ილია წივწივაძე
ილია ბენედიქტის ძე წივწივაძე (დ. 20 მარტი, 1881 ― გ. 15 მარტი, 1938) — ქართველი კომუნისტი პოლიტიკოსი, რუსული რევოლუციური მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი. დაიბადა ხონში, გლეხების ოჯახში. სწავლობდა ქუთაისის თეოლოგიურ სემინარიაში, რომელიც 1902 წელს მიატოვა რევოლუციური პროპაგანდისტული საქმიანობის გამო. 1903 წელს შეუერთდა რუსეთის სოციალ-დემოკრატიულ მშრომელთა პარტიას. 1905–1907 წლების რევოლუციის პერიოდში სამხრეთ კავკასიაში ეძებდა თანამოაზრეებს, ასევე იყო ბოლშევიკური გაზეთის „დროს" რედაქტორი. 1911 წლიდან მოსკოვში განაგრძო პარტიული საქმიანობა. 1915 წელს ირკუტსკის გუბერნიაში გადაასახლეს. 1917 წლის თებერვლის რევოლუციის შემდეგ მოსკოვის კომუნისტური პარტიის წევრი და რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მშრომელთა პარტიის ზამოსკვორეჩიეს რაიკომის პასუხისმგებელი ორგანიზატორი გახდა. 1917 წლის დეკემბრიდან იყო მოსკოვის საბჭოს პრეზიდიუმის წევრი და მოსკოვის რევოლუციური ტრიბუნალის თავმჯდომარე. 1921 წლიდან საქართველოს საბჭოთა სოციალური რესპუბლიკის სახალხო კომისართა საბჭოში მუშაობდა, იყო თბილისის აღმასრულებელი კომიტეტის საბჭოს თავმჯდომარე. 1923 წლიდან მოსკოვში განაგრძო საქმიანობა.[1][2] 1937 წელს დააპატიმრეს და კონტრრევოლუციური საქმიანობის ბრალდებით დახვრიტეს. რეაბილიტირებულია 1957 წელს.
ლიტერატურა
რედაქტირება- დანელია, ფ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 11, თბ., 1987. — გვ. 316-317.