სერგო ზაქარიაძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

ზაქარიაძის გმირთა ბუნებაში ვაჟკაცობა და ნებისყოფა ეხამებოდა ლირიზმს, სილბოს. მსახიობი თამაშობდა გმირულ, სახასიათო და კომიკურ როლებს. მარჯანიშვილის თეატრის სცენაზე შექმნილი როლებიდან აღსანიშნავია: რევოლუციონერი დომენრი ([[შალვა დადიანი| დადიანის]] „ნაპერწკლიდან", [[1937]]), ჯიბილო ([[კაკაბაძე, პოლიკარპე|კაკაბაძის]] „კოლმეურნის ქორწინება", [[1945]]), გიგაური ([[მოსაშვილი, ილო|მოსაშვილის]] „მისი ვარსკვლავი", ყოფილი სსრკ-ის სახელმწიფო პრემია, [[1952]]), გიორგი ([[თაბუკაშვილი, რევაზ | თაბუკაშვილის]] „რაიკომის მდივანი", [[1954]]). რომანტიკული ელფერით გამოირჩეოდა ზაქარიაძის მიერ შესრულებული როლები ბაგრატიონისა (სამსონიას „ბაგრატიონი", [[1944]]), ბახასი ([[ვაჟა-ფშაველა | ვაჟა-ფშაველას]] „მოკვეთილი", [[1945]]), მეფე დავითისა ([[გოთუა, ლევან | გოთუას]] „დავით აღმაშენებელი", [[1946]]), ბესიკ გაბაშვილისა ([[გოთუა, ლევან | გოთუას]] „მეფე ერეკლე", [[1942]]).

 

 

 

[[1934]] წლიდან მოღვაწეობდა [[კინო | კინოში]]. შეასრულა როლები: თორღვაი („უკანასკნელი ჯვაროსნები", [[1934]]), შადიმან ბარათაშვილი („გიორგი სააკაძე", [[1942]]-[[1943]], სსრკ-ის [[სახელმწიფო პრემია]]), ფოსტალიონი გიორგი („დღე უკანასკნელი, დღე პირველი", [[1960]]), ხოლო [[1965]] წელს გიორგი მახარაშვილის როლის შესრულებით („ჯარისკაცის მამა", [[1965]], [[ლენინური პრემია]], [[1966]]) ზაქარიაძემ საქვეყნოდ გაუთქვა სახელი ქართულ კინოს. ზაქარიაძე [[1955]]-[[1960]] წლებში სცენურ მეტყველებას ასწავლიდა თბილისის თეატრალურ ინსტიტუტში.

[[რუსთაველის სახელობის პრემია]] ([[1971]]).

 

 

==რესურსები ინტერნეტში==