ნივთების ინტერნეტი
ნივთების ინტერნეტი (ინგლ. internet of things, IoT) — მონაცემთა გადაცემის კონცეფცია ფიზიკურ ობიექტებს („ნივთებს“) ან ობიექტთა ჯგუფებს შორის.
ნივთების ინტერნეტი (IoT) აღწერს ფიზიკურ ობიექტებს (ან ასეთი ობიექტების ჯგუფებს) სენსორებით, დამუშავების უნარით, პროგრამული უზრუნველყოფით და სხვა ტექნოლოგიებით, რომლებიც აკავშირებენ და მონაცემებს ცვლიან სხვა მოწყობილობებთან და სისტემებთან ინტერნეტით ან სხვა საკომუნიკაციო ქსელებით.[1] „ნივთების ინტერნეტი“ მიჩნეულია არასწორ ტერმინად, რადგან მოწყობილობებს არ სჭირდებათ საჯარო ინტერნეტთან დაკავშირება, ისინი მხოლოდ ქსელთან უნდა იყვნენ დაკავშირებული და ინდივიდუალურად დამისამართებული.
ეს სფერო განვითარდა სხვადასხვა ტექნოლოგიების კონვერგენციის გამო, მათ შორის ყველგანმყოფი გამომთვლელები, სასაქონლო სენსორები, მზარდი ძლიერი ჩაშენებული სისტემები და მანქანური სწავლება. ჩაშენებული სისტემების, უკაბელო სენსორული ქსელების, კონტროლის სისტემების, ავტომატიზაციის (მათ შორის სახლისა და შენობების ავტომატიზაციის ჩათვლით) ტრადიციული სფეროები, დამოუკიდებლად და ერთობლივად საშუალებას აძლევს ნივთების ინტერნეტს სამომხმარებლო ბაზარზე, IoT ტექნოლოგია ყველაზე მეტად იმ პროდუქტების სინონიმად ითვლება, რომლებიც ეხება „ჭკვიანი სახლის" კონცეფციას. მათ შორის ხელსაწყოებსა და მოწყობილობებს (როგორიცაა განათების მოწყობილობები, თერმოსტატები, სახლის უსაფრთხოების სისტემები, კამერები და სხვა საყოფაცხოვრებო ტექნიკა), რომლებიც მხარს უჭერენ ერთ ან უფრო გავრცელებული ეკოსისტემები და მათი კონტროლი შესაძლებელია ამ ეკოსისტემასთან დაკავშირებული მოწყობილობების საშუალებით, როგორიცაა სმარტფონები და ჭკვიანი დინამიკები. IoT ასევე გამოიყენება ჯანდაცვის სისტემებში
არსებობს მთელი რიგი რისკები IoT ტექნოლოგიებისა და პროდუქტების ზრდასთან დაკავშირებით, განსაკუთრებით კონფიდენციალურობისა და უსაფრთხოების სფეროებში. შესაბამისად, დაწყებულია ინდუსტრიისა და მთავრობის ნაბიჯები ამ პრობლემების გადასაჭრელად, მათ შორის საერთაშორისო და ადგილობრივი სტანდარტების შემუშავება, გაიდლაინები და მარეგულირებელი ჩარჩოები.
„ჭკვიანი“ მოწყობილობების ქსელის ძირითადი კონცეფცია ჯერ კიდევ 1982 წელს განიხილებოდა. კარნეგი-მელონის უნივერსიტეტში დადგმული, მოდიფიცირებული კოკა-კოლას სავაჭრო აპარატი იყო პირველი მოწყობილობა, რომელიც მიერთებული იყო ARPANET-თან.[2] მას შეეძლო ინფორმაციის გაცემა თავისი მარაგის შესახებ და ასევე, იყო თუ არა ცივი ახალი ჩატვირთული სასმელი.
ტერმინი „ნივთების ინტერნეტი“ პირველად შემოიტანა კევინ ეშტონმა 1999 წელს.[3] თუმცა მას ერჩივნა ფრაზა „ინტერნეტი ნივთებისთვის“. Cisco Systems-მა შეაფასა, რომ IoT „დაიბადა“ 2008-2009 წლებში, როდესაც იზრდებოდა ნივთები/ადამიანების თანაფარდობა. 0.08-დან (2003 წ.) 1.84-მდე (2010 წ.).[4]