ყაბარდო-ბალყარეთი: განსხვავება გადახედვებს შორის

ზოგიერთი ენათმეცნიერი მიიჩნევს, რომ ყაბარდო-ჩერქეზულ ენას ადიღეურ ენასთან აქვს კავშირი. თავად [[ადიღელები|ადიღეები]], [[ყაბარდოელები]] და [[ჩერქეზები]] თავიანთ ენას „адыгэбзэ“„адыгэбзэ-სს“ უწოდებენ, რაც „ადიღეურ ენას“ ნიშნავს. იგი სამი დიალექტისგან შედგება. ყაბარდოელების უმრავლესობა [[თერგი|თერგულ]]-ყაბარდულ დიალექტზე საუბრობს, უმცირესობა - [[ყუბანი|ყუბან]]-ყაბარდინულზე და ე. წ. [[ბესლანი|ბესლანურ]] დიალექტზე.

1924 წლამდე დამწერლობაში, ძირითადად, [[არაბული ანბანი|არაბულ ანბანსანბანსა]] და [[კირილიცა]]ს იყენებდნენ, 1924-1936 წლებში [[ლათინური|ლათინურს]], ხოლო 1936 წლიდან კვლავ კირილიცა გამოიყენება.

ყარაჩაი-ბალყარული ენა [[თურქული ენა|თურქული ენის]] ჩრდილო-დასავლურ შტოს მიეკუთვნება, რომელიც ყაბარდო-ბალყარეთის და ყარაჩაი-ჩერქეზეთის ერთ-ერთ სახელმწიფო ენას წარმოადგენს. მას მშობლიურ ენაზე [[ბალყარელები]] “малкъар„малкъар тил”тил-სს“ უწოდებენ, ხოლო [[ყარაჩაელები]] - “къарачай„къарачай тил”тил-სს“.