კოზიმო III-ის შემდეგ ტახტზე მისი ვაჟი, ჯან გასტონე ავიდა, რომელმაც სიცოცხლის უმეტესი ნაწილი საწოლში გაატარა და არამეფურად იქცეოდა, იშვიათად ჩნდებოდა ქვეშევრდომთა წინაშე, იმდენად იშვიათად, რომ იგი მკვდარიც კი ეგონათ. ჯან გასტონემ გააუქმა მამამისის პურიტანული კანონები.<ref>Strathern, ppგვ. 402–405</ref> [[1731]] წელს ვენაში შეკრებილ ვეროპულ ძალებს უნდა გადაეწყვიტათ ვინ გახდებოდა ჯან გასტონეს მემკვიდრე. მიღებულ იქნა ვენის ხელშეკრულება, რომელმაც დიდი საჰერცოგოს ტახტი [[კარლოს III (ესპანეთი)|დონ კარლოსს]], პარმის ჰერცოგს გადასცა. ჯან გასტონე მამასავით მტკიცე არ იყო ტოსკანის მომავალთან დაკავშირებულ მოლაპარაკებებში. მან წინააღმდეგობის გარეშე მიიღო უცხო ძალების მოთხოვნები. ნაცვლად იმისა, რომ ტახტის მისი უახლოესი მამაკაცი ნათესავისათვის, ოტაიანოს პრინცისათვის გადაცემა მოეთხოვა, მან უფლება მისცა ტოსკანა საღვთო რომის იმპერატორის, [[ფრანც I შტეფანისათვისშტეფანი]]სათვის გადაეცათ. [[1735]] წელს ფლორენციაში ჩასვლიდან მალევე, ტურინის ხელშეკრულებით, დონ კარლოსი ნეაპოლის მეფე გახდა. ამმოკლე მოვლენებიდან მალევეხანში ფრანც I შტეფანი ტოსკანის ტახტის მემკვდრე გახდა. ჯან გასტონეს ამ მოვლენებში არაფერი ეთქმოდა. ტოსკანელებს ეზიზღებოდათ ახალი „ლოთარინგიელი“ ოკუპანტები, რომლებიც ტოსკანის მართვის საქმეში ერეოდნენ, მაშინ, როდესაც ამგვარად ესპანელი დამპყრობლებიც კი არ მოქცეულან.<ref>Strathern, ppგვ. 408–409</ref> 1737 წელს ჯან გასტონე, დიდი ჰერცოგის ტიტულის მქონე უკანასკნელი მედიჩი, [[1737]] წელს გარდაიცვალა.<ref>Strathern, pგვ. 410</ref>
