ელენა ბონერი: განსხვავება გადახედვებს შორის

სამედიცინო სკოლაში ელენა შეხვდა პირველ ქმარს, ივან სემიონოვს. მათ ეყოლათ ქალიშვილი - ტატიანა, 1950 წელს და ვაჟი - ალექსეი, 1956 წელს. ორივე შვილი მიგრაციაში წავიდა [[აშშ|აშშ-ში]] 1977-სა და 1978 წლებში, შესაბამისად.

ბონერი და სემიონოვი დაშორდნენ 1965 წელს და მაშინვე განქორწინდნენ. 1970 წლის ოქტომბერში ადამიანის უფლებათა დამცველთა, რევოლტ (ივანეს ძე) პრიმენოვისა და ბორის ვაილის სასამართლოს დასწრებისასა [[კალუგის ოლქი|კალუგაში]] ბონერი შეხვდა ანდრეი ალიხანოვს, ატომურ ფიზიკოსს და ადამიანის უფლებათა აქტივისტს. ისინი დაქორწინდნენ 1972 წელს<ref name=":0" />. მათ შეხვედრამდე ერთი წლით ადრე, 1969 წელს სახაროვი დაქვრივდა მისი ცოლის, კლავდია ალექსის ასული ვიხირევას გარდაცვალების გამო, რომელთანაც მას ჰყავდა ორი ქალიშვილი და ერთი ვაჟი<ref>Drell, Sidney D., and Sergei P. Kapitsa (eds.), ''Sakharov Remembered'', pgs. 3, 92. New York: Springer, 1991.</ref>.

1940-იანი წლების დასაწყიში ბონერი ეხმარეობდა პოლიტიკურ სასჯელმისჯილებსა და მათ ოჯახებს. ამსათანავე, ბონერი იყო წევრი საბჭოთა კომუნისტური პარტიისა 1964 წლიდან, როდესაც ის მუშობდა როგორც ფიზიკოსი<ref name=":0" /><ref name=":3">Adler, Nanci (2004). [https://books.google.com/books?id=_gQpy7dyjGQC&pg=PA212 ''The Gulag survivor: beyond the Soviet system'']. <nowiki/>[[Transaction Publishers]]. p. 212. <nowiki/>[[International Standard Book Number|ISBN]] <nowiki/>[[%E1%83%A1%E1%83%9E%E1%83%94%E1%83%AA%E1%83%98%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%3ABookSources/0765805855|0765805855]].</ref> და მხოლოდ რამდენიმე წლის შემდეგ გახდა ის აქტიური [[საბჭოთა კავშირი|საბჭოთა კავშირში]] ადამიანის უფლებების მოძრაობაში. მისი შეხედულებები დისიდენტობასთან დაკავშირებით გამყარდა 1968 წლის აგვისტოში, მას შემდეგ, რაც საბჭოთა ტანკები შევიდნენ ჩეხოსლოვაკიაში იმისათვის, რომ დაემარცხებინათ [[პრაღის გაზაფხული|პრაღის გაზაფხულის]] მოძრაობა. ამან გააძლიერა მისი შეხედულება, რომ სისტემავერ რეფორმირდებოდა ამასთან ერთად<ref name=":3" />.

კალუგას სასამართლოს დროს 1970 წელს, ბოენრი და სახაროვი შეხვდნენ [[ნათან შარანსკი|ნათან შარანსკის]] და დაიწყეს ერთად მუშაობა, რათა დაემარცხებინათ ებრაელთა სასიკვდილო განაჩენი იმისთვის რომ მათ სცადეს სსრკ-დან გაქცევა თვითმფრინავის გატაცების გზით<ref name=":2" />. სახაროვის ზეწოლის გამო საბჭოთა რეჟიმმა ელენა ბონერს მისცა უფლება დასავლეთში მოგზაურობისა 1975, 1977 და 1979 წლებში ომში დაზიანებული თვალის სამკურნალოდ. როდესაც სახაროვი დააჯლოდოეს [[ნობელის მშვიდობის პრემია|ნობელის მშვიდობის პრემიით]], მას არ დართო ნება საბჭოთა ხელისუფლებამ დაეტოვებინა ქვეყანა, მაგრამ ბონერი ამ დროს იმყოფებოდა [[იტალია|იტალიაში]] სამკურნალოდ და სწორედ მან წარადგინა ანდრეი ცერემონიაზე [[ოსლო|ოსლოში]]<ref name=":0" />.

ბონერი გახდა დამცუძნებელი წევრი [[მოსკოვის ჰელსინკის ჯგუფი|მოსკოვის ჰელსინკის ჯგუფისა]] 1976 წელს. 1980 წლის იანვარში, როდესაც სახაროვი გადასახლებულ იქნა [[ნიჟნი-ნოვგოროდი|გორკიში]], უცხოელებისთვის დაკეტილ ქალაქში. დევნისა და საჯარო განხილვისას ბონერი იყო მისი სამაშველო ტროსი, რომელიც გორკისა და მოსკოვს შორის იყო გაჭიმული, რათა გამოექვეყნებინა მისი ნაწერები. ელენას დაკავება 1984 წლის აპრილში „ანტი-საბჭოთა აგიტაციისა და პროპაგანდის გამო“ და მისი დასჯა 5 წლიანი გროკიშიგორკიში გამოკეტვით იყო გამანადგურებელი ორივეს ცხოვრებისთვის. სახაროვის რამდენიმე დიდმა და მტკივნეულმა შიმშილობამ აიძულა საბჭოთა ახალი ლიდერი - [[მიხეილ გორბაჩოვი]], რომ ბონერს ემოგზაურა [[აშშ]]-ში 1985 წელს გულის კორონალური შულტირებისთვის. ასევე 1981 წელს ბონერისა და სახაროვის საშიშმა, მაგრამ ძალიან წარმატებულმა შიმშილობამ აიძულა საბჭოთა ხელისუფლება ნება ერთოთდაერთოთ მათი რძლისთვის - [[ელიზავეტა ალეხეივა|ელიზავეტა კონსტანეს ასული („ლიზა“) ალეხეივასათვის]] დაეტოვებინა ქვეყანა [[აშშ]]-სთვის, რათა დაბრუნებოდა მის ქმარს<ref name=":0" />.

1986 წლის დეკემბერში [[გორბაჩოვი|გორბაჩოვმა]] დართო ნება სახაროვსა და ბონერს დაბრუნებულიყვნენ [[მოსკოვი|მოსკოვში]]. 1989 წლის 14 დეკემბერს სახაროვის გარდაცვალების შემდეგ ელენამ დააარსა [[ანდრეი სახაროვის ფონდი]] და სახაროვის არქივები მოსკოვში. 1993 წელს მან სახაროვის ნაშრომები გადასცა ბრანდეის უნივერსიტეტს აშშ-ში. 2004 წელს ეს დოკუმენტები კი გადაეცა [[ჰარვარდის უნივერსიტეტი|ჰარვარდის უნივერსიტეტს]]. ბონერი რჩებოდა ღია დემოკრატიისა და ადამიანის უფლებების შესახებ [[რუსეთი|რუსეთსა]] და მსოფლიოში. ის შეუერთდა რუსეთის პარლამენტის დამცველებს აგვისტოს პუტჩის განმავლობაში და მხარს უჭერდა [[ბორის ელცინი|ბორის ელცინს]] კონსტიტუციური კრიზისის დროს 1993 წლის დასაწყისში<ref>[http://www.jewishideasdaily.com/content/module/2011/6/27/main-feature/1/one-woman-army One Woman Army, Jewish Ideas Daily.]</ref>.

1994 წელს აღშფოთებულმა იმით, რასაც თვითონ ეძახდა „ჩეჩენის„[[ჩეჩნები|ჩეჩენის]] ხალხის გენოციდს“[[გენოციდი|გენოციდს]]<nowiki/>“, ბონერმა დატოვა [[ბორის ელცინი|ელცინის]] ადამიანის უფლებათა კომისია და იყო ცნობილი ოპონენტი რუსეთის სამხედრო ჩარტულობისაჩართულობისა [[ჩეჩნეთი|ჩეჩნეთში]], ასევე კრიტიკულად იყო განწყობილი [[კრემლი (მოსკოვი)|კრემლისადმი]] [[სუკ|სუკ-ის]] სტილის ავტორიტარიზმის სავარაუდო დაბრუნების გამო [[ვლადიმერ პუტინი|ვლადიმერ პუტინის]] მმართველობის ქვეშ. ის ასევე აკრიტიკებდა საერთაშორისო „კვარტეტის“ [[საგზაო რუკა მშვიდობისთვის (გეგმა)|ორ-სახელმწიფოებრივ გადაწყვეტის]] გამო [[ისრაელ-პალესტინური კონფლიქტი|ისრაელ-პალესტინური კონფლიქტისა]] და გამოთქვამდა შიშს [[ევროპა|ევროპაში]] [[ანტისემიტიზმი|ანტისემიტიზმის]] ზრდისა. 1999 წელს ელენა ბონერმა მიიღო ტრუმან-რეიგანის სავარუდომედალი მშვიდობისთვის.

2006 წლიდან ბონერი საკუთარ დროს ჰყოფდა [[მოსკოვი|მოსკოვსა]] და [[აშშ|აშშ-ს]] შორის, სადაც იყვნენ მისი ორი შვილი, ხუთი შვილიშვილი, ორი შვილთაშვილი<ref name=":0" />. ის გარდაიცვალა 2011 წლის 18 ივნისს გულის უკმარისობით [[ბოსტონი|ბოსტონში]], მასაჩუსეტში[[მასაჩუსეტსი|მასაჩუსეტსში]], 88 წლის ასაკში მისი შვილის თანახმად<ref name=":1" /><ref name=":0" />. ის იყო ჰოსპიტალიზირებული 21 თებერვლიდან<ref name=":0" />.