ჯანდაცვა იაპონიაში
ჯანდაცვა იაპონიაში—იაპონიის ჯანდაცვის სისტემაში სამედიცინო მომსახურებას, კონკრეტული დაავადებების სკრინინგის ჩათვლით, მათ შორის, ანტენატალურ მოვლას და ინფექციური დაავადებების წინააღმდეგ ბრძოლას, უზრუნველყოფს სახელმწიფო.
.png)
პირადი სამედიცინო მომსახურების საფასურის გადახდა ხდება ჯანმრთელობის დაზღვევის უნივერსალური სისტემის საშუალებით, რაც უზრუნველყოფს სამთავრობო კომიტეტის მიერ დადგენილი ხელმისაწვდომობისა და მოსაკრებლების ფარდობით თანასწორობას.
ადამიანები, რომლებსაც არ აქვთ დაზღვევა დამსაქმებლის მეშვეობით, შეუძლიათ მონაწილეობა მიიღონ ჯანმრთელობის დაზღვევის ეროვნულ პროგრამაში, რომელსაც ადგილობრივი მთავრობები ახორციელებენ. 1973 წლიდან მთავრობის მიერ დაფინანსებული დაზღვევა ვრცელდება ყველა უფროსი ასაკის ადამიანზე. პაციენტებს უფლება აქვთ აირჩიონ როგორც ექიმი, ასევე მომსახურების საშუალება.[1][2]
ისტორია
რედაქტირებათანამედროვე იაპონიის ჯანდაცვის სისტემამ დაიწყო განვითარება უშუალოდ მეიჯის რესტავრაციის შემდეგ, დასავლური მედიცინის გაჩენის შემდეგ. ამასთან, სავალდებულო დაზღვევა არ არსებობდა 1927 წლამდე, როდესაც შეიქმნა პირველი თანამშრომლის ჯანმრთელობის დაზღვევის გეგმა.[3]
1961 წელს იაპონიამ მიაღწია საყოველთაო ჯანმრთელობის დაზღვევას და თითქმის ყველა დაზღვეული გახდა. ამასთან, თანაგადახდის განაკვეთები ძალიან განსხვავდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მათ, ვინც დასაქმებულთა ჯანმრთელობის დაზღვევაში ჩაირიცხა, ექიმთან პირველი ვიზიტისას მხოლოდ ნომინალური თანხის გადახდა მოეთხოვებოდათ, მათ დაქვემდებარებულ პირებს და საზოგადოებრივ ჯანმრთელობის დაზღვევაში ჩარიცხულებს ეკისრებოდათ დაწესებული ფასის 50% ყველა მომსახურებისა და მედიკამენტისთვის. 1961 – დან 1982 წლამდე თანაგადახდის მაჩვენებელი თანდათან შემცირდა 30% –მდე.
1983 წლიდან ყველა უფროსი ასაკის მოქალაქე დაზღვეულია სახელმწიფო დაზღვევით.[4]
1980-იანი წლების ბოლოს მთავრობამ და პროფესიულმა წრეებმა განიხილეს სისტემის შეცვლის შესაძლებლობა ისე, რომ დახმარების პირველადი, საშუალო და უმაღლესი დონე მკაცრად ყოფილიყო განსაზღვრული თითოეულ გეოგრაფიულ რეგიონში. ამასთან ერთად დაწესებულებები მომსახურების დონის მიხედვით უნდა ყოფილიყო განსაზღვრული. შედარებით უფრო რთული კომპლექსური სამედიცინო დახმარების მისაღებად საჭირო იქნებოდა სპეციალისტებთან მიმართვიანობა.
პოლიტიკოსებმა და ადმინისტრატორებმა ასევე გაითვალისწინეს სხვადასხვა დაზღვევის სისტემების და ხარჯების კონტროლის გაერთიანების საჭიროება.[5]
1990-იანი წლების დასაწყისში იაპონიაში რეგისტრირებული იყო 1000-ზე მეტი ფსიქიატრიული საავადმყოფო, 48 000 სტომატოლოგიური კლინიკა, 8700 ზოგადი საავადმყოფო და 1000 კომპლექსური საავადმყოფო, რომელთა საერთო ტევადობა 1,5 მილიონი საწოლს შეადგენდა. საავადმყოფო უზრუნველყოფს როგორც ამბულატორიულ, ასევე სტაციონარულ მომსახურებას. გარდა ამისა, 79,000 კლინიკა პაციენტებს სთავაზობს ძირითადად ამბულატორიულ მკურნალობას. ექიმებისა და საავადმყოფოების უმეტესობა მედიკამენტებს პირდაპირ პაციენტებზე ყიდის, მაგრამ 36000 აფთიაქი არსებობს, სადაც პაციენტებს სინთეზური ან მცენარეული მედიკამენტების შეძენა შეუძლიათ.
ჯანმრთელობის ეროვნული ხარჯები 1965 წელს 1 ტრილიონი იენიდან 1989 წელს თითქმის 20 ტრილიონ იენამდე გაიზარდა, ანუ 5% -ზე მეტი, რაც იაპონიის ეროვნული შემოსავლის 6% -ზე მეტია.[6][7]
იაპონიის ჯანდაცვის სისტემის მიმოხილვა
რედაქტირება
იაპონიაში ჯანმრთელობის დაზღვევის ორი ძირითადი კატეგორიაა: კენკო-ჰოკენი 健康保険(თანამშრომელთა ჯანმრთელობის დაზღვევა) და კოკუმინ-კენკო-ჰოკენი 国民健康保険 (ჯანმრთელობის ეროვნული დაზღვევა). ჯანმრთელობის ეროვნული დაზღვევა ზოგადად არის თვითდასაქმებული პირებისა და სტუდენტებისთვის, ხოლო სოციალური დაზღვევა არის კორპორატიული მუშაკებისთვის. [8]
თანამშრომელთა ჯანმრთელობის დაზღვევა იყოფა შემდეგ სისტემებად:
- ჯანმრთელობის დაზღვევა პროფკავშირების ხელმძღვანელობით სახელმწიფო ჯანმრთელობის დაზღვევა
- მეზღვაურის დაზღვევა
- ურთიერთდახმარების ასოციაციის მიერ ეროვნული საჯარო მოსამსახურეთა დაზღვევა
- ურთიერთდახმარების ასოციაციის მიერ ადგილობრივი თვითმმართველობის წარმომადგენლების დაზღვევა
- ურთიერთდახმარების ასოციაციის მიერ კერძო სკოლების მასწავლებლებისა და თანამშრომლების დაზღვევა
დღეს იაპონია სერიოზული გამოწვევების წინაშე დგას - სამედიცინო ხარჯების ზრდა, სხვადასხვა ადამიანებისთვის არათანაბარი შეღავათები და ჯანმრთელობის ეროვნული დაზღვევის ყველა პროგრამის გადასახადიც კი ტვირთად აწვება სახელმწიფოს. იაპონიაში ჯანდაცვის სისტემის გაუმჯობესების ერთ-ერთი უახლესი გზაა სამრეწველო კონკურენციის სამოქმედო გეგმა. მიზანი არის დაავადების თავიდან აცილება, რათა ადამიანებმა უფრო მეტხანს იცოცხლონ. პროფილაქტიკური დაავადებების პრევენციის შემთხვევაში, იაპონიას არ მოუწევს იგივე თანხის გაწევა სხვა ხარჯებზე. სამოქმედო გეგმა ასევე უზრუნველყოფს სამედიცინო მომსახურებისა და ჯანდაცვის უკეთეს ხარისხს.[9][10]
იხილეთ აგრეთვე
რედაქტირებალიტერატურა
რედაქტირება- Rapoport, John; Jacobs, Philip ;Jonsson, Egon (13 July 2009). Cost Containment and Efficiency in National Health Systems: A Global Comparison Health Care and Disease Management. (2009 ed.). Wiley-VCH. ISBN 978-3-527-32110-0 - Total pages: 247
- 講談社インターナショナル (2003). Bairingaru Nihon jiten (in Japanese) (2003 ed.). 講談社インターナショナル ISBN 4-7700-2720-6.- Total pages: 798
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ Arnquist, Sarah (August 25, 2009). "Health Care Abroad: Japan". The New York Times. Retrieved January 28,2010.
- ↑ Harden, Blaine (September 7, 2009). "Health Care in Japan: Low-Cost, for Now Aging Population Could Strain System[მკვდარი ბმული]". The Washington Post. Retrieved January 28,2010.
- ↑ Atsushi, Yoshida. "How Do Japanese Health Insurance Societies Finance Their Contributions To The Health Service Systems For The Elderly?". Japanese Economic Review. 64: 1.
- ↑ Ochi, Masami (2012). "日本の冠動脈外科は世界標準を超えているか？". 日外会誌 Journal of Japan Surgical Society. 113 (3): 273–277.
- ↑ "Catastrophic coverage"[მკვდარი ბმული].(იაპონ) Ministry of Health, Labour and Welfare. Retrieved 3 February 2012.
- ↑ Blecken, David (October 2010). "Healthcare Report: Japan: Hope for Change". Campaign Asia-Pacific: 90–91 – via Ebscohost.
- ↑ "Welcome to Ministry of Health, Labour and Welfare".
- ↑ Japan Medical Insurance News — Pacific Prime International
- ↑ Health Insurance: General Characteristics
- ↑ "Health Insurance". City of Kagoshima. 2010. Archived from the original on December 27, 2009. Retrieved January 28, 2010.