კლასიკური ხელოვნება: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''კლასიკა''' ({{lang-la|classicus||სანიმუშო}}) — [[ძველი საბერძნეთი|ძველი საბერძნეთის]] (ძვ. წ. V – IV საუკუნის ბოლო) [[ხუროთმოძღვრება|ხუროთმოძღვრებისა]] და [[სახვითი ხელოვნება|სახვითი ხელოვნების]] განვითარების ერთ-ერთი პერიოდი. თავის მხრივ იყოფა ადრეულ (500/480 – დაახლ. 450), მაღალ (დაახლ. 450 – დაახლ. 400) და გვიან (დაახლ. 400 – 336) კლასიკად.<ref name="დრე">{{დრე წიგნი |ავტორი=Таруашвили Л. И. |სათაური=Классика |ტომი=14 |გვ=220 |id=2071494}}</ref>

 

ადრეული კლასიკის პერიოდში კონტინენტური და [[დიდი საბერძნეთი|დიდი საბერძნეთის]] არქიტექტურაში გრძელდება [[არქაიკა|არქაიკული]] პერიოდისათვის დამახასიათებელი [[დორიული ორდერი|დორიული ორდერის]] ბატონობა, თავისი ტექტონიკითა და პროპორციებით უახლოვდება [[იონიური ორდერი|იონიურ ორდერს]]. ქანდაკების დარგში ძირითადი ძალისხმევა მიმართულია ადამიანის სხეულის პოზებისა და მოძრაობის გადმოცემაზე (პოსეიდონის ქანდაკება არტემისიონის კონცხიდან, ეროვნული მუზეუმი, ათენი), გაჩნდა [[ქიაზმი]] და [[კონტრაპოსტი]] („კრიტიასის ბიჭი“, აკროპოლისის მუზეუმი, ათენი; „კასელის აპოლონი“, ჰესენის მხარის მუზეუმი, კასელი), წარიმართა თანდათანობითი დაშორება მკაცრი არქაიკული სქემებიდან, მათ შორის ე.წ. იერატიკული ნაბიჯის სქემიდან, როდესაც საბიძგებელი ფეხის ქუსლი მიწისგანაა გამოყოფილი („ტირანთა მკვლელები ჰარმოდიუსი და არისტოგიტონი“, მოქანდ. კრიტიოსი და ნესიოტე, ეროვნული მუზეუმი, ნეაპოლი). ფერწერაში მოცულობისა და სივრცის ათვისება ხორციელდებოდა ხაზურ-გრაფიკული მანერებისა და პოლიქრომატიზმის ჩარჩოებში. ყველაზე ცნობილმა ხელოვნებმა ([[პოლიგნოტოსი]], [[მიკონი]], [[პანენოსი]]) თავი მიუძღვნეს მონუმენტურ ფერწერას, რომლის მიღწევები გამოძახილს პოვებენ [[ლარნაკწერა|ლარნაკწერის]] (როგორც წითელფიგურიანის, ისე თეთრფონიანის) ქმნილებებში; ლარნაკწერის კულტურა გავრცელდა ამ პერიოდის დასაწყისშივე.<ref name="დრე" />