929), გერშვინის „მე შენზე ვმღერი“ (1931), ვეილის „ჯონ ჯონსონი“ (1936), როჯერზის „ოკლაჰომა“ (1943), პორტერის „მაკოცე, კეტ!“ (1948), ფ. ლოუს „ჩემი მშვენიერი ლედი“ ([[ბერნარდ შოუ]]ს „პიგმალიონის“ მიხედვით, 1956) და სხვა.

ცეკვას (თავდაპირველად [[ჩეჩოტკა]]ს) ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს ბერნსტაინის „[[ვესტსაიდის ამბავი|ვესტსაიდის ამბავში]]“ (ბალეტმაისტერი ჯ. რობინზი, 1957); ეს სპექტაკლი ერთ-ერთი საუკეთესო მიუზიკლი იყო ამერიკაში. კარგ და შემოსავლიან სპექტაკლებს ხშირად იმეორებენ და დგამენ სხვადასხვა ქვეყნის სცენაზე, ახდენენ ეკრანიზაციას (ფილმები: ბარტის „ოლივერი“, დიდი ბრიტანეთი, 1970; სტაინის — „სასაცილო გოგონა“, 1969, აშშ; ლეგრანის „როშფორელი ქალიშვილები“, 1966 და „შერბურის ქოლები“, 1964, საფრანგეთი და სხვა).

[[საქართველო]]ში მიუზიკლის ჟანრმა ფეხი მოიკიდა 70-იან წლებში. დაიდგა რამდენიმე სპექტაკლები [[თბილისის მუსიკალური კომედიის თეატრი| ვ. აბაშიძის სახელობის მუსიკალურ კომედიის თეატრში]] (ლოუს „ჩემი მშვენიერი ლედი“, 1974), [[თბილისის მოზარდ მაყურებელთა ქართული თეატრი|მოზარდ მაყურებელთა ქართულ თეატრში]] პ. ტრავერსის „მერი პოპინსი“ (1975); [[გიორგი შენგელაია]]მ გადაიღო ფილმი „[[ვერის უბნის მელოდიები]]“ (1975), [[ლანა ღოღობერიძე]]მ — „აურზაური სალხინეთში“ (1976) და სხვა.

== ინტერნეტ-რესურსები ინტერნეტში ==