ტოსკანის დიდი საჰერცოგო: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1530]] წელს, მას შემდეგ, რაც ფლორენცის[[ფლორენციის რესპუბლიკა]] ხანგრძლივი ალყის შემდეგ [[საღვთო რომის იმპერია|საღვთო რომის იმპერიის]], ჰაბსბურგების ესპანეთისა და [[პაპის ოლქი]]ს ძალებს დანებდა, [[კარლ V]]-მ გამოსცა პროკლამაცია, სადაც ღიად აცხადებდა, რომ მას და მხოლოდ მას ჰქონდა ფლორენციის მმართველობის განსაზღვრის უფლება.<ref>Hale, pგვ. 118</ref> [[1530]] წლის [[12 აგვისტო]]ს იმპერატორმა მედიჩები ფლორენციის რესპუბლიკის მემკვიდრეობით მმართველებად აქცია.<ref name=Hale119>Hale, 119</ref> პაპ [[კლემენტ VII]]-ს სურდა თავისი ნათესავი [[ალესანდრო მედიჩი]] ფლორენციის მმართველი გამხდარიყო, თუმცა ამავდროულად სურდა ეს იმგვარად მომხდარიყო, რომ ხალხის თვალში გაჩენილიყო წარმოდგენა, თითქოს ფლორენციელებმა დემოკრატიულად აირჩიეს ალესანდრო თავიანთ მმართველად.<ref name=Hale119/> [[1532]] წლის აპრილში პაპმა დაარწმუნა ''ბალია'', ფლორენციის მმართველი კომისია, ახალი კონსტიტუცია მიეღოთ. დოკუმენტი იმავე თვის 27 რიცხვში მიიღეს. იგი ოფიციალურად აყალიბებდა მემკვიდრეობით მონარქიას. ამ ახალი აქტით გაუქმდა ძველთაძველი ''სინიორია'' (არჩევითი მთავრობა) და ''გონფალონერის'' თანამდებობა (ქალაქის ტიტულოვანი მმართველი, რომელიც ორი თვის ვადით აირჩეოდა). სანაცვლოდ შეიქმნა: ''კონსილიერე'' — სამთვიანი ვადით არჩეული ოთხწევრიანი საბჭო, რომელსაც „ფლორენციის რესპუბლიკის ჰერცოგი“ (შემდგომში კი ტოსკანის დიდი ჰერცოგი) მეთაურობდა; 48 კაცისაგან შემდგარი ''სენატი'', რომელიც ბალიას მიერ ირჩეოდა და ფლობდა ფლორენციის ფინანსური, უშიშროებისა და საგარეო პოლიტიკის განსაზღვრის პრეროგატივას. გარდა ამისა, სენატი ნიშნავდა ომისა და საჯარო უსაფრთხოების კომისიებსა და პიზის, არეცოს, პრატოს, ვოლტერასა და კორტონას მმართველებს, ასევე, ელჩებს<ref>Hale, pგვ. 121</ref> (სენატის წევრობა მხოლოდ წარჩინებულ მამაკაცებს შეეძლოთ<ref>Hale, pგვ. 153</ref>); ''ორასის საბჭო'' — წარმოადგენდა პეტიციების სასამართლოს, რომლის წევრებიც სიცოცხლის ბოლომდე ინიშნებოდნენ. ეს კონსტიტუცია მედიჩების მმართველობის ქვეშ მყოფი დიდი საჰერცოგოს დროსაც ნარჩუნდებოდა, თუმცა ფერდინანდო II-ის მმართველობამ ეს ინსტიტუციები ბუტაფორიებად აქცია.<ref>Hale, pგვ. 178</ref>

დროთა განმავლობაში მედიჩებმა რამდენიმე ახალი ტერიტორია შეიძინეს, რომელთა შორისაც იყო [[1604]] წელს ორსინებსაგან შეძენილი პიტიგლიანო; [[1633]] წელს სფორცებისაგან შეძენილი სანტა-ფიორის საგრაფო; [[1650]] წელს ესპანეთმა დათმო პონტრემოლი; კოზიმო I-ის მმართველობისას კი სილვია პიკოლომინიმ საჰერცოგოს მიჰყიდა თავისი საკუთრება: კასტილიონის მარკა, პიეტრო-სანტა, კაპისტრანოს საჰერცოგო და ნეაპოლის სამეფოში მდებარე ქალაქი პენა.<ref name=Heraldica/> [[ვიტორია დელა როვერემროვერე]]მ საჰერცოგოს [[1631]] წელს მონტეფელტროსა და როვერეს საჰერცოგოები შემატა, რომლებიც [[1694]] წელს მის უმცროს ვაჟს, ფრანჩესკო მარია მედიჩის გადაეცა. ტახტზე ჯან გასტონეს ასვლის შემდეგ, ეს მიწები ტოსკანას დაუბრუნდა.<ref>Acton, ppგვ. 207–208</ref>