ცხოვრობდა [[მიუნხენი|მიუნხენში]] და [[ტურინი|ტულინში]]. იყო გაცნობილი [[ჰაინე, ჰაინრიხ|გეინესთანჰაინესთან]] და [[შელლინგომთან]]. ლიტერატურ ცხოვრებაში არ მონაწილეობდა და ლიტერატორად თავს არ თვლიდა. შენახული იქნა 400-მდე მისი ლექსი, რომლის სტროფები ითქმის რუსეთში. ადრინდელი ლექსები იქმნება [[XVIII საუკუნე]] საუკუნის პოეზიის ტრადიციით. [[1830]] წლებში მის ლექსებში არის ჩადებული ძალიან ბევრი ევროპული (განსაკუთრებით, გერმანული) რომანტიკული ტრადიცია ეს ფილოსოფური ლირიკაა, რომლის მთავარი თემაა: ფიქრი სამყაროს განვითარებაზე. [[1840]] წლებში წერს რამდენიმე პოლიტიკურ სტატიას, რუსეთის და სამხრეთის ცივილიზაციის ურთიერთ გაგებაზე. [[1850]] წლებში ტიუტჩევი ქმნის სასიყვარულო ლექსებს რომლებშიც სიყვარული აზროვნდება როგორც ტრაგედია. ეს ლექსები მოგვიანებით შეერთებულია ეგრეთ წოდებულ „დენისევსკი ციკლში“, ანუ ლექსების ციკლში, მიძღვნილი პოეტის საყვარელს ე. ა. დენისიევას. [[1860]]-[[1870]] წლებში ტიუტჩევი წერს პოლიტიკურ ლექსებს. ყველაზე განთქმული ლექსი არის: მწარე მიწვევა დუმილთან, წუხარება იმაზე რომ ერთი ადამიანი ვერასოდეს ვერ გაუგებს მეორეს. „ნათქვამი ფიქრი - არის სიცრუე“ - ეს აფორიზმი ხშირად გამოიყენება ხშირადციტირებულ ტიუტჩევის აფორიზმებში, ასევე როგორც „ჭკუით რუსეთს ვერ გაუგებ“ და „ჩვენ ვერ ვიწინასწარმეტყველებთ, როგორ არითქვება ჩვენი სიტყვა“.
