პიერ პაოლო პაზოლინი: განსხვავება გადახედვებს შორის

}}

 

 

პაზოლინი იყო გამოჩენილი ფილოსოფოსი, ლინგვისტი, რომანისტი, დრამატურგი, კინორეჟისორი, გაზეთების და ჟურნალების მესვეტე, მსახიობი, მხატვარი და პოლიტიკური მოღვაწე. განსაკუთრებით ცნობილია თავისი ფილმებით: „[[აკატონე]]“, „[[მათეს სახარება (ფილმი)|მათეს სახარება]]“, „[[დეკამერონი (ფილმი)|დეკამერონი]]“, „[[კენტერბერიული მოთხრობები]]“. პაზოლინი საკუთარ თავს „კათოლიკე მარქსისტს“ უწოდებდა. თავისი შემოქმედებით თანამედროვე საზოგადოებაში გემოვნების უქონლობაზე მიუთითებდა. მისი მეგობარი, მწერალი [[ალბერტო მორავია]] მას XX საუკუნის მეორე ნახევრის „დიდ იტალიელ პოეტს“ უწოდებდა.

 

 

პაზოლინის ოჯახი წარმოშობით იტალიის ჩრდილო-აღმოსავლეთის მხრიდან — [[ფრიული]]დან იყო, სადაც ადგილობრივი მოსახლეობა, ძირითადად, რეტო-რომანულ დიალექტზე, ფრიულანოზე მეტყველებს. მოგვიანებით პაზოლინიმ საკუთარი გამოხატვის ფორმად [[რომი]]ს გარეუბნების უხეში ენა აირჩია. ბავშვობის დიდი ნაწილი მან დედამისის მშობლიურ მხარეში — [[კაზარსა-დელა-დელიცია]]ში, [[ვენეცია|ვენეციის]] ჩრდილო-აღმოსავლეთით გაატარა. ამ პერიოდში ის დაინტერესებული იყო ამ რეგიონის დიალექტით.

 

1937 წელს პაზოლინი მშობლიურ ქალაქს დაუბრუნდა და ხელოვნების ისტორიის და ლიტერატურის შესწავლა დაიწყო [[ბოლონიის უნივერსიტეტი|ბოლონიის უნივერსიტეტში]]. ამ ხანებშივე დაიწყო სტატიების გამოქვეყნება პოლიტიკურ და ლიტერატურულ ჟურნალ „არქი ტრავეში“ და წერდა ლექსებს ფრიულურ დიალექტზე. პაზოლინის ლექსების პირველი კრებული „Versi a Casarsa“, საკუთარი ხარჯით, [[1942]] წელს გამოსცა. მასში დიდი სიყვარული გამოხატა „მშობლიური ენის“, ფრიულური ბუნების და მისი მცხოვრებლების მიმართ.

 

== რესურსები ინტერნეტში ==