[[1948]] წელს გაერომ[[გაერო]]მ ებრაელებს საკუთარი სახელმწიფოს — [[ისრაელი]]ს — შექმნის ნება დართო, არადათუმცა ამ ტერიტორიაზე უკვე არაბები სახლობდნენ და იქაურობას პალესტინას[[პალესტინა]]ს ეძახდნენ. გაჩაღდა ომი. პალესტინელებს ეგვიპტემ[[ეგვიპტე]]მ, სირიამ[[სირია]]მ და იორდანიამ[[იორდანია]]მ დაუჭირა მხარი. ისრაელმა ამერიკული ფულისა და იარაღის დახმარებით სამჯერ დაამარცხა არაბები ([[1948]] –9–[[1949]], [[1967]] და [[1973]]) და არაბული მიწების ოკუპირება მოახდინა.
ევროპელებმა დატოვეს ახლო აღმოსავლეთი და მისი ტერიტორია რამდენიმე სახელმწიფობსახელმწიფომ გაინაწილა, პალესტინელ არაბებს კი წასასვლელი არსად ჰქონდათ. ისინი ლტოლვილებად იქცნენ და სიღატაკეში ცხოვრობდნენ. ახალგაზრდა არაბები ლიბანისა და სირიის სამხედრო ბაზებიდან ტერორისტული ხერხებით ებრძოდნენ ისრალელებს[[ებრაელები|ებრაელებს]]. პალესტინელებმა [[იასირ არაფატი|იასირ არაფატის]] მეთაურობით მხოლოდ [[1990]]–იან-იან წლებში მიიღეს იმ რეგიონების მართველობაში მონაწილეობის უფლება, სადაც ცხოვრობენ.
